Δώρα Κασκάλη - Παρατηρώ τα δάκτυλά σου

Παρατηρώ τα δάκτυλά σου
που τυλίγουνε καπνό∙
θα μυρίζουν την αψιά οσμή
της πεθαμένης χλωροφύλλης,
του χαρτιού που αναλώνει από
λατρεία το κορμί του
μες στο στόμα σου.
Ύστερα τα βαφτίζεις στο ουίσκι,
βρέχεις τις ρώγες τους
και οι μικρές Πυθίες θυμούνται
–σ’ αλκοολικές αναθυμιάσεις–
σφιχτά που κράτησαν τα στήθη
ως τον πόνο, τις κλειτορίδες
που από κάθε λυγμική ανάσα
στράγγισαν.
Είναι γυμνά τα χέρια σου
ως τους αγκώνες∙
δέρμα χιλιοφιλημένο
απ’ τα στολίδια των χειλιών τους.

Αυτήν την επικράτεια χαρίζεις.
Το άλλο σώμα αντιστέκεται.
Μπορεί να προσδιοριστεί επιθετικά
να παρομοιαστεί με ζώα ή φυτά
να μεταφέρει τη σημασία του
πάνω στην πλάτη παρηχήσεων τολμηρών.

Κόβει όμως διπλά
το μισητό ρήμα «ψαύω»∙
στη χασμωδία του κρύβεται
τόση απουσία.

Κάπου ν’ ακουμπήσεις, εκδόσεις Μελάνι 2018.

Δώρα Κασκάλη - Τα χρειώδη

Έτσι να ζω με το τίποτα

να κολατσίζω με δυο λέξεις,

να έχω για προσκέφαλο

βιβλία ξεχασμένων ποιητών,

να πίνω καφέ

με τον ακέραιο Παπαδιαμάντη μου.

Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί

που το λεν' Καλοσύνη.

Για όποιον με θυμηθεί

έχω στη στάμνα μου κρύο νερό

έξω απ' την πόρτα.

Για όποιον μ' αγαπήσει

μια φέτα ψωμί με ζάχαρη,

ένα ριπίδι μ' όλα μου τα χρώματα

και μια λιακάδα μέσα στο σαλόνι.

Δώρα Κασκάλη, Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι, 2018.

Δώρα Κασκάλη - Ωδικά πτηνά

Χώρα προέλευσης: Η μακρινή

Ώρα παράδοσης: Η πρωινή

Μελωδικό κελάηδισμα πρωί και βράδυ

Γλυκολαλούν τα ωδικά και στο πυκνότερο

σκοτάδι

Πέρασαν χρόνια αμέτρητα

μ’ ακόμα το θυμάμαι

Μεταμοντέρνο θα το πουν

τούτο που εξήντα χρόνια πολεμάμε

Είναι μοντέρνο και παλιό

Θα παν να το σπουδάσουνε σε

Λόνδρες και Παρίσια

Και τόμοι τόσοι θα γραφτούν

από μεγάλα αγόρια και κορίτσια

Τραγούδια για αισθήματα παντός καιρού

και τόπου

Θα σας χαρίσουν κριτικές οι μουσικόφιλοι

του νόστου

Με τάλαντο και με χωρίς

ακούγω χρόνια τ’ όνομά σας

Γνωρίζω ποιους γνωρίζετε

κι αχνοφεγγίζουν τα όνειρά σας

Ωδικά πτηνά, Τυπωθητω

Δώρα Κασκάλη - Η ρίζα της ζωής

Δεν ήξερα τι να πω

στον άντρα που καθόταν

κι έβλεπε τα χέρια του να καίγονται.

Αποχαιρέτησα τα παιδιά

γιατί αύριο θα μεγάλωναν,

τα κρεβάτια τους θα γέμιζαν

με χλωρές επιθυμίες που εγώ

θα πρόδιδα, θα πρόδιδα.

Η σιωπή είχε πιάσει

τις γωνίες στο σπίτι

και ύφαινε, ύφαινε

όσο κι αν την ξεπάτωνα

με φονικά τσιτάτα.

Μια ετυμηγορία βλάσταινε

στα δέντρα της μακρόσυρτης άνοιξης.

Περιμέναμε μπρος στον καθρέφτη

τον αναπόδραστο θερισμό.

Οι γρίλιες μου κοιτούσαν

σε σένα, στο ανέσπερο κορμί σου

που τις κοινοτοπίες διέλυε της ευτυχίας

κι έχυνε την ορμή του

στις άδειες κόγχες της ημέρας.

Ήσουν η ρίζα της ζωής,

ερήμην σου.

Ήσουνα το παράλογο

που θα ξανάφτιαχνε τον κόσμο.

Δώρα Κασκάλη, Κάπου ν’ ακουμπήσεις, Μελάνι 2018

Δώρα Κασκάλη - ONE

Γλίτωσα απ’ την αποθέωση

δεν έζησα την ύβριν

να νιώθω ότι μιλώ με τους θεούς,

απ’ την αγάπη πλανημένη.

Δεν την αρνήθηκα.

Μου επιβλήθηκε –τυχαία;–

η λυσσαλέα στέρησή της.

Και τώρα πια φρουρός

να παραστέκω στο ποτήρι

που αδειάζει ασυντρόφευτο

στο πιάτο που ορφανεύει στο τραπέζι

στο σεντόνι όπου βρωμίζει απ’ τα δεξιά

στα δώρα που ποτέ δεν

θα μου χαριστούν. Να τρώω

από του πόνου το καρβέλι

και να θριαμβεύω

στην κάθε μέρα

βασανιστική

ανθρωπινότητά μου.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018.

Δώρα Κασκάλη - Αναγέννηση

Γίνεται σεισμός. Είναι

οι τοίχοι της σιωπής που πέφτουν

πάνω μας και μας σκοτώνουν.

Λάθος. Γίνεται σεισμός

κι είμαστε εμείς που αποτοιχιζόμαστε

τινάζοντας από τα ρούχα μας

ανείπωτων λέξεων τη σκόνη

τόσων το βάρος χειρονομιών.

Σεισμός από αυτούς που μας λυτρώνουν.

Δεν πέφτω· κοίτα με.

Ένα αόρατο τσιγκέλι με τραβά

από τους ώμους. Πώς

άπτερη άντεξα δώδεκα χρόνια;

Τώρα φυτρώνουν πούπουλα

μια άλλη κίνηση εφευρίσκεται.

Κι εγώ που 'βαλες στοίχημα, ότι

θα γκρεμισθώ, πάλι

γεννιέμαι μέσα στο ερείπιο.

Βρέφος, Γυναίκα, Φοίνικας τρομακτικός.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018.

Δώρα Κασκάλη - Διακοπές

Κάθε μέρα αποζητώ

τη γεύση του κορμιού σου.

Κάθε ανάσα μου ψάχνει μονιά

στη λόχμη του λαιμού σου.

Όλα τα σ’ αγαπώ μου τάματα

στα εύσαρκά σου χείλη.

Το σκονισμένο μου γραφείο

η απόγνωση του αγέννητου παιδιού

οι βαλίτσες στην έξοδο κινδύνου

θαμπώνουν στο ξέφωτο της αγκαλιάς σου.

Πως να μην σ’ αγαπώ;

Είναι ο μόνος τρόπος

πια

για να υπάρχω.

Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014

Δώρα Κασκάλη - Μνήμης προίκα

Οι γυναίκες που γερνούν στα γραφεία

αφήνοντας πάνω στους καπλαμάδες

τη δροσιά των μπράτσων τους.

Εκείνες που κάθε απόγευμα του Οκτώβρη

πίνουν στην κουζίνα καφέ

με μόνη συντροφιά

το φωτάκι του απορροφητήρα.

Γυναίκες που γυρνούν στους δρόμους

με κομμένο στήθος, ρημαγμένη

την κόμη τους από ιαματικά φαρμάκια.

Άλλες που χορεύουν κλακέτες με το μπαστούνι τους

και τις λένε Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

Αυτές που δεν ζουν χωρίς την αγάπη και

μετρούν την κάθε μέρα μακριά

σαν θάνατο. Γυναίκες που

σιάζουν χωρίστρες, μαντάρουν τη φθορά

ανακατεύουν την έγνοια τους

με ρίγανη και πιπέρι.

Οι γυναίκες που κερδίζουν την αθανασία

ζώντας στο δέρμα του εραστή τους.

Τα κορίτσια που βιάζονται να γίνουν γυναίκες

που πεθαίνουν για να μείνουν γυναίκες.

Είναι η προίκα μου, το κουράγιο μου, το

καθημερινό μου προσφάι.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018

Δώρας Κασκάλη - Συνοχή

Φορώ τη σάρκα σου

φανελάκι σφιχτό

που μ' ανάβει.

Γουλιά-γουλιά πίνω τον καφέ

και σε κάθε εκπνοή

το στόμα μου αποφυλακίζει

στο στήθος σου σμάρι φιλιά

που εξοστρακίζονται και

ξεψυχούν στα μπράτσα.

Χουφτώνω το στιλό και

τα μαλλιά σου υφαίνουν

τις λέξεις στην παλάμη.

Τ' όνομά σου ψιθυρίζω

κι η γλώσσα λαξεύει τους μηρούς

στιλβώνει τις λεπτές φλέβες σου.

Σταυρώνω τα πόδια

για να μη ρευστοποιηθώ και

στη θάλασσα χυθώ της λεκάνης σου.

Από καιρό

το σώμα και το αίμα σου

συνέχει με.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018

Δώρα Κασκάλη-Ξεχασμένη

Θα φύγω ένα μεσημέρι απ’ τη δουλειά,

στον κόμβο του Βαρδάρη

– θα ξεχαστώ, φαντάζομαι –

θα στρίψω αριστερά.

Στο σπίτι, σε αναμονή

στόματα δυο κι ένα ταψί παστίτσιο.

Τ’ ακατάληπτα γκραφίτι

θα με καταπιούν, τα μπλε καθίσματα

θα με αποκοιμίσουν.

Το εισιτήριο θα γράφει

«συρμός 739 Θεσσαλονίκη - Έδεσσα».

Θα συμφωνήσω με τον μηχανοδηγό

στην Ξεχασμένη για τσιγάρο να κατέβω.

Δεν κάπνισα ποτέ. Είναι η μέρα

για όλα τα ποτέ να μου συμβούν.

Θα κλείσω το τηλέφωνο

σε ικεσίες, έγνοιες· μια προσωρινή φραγή.

Τ’ ερειπωμένα σπίτια, τ’ άδεια βενζινάδικα

σαν προσευχή υπέρ απόντων θ’ αριθμώ.

Στην Έδεσσα, όταν θα φτάσω,

θ’ ακολουθήσω τον πρόθυμο συνεπιβάτη,

- Πλασιέ Μακεδονίας τε και Θράκης -

για να ραντίσω ένα κρεβάτι δανεικό

μ’ υγρά κι ιδρώτα, δίχως τύψεις.

«Αναστασία», «Άνετον», κάτι κοινότοπο

σαν δειλινό στην επαρχία,

θ’ αναβοσβήνει μπρος στη Νομαρχία.

Στους δρόμους, ύστερα, θα περιφέρομαι ζεστή

πίσω από τούβλα, φωτισμένες μπαλκονόπορτες

δράματα θα φαντάζομαι.

Και θα γελώ, σύγκορμα θα τραντάζομαι,

για τόσα κλάματα, για έρωτες γελοίους.

Το επιστροφής θα γράφει «3744»,

το τελευταίο τρένο των εννιά,

η ύστατη φυγή για κάθε ριζωμένο ντόπιο.

Τα ρούχα θα βαραίνουνε απ’ τη βουβή ανία.

Το σώμα θα ’χει ζήσει δυο φορές κι ας μοιάζει

αιχμάλωτο στην περατότητα της σάρκας

στους ρόλους που ενδύθηκε κι έγιναν ζωή.

Μα θα ’χει βαπτισθεί στου κάμπου την αχλή

και θα ’χει ζήσει ελεύθερο μια ανείπωτη

ιδιωτική του ιστορία.

από το εικαστικό δρώμενο «Τα τραίνα να θυμάσαι»

Δώρα Κασκάλη-Θυσία

Ήταν ωραία η γιορτή.
Όλοι συγχαίρονταν.
Τα σπασμένα αγγεία
στις κρύπτες τους μουρμούριζαν.
Ο τρελός έκοβε βόλτες
σιωπηλός.
Οι κήνσορες κρατούσαν σημειώσεις
κι απέγραφαν
κάθε κοφτή ανάσα.
Οι ποιητές πουλούσανε τον πόθο:
«Τρία ευρώ η περγαμηνή!»

Το κυρίαρχο πλήθος
ξερίζωνε τα ξερολίθια
κι έφτιαχνε νέες ακροπόλεις.
Γκρίνιαζαν οι ζωγράφοι
ότι χαλνούσε το τοπίο.
Ο τρελός έδενε με σχοινιά
της φλαμουριάς τον λαιμό
και τα μωρά φωνάζαν:
«Γαϊτανάκι!»

Είχαν πλαγιάσει όλοι
ησυχασμένοι
όταν εκείνος ο ενοχλητικός
τρελός
έγινε Κρεμασμένος.

«Αναβολή» ψιθύρισε
η χαρτορίχτρα που
κάποιον ευγενή συμβούλευε.

Τη δέκατη ημέρα
το ξύλευσαν
το δύστηνο το δέντρο.
Βάλαν σε σανιδένια κάσα
τον σοφό.
Κι ήταν η μόνη ελπίδα
το παιδί
που σκύλευσε από τις τσέπες του νεκρού

δάκρυα της συμπόνιας του
στο κεχριμπάρι
του μάταιου τούτου κόσμου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018) της Δώρας Κασκάλη

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Πηγή:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2019/05/14/dora-kaskali-thysia-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1/

Δώρα Κασκάλη-Ιδανικοί Αναγνώστες

'Ελα να κοιμηθούμε τις αντιφάσεις μας:

  θα είναι βάπτισμα

  στην απόλυτη σχετικότητα.

 'Ελα να  ντυθούμε τα θολά μας

  περι γραμματα.

  Λεξικοποιούμε τους ρόλους μας

  αφού δεν μπορούμε να τους ζήσουμε

  με το σώμα μας.

  Όταν θα πεθάνουν τα ποιήματα

  όταν  θα σκοτωθούν οι ήρωες των βιβλίων 

  σου

  -θα γίνει το αδύνατο,θα δεις-

  εσύ,αγάπη μου,δεν θα'χεις πια ζωή να 

  ζήσεις.        

Ενότητα: «Ο έρως έχει ύπαρξη»

Πηγή: Ανταλλακτήριο Ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014.

Δώρα Κασκάλη-Αγάπης σάρκα

Θέλω να εφεύρω μια γλώσσα νέα.

Τις σιωπές να ντύσει

και τις ανέστιες επιθυμίες να σαρκώσει.

Σαν παλτό να κουκουλώσει

τη μοναξιά μας αυτήν

την άγρια νύχτα.

Χάδι σοφό στ’ αχάιδευτα μέλη

ζωή να δώσει.

Να ξαναθυμίσει την ανακάλυψη

του πρωτόφαντου κόσμου.

Θέλω, μέσ’ απ’ το χάος του εαυτού

τούτη η γλώσσα

ν’ αγκιστρώσει

την αγάπη!...

Δώρα Κασκάλη, Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

Δώρα Κασκάλη-Δίκην ὑστερόγραϕου

Καί ϕέρατε μαζί σας ὅπλο πρόσϕορο γιά ἄμυνα ἤ ἐπί-
θεση λέξεις κοϕτερές κι ἦταν ἡ λεπίδα τους ἄλλοτε
γυαλιστερή κάτω ἀπ’ τό ϕῶς τῆς λογικῆς κι ἄλλοτε τόσο
βελούδινη μέσα στά συμϕραζόμενα ἑνός ἀκατάσχετου
καί λίγο ρετρό ρομαντισμοῦ πού τόσο σᾶς πήγαινε.

Καί κατείχατε γιά ἴδια καί ἀποκλειστική χρήση ἕνα
σακούλι μέ ἱστορίες μεθυστικές, πού σπέρνατε στά ξε -
ρά λιβάδια τῶν γυναικείων ψυχῶν. Ἤσασταν σπορέας
ἀλλά ὄχι θεριστής. Ἔτσι θέλατε ἤ δέν μπορούσατε
ἀλλιῶς.

Καί διευκολύνατε κατά συρροή τό ἐρωτικό ϕαντα-
σιακό, ἀλλά ἐσεῖς πάντα ϕεύγατε νωρίς, γιά νά μήν
πιαστεῖτε ἐπ’ αὐτοϕώρῳ νά νιώθετε.

Είναι μια σειρά ερωτικών κατηγορητηρίων

Δώρα Κασκάλη

Πηγή: Δώρα Κασκάλη, Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014.

Δώρα Κασκάλη-ΙΙΙ (Ανταλλακτήριο ηδονών)

III.

Σας ζηλεύω, του έγραφε. Μπορείτε να απολαμβάνετε
ως αναγνώστης τα ερωτικότερα ποιήματα. Γιατί δεν
υπάρχει καμία συναισθηματική ανταπόκριση, δεν σας
ανακινούν μνήμες πού προσπαθείτε χρόνια να θάψετε,
δεν μπορείτε να προσεγγίσετε παρά μόνον αισθητικά
αυτόν τον γκρεμό, στον οποίο κάθε μέρα πέφτω και
σκοτώνομαι, για να αναγεννηθώ το επόμενο πρωινό
στο ανατομείο της ανάγκης.

Ύστερα έσχισε το γράμμα και κάθισε να παραγεμί-
σει με λέξεις ένα ακόμη εκμαγείο του.

Δώρα Κασκάλη

Πηγή: Δώρα Κασκάλη, Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014.

Ανάδημοσίευση από: https://poets.gr/…/kaskal…/668-antallaktirio-idonon/1548-iii

Δώρα Κασκάλη-Τέταρτη ώρα του θανάτου

Ξενυχτώ με το ζωάκι
που ’χει κάνει για φωλιά του
το σιφόνι της κουζίνας.


Κρέμομαι και κάνω κούνια
στον ιστό μίας αράχνης
γλείφοντας αφρό της πάχνης.

Ένα τραγικό πουλί
έξω στο μπαλκόνι
με το ράμφος με τσακώνει.

Φίλοι της αγρύπνιας
ανοιχτόκαρδοι πονετικοί.
Μόνο η μνήμη αντιδικεί.

Κάτω απ' τη σκόνη τρέχω
στις φωτογραφίες
ξεκάλτσωτη επταετής.

Μια συλλογή από
χαρτοπετσέτες χρωματιστές
φυλάκισε της νιότης ενοχές.

Τέταρτη ώρα του θανάτου
πνιγμένη στα κτερίσματα
τις θαυμαστές μου λεπτομέρειες.

Σε σκέφτομαι
κι αμυγδαλιές
ποτίζονται στο στόμα μου.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018

Δώρα Κασκάλη-Silentium amoris I.

Silentium amoris

I.

Μην με ταράζετε, του έγραφε, για να επαναβεβαιώσετε την κυριαρχία σας πάνω μου. Είμαι ένα μετόχι που το πάτησαν οι αυθεντίες του πατέρα, του αδερφού, του εργοδότη, του κυβερνήτη. Σας παρέδωσα το πιο ατόφιο κομμάτι μου, το λίγο το δικό μου κι εσείς ζωστήκατε τα πυρομαχικά και το κάνατε πεδίο μάχης. Πηγαίνετε τώρα με τη δίδυμη καραμπίνα σας για άλλα θηράματα, το αίμα είναι πάντα το ίδιο αλλά ποτέ αρκετό. Εγώ θα ζωστώ τη σιωπή των νεκρών∙ έτσι λένε αυτοί που δεν ξέρουν. Όποιος έχει πεθάνει μια φορά ξέρει ότι στα μνήματα μιλούν την άρρητη γλώσσα της αλήθειας.

Δώρα Κασκάλη (1969-)

[Ενότητα Silentium amoris]

Από τη συλλογή: « Ανταλλακτήριο ηδονών» (2014)