Θανάσης Μαρκόπουλος-Ποιήματα

 ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Εμένα ο πατέρας μου

είχε δυο χέρια βομβαρδισμένα τοπία

ένα ακρωτήρι στο βλέμμα

και στον ώμο ένα σάκο τριμμένο

με τα σύνεργα της επανάστασης

σκεπάρνι αλφάδι μέτρο μυστρί

κι ένα σφυρί

Το δρεπάνι το είχε στο κεφάλι

(Μοντέλο σώματος, Σύγχρονη Εποχή, 1988)

ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΕΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ

Σ’ αυτό το κιβώτιο κείτονται

τα σύνεργα του πατέρα

που χτίζανε τον άνεμο

στο δημώδη σκοπό «πουλάκι ξένο»

και σάρκα φορούσαν στο τίποτα

Σ’ αυτό το κιβώτιο σήπονται

τα οστά του πατέρα

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Καιρός του φτερού

καιρός της σπουδής

κι έπεσες κι εσύ στη λούμπα πατέρα

κι όλο μου τηλεφωνείς

ποτέ δε μου γράφεις

όμως αύριο που θα φύγεις

τι θα μείνει να σε θυμίζει πατέρα

Εγώ τα γράμματά σου νοσταλγώ

μιας άλλης εποχής

που καρφώνουν τη μνήμη σαν φέρετρο

μ’ εκείνες τις ακίδες της έγνοιας σου

τις εκτενείς αναφορές τα αιφνίδια λάθη

κι εκείνο το γκρέμισμα των σωμάτων

κατά τον τρόπο της βροχής

(Το περίστροφο της σιωπής, Τα Τραμάκια, 1996)