Πάνος Κουτρουμπούσης - Τέσσερα ποιήματα

Ο σκοπευτής

Ένας πολύ καλός σκοπευτής ταξίδεψε στην πρωτεύουσα για να σημαδεύει ηλεκτρικούς γλόμπους. Πήρε ένα δωμάτιο σε ένα φθηνό ξενοδοχείο και πέρναγε όλη την ημέρα καθισμένος σε μια παλιοκαρέκλα πίσω απ’ το παράθυρο και έσπαγε τους γλόμπους στο δρόμο με το τουφέκι του. Όταν τους έσπασε όλους, έσπασε τελευταίο και το γλόμπο του δωματίου και έπεσε να κοιμηθεί.

Πάνος Κουτρουμπούσης, EN ΑΓΚΑΛΙΑ DE ΚΡΙΣΓΙΑΟΥΡΤΙ Y OTROS ΤΑΧΥΔΡΑΜΑΤΑ Y HISTORIAS ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ, εκδόσεις Απόπειρα, δεύτερη έκδοση, Αθήνα, 1987, σελίδα 83.

Η βροχή στο διάστημα

Στην Οδό των Ακακιών

ούτε χθες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο

σα να περιμέναμε

μ’ άδειο βλέμμα

πίσω από παράθυρα

Ενώ

σε μαγνητικό αστεροειδή λαβαίνει χώρα

ένα δαιμονιακό

υπερ-επιστημονικό πανηγύρι

για τον Ευγενικό Ιωάννη

Που κρεμάστηκε

παλιομοδίτικος, μοναξιάρης

με Διαγαλακτικό θυμό στα μάτια

και τώρα πλέει σε τροχιά

έξω από πολύχρωμα κρυστάλλινα φινεστρίνια. 

 Πάνος Κουτρουμπούσης, Η εποχή των ανακαλύψεων, εκδ. Futura, 2002. 

Θυμήσου

Θυμήσου με.

Θυμήσου το μωβ

πού ‘κρυβε τον ήλιο

Πόσα χαρακώματα

ανοιγμένα

μπροστά μας

Περπατούσαμε σαν…

μεθυσμένοι;

δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο.

Θυμήσου

τον ήλιο πίσω απ’ τα μάτια σου.

Ο άλλος ήλιος θα φωτίζει

τον Δρόμο των Λωτοφάγων. 

 Πάνος Κουτρουμπούσης, Η εποχή των ανακαλύψεων, εκδ. Futura, 2002. 

Ζήτημα πρώτον

Κι όταν καούν
όλες οι γέφυρες
και δε μένει
τίποτε
τι μένει;
Μένει κάτι
Κύριε καθηγητά
που ίσως φτάνει.
Κύριε καθηγητά
. . . μένει:
Μισή μποτίλια αλκοολικού παρασκευάσματος
ο ήλιος του καλού Θεού
και η θάλασσα
άπειροι ευχάριστοι ήχοι
ένας ν αριθμός στιγμών
και το φεγγάρι
σε 1ο τέταρτο ημισέληνο
2ο τέταρτο 3ο τέταρτο
το φεγγάρι
Πανσεληνο. 

Πάνος Κουτρουμπούσης, Αθηναϊκά Γράμματα, τεύχ. 10, Μάιος-Αύγουστος, 1958.

Πάνος Κουτρουμπούσης- [Ποίηση Ιπτάμενη Και Συνεσταλμένη]

το υπερφυσικό μηχάνημα

 

Είναι πουλί;

Είν’αεροπλάνο;

Είναι παράθυρα από βούτυρο;

Τροχοί προσευχής;

Είναι «Το Τέλος»;

Οι πεδιάδες που λιώνουν;

Είναι τόσο αργά;

Είναι σφαίρες πύρινες στά βουνά;

Aλογα που μαλώνουν

στόν πάτο του ωκεανού;

Ιπτάμενη Μηχανή;…Ποτάμι στόν ουρανό;

 

(οι άνθρωποι

μ’ένα ‘πφφτ’ εξαφανίστηκαν

όμοια με αρχαίους Αιγύπτιους

στά βάθη Πυραμίδων)…

Είναι τόσο αργά;

 

 

 

οι άθλοι των ρομπότ

 

Αίσθημα μελαγχολίας , απείρως ,

αυτή τη φορά γεννημένο

κοντά σε βυσινιά ξεθωριασμένα ερείπια

όπου τη νύχτα

ρομπότ αγωνίζονται στό τρέξιμο

και ξεπερνιώνται μεταξύ τους

στήν αιωνιότητα

ενώ οκνηροί θεατές ζητωκραυγάζουν

και αντίλαλοι της Εξαφάνισης

αντηχούν

μέσα από πολύχρονα κενά

εντόσθια πόλεων.

 

 

 

 

 

οι κίνδυνοι του βάθους

 

Οι κίνδυνοι του Ύψους

είναι οι κίνδυνοι του Βάθους

είναι συχνά οι κίνδυνοι του Σκότους.

Σαγηνεμένη σύγχυση κυριαρχεί.

 

 

 

χάνεις το θυμάμαι

 

Ένα γλίστριμα…

Ξαφνικά

χάνεις το Θυμάμαι.

Θυμάσαι;

 

 

 

αγάπη του δειλινού

 

Κι έτσι ζούσαν σε πλατεία με πάρκο

με αργυρόχρωμες αντέννες στη μέση

μικρή πλατεία

διόροφες γυάλινες αποθήκες

μαγαζιά μεταχειρισμένων ρομπότ.

Περίμενε ξαπλωμένος

σε άλλου καιρού μεταλλικές πλάκες

δίπλα στό παράθυρο

κι ο αέρας

έμπαινε απ’την πλατεία

τραγουδιστός μέσα απ’τις αντέννες

και το χρυσάφι

του ήλιου του απογεύματος

έμπαινε στό δωμάτιο και τον τύλιγε.

 

…μόνον ανησυχούσε

– όταν εκείνη αργούσε –

μήπως υπήρχαν

Καθυστερήσεις

στό δρόμο της,

ή και μικρά παιδιά που παίζαν,

και η «Μιά Ώρα Αγάπης» τους

θα χανόταν

μόνο σε σκέψεις.

 

 

 

Ξιφφανίας

 

Πού βρίσκεσαι Ξιφφανία;…

Αυτή την ώρα

καίγεται το παν.

Περισσότερο κι απ’τον ήλιο

καίνε

τα λαμπερά αυτά σπίτια

και μικροχορδές ακούγονται να παίζουν

από αύλακες σε πλατεία,

από στεγνά συντριβάνια σε αίθουσες,

αμυδρά δωμάτια,ξενικές βεράντες ,

θύλακες μοναξιάς .

 

Σε ιλιγγιώδη παράθυρα

φωλιάζουν αγιούπες

φορώντας στέμματα χρυσά

και πάνω από εκθαμβωτικές γέφυρες

φαίνεται

ο ήλιος στόν ωκεανό.

 

Για τη θλίψη της Μεσογείου

για χάρη της μοναξιάς

εξαφανίζεται ο ωκεανός.

Χάνονται οι μηχανές σε γαληνεμένα αμπέλια…

ξεχνιούνται οι δρόμοι μεταξύ τους.

 

Κι εσύ

Ξιφφανία

Τρελλός Επιστήμων ξεχασμένου πολέμου

ξένος σ’ένα δωμάτιο θλίψης

συλλογίζεσαι (πού βρίσκεσαι άραγε;)

με απαλά κλειστά τα μάτια

ξαπλωμένος

στά ντιβάνια υδραργύρου.

 

 

 

την ώρα του σεπαίρνω

 

Την ώρα του Σεπαίρνω

ποτέ δεν αισθάνομαι

τις σιλουέττες των πουλιών

που επιμένεις

πως χαϊδεύουν τους σηκωμένους σου μηρούς.

 

 

  

στη Μαριάννα με δόξα

 

Επιτέλους

άφησα τη Μαριάννα μιά μέρα,

έτρεξα κοντά της

(όχι, έτρεξα μακριά της)

και έμεινα

πολύν καιρό στήν πόλη

ψάχνοντας για άγνωστα πρόσωπα

σε άλλα παράθυρα

 

Δεν ξέρω

αν με παρακολουθούσε

(κρυμμένη πίσω από κουρτίνες;)

να φεύγω

με μικρά πηδήματα

απ’την πίσω πόρτα του κήπου

ή θέλησε να με κρατήσει

(με μαγγανείες;)

 

 

Λεμούριος , αυτές τις μέρες

 

Πες μου

«τίποτε».

Αυτό ακούω μόνο

στίς μέρες μας.

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/21458

Πάνος Κουτρουμπούσης (1937-2019), Τρία ποιήματα

 Λωρήν

Γλυκά φιλιά
Κι η Λωρήν μ’ ερωτεύτηκε

Τόσα φιλιά
κάτω από παράθυρα μπροστά στη θάλασσα,
κάτω από χίλια μάτια
που μας παρακολουθούσαν,
και πίσω από δένδρα
σε καράβια, τραίνα
σε δημόσιες πλατείες
και τη νύχτα
γλυκές αγκαλιές
κι η Λωρήν
τρελλή για μένα
κι εγώ
για την Λωρήν
γλυκά φιλιά

***

Η βροχή στο διάστημα

Στην Οδό των Ακακιών
ούτε χθες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο
σα να περιμέναμε
μ’ άδειο βλέμμα
πίσω από παράθυρα

Ενώ
σε μαγνητικό αστεροειδή λαβαίνει χώρα
ένα δαιμονιακό
υπερ-επιστημονικό πανηγύρι
για τον Ευγενικό Ιωάννη
Που κρεμάστηκε
παλιομοδίτικος, μοναξιάρης
με Διαγαλακτικό θυμό στα μάτια
και τώρα πλέει σε τροχιά
έξω από πολύχρωμα κρυστάλλινα φινεστρίνια

***

Θυμήσου

Θυμήσου με.
Θυμήσου το μωβ
πού ‘κρυβε τον ήλιο

Πόσα χαρακώματα
ανοιγμένα
μπροστά μας
Περπατούσαμε σαν…
μεθυσμένοι;
δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο.

Θυμήσου
τον ήλιο πίσω απ’ τα μάτια σου.
Ο άλλος ήλιος θα φωτίζει
τον Δρόμο των Λωτοφάγων

*Από τη δίγλωσση συλλογή “Η εποχή των ανακαλύψεων”, εκδόσεις Futura 2002.