Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Μία κροτίδα αναστάσιμη

Τα τρένα μεταφέρανε μαθητευόμενους τυφλούς

κάποια ναυάγια συνειρμών, πουλιά βαλσαμωμένα

και λίθους επιτύμβιους για μέλλοντες νεκρούς.

Όμως μια μόνο καμπάνα από ίασπη αρκούσε ν' αντηχήσει

για να φανεί η λευκή γραμμή πάνω απ' το κοιμητήρι

ν' ανοίξουν οι καταπακτές των υπογείων

και μια κροτίδα αναστάσιμη να φωτίσει

τα αβρά περάσματα της λάμνουσας ψυχής

μέσα απ' τις χαραμάδες του θαύματος.

Εν τη ρύμη του νόστου, Αρμός 1999

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Των αποτεφρωμένων ημερών

Κάποτε όλα σ’ αποχαιρετούν.

Μια γκρίζα σερπαντίνα

ο καπνός των αποτεφρωμένων ημερών

διασχίζει των δέντρων την υπομονή.

Με όλα τα φώτα του σβησμένα

σε ενυδρεία αφτέρουγων πουλιών φεγγοβολεί

-βλέπεις οι πεθαμένοι κρυώνουνε ξεσκέπαστοι-

βιρτουόζος των αλλοιώσεων

τα περιγράμματα της μνήμης προσπερνά

κι ας είναι ακόμη άγνωστη η ρυμοτομία της ψυχής.

Στις άδειες παραλίες φωνές και γέλια ακούγονται

μια λέμβος ακυβέρνητη σπασμένα ρόδια μεταφέρει

κι η Σόνια «θ’ αναπαυτούμε, θ’ αναπαυθούμε» έλεγε

κι ύστερα

προέχει να μαζέψουμε τα τζάμια από το πάτωμα

τις τεθλασμένες να σβήσουμε

και τις ευθείες στην παλάμη χαρακιές

Μα τι τις θέλαμε τις χειραψίες με τον έρωτα;

Κι έπειτα τόσα ρόδια

σε τι επιτέλους μας χρησίμευσαν;

Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα, Καστανιώτης 2004.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Φιλάνθρωπος θάνατος

Δεν είναι που τα σκιάχτρα

προαισθάνονται τα χρόνια

- αέρηδες που σκορπίζουν

απ’ τις σχισμένες τσέπες τους

την κιμωλία του Σεπτέμβρη.

Άνοιξε τρύπες η καρδιά

και πια κανένας όμοιος με χτες

και τίποτα ολόιδιο με τη σκουριά μας

γιατί αυτή είναι ο θρήνος μας

αυτή αμετανόητη

στα πέρατα του βλέμματος ειδοποιεί

όχι για το αμετάκλητο

αλλά για ό,τι δε θα μάθουμε ποτέ.

Ξέρω, βασανισμένοι είμαστε

πολύ βασανισμένοι

κι ο θάνατος φιλάνθρωπος

- γιατί κι αυτή την ξενιτιά

στο θρίαμβο του ορατού

πόσο να την αντέξεις

πόση ομορφιά να πεις

ότι χωρά στα πεπρωμένα;

ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

"Όροφος μείον ένα", Καστανιώτης, 2008

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Στην προκυμαία

Οι μέλισσες είχανε φύγει από καιρό. Μες στις άδεις κυψέλες τους ένα πιάνο ξεκούρδιστο συνωθούσε στα πλήκτρα του την τυραννία των περασμένων. Εσύ είχες φύγει από χρόνια. Ή μήπως θα ’φευγες αύριο; Πάνω απ’ το σώμα του νεκρού καλοκαιριού οι κραυγές των γλάρων μάταια ικέτευαν τον θαυματοποιό να βγάλει απ’ το καπέλο του την παιδική ηλικία του ήλιου. Μάλλον, θα ’φευγες αύριο. Το πλοίο σφύριζε στην προκυμαία κι οι λιγοστοί ταξιδευτές, λαθραία επιβιβάζοντας το προσωπικό τους μουσείο φαντασμάτων, καλύπταν τα πορτρέτα, επειδή χαμογελούσανε πολύ. Πώς γίνεται κάποιος να χαμογελά πολύ; Το μοναδικό κορίτσι που έστεκε στην προκυμαία ίσως και να το γνώριζε.

-«Να φροντίζεις τα τριαντάφυλλά μου», κάποιος απ’ το κατάστρωμα του φώναξε.

Θα ’ξερε άραγε, τόσο μικρό που ήταν, ότι στο σώμα που αγαπήθηκε, στη γη που ξενιτεύτηκε η αφή, σαν πέφτει η δροσιά νυχτερινών φιλιών, μπορεί και να φυτρώνουν τριαντάφυλλα;

ΕΥΤΥΧΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

Εν τη ρύμη του νόστου, Αρμός 1999

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Δύο ποιήματα

Στο ανακριτικό

Κι εσείς

πώς ξαφνικά βρεθήκατε εκεί;

Και δεν μιλάω βέβαια μόνο για κείνη τη φορά.

Η κατ’ εξακολούθηση εμφάνισή σας

στον τόπο του εγκλήματος

εγείρει υποψίες σοβαρές

περί ενοχής ή νοσηρότητάς σας.

.

Κι ας υποθέσουμε πως είναι λογικό

ας το αποδώσουμε καλόπιστα στην τύχη.

Όμως στην έκθεση αναφέρεστε

ως ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυς

συμβάντων ανεξήγητων

που λάβαιναν χώρα τ’ απογεύματα

στους πίσω κήπους μίας λέξης

και μάλιστα

την ίδια ώρα ακριβώς

που στο κοινόβιο της αποθήκης

οι κούκλες

(μόνον αυτές από τον στόλο

των ανθεκτικών πραγμάτων)

έλυναν γρίφους και αινίγματα

να ξεσκεπάσουν τη φθορά

και τη σεπτή νεότητα

οριστικά να εγκαταστήσουν.

.

Βλέπω σιωπάτε...

.

Κι ανοίξτε τη σφιγμένη σας γροθιά...

Δεν κρύβεται τέτοιο χαρτί

– ας είναι και τσαλακωμένο –

εξέχουν λάμψεις και καπνοί

μέσα απ’ τα δάχτυλά σας

φαίνονται

σας προδίδουν.

.

Συνεργαστείτε

θλιβερέ μου ποιητή

όσο ακόμα είναι καιρός

ή διαφορετικά

ομολογήστε.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Λαγωνικό ή έμπνευση

Εμφανιζόταν κι έφευγε

και σάλπιζε υποχώρηση

όμως την ύστατη στιγμή

θριαμβικά επέστρεφε

κρατώντας μες στα δόντια της

– θήραμα άχρηστο, ακριβό –

το ρίγος ενός βλέμματος

ή το κλειδί που ξεκλειδώνει τους καθρέφτες

κουρέλια αποκριάτικων στολών

γεμάτα μούχλα και υγρασία

κι ίσως μιαν επιφύλαξη

όπως, ας πούμε, ότι

λέω σημαίνει κάποτε κι αποσιωπώ

όμως ποιος δίνει τώρα σημασία

τώρα που όσο ποτέ

ανθίστανται τα πράγματα

και ούτε μιαν ανάμνηση

δεν είναι δυνατό ν’ ανακαλέσεις

τώρα που τα βερίκοκα

δεν τρώγονται μονάχα καλοκαίρι

κι οι λέξεις

ελάχιστη σχέση έχουν τελικά

μ’ εκείνο που σημαίνουν.

Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Δεύτερες σκέψεις

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις

​που αποδειχτήκατε δειλές

και σπεύδατε να μας σώσετε

σαν θαύμα αναπάντεχο

πριν καν να γίνει η δέηση.

Με το ένα πόδι τεντωμένο στο αύριο

– τέλεια να μιμείται καλπασμό –

να μας κρατάτε ακίνητους και βαρετούς

στη σύνεση καθηλωμένους

ή πιο συχνά

με μια πειθώ δημαγωγού

και ασφαλιστή συγχρόνως

ν’ απλώνετε ρίζες μέσα μας

ρίζες χοντρές και στέρεες

που εγγυώνται βλάστηση

ανθούς, καρποφορία...

Μα, εντέλει, τίποτε απ’ αυτά.

Μονάχα ρίζες

που εγγυώνται ρίζες.

Κι είναι για άλλους

η ζωή και η αποστασία

του δρόμου η σκόνη η άγια

κι οι αγρυπνίες στη χάρη της.

Για εσάς

είν’ τα προσχήματα και τα μεθοδευμένα

η αρτιμελής ζωή και οι φαντασιώσεις

για να μπορεί επ’ άπειρον

του φόβου το βατράχι να κοάζει

για να ανθίζει επιτυχώς

η ομοιομορφία·

σαν κάτι νύχτες νοσηρές

που από πλήξη αφόρητη

τις λάμπες απ’ τους δρόμους

ξεβιδώνουν

και τις βιδώνουνε μετά

μέχρι να ’ρθει τ’ άλλο πρωί.

Μια εναλλαγή μηχανική

με βλέμμα άδειο, σταθερό

λες και μιμούνται θάνατο.

Οι νύχτες...

Ως το πρωί.

Βιδώνουν

ξεβιδώνουν...

Με βλέμμα άδειο

σταθερό.

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις

που αποδειχτήκατε σοφές

διδάσκοντάς μας άρνηση και υποταγή

κι αθώα οπισθοχώρηση...

Μας μάθατε για τα καλά

πως ό,τι δεν μας συναντά

αυτό στο τέλος

μας διασχίζει.

Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Υπολογίζαμε σε άλλες εποχές

Κύμα και στάχτη που υποτάσσεται και διαφεντεύει

η ψυχή μου.

Διασχίζει την καταστροφή

κι ένα σκοπό σφυρίζει απαγορευμένο.

Τόσα κρυμμένα λόγια στο συρτάρι, λέξεις κραυγές

σαν πτώση ενός νομίσματος σε στερεμένη αγάπη.

Υπολογίζαμε σε άλλες εποχές.

Πιο πάνω απ’ τους ψιθύρους της ομίχλης

ένας καθεδρικός ναός βροχής θα αιωρούνταν

παμπάλαιος όπως ο φόβος μας

τον ύπνο να ξεπλύνει από όνειρα κακά

-σάμπως η ακίνητη αστροφεγγιά

ματαιωμένες προσευχές γινόταν να επιστρέψει.

Υπολογίζαμε σε άλλες εποχές.

Μα τώρα καίγονται κι εξατμίζονται τα βράδια

όπως ο δρόμος αποχαιρετά το τρένο μες στ’ απόγευμα

ή όπως σβήνει μονομιάς το φως

κι άξαφνα μες στην κάμαρα φυτρώνει ένα πλατάνι.

Καίγονται κι εξατμίζονται

κι είναι γι’ αυτό που η ανάσα μας

σπιθοβολεί γαλάζιες αστραπές.

ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα, Καστανιώτης 2004

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου - Κάτω απ' το νερό

Σταγόνες υδρατμών παραδομένες
σε οροφές που αναμετρούν τη γύμνια μου
– ποτέ δεν θα ’ναι επαρκώς εκτεθειμένη –
μια υπόκρουση αγκαθωτού νερού
θα συνοδεύει τις σκηνές
κι έτσι η παραφορά
σαν ηχογράφηση παλιά
απλώς θα γράφει ιστορία.

Στο μεταξύ
γαντζάκια από πλεξιγκλάς
θα συγκρατούν το αθέατο
θα αποτυπώνουν την ντροπή
με φώσφορο λιωμένο
– μια αναγγελία διάλυσης
πριν την υποτροπή
κι η καταχνιά θρηνητική
να στάζει στα πλακάκια –

– Ποιος πριονίζει τη σκιά;

– Δεν είναι μια·
είν’ η δική μου
κολλημένη στη δική σου.
Σφάγιο ιερό
που δεν ανήκει σε κανέναν.

Γλιστρά απ’ το σώμα μου
κρυστάλλινος ο τόπος
– Έξοδος και Θριαμβικό μαζί –
ραγισματιές απλώνονται
στην πρώτη όρασή μου
– ήμουν παιδί
κι οι λέξεις τότε δεν πενθούσαν –

Τώρα
ας μείνουν αμετάφραστα
τα δύο ονόματά μου.
Μια εκδοχή θα ’ναι κι αυτή
άλλοτε εντός
κι άλλοτε εκτός τοπίου
μία οξύμωρη προοπτική
για αυτό το άλλο νόημα
το αιφνιδιαστικό
που αχνοφωτίζει το προφίλ
όσο καμία λάμπα.

Αφόρετα θαύματα, 2017

Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου - Χριστούγεννα χωρίς...

Έτσι όπως μάθαιναν τα δέντρα

να σαρώνουν τη σιωπή

και τα ποτάμια εκστατικά

ν’ αναζητούν τους παραπόταμους

ήρθε και φύσηξε στο δωμάτιο

η περηφάνια των γκρεμών

– επαναπατρισμός του απέραντου

μες στα σεντόνια.

[Άφαντα, στο μεταξύ, των Χριστουγέννων τα έλκηθρα

και ακόμα πιο πυκνή του δρόμου η γυαλάδα

πριν αποφασιστεί οι κρύσταλλοι να κατανεμηθούν

στης καθεμιάς ερήμωσης το σχήμα.]

Μια άγνωστη φωνή σαν δέηση τυφλού

παρακινούσε:

Είναι μια ειρήνη, έλεγε, αλλιώτικη

σαν βελουδένιος ψίθυρος

που εκκινεί διατακτικά από τα χαμομήλια

κι αν είναι ο φόνος να σβηστεί

τα βήματα της βραδύτητας ακολουθήστε

τις πλάτες να γυρίσετε στο κοίλο αμφιθέατρο

και με μια κίνηση παράδοσης απλή

προς την ελεύθερη περιοχή να προχωρήσετε.

Και τότε αποφάσισα

ανάποδα στην αναπνοή να ταξιδέψω

κι είδα τα χειμωνιάτικα ορυκτά

στα διαστήματα των λέξεων να βλασταίνουν

και τη λυχνία των ωρών μισοσβησμένη

– ίσα που διακρινόταν η ειδοποίηση

πίσω απ’ τις συσσωρεύσεις:

Μακάριοι οι αφελείς κι οι απασχολημένοι

όσοι δεν αφουγκράζονται βουή να κατεβαίνει

απ’ τους εξώστες του ουρανού

σαν Πάτμος που αιωρείται.

«Σήμερον

Θεός εν φάτνη ανακλίνεται».

--------------------------------------------------------

Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο θυρωρός των ημερών, Εκδόσεις Κέδρος, Οκτώβριος 2022.

Ευτυχία Αλεξάνδρα - Λουκίδου - Πλάνη πανσέληνη

Φεγγάρι
λάμψη μαύρου διαμαντιού
ή μήπως
αντανάκλαση θαμπής μελαγχολίας;

Ατλάζια του αμίλητου
φέγγουνε σαν αντίλαλος
στο αναγνωστήριο των βλεμμάτων
χαμένοι όρκοι, αγγίγματα
μια κλίμακα θαμβωτική
η άχρονη στιγμή ν’ ανεβοκατεβαίνει…

Να προλάβω όσα δεν έπραξα
να εξιλεωθώ και ν’ απολογηθώ
να αθωωθώ και να ξανααμαρτήσω
κάτω απ’ το φως σου το ανακριτικό
για μιαν αιωνιότητα να κλάψω

και έπειτα
σαν πυρετός που υποχωρεί
αργά να εγκαταλείψω
αφήνοντας ύστατο παραμιλητό
για τα άφεγγα που καραδοκούν
να μας εξουθενώσουν

για τα καπέλα που άδειασαν
αιφνίδια
απ’ τους λαγούς τους

για την πανσέληνη έκπληξη
τότε στους κήπους του πασά
εγώ…
με μαύρο φόρεμα
να απαγγέλλω ποιήματα
κι εσύ…
να πρωτοσυναντάς τη Σαλονίκη

κανείς δεν έμαθε ποτέ
πόση παραίτηση και πόσος δισταγμός
τους ερχομούς στεριώνουν
ποια απόγνωση αδάκρυτη
βραδιάζει την αγάπη
ή πόσα φεγγάρια από σίδερο
πρέπει να καταπιεί
κάπου στην Κίνα ο ποιητής
για να αυτοκτονήσει.

Μόνο οι εκ γενετής τυφλοί
και κάποιοι πρόσφατα νεκροί
θυμούνται πια
το μαύρο φως που κατοικεί
στο εκτυφλωτικό αίνιγμά σου·

οι άλλοι εμείς
ίσως κάποιο προαίσθημα σκουριάς
και μια ανεπαίσθητη ενοχή
για το έγκλημα του έρωτα
που πλάνη στην πλάνη
ακούραστα επιμένει.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου-Παράπλευρες απώλειες

Είναι φυλακισμένη μες στα πράγματα

σαν προδοσία σιωπηλή

η μεταμόρφωσή τους.

Μια αιχμαλωσία εκούσια

κουλουριασμένη επιμελώς

και φαινομενικά αδικαίωτη.

Μια ησυχία ύπουλη

που τη σφυροκοπούν οι ψίθυροι

της – όπου να ’ναι – έκρηξης.

Ένας συγκλονισμός

που ελάχιστοι αξιώνονται

κάποτε ν’ αντικρίσουν.

Πολλοί γίνονται για χατίρι του

ακόμη και συλλέκτες ρινισμάτων...

Ένας ιδιότυπος μοντελισμός

με πάσης φύσεως διλήμματα

του τύπου:

να συγχαρούμε τους νεκρούς

ή προτιμότερο να τους συλλυπηθούμε

ή ακόμα

πόσοι υπαινιγμοί αρκούν για μια κυριολεξία

και άλλα τέτοια ανήκουστα.

Και όλα αυτά

για έναν απλό συγκλονισμό

– απλό, που λέει ο λόγος –

γιατί, αν το καλοσκεφτείς

δεν θα την πεις και αναίμακτη

τη σύλληψη του ποιητή

που ελλείψει τέλους τραγικού

βάζει βελόνες γραμμοφώνου να τρυπούν

κατάστηθα την Κομπαρσίτα.

Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου -Χάρτινη σύναξη των ποιητών

Μπορεί να είναι απλώς μια συντροφιά
αταίριαστη σε χρόνο και σε τόπο
– νοσταλγοί τού πάντοτε και φυσικά τού αλλού.
Μπορεί κι οι σημειώσεις που κράτησα
στο μάθημα ορθοφωνίας των καιρών
ή στο άλλο
της ορθής διαχείρισης απωλειών και τρόμου.

Ίσως κι η παρατήρηση της πιο βαθιάς ρωγμή
– ένα κρατς πιο δειλό κι άλλο ένα με θόρυβο
εκεί που λαμπυρίζει το υποσυνείδητο.

Μπορεί το ζητούμενο να ήταν τελικά
το λαχάνιασμα της αορτής
όπως όταν κάνεις ποδήλατο
σε κατηφόρα δίχως χέρια.

Ίσως πάλι και ένα θέατρο σκιών
με υπνοβάτες στα χαρακώματα
και αριστοκράτες ασκητές
στις παρυφές της λάμψης
με αδιευκρίνιστο ως τώρα φυσικά
αν έψαλλαν γαμήλιο εμβατήριο χαρωπό
ή τυπικά συνόδευαν μια νεκρική πομπή.

Ανεξάρτητα από τις συνθήκες που όρισαν
τη συνάντηση της συντροφιάς μ’ εμένα
εγώ τους βρήκα καθισμένους σε μία σκάλα
προορισμένη μόνο για καθόδους
και λίγο πριν βραδιάσει
τους άκουσα να συνομιλούν
για το πάθος
πέραν της γραφής.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/category/%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1/

Ευτυχία Αλεξάνδρα- Λουκίδου- Το Πρόσχημα

Ένα κορίτσι που σκύβει και αφαιρεί
το πετραδάκι απ’ το σανδάλι του
δεν είναι παρά ένα πρόσχημα

για να ανθήσουν οι σιωπές του φράχτη
να μεταμεληθεί ο θάνατος
για τη συγκομιδή του
μενεξεδένιες λέξεις να απλωθούν
να σκεπαστεί η άβυσσος.

Όπως και να ’χει
τα στάχυα θα είναι πάντα κίτρινα
το κόκκινο ποδήλατο θα διασχίζει αμέριμνο
τη λύπη του απογεύματος
κι η άνοιξη με το σημαδεμένο γόνατο
θα παίρνει τις κατηφοριές
να σκίσει τα χρεόγραφα
να φέξει με το αίμα της
το άναυδο της στάχτης των σωμάτων.

Κάπως έτσι προχωρημένα μεσάνυχτα
κυλάει ο υδράργυρος
ενώνονται τα θραύσματα ανίατων εποχών
ψιχαλίζει το νόημα της άλλης γραφής
πάνω από τα σεντόνια

που δεν κατατείνει ούτε προέρχεται
μα αέναα προεκτείνεται και διαγράφει
που δεν οικτίρει ούτε χλευάζει
μονάχα σβήνει και ακυρώνει
και διαγράφει και πετά
και τσαλακώνει και πετά
και σκίζει...

Για ν’ απομείνει μόνο αυτή.
Σαν δόξα ξημερώματος.
Η άχραντη
βελούδινη γυμνότητα.

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

Αφόρετα θαύματα, Κέδρος 2017.

Πηγή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1009667909232749&set=a.110421352490747&type=3&theater