Καθώς ξέσπασε σε γέλια είχα την αίσθηση ότι έμπαινα
στο γέλιο της, ήμουν μέρος του, ώσπου τα δόντια της έγιναν
μόνο σκόρπια αστέρια με ροπή στην ομαδική άσκηση.
Με ρούφαγε με κοφτό λαχάνιασμα, με εισέπνεε σε κάθε
στιγμιαία ανάνηψη, χάθηκα τελικά στα σκοτεινά σπήλαια
του λαιμού της, μωλωπισμένος από τον σφυγμό αθέατων
μυώνων. Ο γηραιός σερβιτόρος με χέρια τρεμάμενα
άπλωνε βιαστικά ένα τραπεζομάντηλο μ΄ άσπρα και ροζ
καρό πάνω στο σκουρασμένο πράσινο σιδερένιο τραπέζι
μουρμουρίζοντας: «Αν η Κυρία και ο Κύριος επιθυμούν να
πάρουν το τσάι τους στον κήπο, αν η Κυρία και ο Κύριος
επιθυμούν να πάρουν το τσάι τους στον κήπο…».
Κατέληξα πως αν γινόταν να σταματήσει το στήθος της
ν’ ανεβοκατεβαίνει, θα μπορούσα να μαζέψω μερικά από
τα θραύσματα του δειλινού και στο σκοπό αυτό συγκέντρωσα
την προσοχή μου με εξαιρετική λεπτότητα.
(Μετάφραση: Β. Πολύζος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου