Χριστόφορος Λιοντάκης - Στις εκβολές της θλίψης

Η πανσέληνη γάζα της θάλασσας

ίδια με το μετάξι του βερίκοκου

ίδια με το έαρ της ερήμου

ίδια με τα κύματα στη νεκρόπολη της Σιδώνας

ίδια με τα νερά στις εκβολές της θλίψης.

(Από τη συλλογή Στο τέρμα της πλάνης, εκδ. Καστανιώτη, 2010.

Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Χριστόφορος Λιοντάκης, Ποιήματα 1982 – 2010», εκδ. Γαβριηλίδης, 2015)

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/full-moon-poems/3/

Χριστόφορος Λιοντάκης - Δύο ποιήματα

 

Μετανάστης

Δίχως γλώσσα, μόνο τα χέρια και τα μάτια
στο άσυλο του πλήθους το πρόσωπό του ανθεί.
Στην πλαστική σακούλα ένα λευκό μπλουζάκι
λερωμένο, τα αθλητικά πλυμένα και περπατά
με της φιλανθρωπίας τα παλιομοδίτικα.
Κάτι χαρτιά μάλλον σε τίποτα δε χρησιμεύουν.
Με ένα κομμάτι πίτα κερασμένη, χαμογελά,
Το νάιλον στα χέρια του δεν τρίζει, στα γόνατά του
το γυαλιστερό γίνεται λαμπερό - ένα ταμείο γαλήνης.

Η πολιτική γεωγραφία με ρωγμές
κι η διαλεκτική τρεκλίζει.


Μετ' ευχαριστήσεως

Κρυμμένο στο μαύρο
πρόβαλε το πρόσωπό της
καθώς άνοιξε η ξύλινη μεσόπορτα
που με ασβέστη την είχαν καλύψει
και τρόμαξαν οι φιλέσπερες σαλαμάντρες.
Με το βλέμμα κάτω, προχώρησε στο τραπέζι 
με τα φαγητά, το χυμένο κρασί
τα χαρτιά και τις σφραγίδες.
Τη ρώτησαν κι είπε πως δεν ξέρει να γράφει.
Την ξαναρώτησαν αν συναινεί
να πωληθεί ο ελαιώνας για τις σπουδές του...
"Μετ' ευχαριστήσεως", και φωτός ανάσες
γέμισαν τα βαθουλώματα στο πρόσωπό της.

Χριστόφορος Λιοντάκης, Με το φως, Καστανιώτης 1999.

Αναδημοσίευση από: https://katerinatoraki.blogspot.com/2019/08/blog-post_7.html

Χριστόφορος Λιοντάκης - Θέλει

Ν’ αλλάξει αίμα
Ν’ αλλάξει σάρκα
Ιδού τι θέλει
Ν’ απαλλαγεί από κείνο
Το κρυφό-φανερό
Που όλα τα διχάζει
Ίδιες κινήσεις ίδιες αντιδράσεις
Ίδιες κηλίδες ίδια σχήματα
Ξέρει τι αρρώστιες τον περιμένουν
Ξέρει τη μνήμη των κυττάρων
Ξέρει τα χρωματοσώματα
Είναι το πεπρωμένο του

[Από τη συλλογή ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ, Κέδρος 1978]

Θάνος Μικρούτσικος - Κώστας Θωμαΐδης - Ν' αλλάξει αίμα

Χριστόφορος Λιοντάκης - Σε μια κλωστή φεγγάρι

Σε μια κλωστή φεγγάρι κρέμεται το θαύμα.

Από τη Δήλο ξεκινώντας

Γονατίζει στην ανηφοριά της Τήνου.

Θ’ αγγίξει άραγε

Τη μελαγχολία στο προαύλιο του Λυκείου

Και τα μαραμένα χέρια εκείνου του παιδιού

Του ξαπλωμένου πάνω σε δυο καρέκλες μέσα στο ναό;

(Από τη συλλογή «Στο τέρμα της πλάνης», εκδ. Καστανιώτη, 2010. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Χριστόφορος Λιοντάκης, Ποιήματα 1982-2010», εκδ. Γαβριηλίδης, 2015.)

Αναδημοσίευση από:  Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poiites-mas-gia-to-feggari-sta-nisia/5/ ]

Χριστόφορος Λιοντάκης - Αρχάριος δορυφόρος

Η παγωμένη δρόσος της νυκτός

πάνω στις τριανταφυλλιές του βενζινάδικου

αλλιώς ερμήνευε το χρόνο.

Από λάθος κίνηση μούσκεψαν τα δάχτυλά του

καθώς με τη μηχανή μαζί ακούμπησαν

στης φυλλωσιάς την άκρη

και θρυμματίστηκαν οι δείκτες του ρόλεξ

που μετρούσαν μόνο την επανάληψη.

Αμυδρή σελήνη στο ρόλο της κλεψύδρας

και οι πρώτοι ήχοι από ξυπνήματα.

Κάτι του νυμφολήπτη φέρνει το φως στο πρόσωπό του.

Τονίζοντας το θησαυρό της θλίψης

αναμορφώνει το αρχαίο κάλλος.

Τα είδωλα του ύπνου, η αμήχανη ομορφιά και

εκείνο το απροσδόκητο του αηδονιού τον κραταιώνουν

και ξεκινά μαρσάροντας στο πείσμα του χαμού.

Αρχάριος δορυφόρος του Ορφέα.

Χριστόφορος Λιοντάκης. [1999] 2001. Με το φως. 4η έκδ. Αθήνα: Καστανιώτης.

Χριστόφορος Λιοντάκης - Με το φως

Θα ξανάρθει
ηλιοβασίλεμα μετανιωμένο
ξύπνημα πρωινό.
Και με μνήμη και με λήθη
θα ξανάρθει
ήχος απόβροχου καλοκαιρινού.
Θα ξανάρθει
το λίγο νοσταλγώντας του φωτός.

Με το φως

Χριστόφορος Λιοντάκης - Τα τελευταία της χελιδόνια

 Στο άνυδρο η αλήθεια τρεμοπαίζει.

Στο θέρος, που δε λέει να τελειώσει

αργά, όπως κυλά το μέλι

η πραγματικότητα λογοδοτεί στο χρόνο

και της ψυχής οι μώλωπες

κρυμμένοι μ' επιμέλεια τόσον καιρό

ανάγλυφα προβάλλουν.

[...]

Ξημέρωνε κι ασφόδελο γινότανε

το περιβόλι γεμάτο αλμύρα που πικρόφερνε

πρόγευση του χωρισμού που πλησιάζει.

Ανήσυχα φτερούγιζαν τα χελιδόνια

στα πυκνα κλαδιά του μεταξόδεντρου

κάνοντας περίεργους σχηματισμούς

σημάδι ότι σήμερα θ’ αναχωρούσαν.

Σε βλέπω πάλι βιαστική

πριν βγει ο ήλιος να προλάβεις

ευχές να δώσεις στα βοτάνια

τους ανθούς να κόψεις της κολοκυθιάς

θειάφι στις ντο ματιές να ρίξεις

τις σταφυλιές να ράνεις με χαλκό

στα περιστέρια ν’ αλλάξεις τονερό

το δυόσμο να κορφολογήσεις.

Σε βλέπω πάλι βιαστική

να προλάβεις πριν βγει ο ήλιος

να μου φτιάξεις τσάι με κανέλα.

Μάνα, το σπίτι ξαναγινε το περιβόλι μας:

Πάσα σαρξ χόρτος.

 Χριστόφορος Λιοντάκης (1945-2019)

Χριστόφορος Λιοντάκης - [19, Rue de Melezes, Bruxelles]

Στην Αγγέλα

Παραμονή των Βαΐων και με μια λευκότητα ανθισμένη

καλημερίζει την ισημερία ο κήπος.

Ένα παιδάκι μετακίνησε τη σφαίρα

ντράπηκε για τη σκανταλιά του

και ρόδισε η ανατολική γωνία.

Τι περίεργο φως στο κέντρο της Ευρώπης

των σκυλιών το τρίχωμα ζωηρεύει

και αδυνατίζει τις επιγραφές.

Τι περίεργο φως! Λες και το έχουν δανειστεί από τη Δήλο

προσφέροντας για εγγύηση ευρώ.

Τι περίεργο φως! Χιονισμένους δείχνει

τον Ρεμπώ με τον Βερλαίν.

Τι περίεργα κι εκείνα τα πουλιά

στον ουρανό να γράφουν σχήματα του βυθού.

Ωραίος καιρός, λέει μια φωνή

σα να 'χει δέκα μέρες να μιλήσει.

Κι ένα δέντρο με όνομα άγνωστο

επιμένει να θάλλει στο λευκό.

Ρόδισε η ρωγμή κάτω απ' το μάτι

έτοιμο το κίτρινο του σπάρτου να ξεσπάσει.

Και φιλικά να σου φερθεί ο χρόνος.

[Χριστόφορος Λιοντάκης]

Χριστόφορος Λιοντάκης - [άτιτλο]

 Χρησμός πως θ' ανατείλει

κι έσκυψα:

Ήχοι μετακινούνται υπνωτισμένοι

μεσοϋψίς εντοιχισμένοι ανθοί

φιλοξενούν λαιμούς περιστεριών

υποκινούν το λόγο

να λάμψει πάλι στο στεφάνι του τροχού

στο δίχρωμο κράτος του ελαιώνα.

Όλοι στα χέρια σου

θα σεβαστούνε το νερό.

Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες, 1988.

Χριστόφορος Λιοντάκης - Μετ' ευχαριστήσεως

Κρυμμένο στο μαύρο
πρόβαλε το πρόσωπό της
καθώς άνοιξε η ξύλινη μεσόπορτα
που με ασβέστη την είχαν καλύψει
και τρόμαξαν οι φιλέσπερες σαλαμάντρες.
Με το βλέμμα κάτω, προχώρησε στο τραπέζι
με τα φαγητά, το χυμένο κρασί
τα χαρτιά και τις σφραγίδες.
Τη ρώτησαν κι είπε πως δεν ξέρει να γράφει.
Την ξαναρώτησαν αν συναινεί
να πωληθεί ο ελαιώνας για τις σπουδές του…
«Μετ’ ευχαριστήσεως», και φωτός ανάσες
γέμισαν τα βαθουλώματα στο πρόσωπό της.

Με το φως

Χριστόφορος Λιοντάκης - Ποιήματα

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 Ένα αμυδρό φωτάκι

σε μια παλάμη μέσα λαμπυρίζει.

Αντικατοπτρισμός μάλλον θα ΄ναι.

Ώσπου στ’ αυτί του τ’ ακουμπά:

έλα ρε , πού ρε μαλάκα;

Η τρυφερότητά του με κερδίζει.

Δυο χαλαροί δίπλα μου με λυμένα κορδόνια.

Απ’ ό,τι πιάνω:

-Κατάπιε το.

-Με τίποτα δεν κατεβαίνει.

-Ε, τότε φτύσ’το.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ό,τι φαντάζεσαι πως λείπει
η ηδύτητά σου το αναπληρώνει.
Ανατρέποντας τους κανόνες του ωραίου.
Από της αμηχανίας σου τη στενωπό
ξεχύνονται αθώοι χυμοί
Και στο φως σιωπηλά σε αποδίδουν


Η ΠΡΟΘΥΜΗ ΦΩΝΗ

Μόνο γιατί δε σε περίμενα.
Μόνο για την πρόθυμη φωνή σου.
Μόνο γιατί δε θα σε ξαναδώ.
Θα 'σαι το παρόν του μέλλοντός μου.


ΕΓΚΑΙΡΩΣ

Μεθυσμένος μαζί σου
κι εσύ με την ταχύτητα
Ευτυχώς φρενάραμε
κι έτσι γλιτώσαμε την αιωνιότητα.


ΑΒΥΣΣΟΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ

Σε φόρεσα να κρύψω την ερήμωση.
Σαν αποφόρι ακόμη σε φορώ.

Πηγή: Στο Τέρμα της Πλάνης, Αθήνα: Καστανιώτης 2010. 

ΜΑΤΑΙΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Είναι βρεγμένα τα μαλλιά του
Το σακίδιό του γέρνει στη δική μου τη μεριά
Βρέχει, νομίζεις, προς στιγμή
Μα είναι ήχος από ακάθαρτα νερά
Η τρυφερότητά μας πλέει στην αμμωνία
Η τρυφερότητά μας έχει μόνο βλέμματα
Και χέρια - κυρίως χέρια
Κάποτε και μια λευκή κηλίδα
Αν το χέρι... κι όταν ο καθρέφτης βοηθά
Η τρυφερότητά μας είναι θέμα θέσης
Σε μια σκακιέρα που χωρούν μόνο εφτά.

Οδός Πανός – τ.88, Σεπτ. 1996

ΤΕΛΕΤΗ

Το πάθος λιγόστευε
Καθώς ανοίγανε κονσέρβες μπύρας
Το πένθος ύψωνε φυσαλίδες
Το φως ναρκοθετούσε τ’ ανοιχτά τους στόματα
Είχαν τελειώσει τ’ αντισηπτικά
Τα λόγια πυοροούσαν
Τον εμετό ν’ αποφύγεις θέλοντας
Κατάλαβες πως τα χέρια σου
Δεν ήταν δικά σου
Κι όμως δεν έφυγες
Ρύθμιζες το φόβο σου με δόσεις
Και κριτική έκανες
Και μην απολογείσαι
Αφού και τώρα
Κινδυνεύεις
Να γράψεις στίχους
Ίσως και ποίημα

Το Δέντρο – τ. 9, Ιούλ. 1979

Πηγή: http://umhomemgrego.blogspot.com/

Χριστόφορος Λιοντάκης - Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες

3
Σ’ άγνωστο κήπο η άνοιξη μάς χρησιμοποιεί.
Με χιόνια ακόμη στέλνοντάς σας
χαράζεις την πορσελάνη του μύθου
το χρόνο τραυματίζοντας με τρυφερότητα
που έμελλε το ασήμαντο να μεγαλύνει.
Του Μάρτη τις πάχνες νέμεται το φως
ανθίζουν ύδατα προγονικά
μ’ επιφωνήματα τα παιδικά μας
χρόνια συναντιούνται.


* * *

4
Θροϊζει η άνοιξη στο χώμα.
Ατσάλι σε μέρα
του χειμώνα χρεωμένο
το προηγούμενο ενδημεί.
Κραταιοί των λίθων φθόγγοι
το μύθο συλλαβίζοντας
κυκλοφορούν στις ρίζες
μ' ανθούς τον εμφανίζουνε στο φως.
Του πιθανού καθρέφτης
απ' την αλήθεια ραγισμένος.


* * *10


Το μυστικό των ενδυμάτων
που τον ήθελε να τραυλίζει.
Το ενύπνιο ύδωρ διασχίζοντας
όπου το ερώτημα θα κυματίζει πάντα
ανάμεσα στα καύματα του μύθου
και στο νιφετό του αληθινού
– στην κρυμμένη χάρη του αναπάντητου.


* * *


15


Καρποί κομμένοι που ωριμάζουν
στα κλειστά δωμάτια του χειμώνα
τα παιδικά μας χρόνια συναντιούνται.
Καπνός που να μη βλέπεις τις καρέκλες
στον καθρέφτη εικόνες
τότε που δεν ήμουν.
Έξι νήπια δίπλα στη μητέρα
πριν από σένα πεθαμένα, ψιθυρίζει.
Εξατμιζόταν το νερό
θάβοντας το γαλάζιο
και στο παράθυρο το μοβ
την άβυσσο επιβλέπει.


* * *


27


Ανώφελο είναι απόψε το φεγγάρι
τα πέταλα ευωδιάζουνε κλειστά.
Οι δεσμοφύλακες στον ύπνο σ’ απειλούν
με μάσκες συγγενών και φίλων
να διευκρινίσεις σου ζητούν το ρόλο.
Και στου σφαγμένου ζώου το τομάρι
τυλίγεσαι τους μώλωπες να σβήσεις
ευνοϊκή αναμένοντας τη γνώμη του Θησέα.
* * *
32
Αλλάζει δέντρα απ' το πρωί
στον κήπο το μελίσσι
ένα σμίγει με τη χάρη της βροχής.
Λιγοστός στο απόβροχο εισχωρώ.
Στη νησίδα του παράδοξου
η σιωπή την ομορφιά
να μηδενίζεται βοηθούσε.
Πληρεξούσιος της θάλασσας
ανατρέποντας τα σύμβολα των αριθμών
ο άνεμος τις εικόνες
ξαναφέρνει του νερού
τη δροσιά του θερινού πουκάμισου
στη χειμωνιάτικη λιακάδα.
Με το νερό μιλούσαμε λοιπόν;


Πηγή: Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες, Καστανιώτης, 1991

Χριστόφορος Λιοντάκης - Πραγματογνωμοσύνη

Στην πλαγιά τα κυπαρίσσια
Στεριανοί σηματωροί θανάτου.
Η χλόη σβήνει σιγά σιγά το μονοπάτι.
Κανένα απομεινάρι ερωτικό.
Ασάλευτο το νυχτερινό σώμα της πόλης.
Οι Στύλοι και στο βάθος Παρθενώνας.
Γυμνοί κορμοί κι άνυδρος φόβος.
Τα καυσαέρια στην άσφαλτο προσφορά στην Αγροτέρα.
Ο Ιλισός χωρίς νερό κι ο Φαίδρος πια αλλού ρωτά.
Η Σαμαρείτις με σπασμένη στάμνα.
Εδώ τώρα λατρεύεται η Φωτεινή Επιγραφή.
 

Πηγή:  Στο τέρμα της πλάνης, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 2010, σ. 12.

Χριστόφορος Λιοντάκης - Σε είδα

Στην Κερκόπορτα να μπαινοβγαίνεις παραμιλώντας.
Στη Σμύρνη μετέωρον ανάμεσα στην αποβάθρα και το πλοίο.
Στο Νταχάου, γυμνό και πάλι, έξω απ’ το θάλαμο,
πριν αναπνεύσεις το Zyklon.
Στη Μόσχα να δικάζεσαι.
Στην Πράγα να αυτοπυρπολείσαι.
Στον Γράμμο πεσμένο από αδερφικό βόλι.
Ανάμεσα στις σφαίρες του Πολυτεχνείου
να τρέχεις στα στενά.
Στην Ομόνοια τζάνκι με το παλτό του Ακάκι Ακακίεβιτς.
Στην Αρεοπαγίτου με μια φυσαρμόνικα να ζητιανεύεις.
Στον Κάβουρα να τραγουδάς.
Μες στου Αιγαίου τα νερά, όχι,
δεν σκορπάς τριαντάφυλλα
μόνο μετράς πνιγμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Άστεγο στη Σπυρίδωνος Τρικούπη
να διαβάζεις Σπινόζα.
Με το φως ως ιμάτιον.

Χριστόφορος Λιοντάκης - 39

Τη νόσο του χρόνου

τη θεραπεύει ο χρόνος.

Την ποικιλία μπολιάζοντας

στους λαίμαργους βλαστούς της επανάληψης

στην άκρη των φύλλων το μυστήριο αποθέτει.

Ραντίζοντας τους βράχους με νερό

το σχήμα αποκαλύπτει του ναού.

Το τελευταίο χώμα διώχνοντας

στέλνει φως σε δυο μαρμάρινους βολβούς.

Στέλνοντάς σε στις απαρχές της άνοιξης

τα πρόσωπα του μύθου να φωτίσεις.

Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες, Καστανιώτης 1988

Χριστόφορος Λιοντάκης-Σε είδα

 ΣΕ ΕΙΔΑ

Σ’ εκείνο το στενό χωρίς λόγια.

Νύχτα με βροχή να περπατάς πάνω κάτω

στην ταράτσα της Θέωνος

με θέα την Ακρόπολη.

Να γελάς για να μη φαίνεσαι.

Στο δωμάτιο του Κουέντιν στο Χάρβαρντ

την ώρα που ετοίμαζε τη βαλίτσα του

για τη μοιραία αναχώρηση.

Στα Γιάννενα, στην άκρη της Παμβώτιδας

με κομμένες τις φλέβες των χεριών σου.

Να απέχεις κι έτσι για λίγο να υπάρχεις.

Στην πλατεία Βικτωρίας να ξυρίζεσαι

με σάλιο σ’ ένα καθρεφτάκι από τη Δαμασκό.

Με τις πέρδικες vα κατεβαίνεις στη βρύση.

Μέσα στους βασιλικούς, μέσα στους πεθαμένους.

Κάτω από τους χυμούς των άστρων.

Να προσπερνάς την εξουσία της ομορφιάς.

Να λάμπεις στο άσεμνο.

Να περιγράφεις το μπούλινγκ στο οικοτροφείο

της οδού Έβανς

__________________

ΣΕ ΕΙΔΑ

Στην Ντβαράκα με τον Αρτζούνα Κρίσνα.

Στο μέλλον να θρηνείς τον πλανήτη.

Με το φως ως ιμάτιον.

Στο πουθενά.

Δεν θα σε αναζητούσα αν δεν σε είχα βρει στη γυμνότητά σου, τρυφερό. Μια τρυφερότητα που ο δαίμων της λύπης πάντα καραδοκεί να καρπωθεί την υπεραξία της. Άλλοι στο μέλλον θα σε δουν, κι ίσως συνομιλήσετε, σε μιαν άκτιστη γλώσσα, στα ερείπια του πύργου της Βαβέλ.

__________________

ΣΕ ΕΙΔΑ Να αναθάλλεις μέσα απ’ το αυτονόητο. Στο νοητό σκοτάδι να καθαιρείς τις έννοιες. Στο λυπημένο καφενείο μ’ ένα ποτήρι ζεστό νερό. Ν’ ακούς αίσιες φωνές από απρόσμενες μεριές. Να κυκλοφορείς σε πόλεις, που ποτέ δεν κατάλαβες. Στο πάρκο ένα παγωμένο απόγεμα στα όρθια να με χαϊδεύεις με το γάντι. Απρόσκλητος στον λυρισμό του φεγγαριού. Να γυρίζεις την πλάτη στο προφανές. Μέσα στο δροσολαμπές να υπερτιμάς το εδώ. Να παραστέκεσαι σε ονόματα θνησιγενή. Περισσότερο τρυφερό στο αιχμάλωτο σχήμα. Με την παγωμένη καρδιά του καρπουζιού να σβήνεις τη δίψα του θέρους μέσα στον καύσωνα κι ο πάγος μέσα σου να μη λέει να λιώσει. Να αυνανίζεσαι και το ανθισμένο ρόδινο να τρέμει. Στο Αγιοφάραγγο, ευκάλυπτον μέσα στις πικροδάφνες του χειμάρρου. Οιονεί παλλόμενον να μεγαλύνεις τη γυμνότητά σου.

Χριστόφορος Λιοντάκης, Ένεκεν της Ανωνυμίας Σου, Κείμενα 2021

Χριστόφορος Λιοντάκης- Περίπατος

Ντύνεται με τον τρόπο του οπιομανή

Το τζην κρύβει την ποίηση του θανάτου
Περπατά βλέπει τον ίσκιο του να
Θρυμματίζεται
Συμμορίες σκυλιά με
Τη φρίκη τρυφερή στο τρίχωμά τους
-Όπως οι φυσαλίδες στη γκαζόζα-
Η ατμόσφαιρα ελαστική
Τον πηγαίνει όπου δεν θέλει
Μπαίνει στο κουρείο
Στον καθρέφτη είναι καλοκαίρι
Βγαίνει χαϊδεύει το δέρμα του απαλό
Κανένα δεν μπορεί να ξεγελάσει
Πηγαίνει incognito στο μουσείο
Ανεβαίνει στην ταράτσα
Ο ουρανός έχει ένα πρόσωπο εμετού
Η πόλη εκπέμπει σπασμούς
Σίγουρα η μέρα δε γλιτώνει.

Υπόγειο γκαράζ (1978)

Πηγή: https://ideoforein.blogspot.com/search/label/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Χριστόφορος Λιοντάκης-Εστιατόριο

Μοιάζει τόπο προσκυνήματος

Στη θεότητα της καθημερινής μας ανόρθωσης

Τόπος χλοερός για φυτά και ζώα

Κάποτε και για τον άνθρωπο

Οι φωνές μπερδεύονται με τις

Κραυγές από τα θνησιμαία των ζώων

Κι οι σπαραγμοί των ψαριών

Κάνουν τα χείλη να τρέμουν

Χέρια τρυφερά

Πετσοκόβουν τρυφερά κρέατα τρυφερά

Τα χέρια ανήκουν σε μια κυρία

Η κυρία ανήκει στην εταιρία προστασίας ζώων

Πιο πέρα ο κύριος

Με πιρούνι και μαχαίρι

Εκσπλαχνίζει ένα κοτόπουλο

Σ' ερωτεύεται με τα μάτια

Καθώς καθαρίζει τα δόντια του

Φτύνει διακριτικά

Και φεύγοντας αφήνει

Το τηλέφωνο στο τραπέζι σου

Το εστιατόριο είναι η νεκρή φύση της ζούγκλας.

ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ (1978)

Χριστόφορος Λιοντάκης-Φυγή μόνου προς μόνο (αποσπάσματα)

Ι

Ήχος κλεισμένος
Σε σταλαχτίτη
Και σταλαγμίτη ανάμεσα
Χώρος
Που αλλάζει διαστάσεις
Αόρατες με γυμνό οφθαλμό
Τα πράγματα ζούνε την ηδονή της σιωπής
Την οδύνη της ομιλίας
Μας τη χαρίζουν
Στη μαρμάρινη πλάκα
Γραμμένο τ' όνομα του προφήτη
Εσύ
Πώς τον μεταχειρίζεσαι τον προφήτη σου;
Εγώ
Πρωί μεσημέρι βράδυ
Τον αποκοιμίζω με ενέσεις καθημερινότητας
Σε ηλιοχτυπημένους δρόμους
Προσφέρεται υγρόν νηπενθές
Πυγολαμπίδες
Ρίχνουν κεραυνούς στην αλμυρή χλόη
Αλλοιώνουν τ' ατμοσφαιρικά δεδομένα
Μην περιμένεις τον αλέκτορα
Να σου θυμίσει την άρνηση
Της πρώτης άνοιξης
Μην αρνιέσαι
Πως κατάστρεψες την ισορροπία του τοπίου
Το μαρτύρησε η έκφραση της πετυχημένης φάρσας
Τότε που το τοπίο έγειρε
Κι εσύ
Κοίταζες με αμηχανία τις παλάμες σου

ΙΙ

Ξεφύγαμε από την αυλή των λογικών προβάτων
Οδοιπόροι ακούραστοι
Γνωρίσαμε τοπία με τρελούς
Που είχαν κατακτήσει την αγιότητα
Και τοπία με την προγραμματισμένη τρέλα
Να σέρνεται στους δρόμους
Από πολλά περάσαμε
Μα δε σταθήκαμε πουθενά.

ΙΙΙ

Εδώ
Στην όχθη της λογικής
Της εγκατάλειψης
Της άρνησης των παλιών ημερών
Μη ρωτάς για ό,τι βλέπεις
Το φως της αυριανής μέρας
Δεν θα ζητήσει ποτέ τη γνώμη σου
Μην προσπαθείς να μάθεις
Πότε θα 'ναι η σειρά σου
Μη λεηλατείς τα χαμόγελα που σου προσφέρουν
Κράτησε την ανάμνηση
Από το άρωμα κάποιας χειραψίας
Δεν είναι λίγη ανταμοιβή.



...V

Ζήσαμε σ' ώρες ασχημάτιστες
Με εθισμούς παράξενους
Πότε στο περιθώριο
Και πότε στο κέντρο
Ηφαιστειογενούς περιοχής
Δοσμένοι
Άλλοτε
Στη μυσταγωγία των πρωινών ωρών
Κι άλλοτε
Στην τελετή των διαδοχικών αποκαλύψεων
Με προσωπεία πάντα πρόχειρα
Και δάχτυλα καλογυμνασμένα
Έτοιμα για κάθε περίσταση
Καμιά βροχή
Κανένας άνεμος
Δεν τάραξε την απομόνωσή μας
Μήτε που βρέθηκε χέρι ανθρώπινο
Να 'ρθει κοντά μας
Την όψη μας την πλύναμε
Μακριά από καθαρτικούς κρουνούς
Στο τέλμα μας
Στο λιγοστό νερό μας.


...ΙΧ

Ξέρεις έτσι κι αλλιώς
Πως ύστερα απ' αυτό
Θα τριγυρνάς και πάλι
Μέσα στο άδειο
Κι όμως στέκεις ένθεος
Μπροστά στη νέα υπόσχεση
Άλλη μια φορά
Άλλη μια φορά!
Αχ η κρυφή σου πίστη για το πλήρωμα των εναντίων
Που κάποτε φτάνει
Και τότε
Το κατακτημένο σε χλευάζει
Τα λάφυρά σου
Ήχοι φυλακισμένοι
Που δεν τολμάς να ελευθερώσεις
Νομίσματα
Με τη μορφή έκπτωτου αυτοκράτορα.

Χ

Τρομάζεις να διαβείς την απόσταση
Που χωρίζει τη μια ρυτίδα από την άλλη
Ψάχνεις να βρεις
Και χάνεις περισσότερα
Τίποτα δεν αλλάζει
Τα πράγματα θυμούνται σιωπηλά
Βαρέθηκες
Την αναζήτηση του προσωπείου
Που θα συμφιλιώσει
Προγονικές γκριμάτσες κι ευγενικά μισόλογα
Με απόκρυφους ήχους
Που θ' αλλάξει το νόμο της ζούγκλας
Και θ' απαλλάξει τη νύχτα από τις ενέδρες
Βαρέθηκες την αβεβαιότητα της φυγής
Αποφάσισε λοιπόν να ζήσεις
Έτσι μόνο θα σου δοθεί 
Η χάρη του θανάτου.

*Σημείωση: Τα αποσπάσματα είναι από την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Λιοντάκη "Εικόνες που επιμένουν" (Βραβείο Ακαημίας Αθηνών "Κώστα & Ελένης Ουράνη" 2012, εκδ. Γαβριηλίδης, Αναθεωρημένη Οριστική έκδοση, 2012)

Πηγή: http://eimaistahaimou.blogspot.com/2019/07/1945-2019.html

Χριστόφορος Λιοντάκης: Μονόλογος σ' ένα παγκάκι

Διαβάζω εφημερίδες ξένες
Πίνω κόκα-κόλα και σουέπς
Έχω δυο τζην και δυο λακόστ
Κυρίες Δεσποινίδες και Κύριοι
Με φλερτάρουν
Η ατζέντα μου γεμάτη διευθύνσεις
Περνώ τις νύχτες σε ξενοδοχεία
Και διαμερίσματα αθηναϊκά
Στέλνω κάρτες στο εξωτερικό
Την Ακρόπολη τον Αντίνοο και Κούρους
Μου στέλνουν Μιχαήλ Άγγελο προσκλήσεις και πορνό
Το καλοκαίρι συνήθως πηγαίνω στα νησιά
Το χειμώνα προτιμώ τα σινεμά

Πλατεία γεμάτη θάματα
Πλατεία γεμάτη προφυλαχτικά.


ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ (1978)