Ελένη Κοφτερού - Αφίσα

Άχ να ‘μουν στο Μάη του ‘ 68

Εκείνο το κορίτσι θα ΄θελα να είμαι
που φιλάς με πάθος
κρατώντας την κόκκινη σημαία
στην αφίσα που είχα
στο μέσα φύλλο της ντουλάπας μου

τότε που ήξερα
μόνο της εφηβείας την επανάσταση
στο λεξικό τη λέξη αναζητούσα: «ουτοπία»

Δεν κατάφερα
τη «φαντασία στην εξουσία» να χωρέσω
κι η αφίσα από καιρό
έχει ανακυκλωθεί

Μα στην παλιά ντουλάπα
υπάρχει ακόμη
ένα τετράγωνο κομμάτι τ’ ουρανού μου.

Ελένη Κοφτερού
Πηγή: «ΣΤΟ ΛΑΜΔΑ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ- ΑΘΗΝΑ 2014

Ελένη Κοφτερού - Του Μάρτη

Αυτόν τον Μάρτη
μαρτυρώ αμαρτήματα μικρά
κι απ’ το μπαούλο βγάζω
για να λιαστούνε
μαροκινά μεταξωτά
φιλιά
κανέλας και σαφράν
κι άλλα πλυμένα
στο λουλάκι
και ξεσκονίζω χάδια
ψηφιδωτά ξυλόγλυπτα

γιατί ποτέ δεν πίστεψα
στις κόκκινες κλωστούλες…

Ελένη Κοφτερού
Πηγή: «Περί Άνοιξης και άλλων Εμμονών»
Εκδόσεις: www.24grammata.com- Αθήνα 2013

Ελένη Κοφτερού - Το ρήμα θέλω

Ενηλικιώνεται μέσα στου πρέπει
το αγκαθωτό κλουβί
όπως αηδόνι δύσμοιρο
που έπεσε στα χέρια των ανθρώπων

μα ξαναγίνεται μικρό παιδί
με γέλιο καθαρό
όλα του τα παιχνίδια θυσιάζει
μπροστά σε μια μικρή προσωπική
αντωνυμία

για να μπορέσει το «Σε θέλω».

Ελένη Κοφτερού

Πηγή: «ΣΤΟ ΛΑΜΔΑ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

ΑΘΗΝΑ 2014

Ελένη Κοφτερού-Γυναίκας μνήμη

Κάθε χρόνο στη γιορτή της γυναίκας

όλη τη μέρα σκέφτομαι

τη θεία της μαμάς

που έπεσε στο πηγάδι

για να πεθάνει εκεί μόνη της

στο πηχτό σκοτάδι

γιατί περίμενε παιδί χωρίς να έχει παντρευτεί.

Τι ντροπή για τους γονείς

άριστη τροφή και για τους συγγενείς

τους δράκους, τους κανίβαλους

που ζούσαν περιμένοντας

στο δάσος με τις καστανιές.

Μα κυρίως σκέφτομαι

τους μαθητές της

ποτέ τους δεν συνάντησαν

άλλη δασκάλα

να μοιάζει με φέγγος πρωινό.

Τις άλλες μέρες την ξεχνώ       

κι έχει από χρόνια ξεθυμάνει

του πηγαδιού βαθιά κραυγή

στης λήθης τις προσήλιες κορυφές

Ελένη Κοφτερού

Μια Θλίψη Απρίλης, Εκδόσεις : Κουκκίδα / 2018

Ελένη Κοφτερού-Χιονάτη

Το ξέρω πως το βασιλόπουλο

ήταν απλά μια «λύσις»

στη χιονισμένη

του παραμυθιού αμμουδιά

για να κοιμούνται ήσυχα

τα κοριτσάκια

Κι εσύ

αιώνες τώρα

ρεμβαστικά ησυχάζεις

στο διαφανές σου φέρετρο

για να μπορούνε

του δάσους τα πουλιά

το μυστικό τους δείπνο

ν’ αναπαρασταίνουν

κάθε πανσέληνο

πάνω στα εφτά καυτά

φιλιά που αναβοσβήνουν

στο λαιμό σου

Τις άλλες

της σκληρής παραμυθίας νύχτες

ξέρω πως δε λυγίζεις

κρατάς μέσα στα χέρια σου σφιχτά

και τις πιέζεις στα μαλακά πλευρά σου

δεκατέσσερις μικρές γροθιές

που πάλλονται

χτύποι

καρδιάς αφάγωτης

Μάθε πως δε γελάστηκα

ήξερα ανέκαθεν

πως αν το ήθελες

μπορούσες να το φτύσεις

εκείνο το δηλητηριασμένο μήλο…

Ελένη Κοφτερού

Πηγή: Στο λάμδα των χελιδονιών, Οι Εκδόσεις των φίλων, 2014 -σελ: 50-51

Ελένη Κοφτερού-Άθλος

Άθλος δεν είναι

να γράφεις

για τα πουλιά

τ' αποδημητικά

τα σύννεφα

τα τυχερά

π' ακούνε

το συντονισμένο τους

τραγούδι

ούτε για του ανέμου

τις πτυχές

πυξίδες

μαγεμένες

Άθλος είναι

να καταφέρεις

πίσω να γυρίσεις

έστω και ένα

απ' αυτά.

Πηγή: Ελένη Κοφτερού, γράμμα σε γενέθλια πόλη, Σαιξπηρικόν 2003.

Ελένη Κοφτερού-2310611661

Μετά από σαραντρία χρόνια

σίγησε το τηλέφωνο μαμά

κι έμειναν ορφανές

οι κλήσεις κι οι προθέσεις μας.

Το διακόψαμε αφού

πια δεν θα το χρειαστείς

στο ανάερό σου σπίτι.

Κάθε που αλλάζει ο καιρός

οι αριθμοί μουδιάζουν

βαθιά μες στις κλειδώσεις

                                κι ύστερα

φεύγουν μαζί με τη βροχή

με προορισμό το χώμα.

Το ξέρω είναι απίθανο

μα εσύ έχε το νου σου

διαθέτει υπόγεια η σιωπή

καμιά φορά ανοίγουν

με σύμμαχο έναν αριθμό.

Ελένη Κοφτερού - μια θλίψη απρίλης, 2018

Ελένη Κοφτερού - Οι εξόριστοι της Μακρονήσου

Οταν γυρίζανε το βράδυ
στις σκηνές τους
οι εξόριστοι της Μακρονήσου
(όσοι γλιτώνανε την απομόνωση)
έβγαζαν από πάνω τους
τα λερωμένα ρούχα
της άγριας ερημιάς
κι έπειτα
διάβαζαν Ομηρο και Σαίξπηρ
Παλαμά και Πάμπλο Νερούδα
χωρίς λέξεις και βιβλία.
Κάποιοι άλλοι έπαιζαν μελωδίες
χωρίς βιολιά, δίχως κιθάρες
και μια γυναίκα
που της είχαν ξεριζώσει
τα μαλλιά
(φορούσε
ένα μαντίλι φτιαγμένο
από φλούδες φεγγαριού)
τραγουδούσε χωρίς φωνή
τραγούδια για το δίκιο
καμιά φορά και για τον έρωτα.

Ενα βράδυ την πολιόρκησε
μια μικρή αυταρέσκεια
κι ακούμπησε νωχελικά στο πιάνο
χωρίς ουρά φυσικά
Τίναξε ελαφρά το κεφάλι της
και τα μαλλιά της έλαμπαν.

Το πρωί ξαναντύνονταν
την υπομονή ή την απελπισία
και πήγαιναν σιωπηλοί
για τα βασανιστήρια της μέρας.

Ελένη Κοφτερού

Ελένη Κοφτερού-Αγρύπνια

Γείτονας μοχθηρός και κακοήθης.
Επίτηδες λερώνει τα ασπρόρουχα
κλέβει χαμόγελα και λέξεις
σκαλίζει τα σεντούκια της σιωπής.
Τις μέρες προσποιούμαι απουσία

τον αποφεύγω μ' αυτοματισμούς.


Τις νύχτες τρωκτικά

υπερμεγέθη εκτρέφει 

κι αγέρωχες νυφίτσες
τα λαίμαργα θηλαστικά
που ροκανίζουνε τον ύπνο.


Το ποδοβολητό τους 

αδύνατον να συνηθίσω
πάνω στου ονείρου μου
το γλιστερό σοκάκι .

Ελένη Κοφτερού, Μια θλίψη Απρίλης. Κουκκίδα 2018.

Ελένη Κοφτερού-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΤΑΦΟ

Βλέπω ένα πούπουλο χαράς
στο στόμα σου

κραταιό απομεινάρι γέλιου. 

Τη θυμάμαι κείνη την ημέρα
είχε πάρει πτυχίο η τρίτη  σου κόρη.
Μα πώς κατάφερες ετούτη ανέπαφη
Να σώσεις τη χρωματιστή στιγμή
στον άσπρο μαρασμό του τάφου;

Όμως καθώς πλησίασα
είδα ότι έλειπαν τα μάτια σου .

Στραμμένα προς τα πίσω
να βγουν απ' τη φωτογραφία πασχίζανε
Έρχονταν καταπόδι μας
γνέφοντας: Να προσέχετε!

Ελένη Κοφτερού, Μια Θλίψη Απρίλης. Κουκκίδα 2018.

Eλένη Κοφτερού- Δένδρα γυμνά

Ανάγλυφη ικεσία προς του ήλιου
την αιωνία επιμονή
της χλωροφύλλης αίγλη
μια λιτανεία για νερό και για τροφή
στον εμβρυόσακκο των λουλουδιών.

Μα για τη βροχή
μονάχα η θάλασσα τελετουργεί.
Κανένα δένδρο δεν τολμά
την εξουσία της ν’ αμφισβητήσει.

Ελένη Κοφτερού

Από την συλλογή: 'μια θλίψη απρίλης"