Γιώργος Χριστοδουλίδης - Τις μέρες που γύρεψα τη μάνα μου

Έψαξα καιρό μέσα στον κόσμο

στεγνός, πλημμυρισμένος,

όμως δεν μπόρεσα

να βρω τη μάνα μου.

Πήγα στη χώρα των σκιών

αλλά και στη χώρα των πραγματικών

ικέτεψα στα γόνατα πεσμένος

δαιμόνια και ανιχνευτές ελπίδων ατσαλένιων

που δύσκολα οξειδώνονται

μέχρι που ένα χλωμό πουλί δεμένο σφικτά

μέσα στον ρόγχο του

μου ψέλλισε και μου ’πε

«αργά τη γύρεψες τη μάνα σου

χάθηκε πριν να γεννηθείς, αλλά και μετά

πού ήσουν όταν σ’ έψαχνε;»

Κι ότι είναι επειδή δεν τη θέλησα πολύ

-για την ανάγκη ενός νερού

που τρέχει δίχως πηγή

και δίχως αντιφέγγισμα στον ουρανό,

τρέχει μέσα στην έρημο αδιάκοπα-

που χάθηκε η μάνα μου

η μάνα μου

που μόνο μέσα από ένα άγγιγμα αγάπης

ένα θαύμα αυτοσχέδιο

μια πιτσιλιά ροδόσταμα που πέφτει και κυλά

από το παρελθόν στο μέλλον

θα αντιληφθεί ξανά το γέννημά της

και ίσως επιστρέψει.

Μυστικοί Άνθρωποι εκδόσεις ΚΥΜΑ 2019

Γιώργος Χριστοδουλίδης - Το συρτάρι

Τα οστά του φυλαγμένα σ’ ένα συρτάρι του ανθρωπολογικού

περιμένουν ταυτοποίηση.

Ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει πολλά

αλλά δεν του βγήκε, κακορίζικος.

Σαράντα χρόνια αγνοούμενος

πέντε χρόνια μάλλον νεκρός

τέσσερα χρόνια φυλαγμένος

Φυλαγμένος προσεκτικά σ’ ένα συρτάρι παρόμοιο

μ’ εκείνο όπου κάποτε παιδί

είχε κρύψει ένα γλειφειτζούρι

για να το γλύψει αργότερα.

Πληγείσες Περιοχές

Μελάνι 2016

Γιώργος Χριστοδουλίδης - Το όνομα

Σε λένε Γάζα

επειδή είσαι ένα απέραντο χειρουργείο αθώων

και το αίμα σου είναι οι γραμμές

στις λωρίδες κυκλοφορίας

οι σημάνσεις για το κατά που πάνε στο θάνατο

και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις εκατόμβες

σε λένε Γάζα

επειδή είσαι μια διαλυμένη αρτηρία

επειδή συνοψίζεις

κάθε λευκό που απορροφάται από το κατακόκκινο

σε λένε Γάζα επειδή

ρυακίζεις δάκρυ και σάλιο

και τα χαμόγελα των παιδιών σου

πριν τους έρωτες

πριν τις λατρείες

κυλούν μέσα σε ανοικτούς τάφους

σε λένε Γάζα

επειδή

το αίμα αρνείται να πήξει

μια ιστορική αιμορροφιλία

μια αυτοάνοση αιμορραγία

για ελευθερία

και ελευθερία

μέχρι να σε λένε Γάζα

Γιώργος Χριστοδουλίδης - Αναπάντεχο

Είναι τρεις το πρωί

κι εσύ κοιμάσαι.

Ένας άστεγος

ένα χαμίνι

ψάχνει να πατήσει το κουμπί του κουδουνιού σου

δεν το βρίσκει, τα βρώμικα χέρια του

γλιστρούν στους τοίχους του σκοταδιού

μια γλάστρα σπάζει

ο τροφαντός σου γάτος νιαουρίζει

ο σκύλος σου με την τεράστια γλώσσα του

γαβγίζει

κάποιοι ρίχνουν τα ζάρια

αλλά πέφτουν στο εσωτερικό του φρεατίου

ο νόμος των πιθανοτήτων καταργείται

οι κατσαρίδες ποδοβολούν

ξυπνάς

θα κατέβεις να του ανοίξεις

να δεις τι συμβαίνει;

Έλα πες μου

θα κατέβεις

σκίζοντας το ύφασμα

του μαλακού σου ύπνου;

Εγώ φίλε δεν ξέρω

μάλλον ναι

αλλά ίσως και όχι

αν προσποιηθώ

ότι είμαι σε βαθύ ύπνο

ότι είμαι

πολύ κουρασμένος.

Γιώργος Χριστοδουλίδης, «Μυστικοί άνθρωποι»

Κύμα, 2019.

Γιώργος Χριστοδουλίδης -Καρναβάλι

Φεύγω σκυθρωπός

από ακόμα ένα ξέφρενο καρναβαλίστικο πάρτι

κάνοντας μια σπονδή στον θεό της υπογονιμότητας

μετά που είδα

πόσα παιδιά δεν μασκαρεύτηκαν ζορό ή ζόμπι

απλώς τους έβαψαν τα μαλλιά με σπρέι

επειδή οι γονείς τους είναι τρία χρόνια άνεργοι

ή επειδή δεν έχουν γονείς κάπου κοντά.

Τα αδέσποτα του καρναβαλιού

μαριονέτες

μάσκες και προσωπεία

σπασμένα κούτελα

άνθρωποι-κιβώτια

με ακολουθούν μέχρι την πόρτα του αυτοκινήτου

μού κάνουν σκέρτσα

ο εγγαστρίμυθος με διασκεδάζει

μιμούμενος τη φωνή που θα αναγνωρίσω αργότερα

όταν ο χρόνος με ένα σπρέι θα βάφει τα μαλλιά μου

-και αυτό δεν θα είναι καρναβάλι-

με πιο οριστικά χρώματα.

O εγγαστρίμυθος δείχνει ικανός να μιμηθεί

την κραυγή ενός τυφλού θεατή

που μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο στάδιο

κραυγάζει «γκολ»

όμως πάλι

αν δεν αφήσεις κάποια πράγματα να εννοηθούν

δεν μπορείς να πεις τίποτα.

Απομακρύνομαι αλαφιασμένος

όπως η μυθολογία από την πραγματικότητα

οι ασήμαντες ώρες από την ώρα της κρίσης

η οσμή της αγάπης από το περίβλημα των πτωμάτων

όπως οι κηπουροί που

για να μην εκνευρίσουν τη βασίλισσα

στην απογευματινή της βόλτα

σκορπίζονται πανικοβλημένοι στα αυλάκια

το κρυφό πηγάδι η μαύρη τρύπα

η τρύπα του όζοντος και αυτή στην κάλτσα μου

καταπίνουν τις φεγγερές μου εξάρσεις

ό,τι κατά περίσταση υπήρξα ένας άνθρωπος

που κυνηγημένος από την αστυνομία των εύφλεκτων ιδεών

δοκίμασε τις αντοχές της θέλησης

και της άρνησής του

δίχως να βγάλει λογαριασμό.

Γιώργος Χριστοδουλίδης, Μυστικοί άνθρωποι, εκδ. Κύμα, 2019.

Γιώργος Χριστοδουλίδης -Σβήνοντας ίχνη επιμελώς

Σύντομα θα αποχαιρετήσουμε κι αυτό το καλοκαίρι

θα αποτινάξουμε τους τελευταίους κόκκους άμμου

απ’ τα σώματα 

ένας θα ξεχαστεί βαθιά

μες τον λαβύρινθο του αυτιού

κι ίσως θαφτεί μαζί μας

θα σφαλίσουμε σφιχτά σε κάποιο ποίημα

ένα κομμάτι ήλιο λαμπερό

θα το διαβάσουν οι τυφλοί 

και θα λάμψει σαν μικρός πυρσός τη νύχτα

(κι είναι πολλές τώρα οι νύχτες). 

Θα κρύψουμε μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσα

θα διαχυθεί με τον καιρό στον ουρανίσκο

κι ένα μελλοντικό φιλί θα έχει γεύση θάλασσας

θα εξαφανίσουμε έναν απροσδόκητο έρωτα

όπως ο ταχυδακτυλουργός 

–με κίνηση αστραπιαία

το φοβισμένο κουνέλι– 

καταχωρώντας τον στα μη συντελεσθέντα

έτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κλέψει τίποτα

αφού τίποτα δεν θα έχουμε

πέραν από τον απολογισμό

ότι από μπροστά μας πέρασε

ακόμη ένα καλοκαίρι.

Δρόμος μεταξύ ουρανού και γης, εκδ. Φαρφουλάς, 2013

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/5/ ]

 Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/5/ ]