IX
"ΕΧΘΕΣ ΕΧΩΣΑ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΜΜΟ το χέρι μου κι έ-
πιασα το δικό της. Όλο το απόγευμα ύστερα τα γεράνια με
κοίταζαν απ' τις αυλές με νόημα. Οι βάρκες, οι τραβηγμένες
έξω στη στεριά, πήρανε κάτι γνώριμο, οικείο. Και το βράδυ,
αργά, την ώρα που της έβγαλα τα σκουλαρίκια να τη φιλήσω
έτσι όπως θέλω εγώ, με τη ράχη ακουμπισμένη στο μαντρό-
τοιχο της εκκλησιάς, μπουμπούνισε το πέλαγος και οι Άγιοι
βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε."
Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από
μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν την βρει
να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί
της, έτσι που να τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.
Ο μικρός ναυτίλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου