Στο άνυδρο η αλήθεια τρεμοπαίζει.
Στο θέρος, που δε λέει να τελειώσει
αργά, όπως κυλά το μέλι
η πραγματικότητα λογοδοτεί στο χρόνο
και της ψυχής οι μώλωπες
κρυμμένοι μ' επιμέλεια τόσον καιρό
ανάγλυφα προβάλλουν.
[...]
Ξημέρωνε κι ασφόδελο γινότανε
το περιβόλι γεμάτο αλμύρα που πικρόφερνε
πρόγευση του χωρισμού που πλησιάζει.
Ανήσυχα φτερούγιζαν τα χελιδόνια
στα πυκνα κλαδιά του μεταξόδεντρου
κάνοντας περίεργους σχηματισμούς
σημάδι ότι σήμερα θ’ αναχωρούσαν.
Σε βλέπω πάλι βιαστική
πριν βγει ο ήλιος να προλάβεις
ευχές να δώσεις στα βοτάνια
τους ανθούς να κόψεις της κολοκυθιάς
θειάφι στις ντο ματιές να ρίξεις
τις σταφυλιές να ράνεις με χαλκό
στα περιστέρια ν’ αλλάξεις τονερό
το δυόσμο να κορφολογήσεις.
Σε βλέπω πάλι βιαστική
να προλάβεις πριν βγει ο ήλιος
να μου φτιάξεις τσάι με κανέλα.
Μάνα, το σπίτι ξαναγινε το περιβόλι μας:
Πάσα σαρξ χόρτος.
Χριστόφορος Λιοντάκης (1945-2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου