Αμαλία Τσακνιά - Επτά ποιήματα

 

ΠΗΓΕΣ

Οι πηγές μου δεν είναι καθάρια νερά

σας ξεγελούν

τα γελαστα ρυάκια

στα χλωρά τοπία.

Οι πηγές μου κρυμμένες σε βράχους κλειστούς

σε σπηλιές που παγίδεψαν γλάρους

κι αγριοπερίστερα

κι ύστερα η σήψη ταξίδεψε με τα νερά

που δροσίζουν κλεισούρες ανύποπτες

οι πηγές μου χαμένες σε βράχους κλειστούς

από χρόνια παλιά

μολυσμένες.

ΠΑΡΑΔΟΧΗ

Το βέβαιο είναι πως έρχομαι από πολύ μακριά

κι αυτός ο χάρτης καθόλου δεν με διευκολύνει.

Ανάμεσά σας θα μείνω απλός θεατής

χαζεύοντας στα πάρκα τους ήρωες

τους ζωντανούς και τους νεκρούς σας.

Θα μαθητέψω κοντά σας

μα δε θα διακριθώ

αυτή την ωχρή κηλίδα στην όραση

δε σας τη χαρίζω.

Πικρές φιγούρες αλαζονικές

τοπίο πολυεδρικό

απροσπέλαστο

είναι που έρχομαι από πολύ μακριά

κι ακόμα δε σας γνωρίζω.

ΤΟ ΔΟΚΑΝΟ

Δε θα περάσουν από δω οι κυνηγοί

δε θα ξαναπεράσουν

έστησαν τις παγίδες τους και χάθηκαν

ξεχάστηκαν μ' άλλα θηράματα

καινούριους τόπους.

Τώρα μετράς το χρόνο με τις εποχές

τις αποστάσεις με τον ίσκιο κάποιου δέντρου

κι ανασαίνεις

όσο το δόκανο σου επιτρέπει.

Πετάν ψηλά όταν περνάνε τα πουλιά

θα συνηθίσεις με τους τρυποφράχτες

τα μονοπάτια χάθηκαν

απρόσιτες οι ρεματιές

δε θα περάσουν άλλοι κυνηγοί

ούτε διαβάτες.

Η ΠΕΤΡΑ

Μια γκρεμισμένη πόλη

αναστηλώνεται

μέγαρα εκκλησιές μνημεία

θα 'βρουν την όψη την παλιά με τον καιρό.

Μια πέτρα

δεν υπακούει, σε τίποτα δε στέργει

ξεφεύγει από τα χέρια κι ανυψώνεται

προκλητικά σφηνώνεται στον ουρανό.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ

Είμαι υπεύθυνη για ένα βαγόνι με εύφλεκτες ύλες

σε μια συνήθη αμαξοστοιχία

όπου κανείς δε υποψιάζεται τίποτα.

Φλυαρώ με τους συνταξιδιώτες μου

απολαμβάνω τα τοπία

τα πίνω με τους θερμαστές

και το ταξίδι συνεχίζεται.

ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ

Τα παιδιά μου ακούν απόψε παλιά τραγούδια.

Κάτι η ένταση της μουσικής

κάτι τα γέλια

δεν άκουσαν τον πυροβολισμό.

Εγώ ανέλαβα να περιφρουρήσω το σπίτι.

Αυτό το πλήθος των αργόσχολων

πρέπει να διαλυθεί.

Κι εσύ γιατί κυκλοφορείς πάντα τη νύχτα

αφού εδώ και χρόνια έχουν όλα παραγραφεί;

Βήματα εναλλάσσονται μ' άλλα βήματα.

Νιώθω τις πασχαλιές π' ανατριχιάζουν.

Μη θορυβείτε

                         μην πλησιάζετε παρακαλώ

απόψε τα παιδιά μου διασκεδάζουν.

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

                             ΙΙ

Μια μέρα ο Άγγελος Κυρίου θα 'ρθει σε μια YAMAHA

θα σταθεί εκεί με τα μαύρα γυαλιά το κράνος να φωσφορίζει

                                                                        στον ήλιο

η μηχανή θα μουγκρίζει θα κλειδώσω καλά την εξώπορτα

σαλτάροντας στο πίσω κάθισμα σαν κοριτσάκι,

                                                χωρίς αποσκευές

θα περάσω τα χέρια σφιχτά γύρω στο άτρωτο

                                                      πυρωμένο κορμί

κάτω απ' το πέτσινο σακάκι

κι εκεί θα σε ξεχάσω

                                    σε μια στιγμή

                                                          με το πρώτο

                                                           αγκάλιασμα

για πρώτη και τελευταία φορά

θα σε ξεχάσω.

(Το μπαλκόνι)

Αναδημοσίευση από: https://elenapoly.blogspot.com/2015/03/

Αμαλία Τσακνιά - Οι απερίσκεπτοι

 Τι ώρα είναι; Πειρασμός η Αγορά.

 Εμείς περαστικοί. Μα πώς γλιτώνεις

 εγκαίρως από ρήτορες και σοφιστές

 ταχυδακτυλουργούς, έμπορους με λογής-λογής

 πραμάτειες, και τούς δούλους πού μισοτιμής

 πουλιούνται τώρα που πληθύνανε, το μάντη

 που οραματίζεται καινούργιες ήττες.

Έχετε ώρα; Είμαστε περαστικοί.

Ήταν κι εκείνη η σιωπηρή διαδήλωση

που μάς καθήλωσε. Κοντεύει να νυχτώσει.

Άμυαλοι. Φεύγουνε κιόλας τα πουλιά

πέρα άπ’ τά τείχη. Πλάνητες μάς βρήκε ή νύχτα.

 Πώς έτσι αφύλαχτα τα σπίτια μας τ' αφήσαμε

 στους λωποδύτες και τ’ αδέσποτα σκυλιά.

Αμαλία Τσακνιά - Αυτοκρατορίες

Μέσα μας ζουν ακόμα οι μεγάλες αυτοκρατορίες
μα όχι απ' τις μονότονες σελίδες των βιβλίων
με τις ατέλειωτες χρονολογίες, τις εικόνες
των κραταιών και των τροπαιοφόρων
υπάρχει κάτι πέρα από τη φήμη
από τα λάβαρα τούς θυρεούς και τα φουσάτα
πίσω απ’ τον κουρνιαχτό, κάτω απ’ τη στάχτη
έτσι καθώς μια μέρα σαν τουρίστας
σε κάποια πόλη μακρινή, σε κάποια χώρα
αλλοτινή αποικία, μες στο πλήθος
που γεύεται αδιάφορα ή χυδαία
την πολυπόθητη ανεξαρτησία
βρίσκεις σέ κάποιο μαγαζί σε μια γωνίτσα
μπροστά στα μάτια του ανύποπτου έμπορου
ένα λεπτό μαντήλι από δαντέλα
πού κάποια δάχτυλα την πλέξαν με βελόνι
που κάτι ακόμη διατηρεί από τη χάρη
κι από το σπάνιο άρωμα, ή πιο πέρα
το μενταγιόν με φίλντισι θα σου θυμίσει
σίγουρα κάποιον έρωτα κρυφό, πεισματωμένο
π’ άντεξε την απόλυτη σιγή με περηφάνια
ή, κάτω από μια στοίβα με πραμάτειες
για τούς τουρίστες, βάναυσα θαμμένο
ένα σπαθί εξαίσιο και διακρίνεις
πίσω απ' τα ίχνη των μαχών και των θριάμβων
τα ίχνη προδομένης ιπποσύνης.
Α, πόσες μαρτυρίες, πόσα σημάδια
της αρχοντιάς πού ξέρει να σωπαίνει.
Με κάτι τέτοια πάντοτε θα ζούνε
μέσα μας οι μεγάλες αυτοκρατορίες.

Αμαλία Τσακνιά - Σημεία στίξεως

Στην αρχή άφθονα θαυμαστικά

ύστερα τα εισαγωγικά, οι παρενθέσεις

διαζευκτικά

οι τελείες ελάχιστες

κι ένα ποτάμι αποσιωπητικά.

Με τον καιρό

μέσα μου κουβαριάζονται

αλλάζουν θέσεις

κι όσο περνούν τα χρόνια

σμίγουνε συνθέτοντας

ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Αμαλία Τσακνία - Γυρισμός

 Άρχισες —γράφεις—  να βαριέσαι τα ταξίδια
σε κούρασε η αιώνια μετακίνηση
οι αποσκευές, ο έλεγχος διαβατηρίων
οι κακοφωτισμένες αίθουσες αναμονής.
οι μονότονες απολαύσεις των λιμανιών
κι η θλίψη που σέρνεται στους σταθμούς του τραίνου.
Άκου, αν σκέφτεσαι τον γυρισμό
θα βρεις το σπίτι όπως τ' άφησες
ίσως παλιό λιγάκι μα όλα θα 'ναι κει
μονάχα εγώ που θα 'χω φύγει.
Δε θα δυσκολευτείς με το κλειδί,
στην τρίτη γλάστρα δεξιά όπως πάντα.
Να κλείνεις καλά την εξώπορτα.
Στο ντουλάπι θα βρεις νερατζάκι γλυκό
και πλάι στο κρεβάτι τις παντόφλες που σου πήρα.
Αν σκέφτεσαι στ' αλήθεια να γυρίσεις
όλα θα τα βρεις όπως τ' άφησες, ήσυχα παστρικά 
όλα στη θέση τους. Μόνο εγώ θα έχω φύγει..»

Τα Ποιήματα

Αμαλία Τσακνιά - Όνειρο

Έσβησε τ' όνειρο με τ' άναμμα του νου,

ξεχάστηκε' μια αίσθηση απομένει

μετέωρη, αξεδιάλυτη' μια λέξη

μισοχαμένη, να την αναστήσω

να φέξει στο σκοτάδι, να υφάνει:

πυρά και πύρα - πυροστιά - πυρσός και πυροβάτης -

όνειρο που λιποτακτείς, αργά σε φέρνω πίσω:

πυράκανθα - πυρόξανθα - πυρφόρα - πυροφάνι.

Πηγή: Τα ποιήματα 1969-1984, στιγμή 2000.

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Αμαλία Τσακνιά - Άνοιξη

Πάνω που λες πως όλα τέλειωσαν
κι αρχίζεις πια να συνηθίζεις στην ιδέα
κάποιο ανεπαίσθητο άρωμα σε παγιδεύει
και σκαλώνει το βλέμμα σου στο πρώτο κλαδί:
Μικρές, αυθάδεις, πεισματάρικες ελπίδες
βαλθήκανε να μπουμπουκιάζουν
και σε κοιτάζουν περιπαιχτικά
ανατρέποντας την τάξη των πραγμάτων.

Το δέντρο, 1977.

Αμαλία Τσακνιά - Αργός πνιγμός

Όσο να φτάσει το νερό στα μάτια μου
εγώ θα βλέπω και θα βλέπω ακόμα
τόσο μακριά, τόσο προσεχτικά,
με την οξύνοια και τη διαύγεια των μελλοθανάτων.
Βλέπω των αγαλμάτων τη βουβή αποσύνθεση
την κατακρήμνιση των μαυσωλείων
διακρίνω μιαν αδιόρατη παλίρροια
στην αρυτίδωτη αδιαφορία των λιμνών.
Βλέπω τα αιωνόβια δέντρα να ριγούν
απ' την αιμορραγία των χυμών τους
ενώ οι κορφές τους ανεμίζουνε θριαμβικά
σημαίες αθεράπευτης αλαζονείας.
Κάτω απ' το φως που σιγοκαίει τη σάρκα σου
την υποδόρια μετανάστευση των ελπίδων
πάνω απ' τη Χιροσίμα των ονείρων μου
το μανιτάρι μιας παγκόσμιας μελαγχολίας.

 Αμαλία Τσακνιά, Τα Ποιήματα (1969-1984)
 

Αμαλία Τσακνιά - [άτιτλο]

Σε πείσμα κάθε στατιστικής
αντίθετα μ' όλες τις προβλέψεις
οι πιθηκάνθρωποι πληθαίνουν στο δάσος.

 
Αμαλία Τσακνιά, Τα ποιήματα 1969-1984, εκδ. Στιγμή

Αμαλία Τσακνιά - Θλίψη

Ή θλίψη έχει το πρόσωπο σημαδεμένο

γι' αυτό κυκλοφορεί με δυσκολία

πάντα φοράει ένα σφιχτό μαντήλι

μακριά απ' τα φώτα,

τους μεγάλους δρόμους

γι' αυτό μόλις μπορέσει να ξεφύγει

θα τρέξει σαν πουλί κυνηγημένο

σε κάποιο πάρκο σιωπηλό

μονάχη

κι εκεί θα βγάλει το μαντήλι

θ' ανασάνει

ωραία μες στα ξέπλεκα μαλλιά της

ωραία με το πρόσωπο σημαδεμένο.

Αμαλία Τσακνιά, Αθήνα 1978 συλλογή Αφύλακτη διάβαση

Ποιήματα 1969-1984, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2000.

Αμαλία Τσακνιά - [άτιτλο]

 

 Blue bell [1969]

Αμαλία Τσακνιά - Ο δρόμος

Αυτός ο δρόμος με την απαράδεχτη σύγχυση

τα ραγισμένα τζάμια

τα οδοφράγματα

είναι λιγάκι και δική μου και δική σου ευθύνη

Είναι ό,τι απόμεινε από τον πανικό

τη φούρια της άμυνας

το άγχος της απολογίας

από τα ξόρκια στους τοίχους

τους άχρηστους ηρωισμούς

και λίγους σκόρπιους στίχους

ανυπεράσπιστους

Το 'χω καημό ένα κοινό περίπατο σ' αυτό το δρόμο.

Κρίμα να πάει χαμένο τέτοιο φθινόπωρο

και μη σε νοιάζει αν μας προλάβουν

έρποντας ξοπίσω μας

οι μαυροφόρες με το δάχτυλο προπεταμένο.

Βραδιάζει

και τα λόγια περιττά

εμείς –απτόητοι μέχρι το τέρμα·

τι να τους πεις και τι να καταλάβουν

που και το πένθος σήμερα φοριέται αλλιώτικα

δυο πόντους κάτω από το δέρμα.

(Αμαλία Τσακνιά, «Τα Ποιήματα», 1969-1984 – “Στιγμή”)

Αμαλία Τσακνιά – Νοσταλγία

Θα πρέπει να 'ταν όμορφα τα χρόνια
που το χιόνι έπεφτε στην ώρα του
έλιωνε στην ώρα του
και τα ρυάκια πότιζαν με τη σειρά τους
τα φτωχικά μας περιβόλια.
Τώρα μπερδεύτηκαν οι εποχές
ο χρόνος θρυμματίστηκε
το νερό στεγνώνει αμέσως όπου ν’ αγγίξει
τα πηγάδια θεόξερα σκοτεινά
κάπου μακριά σφυρίζει ένα τρένο
δεν το βλέπει κανείς μόνο ακούγεται
τα πλοία σαλπάρουν κρυφά τις νύχτες
και κανείς δεν ξέρει τι φορτώσανε
κι εκείνα τ’ άγνωστα πουλιά
που γέμισαν τελευταία τους κήπους μας
και δε γνωρίζουμε από πού μας έρχονται
και πώς τα λένε.


(Από τη συλλογή Αφύλαχτη διάβαση (1978). Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα. Μια συγχρονική ανθολογία, επιμ.- ανθολόγ. Ευριπίδης Γαραντούδης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2008)

Αμαλία Τσακνιά-Ποιήματα

 

ΕΚΛΕΙΨΗ ΣΕΛΗΝΗΣ

 

Κι οι δυο περιστρεφόμενοι πλανήτες˙

σ’ όλες σχεδόν τις φάσεις

η σκιά σου πέφτει απάνω μου˙

έκλειψη μερική ή ολική.

Δε με βαραίνει ο ίσκιος σου

έμαθα να βολεύομαι ’κει μέσα

κρίμα μονάχα που για σένα

δεν είμαι πλήρως ορατή

όπως άλλοι πλανήτες.

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Πολύ φεγγάρι απόψε

για τόσο λίγη θάλασσα

που μας ανήκει.

 

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

 

Για την ώρα φλυάρησε όσο θες ˙

ο φλοίσβος, η μέλισσα, το τζιτζίκι.

Τα πράγματα δυσκολεύουν αργότερα ˙

ο χειμώνας

δεν έχει πολλές κουβέντες με τους ανθρώπους.

(ΑΦΥΛΑΧΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ, 1978)

 

ΣΙΩΠΗ

 

Άκου κι εμένα, η σιωπή δε χτίζεται

κι άσε τους ποιητές να λένε ˙

 

κατεβαίνει σαν τη διάφανη ομίχλη της Αττικής

δεν την ακούς

δεν την αγγίζεις

μπερδεύει τις εποχές

παραλλάζει τα χρώματα

περαστικούς παγιδεύει ˙

σαν έρθει η ώρα της

ανάλαφρη οδεύει προς τους ουρανούς.

(ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ, 1982)

 

ΕΡΗΜΙΤΗΣ

 

Όταν θα λύσεις πια το πρόβλημα της εξουσίας

θα ’χουν μεσολαβήσει εκατοντάδες χρόνια

κι εσύ ερημίτης κάπου στο Θιβέτ

ξεχασμένος απ’ όλους

ξεκομμένος απ’ όλα

θα τρέφεσαι με βότανα

τα μαλλιά σου θα ’χουν γίνει ένα με το χορτάρι.

Και τότε μόνο

θα νοσταλγήσεις ξαφνικά τον κόσμο που απαρνήθηκες

και

μισό άνθρωπος

μισό σκαντζόχοιρος

θα βρεις το δρόμο να γυρίσεις πίσω.

 

ΚΑΤΑΔΥΣΗ

 

Με την αρρωστημένη περιέργεια

κι αποκοτιά των εξερευνητών

θα προχωρήσω

στο φοβερό πηγάδι

όσο βαθύτερα γίνεται

με καταδιώκει η αόρατη παρουσία

μιας αλυσίδας γυναικών

που καταλήγει σε μένα

με τα γονίδια όλων καταχωνιασμένα

στις πιο απόκρυφες πτυχές

της ύπαρξής μου

να τις γνωρίσω επιτέλους

να εισδύσω στα έγκατα των σκοτεινών τους βίων

γιατί από κει ξεκινούν

και διακλαδίζονται

οι ρίζες των ονείρων μου

καταδυομένη

ανάμεσα σε δολοπλόκες συζύγους

ιέρειες της υπομονής

παρθένες που υφαίναν την ντροπή

με πάθη ανομολόγητα

κι όλες τις ρούφηξε το φοβερό πηγάδι

όπως θα ρουφήξει κι εμένα

με τα γονίδια καταχωνιασμένα

μέσα μου

ίσως να είναι η απολύτρωση

ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα

που από χρόνια βροντάει στον πυθμένα

στα έγκατα του βίου και των ονείρων μου

(ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΧΘΗ, 1984)

  Αμαλία Τσακνιά (1932-1984)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/ta-proina-kelefsmata-ton-toxoton/

Αμαλία Τσακνιά- Τουλάχιστον

 Κρύβεστε πίσω από τη μάντρα και μας σημαδεύετε με λέξεις

λέξεις στις πλάτες και στα κεφάλια μας

δεν προλαβαίνουμε να φυλαχτούμε

και χάνουμε τα δειλινά

τις πεντακάθαρες λιακάδες

το θρόισμα της καλαμιάς

των χωραφιών το μοσχοβόλημα·

τουλάχιστον να ξέρατε σημάδι…

Αφύλαχτη διάβαση

Αμαλία Τσακνιά-Δύο ποιήματα για ένα καλοκαίρι

(Στον Σπύρο)

Ι.

Κι αν έμαθα να κολυμπώ βαθιά στην πελαγίσια μνήμη

να ξέρες πως κινδύνεψα πολλές φορές

ετούτη η θάλασσα

με τα δικά της μυστικά

τις άγριες δίνες

τις φουσκωνεριές

έχει μιαν άλλη αρμύρα που μ’ αρέσει.

Ρεύματα που σε παίρνουνε μακριά

σπηλιές με δύσκολα περάσματα

όντα παράξενα που σε τρομάζουν κι όμως νόμιζες πως τα γνωρίζεις

και το ναυάγιο ακόμα στο βυθό

τόσο οικείο για μένα

τόσο ακίνδυνο

μια μέρα θάρρεψα πως σάλευε κάτω από τα όστρακα που το σκεπάζουν.

Είναι αργά για να ξεμάθω το μαύρο ακοίμητο νερό

άγρια φεγγάρια μισοπέλαγα

βράχια γυμνά στον ήλιο

μα εσύ στο μαλακό γιαλό το χέρι αντήλιο κι αγρυπνάς

εσύ της αύρας τα φιλιά

και χάδι από άσπρα βότσαλα.

ΙΙ.

Μια μέρα ο Άγγελος Κυρίου θα ‘ρθει σε μια YAMAHA

θα σταθεί εκεί με τα μαύρα γυαλιά το κράνος να φωσφορίζει στον ήλιο

η μηχανή θα μουγκρίζει θα κλειδώσω καλά την εξώπορτα

σαλτάροντας στο πίσω κάθισμα σαν κοριτσάκι, χωρίς αποσκευές

θα περάσω τα χέρια σφιχτά γύρω στο άτρωτο πυρωμένο κορμί

κάτω απ’ το πέτσινο σακάκι

κι εκεί θα σε ξεχάσω

σε μια στιγμή

με το πρώτο αγκάλιασμα

για πρώτη και τελευταία φορά

θα σε ξεχάσω.

Το Μπαλκόνι, 1982

Αμαλία Τσακνιά-Θα περιμένω ένα σημάδι

Όπως και να’ ναι
εγώ θα περιμένω ένα σημάδι
καλό η κακό
άσπρο η μαύρο.
Γιατί από καιρό τα όνειρα μυρίζουν ύποπτα
οι λέξεις οξειδώνονται χέρι με χέρι
η ελπίδα στο στόμα δόντι χαλασμένο,
Κι αν είναι μέρα μεσημέρι
μ’ απανεμιά
βράδυ παραδομένο σε κακούς ανέμους
κι αν είναι να ‘ρθεις με καράβι μέσ’ απ’ το πέλαγο
στο βράχο του Αιγαία θα σε περιμένω
μην ξεχαστείς και δεν αλλάξεις τα πανιά.

Το Μπαλκόνι

Αμαλία Τσακνιά-Παλινδρόμηση

Αφού το αύριο σκοτεινό κι αβέβαιο
και το παρόν τόσο δυσκίνητο, μας απελπίζει,
βρήκαμε θύμα εξιλαστήριο το παρελθόν
και πιλατεύουμε άσπλαχνα και αδιάντροπα
ως και τ’ αθώα εκείνα παιδικά μας χρόνια.

© ΑΜΑΛΙΑ ΤΣΑΚΝΙΑ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΙΓΜΗ, 2000

Αμαλία Τσακνιά-Η τελευταία ψήφος

Ευτυχώς με την ψήφο της Αθηνάς
όλα τακτοποιήθηκαν.
Κι ο Ορέστης είχε εξουθενωθεί
και οι Ερινύες το ‘χαν παρακάνει.
Όσο για το θέμα της δικαιοσύνης
το συζητάμε αργότερα.
Έχουμε πίσω μας τόσους αιώνες.

© ΑΜΑΛΙΑ ΤΣΑΚΝΙΑ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΙΓΜΗ, 2000

Αμαλία Τσακνιά- Δρόμοι μονής κατευθύνσεως

Σοφό το σύστημα του καιρού μας με τους δρόμους μο-
νής κατευθύνσεως
γιατί σκέψου με το δικαίωμα επιστροφής τι ξεβόλεμα
τι συνωστισμός
ξεπουλώντας το βιός μας ξεκινώντας χωρίς αποσκευές
εκείνοι που τραβούν μπροστά θα ρωτούσαν έκπληκτοι
γιατί γυρίζουμε
κι εμείς αμήχανοι θα ξεφεύγαμε μην ξέροντας πώς
ν’ αποκριθούμε.

© ΑΜΑΛΙΑ ΤΣΑΚΝΙΑ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΙΓΜΗ, 2000