Οι αδύναμοι πετούν το πρόσφορο στη θάλασσα
μουρμούρισες πριν κατεβούμε τους γκρεμνούς.
Απέναντι ολισθαίνουν οι αρτηρίες των βουνών προς τον χαμό
οι δρόμοι ανάμεσα στους βράχους σε αναζητούν
διαρκώς πυρωμένοι κι ας μην προλαβαίνουν
που πρώτη έρχεται πάντοτε η απουσία.
Κορυδαλλοί πάνω στην ξερολιθιά
με την πικρή ρίγανη στο λαρύγγι
αντιστήριξη για απαράκλητους καιρούς.
Ανοίγει το νερό μπροστά μας γλυκό σαν επιστροφή
μα δεν πίνεται
κι άλλωστε βγάζει σε μια πόρτα κλειστή
μόλις βραδιάσει θα γίνει ένα με τη νύχτα.
Επιμένεις να σκέφτεσαι το άστρο πάνω απ’ το νησί
που τιμωρήθηκε να πονά πάντα νέο χωρίς την υπομονή των γηρατειών.
Τρεις χήρες γριές μας προσπερνούν έξω απ’ τα κοιμητήρια
φορώντας μαύρα για το Καλοκαίρι που θα φύγει στα σίγουρα.
Κρατούν πράσινα φύλλα και γλυκά για τα παιδιά
μια μικρή Ανάσταση στα χέρια.
Γεωμετρία φωτός και αέρος μέσα στο χαλασμένο φρούριο
στην άκρη του θα μπορούσε να ζήσει ένα βασίλειο
αλλά μόνο αλμυρίκια διατάσσουν βολικά τα λέπια τους
διδάσκοντας υπομονή στο αναπόφευκτο.
Η αρενάρια προσφέρεται στους πετρόμυλους του ήλιου
και ολόγυρα θυμικό πράσινο του Μοντιλιάνι.
Μας παρατηρεί ο ουρανός αμίλητα μικρόψυχος
τι κρίμα που τον αφήνεις να σου τρυπάει το δάχτυλο
σαν αγκάθι της θάλασσας, σαν ό,τι πέρασε να έγινε μοίρα.
Θα ’πρεπε σε έναν τόπο που κρεμιέται
με ένα κλαδί απ’ τη στεριά να έχουμε ήδη καταλάβει.
Δεν υπάρχει τίποτα
έξω από ό,τι αγαπήσαμε,
όταν κλείσεις τα μάτια.
Πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/18791-kalokairi-nisi2
