Χρόνια αμίλητος στην ακροποταμιά
με συντροφιά μιαν άστοργη γλώσσα
πετροβολάει τα ρέματα.
Όσο αντέχει προς τα πίσω η μνήμη
δε βρίσκει τον καιρό πλωτό.
Κυλάνε τα χρόνια κρατώντας τους νεκρούς
σε ύπνο ανθισμένο.
Κάποτε τους σηκώνει ο κάτω κόσμος
στο φως της ημέρας χωρίς πρόσωπο
και ταξιδεύουν οι φηλέρημες ψυχές
ώσπου να σμίξουν τον ήλιο
ν' αποτεφρωθούν.
Και κείνοι που τέλειωσαν
τυλιγμένοι άσπρα σεντόνια
κι άλλοι που ποντίστηκαν στο πέλαγο
ή απομείναν στα βουνά
κρύβονται σε μαγική εικόνα.
Στο βάθος περνάει αθόρυβα σφυρίζοντας
το αδειανό τρένο του De Chirico
ενώ η Ιστορία δεν έχει αρχίσει ακόμη.
Σκοτεινή Πανσέληνος: Ποιήματα 1963-1993, Νεφέλη: Αθήνα 1999, σ. 114.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου