Elisabeth Browning - Σονέτo XLIII

Πώς σ’αγαπώ; Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ’αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος
που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη
να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.
Σ’αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης
καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’τον ήλιο ή του κεριού
το φως.
Σ’αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες
για το Δίκιο.
Σ’αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.
Σ’αγαπώ με το πάθος που έντυνα
παλιά τις λύπες μου και με την πίστη
των παιδικών μου χρόνων.
Σ’αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα
μαζί με τους χαμένους μου αγίους- σ’αγαπώ
με την ανάσα,
τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου!- και αν
ο Θεός ορίσει
θα σ’αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο.

Ε. Μπράουνιγκ, από τη συλλογή, Ερωτική Ποίηση, μτφ. Αντρέας Αγγελάκης, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 1984.

Elizabeth Barrett Browning-Sonnet XLIII,

Πώς σ’ αγαπώ; Τους τρόπους ας μετρήσω.

Σ’ αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος

που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη

να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.

Σ’ αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης

καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’ τον ήλιο ή του κεριού

το φως.

Σ’ αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες

για το Δίκιο.

Σ’ αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.

Σ’ αγαπώ με το πάθος που έντυνα

παλιά τις λύπες μου και με την πίστη

των παιδικών μου χρόνων.

Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα

μαζί με τους χαμένους μου αγίους – σ’ αγαπώ

με την ανάσα,

τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! – και αν

ο Θεός ορίσει,

θα σ’ αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο.

 μετάφραση: Χρίστος Γούδης

Elisabeth Barrett Browning-XLIII

XLIII

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ

Elisabeth Barrett Browning (Μτφ.: Χρίστος Γούδης

Elisabeth Barrett Browning-A musical instrument

WHAT was he doing, the great god Pan,
Down in the reeds by the river ?
Spreading ruin and scattering ban,
Splashing and paddling with hoofs of a goat,
And breaking the golden lilies afloat
With the dragon-fly on the river.

II.
He tore out a reed, the great god Pan,
rom the deep cool bed of the river :
The limpid water turbidly ran,
And the broken lilies a-dying lay,
And the dragon-fly had fled away,
Ere he brought it out of the river.

III.
High on the shore sate the great god Pan,
While turbidly flowed the river ;
And hacked and hewed as a great god can,
With his hard bleak steel at the patient reed,
Till there was not a sign of a leaf indeed
o prove it fresh from the river.

IV.
He cut it short, did the great god Pan,
(How tall it stood in the river !)
Then drew the pith, like the heart of a man,
Steadily from the outside ring,
And notched the poor dry empty thing
In holes, as he sate by the river.

V.
This is the way,' laughed the great god Pan,
Laughed while he sate by the river,)
The only way, since gods began
To make sweet music, they could succeed.'
Then, dropping his mouth to a hole in the reed,
He blew in power by the river.

VI.
Sweet, sweet, sweet, O Pan !
Piercing sweet by the river !
Blinding sweet, O great god Pan !
The sun on the hill forgot to die,
And the lilies revived, and the dragon-fly
Came back to dream on the river.

VII.
Yet half a beast is the great god Pan,
To laugh as he sits by the river,
Making a poet out of a man :
The true gods sigh for the cost and pain, —
For the reed which grows nevermore again
As a reed with the reeds in the river.

Elisabeth Barrett Browning (1806 -1861)

Elizabeth Barrett Browning -My Letters! all dead paper... (Sonnet 28)

My Letters! all dead paper... (Sonnet 28)

My letters! all dead paper, mute and white! 

And yet they seem alive and quivering

 Against my tremulous hands which loose the string 

And let them drop down on my knee tonight.

 This said—he wished to have me in his sight 

Once, as a friend: this fixed a day in spring 

To come and touch my hand. . . a simple thing, 

Yes I wept for it—this . . . the paper’s light. . .

 Said, Dear, I love thee; and I sank and quailed

 As if God’s future thundered on my past. 

This said, I am thine—and so its ink has paled

 With lying at my heart that beat too fast.

 And this . . . 0 Love, thy words have ill availed 

If, what this said, I dared repeat at last!

Elizabeth Barrett Browning (6 Μαρτίου 1806 – 29 Ιουνίου 1861)

«Τα γράμματά μου»

Τα γράμματά μου! όλο χαρτί... νεκρό, βουβό κι' άσπρο χαρτί
κ' ωστόσο μοιάζουν ζωντανά, θαρρείς κι' ανατριχιάζουν
Στα χέρια μου που τρέμουν όπως λύνουν την κλωστή
Και στην ποδιά μου απόψε τα σωριάζουν.
Έλεγε αυτό... θέλει μαζί μου μια φορά να γνωριστεί
Σα φίλος' μιαν ανοιξιάτικη ημέρα τ' άλλο ορίζει
Να 'ρθεί το χέρι μου ν' αγγίσει' τόσο απλό... γιατί
Μ' έκανε κι' έκλαψα; Κι' αυτό... χαρτί ελαφρό... κι' αρχίζει:
"Καλή μου σ' αγαπώ..." κ' εγώ γερτή λιγοθυμούσα
Σα νά 'ριχνε η θεϊκιά βουλή φωτιά στα περασμένα.
Έλεγε τούτο: "Είμαι δικός σου" --- γράμματα σβησμένα
Τι στην καρδιά που κόντευε να σπάσει τ' ακουμπούσα.
Και τούτο... Αγάπη θα 'τανε τα λόγια σου χαμένα
Αν ό,τι μου έλεγες εδώ, να ξαναπώ μπορούσα.

Μετάφραση: Λίνα Βλάχου

Από την Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως

του Κλέωνος Β. Παράσχου

Το ποίημα δημοσιεύθηκε στην Νέα Εστία / 1.8.1946

εκδ. Παρουσία, 1999