Jose Marti-Πέντε Ποιήματα

 Θέλω Tον Kόσμο N' Aφήσω

Θέλω ν' αφήσω τον κόσμο
με το πιο απλό τρόπο:
Πάνω σε κάρο από πράσινα φύλλα
να με ταξιδέψουνε στο θάνατο

Μη με βάλουν στο σκοτάδι
να πεθάνω σαν προδότης!
Είμαι καλός κι οι καλοί
πεθαίνουνε κοιτάζοντας τον Ήλιο!

Με Την Άνοιξη

Με την άνοιξη
έρχεται το τραγούδι,
Η γλυκειά θλίψη
κι η ρωμαλέα αγάπη.

Με την άνοιξη
έρχεται η αδημονία
στο φυλακισμένο πουλί
που θέλει να πετάξει.

Γέρας δεν υπάρχει ευγενέστερο
για την ευδαιμονία,
υπάρχει μόνον ένας βασιλιάς:
Ο νεκρός είναι ο βασιλιάς.

Φυτεύω Ένα Ρόδο Λευκό

Φυτεύω ένα ρόδο λευκό
και τον Ιούλη και το Γενάρη.

Για το φίλο τον αληθινό
Που τίμια το χέρι του μου δίνει
και για το σκληρό που ξεριζώνει
τη καρδιά μου και δε ζω.

δε φυτεύω τσουκνίδες ή αγκάθια:
ένα λευκό ρόδο φυτεύω...

Στίχοι Απλοί (Νο 5)

Αν δείτε ένα λόφο αφρού
είναι η ποίηση μου
Η ποίηση μου είναι βουνό,
ή ένα φτερό βεντάλιας.

Τα ποιήματά μου είναι, σα στιλέτα
από λουλούδια σπαρμένα, ως τη λαβή.
Η ποίηση μου είναι σα πηγή
καταρράκτη, από κοραλλιογενή νερά.

Τα ποιήματά μου είναι από λαμπερό πράσινο
Κι από κόκκινο της φωτιάς.
Η ποίηση μου είναι σα πληγωμένο ελάφι
που ψάχνει καταφύγιο στο δάσο.

Τα ποιήματα μου εκλιπαρούνε την αντρεία:
Τα ποιήματα μου, μικρά κι ειλικρινή,
έχουνε τη δύναμη του ατσαλιού,
που πελεκά σπαθιά!

Ονειρεύομαι Ξύπνιος

Μέρα και νύχτα πάντα
ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά...

Και πάνω από τα αφρισμένα κύματα,
της απέραντης αγριεμένης θάλασσας,

Και πάνω από την άμμο της ερήμου
που στροβιλίζεται...

Κι όταν χαρούμενα ιππεύω τον απαλό λαιμό
ενός άγριου λέοντα,
Κυρίαρχος της καρδιάς μου,

Βλέπω πάντα ένα μικρό παιδί να επιπλέει
και να μου φωνάζει!

Πηγή: http://www.peri-grafis.net/ergo.php?id=1327

Jose Marti-Οι Απλοί Στίχοι της Γουανταναμέρα

1.

Ι: 1 στροφή από 18

ΕΙΜΑΙ άνθρωπος ντόμπρος κι η γη μου
Είν’ εκεί που ο φοίνικας βγαίνει.
Κι απλούς στίχους να βγάλει η ψυχή μου
Πριν πεθάνω είν’ αυτό που μου μένει.

Ι: 2/18

ΠΑΤΡΙΔΑ μου έχω όλα τα μέρη
Κι από τόπο σε τόπο γυρνάω:
Είμαι τέχνη, κι τέχνη με ξέρει,
Στα βουνά σαν βουνό τριγυρνάω.

Ι: 6/18

ΕΙΔΑ κάποιον να ζει με μπηγμένο
Στα πλευρά του βαθιά το μαχαίρι
Μα ποτέ του δεν είχε ειπωμένο
Ποιας τον είχε σκοτώσει το χέρι.

Ι: 12/18

ΕΧΩ δει τον αετό μες στη δίνη
Του γλαυκού, με πληγές να πετάει.
Στη φωλιά της οχιά να ψοφάει
Το δικό της φαρμάκι σαν πίνει.

4.

ΙΙΙ: 2/12

ΜΕ της γης τους φτωχούς να πλουταίνω
Θ’ αποθέσω την τύχη μου εκεί:
Στου βουνού το ρυάκι χορταίνω,
Πιο απ’ τη θάλασσ’ αυτό μου αρκεί.

III: 9/12

ΓΕΡΝΩ πάνω σε πέτρινο στρώμα
Γλυκός ύπνος, βαθύς ο δικός μου·
Μια μέλισσα μ’ αγγίζει στο στόμα
Κι έχω όλο τον κόσμο εντός μου.

V: 1/4

ΑΝ δεις κύμα στη σιέρα ν’ αφρίζει
Το στιχάκι μου θα ’ναι αυτό
Το στιχάκι μου που είναι βουνό
Και σημαία φτερωτή που ανεμίζει.

V: 2/4

ΕΙΝΑΙ ο στίχος μου σαν το σπαθί
Στη λαβή του έν’ άνθος θωρώ
Είν’ ο στίχος μου σαν μια πηγή
Κοραλλένιο αναβλύζει νερό.

2.

V: 3/4

ΤΟ ΣΤΙΧΑΚΙ μου πράσινο, επίγειο
Και βαθύ κρεμεζί φλογισμένο·
Σαν ελάφι γυρνά λαβωμένο
Στο βουνό για να βρει καταφύγιο.

V: 4 /4

ΣΤΟΝ γενναίο ο στίχος μου αρέσει
Μικρός είναι μα αλήθεια μεγάλη
Δυνατός από φίνο ατσάλι
Σαν σπαθί μες στη μάχη θα πέσει.

XXIII: 2/2

ΜΗ με βάλουν ποτέ στο σκοτάδι
Σαν προδότης να σβήσω σκυφτός·
Είμ’ εντάξει, γι’ αυτό θα πεθάνω
Με το πρόσωπο στου ήλιου το φως!

XXXIV: 2/3

ΕΙΝΑΙ μόνο ένας πόνος κρυμμένος
Που στα βάσανα τ’ άλλα δε μοιάζει:
Πιο μεγάλο στον κόσμο μαράζι
Δεν υπάρχει άμα ζεις σκλαβωμένος!

3.

XXXIX: 1/2

ΑΣΠΡΟ ρόδο στον κήπο ποτίζω
Χειμώνα μα και καλοκαίρι,
Και στον άδολο φίλο χαρίζω
Έτσι απλά αν μου δώσει το χέρι.

XXXIX: 2/2

ΚΑΙ σ’ εκείνον που έρχεται, ωστόσο
Την καρδιά μ’ ασπλαχνιά να μου βγάλει,
Κι εκεί αγκάθι δεν δίνω· μα πάλι
Τ’ άσπρο ρόδο μου αυτό θα του δώσω.

XLIV: 1/4

Η ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ έχει κονάκι
Στο γυμνό το βουνό της μονιάζει·
Πιο πολλά έχω εγώ· δε με νοιάζει
Αφού έχω ακριβό φιλαράκι.

Το ακροτελεύτιο 4στιχο της συλλογής 

XLVI: 11/11

ΣΤΙΧΕ, για Θεό μας λεν κι ακούμε
Εκεί όπου πάνε οι πεθαμένοι:
Στίχε, ή κι οι δυο μας δικασμένοι
Ή κι οι δυο μας θα σωθούμε!

José Martí, Versos Sencillos (1891)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 2-14 Ιανουαρίου 2020

Πηγή: https://zbabis.blogspot.com/2020/01/Guantanamera-12-kai-2-ekdohes-gia-ena-mythiko-tragoudi.html

José Marti-Βάσανα

José Julián Marti y Pérez, 1853 - 1895

Κουβανός ποιητής και συγγραφέας,  εθνικός ήρωας και σύμβολο του αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας του.

«Βάσανα! Ποιος τολμά να πει
Πως έχω εγώ βάσανα; Αργότερα,
Μετά από τον κεραυνό και τη φωτιά
Θα έχω χρόνο για να υποφέρω.

Εγώ ξέρω για ένα μεγάλο πόνο
Ανάμεσα στα βάσανα τα ανείπωτα:
Η σκλαβιά των ανθρώπων
Είναι η μεγάλη δυστυχία του κόσμου!

Υπάρχουν βουνά και πρέπει να σκαρφαλώσεις
Στα ψηλά βουνά. Μετά
Θα δούμε, ψυχή, ποιος είναι
Αυτός που σε έχει καταδικάσει να μου πεθάνεις!»

Χοσέ Μαρτί, Στίχοι Απλοί

«VERSOS SENCILLOS – ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΛΟΙ, Χοσέ Μαρτί, Κούβα», (μετάφραση: Άννα Καράπα, Χάιμε Σβαρτ), Αθήνα 2010.