Βιώνεις κάτι σωματικά πυκνό, όταν ανοίγεις βιβλία που διάβασες και αγάπησες σε μια άλλη ζωή της ζωής σου: ακουμπάς με ένα τυφλό δάχτυλο σημεία που σε συγκίνησαν, χτυπημένες στιγμές -- από το τσάκισμα της σελίδας, τις άκομψες υπογραμμίσεις, τις σκέψεις μιας αναγνώστριας που έτρεξαν κάποτε δίπλα, στο περιθώριο.
Ξέρω ότι είναι βίαια τα αποσπάσματα, χρειάζεται να διαβάζει κανείς τα βιβλία ολόκληρα, γιατί ποιος λέει τι και πότε σε ένα μυθιστόρημα είναι εξίσου σημαντικό. Παραθέτω όμως ένα απόσπασμα, γιατί λειτουργεί σαν υπόσχεση, όπως το θαύμα της λογοτεχνίας, που τα πάντα νικά:
"Αλλά ο χρόνος γυρίζει πίσω μόνο στα μυθιστορήματα, κι ούτε κι αυτά μπορούν να προβλέψουν πως κινδυνεύεις από μια δόση γοητείας που παράγεται στην ερημιά, κι αν δεν βρεις αντίδοτο, η γοητεία θα σε σκοτώσει. Όμως το αντίδοτο το φυλάνε στις τσέπες τους οι νεκροί, μόνο αυτοί μπορούν ν' ακούσουν να βηματίζεις όλη νύχτα, να μιλάς στο άδειο σπίτι, μέχρι να διαλυθεί η γοητεία στο φως, και το αίμα ν' αρχίσει να ρέει. Μόνο τότε αποκτούν νόημα τα χέρια σου, γιατί τι νόημα έχει το σκίρτημα της καρδιάς αν δεν μπορείς να το εξομολογηθείς, τι νόημα έχει το κατσιασμένο γεράνι και το βιβλίο της Πάουλα Ρέγκου, που σου το δάνεισε για 'να χουμε αφορμή να ξαναβρεθούμε".
Χρήστος Αγγελάκος, Το δάσος των παιδιών, Μεταίχμιο, 2011, σ. 43
