Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1.2. Levi Primo. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1.2. Levi Primo. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 30 Μαΐου 2025

Πρίμο Λέβι - Η ανακωχή

 Ονειρευόμασταν στις άγριες νύχτες

όνειρα βίαια και πυκνά,

ονειρευόμασταν με την ψυχή και το σώμα

να γυρίσουμε, να φάμε, να εξιστορήσουμε.

΄Ωσπου αντηχούσε κοφτά, σιγανά

το παράγγελμα που συνόδευε την αυγή

«Wstawać»

και ράγιζε την καρδιά μας


Τώρα που ξαναβρήκαμε τα σπίτια μας,

τώρα που χορτάσαμε την κοιλιά μας,

και οι αφηγήσεις μας στέρεψαν όλες,

σήμανε η ώρα. ΄Οπου να ’ναι θα ακούσουμε πάλι

το ξενικό παράγγελμα:

«Wstawać»


11 Ιανουαρίου 1946


Πηγή: https://www.panopticon.gr/index.php/menu-keimena-kritikes/11-cat-keimena-kritikes/91-keim-krit-paraggelma

.....................................................................................................................................................................

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020

Primo Levi-Τρία ποιήματα

ΚΑΤΑΠΛΟΥΣ (ή Η ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ)

Χαρούμενος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπιασε λιμάνι
Ποὺ ἀφήνει πίσω του πελάγη, τρικυμίες
Πού ̓χει τὰ ὄνειρά του ἀγέννητα ἤ, νεκρὰ
Καὶ κάθεται νὰ πιεῖ στὸ καπηλειὸ τοῦ Μπρέμα
Σιμὰ στὴν παραστιὰ κι ὁλόγιομος εἰρήνη.
Χαρούμενος ὁ ἄνθρωπος σβηστὴ φλόγα ποὺ μοιάζει
Ἄμμος ποὺ μοιάζει ποταμίσιας ὄχθης
Ποὺ τὸ φορτίο τ’ ἀπόθεσε κι ἔχει τὸ μέτωπο καθάριο
Καὶ ποὺ στῆς δημοσιᾶς τὸ χεῖλος ξαποσταίνει.
Δὲν φοβᾶται, δὲν ἐλπίζει μήτε προσδοκᾶ,
Μόνο καρφώνει τὰ μάτια
στὸν ἥλιο, ποὺ φεύγει

***

ΔΕΥΤΕΡΑ

Τί εἶναι ἀπὸ ἕνα τραῖνο θλιβερότερο;
Ποὺ φεύγει ὅταν πρέπει, ποὺ
Δὲν ἔχει παρὰ μιὰ φωνὴ μονάχα
Ποὺ δὲν ἔχει παρά, ἕναν δρόμο.
Τίποτα θλιβερότερο ἀπὸ ἕνα τραῖνο.
Ἴσως ἕνα ἄλογο ποὺ τό ̓χουνε νὰ κουβαλάει.
Δεμένο μὲ τὴ λαιμαριά του
Ἀνήμπορο ἀκόμη καὶ στὸ πλάι νὰ κοιτάξει.
Προχωρῶ, ἡ ζωή του.
Κι ἕνας ἄνθρωπος;
Ἕνας ἄνθρωπος, δὲν εἶναι θλιβερός;
Ἂν γιὰ καιρό, ζεῖ μοναχός του
Ἂν πὼς ὁ χρόνος, τέλειωσε πιστεύει
Θλιβερὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι

17 Ἰανουαρίου τοῦ 1946.

***

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΙΟΥ

«Ἀπὸ πολὺ μακριὰ εἶμαι φερμένο
Κακὰ μαντάτα γιὰ νὰ φέρω.
Πέρασα τὸ βουνὸ
Τὸ σύννεφο ἔσκισα τὸ χαμηλὸ
Καὶ σὲ στέρνες τὴν κοιλιά μου καθρέφτισα.
Πέταξα χωρὶς νὰ ξαποστάσω
Γιὰ μίλια ὁλόκληρα χωρὶς νὰ ξαποστάσω
Γιὰ νά ’βρω τὸ παράθυρό σου
Γιὰ νά ’βρω τὸ αὐτί σου
Τὸ καινούριο κακὸ νὰ σοῦ πῶ
Ποὺ τὴν χαρὰ τοῦ ὕπνου θὰ σοῦ πάρει
Ποὺ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ θὰ σοῦ τὰ μαγαρίσει
Ποὺ κάθε βράδυ στὴν καρδιὰ θὰ σοῦ θρονιάζεται».
Αἰσχρὰ τραγουδοῦσε, χορεύοντας
Πέρα ἀπ’ τὸ τζάμι, πάνω στὸ χιόνι.
Σὰν ἔπαψε, κοίταξε ὅλο μοχθηρία
Σταύρωσε μὲ τὸ ράμφος του τὸ χῶμα
Καὶ ἅπλωσε τὰ μαῦρα του φτερά.

Μετάφραση: Χρῖστος Κρεμνιώτης


Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

PRIMO LEVI -ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Κανένας να μην τραγουδάει πια γι’ αγάπη ή πόλεμο

Το διάταγμα όπου ο κόσμος είχε όνομα ακυρώθηκε·
Οι ουράνιες λεγεώνες συρφετός είναι τεράτων·
Το σύμπαν μάς πολιορκεί τυφλό, βίαιο, αλλόκοτο.
Η γαλήνη έχει σπαρθεί με τρομερούς κι έρημους
νεκρούς,
Ιζήματα πυκνότατα ατόμων χιλιοτσακισμένων
Κι από εκεί εκπορεύεται μόχθος απεγνωσμένος
μόνο,
Όχι ενέργεια, όχι μηνύματα, όχι μόρια, όχι φως·
Το ίδιο το φως ξαναπέφτει, απ’ το βάρος του
το ίδιο σπασμένο,
Και όλοι εμείς σπορά ανθρώπινη ζούμε και
πεθαίνουμε για το τίποτα
Και ματαίως οι ουρανοί στροβιλίζονται εις τον αιώνα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.