Αμαλία Τσακνιά-Δύο ποιήματα για ένα καλοκαίρι

(Στον Σπύρο)

Ι.

Κι αν έμαθα να κολυμπώ βαθιά στην πελαγίσια μνήμη

να ξέρες πως κινδύνεψα πολλές φορές

ετούτη η θάλασσα

με τα δικά της μυστικά

τις άγριες δίνες

τις φουσκωνεριές

έχει μιαν άλλη αρμύρα που μ’ αρέσει.

Ρεύματα που σε παίρνουνε μακριά

σπηλιές με δύσκολα περάσματα

όντα παράξενα που σε τρομάζουν κι όμως νόμιζες πως τα γνωρίζεις

και το ναυάγιο ακόμα στο βυθό

τόσο οικείο για μένα

τόσο ακίνδυνο

μια μέρα θάρρεψα πως σάλευε κάτω από τα όστρακα που το σκεπάζουν.

Είναι αργά για να ξεμάθω το μαύρο ακοίμητο νερό

άγρια φεγγάρια μισοπέλαγα

βράχια γυμνά στον ήλιο

μα εσύ στο μαλακό γιαλό το χέρι αντήλιο κι αγρυπνάς

εσύ της αύρας τα φιλιά

και χάδι από άσπρα βότσαλα.

ΙΙ.

Μια μέρα ο Άγγελος Κυρίου θα ‘ρθει σε μια YAMAHA

θα σταθεί εκεί με τα μαύρα γυαλιά το κράνος να φωσφορίζει στον ήλιο

η μηχανή θα μουγκρίζει θα κλειδώσω καλά την εξώπορτα

σαλτάροντας στο πίσω κάθισμα σαν κοριτσάκι, χωρίς αποσκευές

θα περάσω τα χέρια σφιχτά γύρω στο άτρωτο πυρωμένο κορμί

κάτω απ’ το πέτσινο σακάκι

κι εκεί θα σε ξεχάσω

σε μια στιγμή

με το πρώτο αγκάλιασμα

για πρώτη και τελευταία φορά

θα σε ξεχάσω.

Το Μπαλκόνι, 1982