Γιάννης Βαρβέρης - Μασκέ

Στον τελευταίο χορό μεταμφιεσμένων

καθένας θα ντυθεί το τολμηρότερο.

Εδώ τις έχω τις στολές

αναποφάσιστες:

Άγγλος αποικιοκράτης στην Ινδία

συγκλητικός του Κόμμοδου με πλήρη γούστα

λόρδος απρόσιτος σε ιπποδρομίες του Άσκοτ

κρουπιέρης μεγιστάνων στο Λας Βέγκας

ποιητής μιας ρίζας άδικης, ξεριζωμένης.

Αν όμως οι άποικοι ξεσηκωθούν;

Κι αν τα’ όργιο κλείσει μ’ εντολή σφαγής;

Τι πλήξη ο διαρκής θρίαμβος των αλόγων μου!

Πάντα θα παίζουνε και πάντα θα μοιράζω;

Και πώς να μου ριζώσει η ρίζα για καλά,

αν πρώτα δεν την κόψουν από τη ρίζα;

Α μπα. Μ’ ό,τι φοράω θα πάω.

Κανείς δεν αναγνώρισε ποτέ

έναν εκ γενετής συνταξιούχο.

Άκυρο θαύμα, 1996

Μίκης Θεοδωράκης - Οι χαρταετοί

 

Βαγγέλης Γερμανός - Μάσκες

 Σίδερα, κοτρόνια, βρέχει ο ουρανός, 

βρόντα το ταμπούρλο σου αρκουδιάρη, 

προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός

σ’ αυτό τον κόσμο τον ζηλιάρη.

Είχα ένα φίλο, φίλο καρδιακό, 

ξενύχτι, γλέντι και σεργιάνι, 

πελώριο κι αχόρταγο θεριό, 

τον ρούφηξε της πόλης το ποτάμι.

Κίτρινα μάτια, στόματα φαρδιά

τίποτα δεν πήρατε χαμπάρι, 

το δρόμο αφήνω, χάνομαι στα στενά

παρέα μ’ ένα σκουπιδιάρη.

Φύσηξε αγέρι, φύσηξε βροχή

κι εγώ γυρίζω σαν τσακάλι, 

άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή

μες στο κενό και μες στη ζάλη.

Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή

αόρατε, μαύρε καβαλάρη, 

το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί

μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική

σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι, 

άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή

μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή

μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Γιώργος Χριστοδουλίδης -Καρναβάλι

Φεύγω σκυθρωπός

από ακόμα ένα ξέφρενο καρναβαλίστικο πάρτι

κάνοντας μια σπονδή στον θεό της υπογονιμότητας

μετά που είδα

πόσα παιδιά δεν μασκαρεύτηκαν ζορό ή ζόμπι

απλώς τους έβαψαν τα μαλλιά με σπρέι

επειδή οι γονείς τους είναι τρία χρόνια άνεργοι

ή επειδή δεν έχουν γονείς κάπου κοντά.

Τα αδέσποτα του καρναβαλιού

μαριονέτες

μάσκες και προσωπεία

σπασμένα κούτελα

άνθρωποι-κιβώτια

με ακολουθούν μέχρι την πόρτα του αυτοκινήτου

μού κάνουν σκέρτσα

ο εγγαστρίμυθος με διασκεδάζει

μιμούμενος τη φωνή που θα αναγνωρίσω αργότερα

όταν ο χρόνος με ένα σπρέι θα βάφει τα μαλλιά μου

-και αυτό δεν θα είναι καρναβάλι-

με πιο οριστικά χρώματα.

O εγγαστρίμυθος δείχνει ικανός να μιμηθεί

την κραυγή ενός τυφλού θεατή

που μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο στάδιο

κραυγάζει «γκολ»

όμως πάλι

αν δεν αφήσεις κάποια πράγματα να εννοηθούν

δεν μπορείς να πεις τίποτα.

Απομακρύνομαι αλαφιασμένος

όπως η μυθολογία από την πραγματικότητα

οι ασήμαντες ώρες από την ώρα της κρίσης

η οσμή της αγάπης από το περίβλημα των πτωμάτων

όπως οι κηπουροί που

για να μην εκνευρίσουν τη βασίλισσα

στην απογευματινή της βόλτα

σκορπίζονται πανικοβλημένοι στα αυλάκια

το κρυφό πηγάδι η μαύρη τρύπα

η τρύπα του όζοντος και αυτή στην κάλτσα μου

καταπίνουν τις φεγγερές μου εξάρσεις

ό,τι κατά περίσταση υπήρξα ένας άνθρωπος

που κυνηγημένος από την αστυνομία των εύφλεκτων ιδεών

δοκίμασε τις αντοχές της θέλησης

και της άρνησής του

δίχως να βγάλει λογαριασμό.

Γιώργος Χριστοδουλίδης, Μυστικοί άνθρωποι, εκδ. Κύμα, 2019.

Κώστας Καρυωτάκης-Αποκριάτικο

Με ξέσκεπα τα στήθια, με κρυμμένα

τα μάγουλα στη μάσκα, τριγυρίζουν

οι βλάχες, οι κοντέσες, και χαρίζουν

ολούθε χαμογέλια ονειρεμένα.

Πιερότοι κι αρλεκίνοι, μ’ αναμμένα

τα μάτια τους, τις γύμνιες αντικρίζουν

και —απόκριση στα γέλια— πλημμυρίζουν

τη γλύκα πά’ στα χείλια τα βαμμένα,

τη γλύκα του φιλιού. Κάποιος ιππότης

με μια που ’ναι ντυμένη σα δεσπότης

—παράξενο ζευγάρι— σιργιανάει.

Κι ο διάολος μες στου ντόμινου τ’ ατλάζι

φιλιά μ’ έν’ αγγελούδι σαν αλλάζει,

ουρλιάζοντας τη μαύρη ουρά κουνάει.

Εφηβικοί στιχοί, 1913‒1916

Κώστας Ουράνης-Μάσκες

 Για να ‘μαι ευχάριστος σε όλους,

-κι ακόμα και στον εαυτό μου-

έκρυψα πάντοτες με μάσκες

που αρέσουνε το πρόσωπο μου

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,

που τώρα πια να μη μπορώ

τ’ αληθινό το πρόσωπο μου

να πω ποιο είναι μήτ’ εγώ!

Έτσι, ο θάνατος σα θα ‘ρθει,

δε θα ‘ναι η στέρηση μεγάλη:

θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία

για να περάσω σε μιαν άλλη ...

 

Αποδημίες

Ποιήματα, Εδόσεις Εστία, σ. 121.

 

Το κατά Σουρήν καρναβάλι

 

Γεώργιος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919)

Καρναβάλι

[Περιοδικό "Μη χάνεσαι", 3/2/1882] 

Τι θέλει ο λαός αυτός, ο αποβλακωμένος,

που μασκαράς ξεκάλτσωτος εβγήκε στο σεργιάνι

κι εδώ κι εκείθε πιλαλά καταμουντζουρωμένος;

Δεν θέλει τίποτα, καλό μουντζούρωμα του φθάνει

Μουντζούρα για τη μούρη του και άλλο δεν γυρεύει,

ο ίδιος μασκαρεύεται αντί να μασκαρεύει.

Ποτέ τους κυβερνήτας του δεν θέλει να πειράξει

κι αν κάποτε με τ' όνομα του κλέφτη τους στολίζει,

όμως ως κάτω χαιρετά του κλέφτη το αμάξι,

και με τα δυο του γόνατα εμπρός του γονατίζει.

Έπειτα ο κυρίαρχος έχει κι αυτή τη χάρη,

να τρέμει για τη φυλακή, να φεύγει το στειλιάρι.

Μπορεί να μουντζουρώνεται με τιγανιού μουντζούρα,

να γίνεται και γάδαρος, να σέρνεται, να σέρνει,

αλλ' όχι να φορεί ποτέ και άρχοντος φιγούρα....

δεν αγαπά να δέρνεται, δεν αγαπά να δέρνει.

Αφού αφήνει φανερά καθένας να τον κλέβει,

τι θα κερδίσει τάχατε και αν τους μασκαρεύει;

Για δέτε τι ξεκάλτσωτοι, για δέτε τι μουντζούρα,

για δέτε κι έναν απ' εδώ με μια κοντή βελάδα,

για δέτε κι άλλον απ' εκεί με ψεύτικη καμπούρα...

Μπορεί κανείς να μη γελά σε τόση εξυπνάδα;

Γελά ο τάδε κύριος κι η δείνα η κυρία,

μα ξεκαρδίζομαι κι εγώ από την... αηδία.

...................................................................................................................................................................

Είσοδος του μεγάλου μασκαρο-Καρνάβαλου

[Εφημερίδα "Ρωμηός", 27/1/1901] 

Περιούσιε λαέ μου, που προς χάριν μου βροντάς,

θεονήστικος χορεύεις, θεονήστικος γλεντάς.

Δείχνεις πάλι τόσο κέφι...

πού στο διάβολο το βρίσκεις!...

ο λιμός σε καλοτρέφει

κι έχεις μάγουλα παιδίσκης.

Περιούσιε λαέ μου, την κακή μου, την κακή σου...

κάθε τόσο τσαμπουνάς

πως λιμώττεις και πεινάς,

κι όμως δίνεις για τα γλέντια και το τρύπιο το βρακί σου.

Περιούσιε λαέ μου, λες πως πάσχεις ολοένα,

κι όμως χάνεσαι για μένα, 

κι ενώ σκούζεις κουρελής,

με γενναίας προσφοράς

και μ' εράνους δαψιλείς

βγαίνεις πρώτος μασκαράς.

Ω λαέ των κωφαλάλων,

που συχνά παραπονείσαι,

μόνο για των Καρναβάλων

τους θριάμβους συγκινείσαι.

Ξεφωνίζεις πως σε ρεύουν, πως των φόρων σ' έχουν σκλάβο,

μα πού βρίσκεις τους παράδες

για να κάνεις μασκαράδες

δεν μπορώ να καταλάβω.

Πηγή: http://fanthis.blogspot.com/2018/02/blog-post_41.html

Μίλτος Σαχτούρης - Η Αποκριά

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανάπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο με παγωμένα δόντια

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά.

Με το πρόσωπο στον τοίχο (1952)

Πηγή: http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=8&text_id=2780