Με δίχτυ τον άνεμο, Κίχλη, 2015.
Χρόνια αμίλητος στην ακροποταμιά
με συντροφιά μιαν άστοργη γλώσσα
πετροβολάει τα ρέματα.
Όσο αντέχει προς τα πίσω η μνήμη
δε βρίσκει τον καιρό πλωτό.
Κυλάνε τα χρόνια κρατώντας τους νεκρούς
σε ύπνον ανθισμένο.
Κάποτε τους σηκώνει ο κάτω κόσμος
στο φως της ημέρας χωρίς πρόσωπο
και ταξιδεύουν οι φιλέρημες ψυχές
ώσπου να σμίξουν τον ήλιο
ν' αποτεφρωθούν.
Και κείνοι που τέλειωσαν
τυλιγμένοι άσπρα σεντόνια
κι άλλοι που ποντίστηκαν στο πέλαγο
ή απομείναν στα βουνά
κρύβονται σε μαγική εικόνα.
Στο βάθος περνάει αθόρυβα σφυρίζοντας
το αδειανό τραίνο του De Chirico
ενώ η Ιστορία δεν έχει αρχίσει ακόμη.
Πηγή: «Κλειδούχος μοίρα» (1993) στη συγκεντρωτική έκδοση: Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Σκοτεινή Πανσέληνος: Ποιήματα 1963-1993, Αθήνα: Νεφέλη 1999.
Αμέτρητοι φίλοι πεθαμένοι
Πώς τους χωράει ο κάτω κόσμος
Η υπερηφάνεια του δέντρου
Την ώρα που πλησιάζει
Ο ξυλοκόπος.
Το παρελθόν
Που βρίσκεται πάντα
Εδώ
Αβασίλευτο στον ουρανό
Το ματωμένο
Εμφύλιο φεγγάρι.
Υπαινιγμοί, 2007
Είχες φυτέψει στην αυλή μας λουλούδια.
Ο σπόρος που κύλησε από τ’ άγια σου χέρια
κράτησε καιρό μέσα του τη δύναμη της ζωής.
Προχτές ανοίχτηκε στο φως ένα τριαντάφυλλο
και είπε πως είναι η Ομορφιά
που δεν πεθαίνει με τον θάνατο.
Απόπλους, 1963, από την ενότητα «Ξανθίππη»
Στην εξουσία των κήπων
αντιπροτείνω
τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου.
Στην εξουσία των ήχων
ψιθυρίζω τις δυνατότητες
της σιωπής.
Στην εξουσία του θανάτου
μιλώ για την αέναη ανανέωση
της ζωής.
Η καμπύλη μέρα
με νουθετεί κάθε πρωί
με το εφήμερο του σκότους.
Πηγή: Τα χρόνια που θά ’ρθουν (Ποιήματα 1958 – 2018), Εκδόσεις Πατάκη, Νοέμβριος 2022.
Οι νύχτες ακροπατώντας στις ακρογιαλιές
ανάβουν τα κηροπήγια των ονείρων
καθώς τα συλλογισμένα μάτια σου
πότε στη σιωπή δοσμένα πότε στη ρέμβη
πάντα στην έκσταση
κάνουν να φτερουγίζουν περιστέρια στο λυκόφως.
Ιδεατή παρουσία.
Αύρα της πρωινής θάλασσας.
Γλαυκέ ουρανέ.
Ανέσπερη λάμψη.
Φως εκ φωτός
Ήλιε μου!
Συλλογή: Σκοτεινή Πανσέληνος, Ποιήματα 1963- 1993, Αθήνα: Νεφέλη σ.37.
Γυναίκες που δουλεύουν
Σε εργοστάσια και χωράφια
Γερασμένες γυναίκες που βλέπουν
Στο κρεβάτι τον άρρωστο άντρα τους
Άλλες που άλλαξαν με γάμους
Δυο και τρία αντρικά σώματα
Έφηβες που απορούν και θαυμάζουν
Τις αλλαγές στο ριγηλό σώμα τους
Νέες κοπέλες που ονειρεύονται
Το νυφικό και το γάμο τους
Νέα κορίτσια που υπέστησαν
Την πρώτη τους έκτρωση
Γυναίκες που λαχταρούν κρυφά
Ένα άλλο γυναικείο σώμα
Γυναίκες που αδημονούν
για τη βραδινή αγκαλιά του άντρα τους
Γυναίκες που γυρνάνε στο σπίτι
Κουρασμένες από τη δουλειά της ημέρας
Γυναίκες που παρέμειναν ανέγγιχτες
Ανέραστες με νεκρό σώμα
Μεσόκοπες που αρχίζουν να τρέμουν
Καθώς τις εγκαταλείπει η επιθυμία
Ηλικιωμένες που βλέπουν τις νεαρές
Και φαντάζονται τα φλογερά κρεβάτια τους
Γριές που το σώμα τους έχει ξεχάσει
Την αλλοτινή θέρμη του έρωτα
Πόρνες που πιστεύουν πως διατηρούν
Την παιδική αθωότητα
Γυναίκες υψηλόβαθμα στελέχη
Σε πολυεθνικές εταιρείες
Μανάδες που η τύχη τους έδωσε
Ένα ανάπηρο παιδί
Γυναίκες που περιποιούνται
Μνήματα προσφιλών τους
Ποιες διαβάζουν ποιήματα;
Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Με δίχτυ τον άνεμο. Αθήνα: Κίχλη 2015.
Πέθανε απόψε ο φίλος μας.
Ως έκλεισε τα μάτια του σκοτείνιασεν η γης
και στης αυλής το ξέφωτο τσακίστηκε μια γλάστρα.
Μη βάλετε στον τάφο του σταυρό,
θα κατεβούν στο προσκεφάλι του
οι γυάκινθοι που αγάπησε
να του κρατήσουν συντροφιά στη νύχτα
και θα σπιθίσουνε χαμόμηλα στ' αχείλι
που κάποτε λαμπάδιαζε το γέλιο του.
Μη βρέξουνε τα σύννεφα
γι' αυτόν που πόθησε τον ήλιο,
ας μη θολώσουνε οι ματιές
γι' αυτόν που λάτρεψε την ξαστεριά.
Τον έκλαψαν οι νύχτες που ξαγρύπνησε
και οι αυγές που καλημέριζε το φως,
τον έκλαψαν δυο μάτια από τον ουρανό
με μια ψιλή βροχούλα.
(Γράφτηκε και κυκλοφόρησε το 1969, χειρόγραφα, μεταξύ φίλων)
Επιστροφές, 1973, Εκδόσεις Ίκαρος
Τα παιδιά της τα μύρωσαν με τσεκουριές
τις θυγατέρες όλες τις κοιμήθηκαν.
Ρήμαξε το κορμί της στένεψε
η γλώσσα της στεριάς
για να την καβαλούν τα κύματα
κι να την πνίγει αρμύρα.
Τα ξερονήσια ματωμένα καρφιά
στο άχραντο σώμα.
Τα βήματά της λόγια μέθης
μικρού παιδιού καλλιγράφημα.
Αθροίζει τα λευκά αθροίζει τα μαύρα
περισσεύει πάντοτε το αναίτιο δάκρυ.
Κατάντησε
τομάρι που άπλωσαν
σε αυλή βυρσοδεψείου.
από τη συλλογή Νέκυια, Ε.Λ.Ι.Α. 1978
