Léopold Sédar Senghor - Κράτησες το μαύρο πρόσωπο

 Κράτησες το μαύρο πρόσωπο του πολεμιστή στα χέρια σου

Που έμοιαζε με φωτεινή μοιραία δύση.

Απ' το λόφο κοίταξα το ηλιοβασίλεμα στους όρμους των ματιών σου.

Πότε θα δω πάλι τη χώρα μου, τον καθαρό ορίζοντα του προσώπου σου;

Πότε θα καθίσω στο τραπέζι του σκοτεινού σου στήθους;

Η φωλιά των γλυκών αποφάσεων βρίσκεται στη σκιά.

Θα κοιτάξω άλλους ουρανούς και άλλα μάτια.

Και θα πιω από τις πηγές άλλων χειλιών, πιο δροσερών κι από λεμόνια.

Θα κοιμηθώ κάτω απ΄τις στέγες άλλων μαλλιών, 

προφυλαγμένος από θύελλες.

Όμως κάθε χρονιά, όταν το ρούμι της άνοιξης ανάβει ξανά τις φλέβες,

Θα θρηνώ το σπίτι μου και τη βροχή των ματιών σου,

πάνω στη διψασμένη σαβάννα.

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Ανθολογία νέγρων ποιητών

Léopold Sédar Senghor - Επίσκεψη

Ονειρεύομαι στο οικείο μισοσκόταδο του απογεύματος.
Μ'επισκέπτονται οι κοπώσεις της μέρας,
Οι πεθαμένοι του χρόνου,τα ενθυμήματα της δεκαετίας,
Σε λιτανεία νεκρού στο χωριό στον ορίζοντα της ρηχής θάλασσας.
Είναι ο ίδιος ήλιος υγραμένος με αυταπάτες,
Ο ίδιος ουρανός αποθαρρυμένος από κρυμμένες παρουσίες,
Ο ίδιος ουρανός φοβισμένος απ'εκείνους που έχουν
ένα λογαριασμό με το νεκρό.
Και ξαφνικά ο νεκρός μου με πλησιάζει...

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός
Πηγή:Ανθολογία νέγρων ποιητών,Εκδόσεις Εγνατία,1969

Αναδημοσίευση από: 

https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81?fbclid=IwAR1v3-2KGbKA6q56rsMLDL0Q6hrOKBSLw_I-C9CJC4k5Avj3vs2xusN8O-8

Léopold Sédar Senghor - Σε ποια νύχτα θύελλας

Ποια σκοτεινή νύχτα θύελλας έκρυψε τη μορφή σου;
Και ποιες βροντές κεραυνού σε τρομοκρατούν στο κρεβάτι
Όταν οι εύθραυστοι τοίχοι του στήθους μου τρέμουν;
Ανατριχιάζω απ'το κρύο,παγιδευμένος στη δροσιά του ξέφωτου.
Ω,χαμένος στα προδοτικά μονοπάτια του δάσους.
Είναι τα ερπετά και τα φίδια που μπερδεύουν τα πόδια μου;
Γλιστρώ στη λασπωμένη τρύπα του φόβου κ'η κραυγή μου πνίγεται
μ'έναν κρότο παφλάσματος.
Όμως θ'ακούσω τη φωνή σου πάλι,ευτυχισμένο φωτεινό πρωί;
Θ'αναγνωρίσω πάλι τον εαυτό μου στο γελαστό καθρέφτη των ματιών
που'ναι πλατιά σαν παράθυρα;
Και ποια θυσία θα ειρηνέψει την άσπρη μάσκα της θεάς;
Μήπως το αίμα των πουλερικών και των τράγων ή το άχρηστο
αίμα της φλέβας μου;
Ή το πρελούδιο του τραγουδιού μου,η πλυμένη μου περηφάνια;
Δως μου λέξεις ευνοϊκές.

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Πηγή: Νέγροι ποιηταί, Ανθολογία νέγρων ποιητών, Εκδόσεις Εγνατία, 1969.

Léopold Sédar Senghor - Senghor

Πρέπει να κρύψω μες στις ενδόμυχές μου φλέβες
Τον πρόγονο που το σκληρό του δέρμα πυροβολήθηκε
με αστραπή και κεραυνό
Το ζωώδη υπερασπιστή μου,πρέπει να τον κρύψω
Γιατί 'σως να μη σπάσω τα φράγματα του σκανδάλου:
Είναι το πιστό μου αίμα που ζητά αφοσίωση
Προστατεύοντας τη γυμνή μου περηφάνια κατά
Του εαυτού μου και της περιφρόνησης των πιο τυχερών φυλών.

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός
Πηγή: Ανθολογία νέγρων ποιητών,Εκδόσεις Εγνατία,1969

Léopold Sédar Senghor-3 Ποιήματα- Μετάφραση – επίμετρο: Νικολέττα Σίμωνος

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

Το γράμμα
σου επάνω στο σεντόνι, υπό το φως της μυρωμένης λάμπας

Μπλε σαν το πρωτοφόρετο πουκάμισο που τον νιο κάνει να λάμπει

Σιγοτραγουδώντας, σαν τον ουρανό και τη θάλασσα και τ΄ όνειρό μου

Το γράμμα σου. Κι η θάλασσα έχει τ΄ αλάτι της, κι ο αγέρας το γάλα το ψωμί το
ρύζι, κοντολογίς τ΄ αλάτι το δικό του

Η ζωή ενέχει το σφρίγος της, κι η γη την αίσθησή της

Την αίσθηση του Θεού και της κίνησής του.

Το γράμμα σου που δίχως του η ζωή δε θα ΄τανε ζωή

Τα χείλη σου το αλάτι μου ο ήλιος μου, ο δροσερός μου ο αέρας και το χιόνι μου.

Η ΝΕΓΡΟΣΥΝΗ ΜΟΥ

Η Νεγροσύνη μου δεν είναι ύπνος της φυλής αλλά ήλιος της ψυχής, η νεγροσύνη μου η ορατή και βιωμένη 

Η Νεγροσύνη μου είναι μυστρί στο χέρι, κοντάρι είναι ανά χείρας

Ρέκαντ*. Δεν αφορά την πόση και τη βρώση μου στο στιγμιαίο
το παρόν μου

Τόσο το χειρότερο αν για του Πράσινου Ακρωτηριού τα ροζ νερά σπαρτάραγ΄ η ψυχή μου!

Καθήκον έχω τον λαό μου ν’ αφυπνίσω στα μέλλοντα τα φλογοβόλα 

Η χαρά μου εικόνες να πλάθω για να τον θρέφω, ω του Λόγου έρρυθμα φώτα!

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Στάλες λευκές,

Μικρές αργοσάλευτες στάλες,

Στάλες μικρές απ΄ ολόφρεσκο γάλα,

Φευγαλέες εκλάμψεις κατά μήκος των τηλεγραφικών συρμάτων,

Κατά μήκος των ημερών των ατέρμονων

Των μονότονων και γκρίζων!

Για πού το βάλατε;

Για πού το βάλατε;

Για ποιον παράδεισο, αλήθεια; Και απαντώ: παράδεισος,

Εκλάμψεις πρώτες των χρόνων μου των παιδικών

Που ποτέ δεν ξαναβρήκα.

______________* ΣτΜ: Βασιλικό σκήπτρο αναγόμενο στο Αρχαίο Βασίλειο της
Δαχομέης (σημερινό Μπενίν, Δ. Αφρική). Δεν ήταν όπλο πολεμικό, κατείχε ρόλο καθαρά
τελετουργικό, σύμβολο εξουσίας, πλούτου και ευημερίας. Πήρε την ονομασία του
από την πορτογαλική λέξη «recado» (μήνυμα), αφού στα χέρια των αγγελιαφόρων του βασιλιά λειτουργούσε
ως εγγύηση για την αυθεντικότητα των βασιλικών μηνυμάτων. Ως σύμβολο της
αφρικανικής πολιτιστικής κληρονομιάς, συναντάται στην ποίηση όλων των
στρατευμένων Αφρικανών ποιητών.

Επίμετρο

Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ (LéopoldSédarSenghor, 1906-2001): Σενεγαλέζος ποιητής, συγγραφέας και πολιτικός, ο πρώτος
πρόεδρος της χώρας του (1960-80), αλλά και ο πρώτος Αφρικανός που δίδαξε σε
γαλλικό πανεπιστήμιο και εξελέγη μέλος της Γαλλικής
Ακαδημίας. Υπήρξε, επίσης, ένας εκ των πρωτεργατών της Γαλλοφωνίας. Μαζί με τους Εμέ Σεζέρ και Λεόν-Γκοντράν Νταμά, που
είχαν όπως κι εκείνος βρεθεί στο Παρίσι για σπουδές και μοιράζονταν το ίδιο
όραμα για μια μετα-αποικιακή ταυτότητα του νέγρικου πολιτισμού, ανέπτυξαν την
έννοια-συνείδηση της «νεγροσύνης» (négritude) και δημιούργησαν
το ομώνυμο λογοτεχνικό ρεύμα ως απάντηση: α) στον ρατσισμό που υφίστατο τα
χρόνια εκείνα στη Γαλλία, β) στην επικράτηση του γαλλικού πολιτισμού στις
αποικίες και γ) στην τότε επικρατούσα αντίληψη πως η Αφρική δεν είχε αναπτύξει
πολιτισμό ικανό να σταθεί ισάξια απέναντι στον ευρωπαϊκό. Ο Σενγκόρ, ωστόσο, αντιλήφθηκε
τη νεγροσύνη ως μια επιστροφή στην αφρικανική πολιτιστική κληρονομιά, σε αντίθεση
με τον Σεζέρ που τη θεωρούσε ως άμυνα ενάντια στην πολιτιστική αφομοίωση της
Αφρικής από την ευρωπαϊκή κουλτούρα –επ΄ ουδενί ως αντιλευκό ή αντιρατσιστικό
ρατσισμό, όπως είχε εσφαλμένα εκληφθεί από ορισμένους κύκλους της εποχής.

Στην ποίησή του Σενγκόρ συναντά κανείς στοιχεία τόσο από τον αφρικανικό όσο
και από τον ευρωπαϊκό  πολιτισμό·συνεπώς, θα
λέγαμε πως  η ποίησή του λειτουργεί ως
γέφυρα ανάμεσα στην αφρικανική και ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Άλλωστε, το ελληνικό στοιχείο
διακρίνεται και στο ύφος του και στη γραφή του. Ο ρυθμός της ποίησής του έχει
παραλληλιστεί με τον ρυθμό των αφρικανικών τυμπάνων. Ο λόγος του διαθέτει μια
ήρεμη δύναμη αλλά και μια ισχυρή –αν και υπόκωφη– ηδυπάθεια, που σε συνδυασμό
με τη θετικότητα που ενυπάρχει στον πυρήνα των στίχων του, καθιστούν το
ποιητικό έργο του ύμνο στην ταυτότητα και στην πολιτιστική κληρονομιά της μαύρης
ηπείρου.

Ως πολιτικός, ο Σενγκόρ υπήρξε ένας από τους αρχιτέκτονες του αφρικανικού σοσιαλισμού, διαχωρίζοντας τη
θέση του από τον κλασικό μαρξισμό και την αντιδυτική ιδεολογία και φροντίζοντας
να διατηρήσει καλές σχέσεις τόσο με τη Γαλλία όσο και με τον ευρύτερο Δυτικό
Κόσμο. Σ΄ αυτόν οφείλεται, άλλωστε, και η πολιτική σταθερότητα της χώρας του,
που αποτελεί και το μοναδικό αφρικανικό κράτος που δεν ταλανίστηκε ποτέ από
πραξικοπήματα.

Ο Σενγκόρ χαρακτηρίστηκε ως ο Γουίτμαν
της Αφρικής, αλλά και ως Μαύρος Ορφέας,
όπως τον αποκάλεσε ο Σαρτρ, και είναι όντως και αναμφιβόλως ένας εκ των σημαντικότερων
εκπροσώπων της αφρικανικής διανόησης και λογοτεχνίας. Το μη-λογοτεχνικό έργο
του αφορά πεδία όπως η πολιτική, η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία και η
γλωσσολογία. Βραβεύτηκε και τιμήθηκε για το έργο του τόσο εν ζωή όσο και μετά
θάνατον –αξίζει η αναφορά στις 37 στο σύνολο αναγορεύσεις του σε επίτιμο
διδάκτωρ.

Πηγή: https://thraca.gr/2015/07/3-9.html?fbclid=IwAR18pAvuycOQUaK4--TKl9xSh4ZMD02CYkV4KKw-aRNDu5LRGsS4CPWt9-0

Léopold Sédar Senghor-Μαύρη γυναίκα

 Μαύρη Γυναίκα

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη

ντυμένη με το χρώμα σου, με το σχήμα σου που είναι ομορφιά.

Μεγάλωσα στη σκιά σου, η γλύκα των χεριών σου τύλιγε τα μάτια μου.

Και να! που μες την καρδιά του καλοκαιριού και του μεσημεριού

σε ανακαλύπτω η της επαγγελίας, απ’ την κορφή

ενός αψηλού, φρυγμένου λόφου,

και η ομορφιά σου με κεραυνώνει κατάστηθα

σαν αστραπή αετού.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!

Οπώρα ώριμη με τη σφιχτοδεμένη σάρκα

εκστάσεις μουντές μαύρου κρασιού

στόμα που κάνει το στόμα μου λυρικό

πεδιάδα με τους ξάστερους ορίζοντες

πεδιάδα που ανατριχιάζεις στις θερμές θωπείες

του ανατολικού ανέμου.

Ταμ ταμ γλυπτό, ταμ ταμ τεντωμένο

που δονείσαι κάτω από τα δάχτυλα του Νικητή.

Η βαριά, κοντράλτο φωνή σου

είναι το λυπητερό θρησκευτικό τραγούδι της Αγαπημένης.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!

Λάδι που καμιά πνοή δε ρυτιδώνει

λάδι γαλήνιο στα πλευρά του αθλητή

στα πλευρά των πριγκίπων του Μαλί.

Ζαρκάδι με τους θείους αρμούς, τα μαργαριτάρια

είναι αστέρια πάνω στη νύχτα του δέρματός σου.

Στη σκιά της κόμης σου, η αγωνία μου

φωτίζεται από τους γειτονικούς ήλιους των ματιών σου.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη!

Τραγουδώ την πρόσκαιρη ομορφιά σου

σχήμα που σταθεροποιώ στην αιωνιότητα

προτού η ζηλόφθονη μοίρα σε καταντήσει στάχτη

για να θρέψει τις ρίζες της ζωής.

(Μ. Λαϊνά, Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, εκδ. Ελ. Γράμματα)

...............................................................................................

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη
ντυμένη με το χρώμα σου, με το σχήμα σου που είναι ομορφιά.
Μεγάλωσα στη σκιά σου, η γλύκα των χεριών σου τύλιγε τα μάτια μου.
Και να! που μες την καρδιά του καλοκαιριού και του μεσημεριού
σε ανακαλύπτω η της επαγγελίας, απ’ την κορφή
ενός αψηλού, φρυγμένου λόφου,
και η ομορφιά σου με κεραυνώνει κατάστηθα
σαν αστραπή αετού.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!
Οπώρα ώριμη με τη σφιχτοδεμένη σάρκα εκστάσεις μουντές μαύρου κρασιού
Στόμα που κάνει το στόμα μου λυρικό
Πεδιάδα με τους ξάστερους ορίζοντες
Πεδιάδα που ανατριχιάζεις στις θερμές θωπείες
Του ανατολικού ανέμου
Ταμ ταμ γλυπτό, ταμ ταμ τεντωμένο
Που δονείσαι κάτω από τα δάχτυλα του Νικητή.
Η βαριά, κοντράλτο φωνή σου
Είναι το λυπητερό θρησκευτικό τραγούδι της Αγαπημένης.
Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!
Λάδι που καμιά πνοή δε ρυτιδώνει
Λάδι γαλήνιο στα πλευρά του αθλητή
Στα πλευρά των πριγκίπων του Μαλί.
Ζαρκάδι με τους θείους αρμούς, τα μαργαριτάρια
Είναι αστέρια πάνω στη νύχτα του δέρματός σου.
Στη σκιά της κόμης σου, η αγωνία μου
Φωτίζεται από τους γειτονικούς ήλιους των ματιών σου.
Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη!
Τραγουδώ την πρόσκαιρη ομορφιά σου
σχήμα που σταθεροποιώ στην αιωνιότητα
προτού η ζηλόφθονη μοίρα σε καταντήσει στάχτη
για να θρέψει τις ρίζες της ζωής.

Μετάφραση: Δ. Σταύρου
Πηγή: https://www.catisart.gr

Γυναίκα μαύρη 

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη 

Ντυμένη με το χρώμα σου που είναι ζωή, με τη μορφή σου που είναι ομορφιά!

Μεγάλωσα στη σκιά σου, η γλύκα των χεριών σου έδενε τα μάτια.

Και να, στην καρδιά του καλοκαιριού και του μεσημεριού

Σε ανακαλύπτω Γη της Επαγγελίας, από ένα ψηλό ασβεστώδη λόφο

Και η ομορφιά σου με κεραυνοβολεί ακριβώς στην καρδιά, όπως η αστραπή ενός αετού.

Γυναίκα γυμνή , γυναίκα μαύρη

Ώριμο φρούτο της σάρκας, σκοτεινή έκσταση του μαύρου κρασιού που κάνεις το στόμα λυρικό,

Σαβάνα των καθαρών οριζόντων, σαβάνα που ανατριχιάζεις από τα καυτά χάδια του ανέμου της Ανατολής

Ταμ ταμ σκαλισμένο, ταμ ταμ που βροντά κάτω από τα δάχτυλα του Νικητή

Η βαθιά κοντράλτο φωνή σου είναι το πνευματικό τραγούδι της αγαπημένης.

Γυναίκα γυμνή , γυναίκα μαύρη

Λάδι που κάθε αναπνοή μπορεί να ρυτιδώσει, λάδι ήρεμο στα πλευρά του αθλητή, στα πλευρά των πριγκίπων του Μάλι

Γαζέλα των ουράνιων αρθρώσεων, τα μαργαριτάρια είναι αστέρια της νύχτας στο δέρμα σου

Απολαύσεις από παιχνίδια του μυαλού οι αντανακλάσεις του χρυσού που κοκκινίζει στο δέρμα σου που κηλιδώνεται 

Στη σκιά των μαλλιών σου ηρεμεί το άγχος μου για τον ήλιο κοντά στα μάτια σου.

Γυναίκα γυμνή , γυναίκα μαύρη 

Τραγουδώ την ομορφιά σας που περνά, μια σταθερή μορφή στην Αιωνιότητα,

Πριν η ζηλιάρα μοίρα θα σε καταντήσει σε στάχτες για να θρέψει τις ρίζες της ζωής.

Μετάφραση από τα ιταλικά: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης

Léopold Sédar Senghor-Αλλά ξέχασε όλα εκείνα τα ψέματα

[…………………………………………]

Στ’ αβρό άγγιγμα της άνοιξης, σε μια τέτοια

Γαλάζια αβρότητα καθώς έχει αυτή η Άνοιξη, α!

Να ονειρεύεσαι τα νέα κορίτσια όπως ένας ονειρεύεται

Τα’ αγνά λουλούδια στον πράσινο τρόμο του δάσους. Στις σκιές

Του παρθένου δάσους, να πιστεύεις πως υπάρχουν

Ανοιξιάτικα μάτια, μάτια από φως που τρομάζουν

Καθώς τρομάζει το ξέφωτο του δάσους το πρωί απ’ τον κατακτητή του

Ήλιο. Να πιστεύεις πως υπάρχουν χέρια ηρεμότερα

Κι απ’ τα φοινικόδεντρα, απαλότερα κι από το λίκνισμα μιας

Θαλάσσιας νύμφης- χέρια απαλά να λικνίσουν την καρδιά μου

Με παλάμες απάνω απ’ τη θλίψη και τον ύπνο μου.

Έρχομαι σε σένα ένα λείο βέλος όρθιο, το κεφάλι

Ψηλά απάνω απ’ τα χαμόκλαδα, ω σκοτεινά

Χείλη από μοναχικούς ετήσιους άνεμους, αδέρφια

Της νύχτας ιερών χορών τα’ ουρανού! Ακούστε

Τη φωνή της χαμηλή και βαθύτατη- μια μεγάλη

Μπρούτζινη καμπάνα από πολύ μακριά!

Η καρδιά της χτυπά στον ίδιο τόνο με τη δική μου

Και ο ρυθμός της είναι ρυθμός πολεμικών ταμ ταμ.

Να πιστέψεις πως αυτή είναι η μία Νέα Γυναίκα, που

Προσμένει στην εξώθυρά της για τους ταχυδρόμους μου

Και που φαντάζεται το πρόσωπό μου μέσα

Στο κεφαλομάντιλό  της που λουλουδίζει! Στ’ απαλό

Φως αυτής της Άνοιξης, να πιστέψεις με προσμένει

Η παρθένος μου με τα μαύρα μεταξένια μαλλιά.

 Léopold Sédar Senghor, (1906-2001) 

Μ. Λαϊνά, Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, μτφ. Αθ. Νταουσάνης-Ο. Σανς, εκδ. Ελ. Γράμματα

Léopold Sédar Senghor-H νύχτα του Sine

Woman, place your soothing hands upon my brow, 

Your hands softer than fur.

Above us balance the palm trees, barely rustling

In the night breeze. Not even a lullaby.

Let the rhythmic silence cradle us.

Listen to its song. Hear the beat of our dark blood, 

Hear the deep pulse of Africa in the mist of lost villages.

Now sets the weary moon upon its slack seabed

Now the bursts of laughter quiet down, and even the storyteller

Nods his head like a child on his mother's back

The dancers’ feet grow heavy, and heavy, too, 

Come the alternating voices of singers.

Now the stars appear and the Night dreams

Leaning on that hill of clouds, dressed in its long, milky pagne.

The roofs of the huts shine tenderly. What are they saying

So secretly to the stars? Inside, the fire dies out

In the closeness of sour and sweet smells.

Woman, light the clear-oil lamp. Let the Ancestors

Speak around us as parents do when the children are in bed.

Let us listen to the voices of the Elissa Elders. Exiled like us

They did not want to die, or lose the flow of their semen in the sands.

Let me hear, a gleam of friendly souls visits the smoke-filled hut, 

My head upon your breast as warm as tasty dang streaming from the fire, 

Let me breathe the odor of our Dead, let me gather

And speak with their living voices, let me learn to live

Before plunging deeper than the diver

Into the great depths of sleep.

................................................................................................................................................................

Γυναίκα, ξεκούρασες στο πρόσωπό μου
τα από βάλσαμο χέρια σου,
τα χέρια σου πιο απαλά κι από προβιά.
Οι ψηλές χουρμαδιές ταλαντεύονται
στον βραδινόν αέρα μόλις θροΐζοντας
με άνοιγμα νανουρίσματος,
οι ρυθμοί κι η σιωπή μας τριγυρίζει.


Άκουσε τα τραγούδια τους, άκουσε τον χτύπο
του σκοτεινού μας αίματος,
τον χτύπο του σκοτεινού αρμού της Αφρικής
μες στην ομίχλη των χαμένων χωριών.
Τώρα το κουρασμένο φεγγάρι γέρνει στο κρεβάτι του
από χαλαρό νερό, τώρα υγρό είν’ το γέλιο, πέφτουν να κοιμηθούνε.


Αυτή είναι η ώρα των άστρων και της νύχτας που ονειρεύεται
και πλαγιάζει σ’ αυτόν τον τόπο των νεφών
σκεπασμένη μες στο μακρύ γαλακτερό τους φόρεμα,
οι στέγες των σπιτιών γυαλίζουν απαλά.
Εμπιστευτικά στ’ αστέρια άφησέ με ν’ ακούσω
στην καπνισμένη καλύβα την σκιώδη επίσκεψη
των εξευμενισμένων ψυχών, άφησέ με να αναπνεύσω
τ’ άρωμα των νεκρών μας, άφησέ με να αναπολήσω
και να επαναλάβω ζωντανές φωνές τους,
άφησέ με να μαθαίνω να ζω πιο βαθιά κι από τον δύτη
στο ψηλό βάθος του ύπνου.

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Léopold Sédar Senghor-Ποιήματα

Ο Λεοπόλντ Σενγκόρ (Léopold Sédar Senghor, 9 Οκτωβρίου 1906 - 20 Δεκεμβρίου 2001) ήταν Σενεγαλέζος ποιητής και πολιτικός.


Tο a dark girl*

Άφησες να ‘ρθει κοντά μου
φιλικά, απ’ το φεγγάρι μια ακτίνα.
Γλυκά μου γέλασες σαν
παραλία πρωινή με βότσαλα λευκά.
Ακόμα θυμάμαι, το δέρμα σου
στο χρώμα της ελιάς.
Πάνω του ενώθηκε ο Ήλιος
Με τη Γη.
Το βήμα σου μελωδικό,
κι’ η ομορφιά σου με τα
σενεγαλέζικα στολίδια,
αγέρωχο το μεγαλείο σου,
της πυραμίδας
Πριγκίπισσα!
Με μάτια να τραγουδούν νοσταλγικά
Του Μαλί τις θαμμένες ομορφιές
κάτω απ’ την άμμο.

(Απόσπασμα από τα Χαμένα Ποιήματα, 1984)

*Aγγλικά στο πρωτότυπο.
...................................................................................................................................................................

Πριν τη νύχτα

Πριν τη νύχτα, μια σκέψη από σένα για σένα, προτού
σωθώ
Απ’ το λευκό δίχτυ της αγωνίας, μια βόλτα στα
σύνορα
Του ονείρου, της επιθυμίας πριν το δειλινό, ανάμεσα στις γκαζέλλες
της άμμου
Για ν’ αναστήσω το ποίημα απ’το βασίλειο
των παιδικών χρόνων.

Θαυμάζατε τις γκαζέλλες όπως το κορίτσι απ’
το Φερλό, θυμάσαι;
Στήθη και πλευρά των Φουλάνι, αρμονικές καμπύλες
των μελαχρινών Σαΐτων,
μαλλιά πλεγμένα που αναπηδούσαν κάθε που χόρευε,
τα μάτια της τεράστια φωτίζανε τη νύχτα μου.

Είναι ακόμα το φως τόσο απαλό στη διαφανή σου χώρα;
Και οι γυναίκες όμορφες σαν σε φωτογραφίες;
Εάν θα την ξανάβλεπα, γυναίκα πια, θα ‘σουν εσύ
στον ήλιο του Σεπτέμβρη
Δέρμα χρυσό βήμα αρμονικό κι αυτά τα αχανή μάτια
φρούρια ενάντια στο θάνατο.

(Απόσπασμα από το Γράμματα του ξεχειμωνιάσματος, 1972)
...................................................................................................................................................................

Μ’ αρέσει το γράμμα σου

Μ’ αρέσει το γράμμα σου, πιο απαλό κι από απόγευμα Σαββάτου
Κι οι διακοπές μπλε λόγια ονείρου.

Η μυρωδιά των μάνγκο ανεβαίνει ως το λαιμό
Κι ένα βράδυ με καταιγίδα, σαν κρασί από φοίνικα
το γυναικείο άρωμα της γκουάβα.

Τα ένστικτα ξυπνάνε με τις καταιγίδες και το λευκό παλάτι
τρέμει στα βασάλτινα θεμέλια.
Κι είναι μακρύς ο ύπνος κάτω απ’ τη βιολετιά λάμπα
στο Ακρωτήρι.
Η εποχή φαίνεται στις στέγες απ’τους βίαιους
Νοτιοδυτικούς ανέμους
Χτυπημένη από ανεμοστρόβιλους και ζυμωμένη από πάθη.

Τα τριαντάφυλλα και οι πικροδάφνες αφήνουνε αγέρωχα τα
τελευταία τους αρώματα.
Σημεία στο τέλος του χορού
ξεθωριάζουν τα λουλούδια λεπτεπίλεπτα και
τα ριγωτά τροπικά λουλούδια
Λουλούδια που μυρίζουνε λεμόνι ανάβουν
χρυσά τ’ αστέρια
Βαθιά απ’ το φαράγγι φτάνει
η μυρωδιά των μαύρων ερπετών
που ενθρονίζει τον χειμώνα.
Στα πάρκα τα παγώνια ανοίγουν τα φτερά τους
για την περίοδο του ζευγαρώματος.
Λαμποκοπούν τα χορτάρια, πριγκιπικά,
κόκκινα, χρυσά
σπινθιροβόλα λουλούδια
Με μαγευτικές καρδιές από χρυσό
και κρεμεζί.
Μυρωδιές πρώιμης υγρασίας
και σάπιες σοδειές.
Εδώ, ενώνεται η σάρκα με το αίμα-και οι
ψυχές θα ενωθούν όταν θα σ’ αγκαλιάσω
και τότε θα ‘σαι μάνγκο ώριμο, ανοιχτή γκουάβα
ανάσα θερμή και φρέσκια...

Μ’ αρέσει το μπλε γράμμα σου, πιο απαλό κι απ’ τον ύσσωπο
Μ’ αρέσει η γλυκύτητά του που λέει ότι είσαι φίλη μου.

(Απόσπασμα από το Γράμματα του ξεχειμωνιάσματος, 1972)

Μετάφραση: Αγγελική Δημουλή

Πηγή:https://www.vakxikon.gr/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9/