Γιωργής Κότσιρας - Τέλλος Άγρας

Πικρή σου η μοναξιά κ' είχες τη βιάση

Μήπως κ' η Μοίρα σε προφτάσει!

Ζωή ένα δείλι νοτερό

Όλο μια αχλή κι όλο νερό.

Οι τύψεις κ' οι χαρές σου αχνές,

Γυναίκες καθημερινές

Με το απαλό κι ανάερο χάδι,

Λες κι η εμπνοή σού ερχόταν βράδυ

Σε κάποιες έρημες γωνιές

Και ξένες φτωχογειτονιές!

Η μυθολογία των προσώπων και άλλα ποιήματα, Αστρολάβος / Ευθύνη 1989.

Γιωργής Κότσιρας - Όταν σε βρίσκω στη ζωή

Όνειρο σε βρίσκω στη ζωή, σε κερδίζω.
Με τη Σιωπή σε γυρεύω, σε βρίσκω στη Σιωπή
Ύπαρξη και σε χάνω, σε βρίσκω στη Σιωπή
Ζωή και πέρα από το θάνατο, Θάνατε.
Σφαίρα του υπαρχτού και του ανύπαρχτου, Ζωή.
Θάνατε και πέρα από τη ζωή, μέσα στη Σιωπή
Μέσα στο όνειρο ύπαρξη και ανυπαρξία
Στρογγυλεύεις μέσα στο χρόνο αρχή και τέλος
Τέλος που αρχίζει να σημαδεύει την ύπαρξη
Ανυπαρξία που υπάρχεις και μέσα στο χρόνο
Μέσα στο χρόνο εξαφανίζεται-αρχή και τέλος
Τέλος μέσα στο χρόνο βρίσκεσαι του υπαρχτού
Του ανύπαρχτου αρχή μέσα στη Σιωπή και το Χρόνο
Ένωση του πόνου, της θλίψης ανταμοιβή, όνειρο.
Ύπαρξη ανύπαρχτη, Χρόνε, που πάντα περιμένεις
Μέσα στη λησμονιά να σε βρούμε, μέσα στη Σιωπή.
Όνειρο στη ζωή που μας βρίσκεις και μας κερδίζεις.

Πηγή: Ανθολογία Περάνθη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1979.

Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B1/%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CF%83%CE%B5-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%82?fbclid=IwAR06gJjLMT8zI0ZqIpEfwc15Cyet-sQ-pzpPimAAQxuDWUyJFmiaQZ8aPRk

Γιωργής Κότσιρας - Τα μάτια τους

Πρόσωπα βουλιαγμένα στον καιρό

Θαμπά σβησμένα

Που τ' άγγιξε της λήθης η σκουριά.

Βγαίνουν από τον πυρετό της φλόγας

Γεμάτη θειάφι κι η χαρά τους

Μ' ένα παράπονο τριανταφυλλί στα χείλη.

Σε βλέπουν απ' το βάθος πηγαδιού

Νυχτερινή οπτασία μες στο σκοτάδι.

Ή πάλι όταν τα μάτια τους κοιτάζουν

Σαν προβολείς αυτοκινήτου στο σκοτάδι

Ή κι όταν περιμένουνε με θλίψη απέραντη

Όπως θυμάμαι κάποιο πληγωμένο ανάπηρο στα παραπήγματα.

Τα μάτια τους γυαλίζουν απ' τον πυρετό

Καθώς όταν σε κυνηγούν να σε πυροβολήσουν.

Η λάμψη και το τέρας, Αστρολάβος / Ευθύνη 1983

Γιωργής Κότσιρας-Ανθρώπινη μοίρα

Ποιο χέρι τώρα τραβά
το παραπέτασμα στον ουρανό;
Ποιος κλέβει το φως
να το πουλήσει στις χειμωνιάτικες νύχτες
όταν δεν υπάρχει
ούτε ένα λησμονημένο αστέρι να λαμπυρίζει,
ούτε ένα κάλπικο αστέρι να φέγγει
σαν σκουριασμένο παράσημο στον ουρανό.
Τρύπησε η στέγη στον ουρανό και μπάζει νερά
βρέχει μια λυπημένη οργή
στάζει τα δάκρυά της ΄
Ποιο στόμα θα φυσήξει έναν άνεμο
να τα στεγνώσει;
Όλο βρέχει μέσα στη σκοτεινιά,
τρίζουν οι πόρτες
φούσκωσε ο κόσμος από το νερό
πρήζεται συλλογισμένος
σαν μουσκεμένο ξύλο
που σαπίζει στη θάλασσα.

Γιωργής Κότσιρας (1920-11 Ιανουαρίου 1998)

Πηγή: Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς-Αγκύρας, Αθήνα: Παπαδημητρίου & ΣΙΑ 1971, σσ.133-134.

Γιωργής Κότσιρας-[άτιτλο]

 Το μισοφέγγαρο καταμεσίς στον ουρανό

Δρεπάνι της νύχτας ακονισμένο

Μυστικό για το κλεμμένο φως.

Γιωργής Κότσιρας

Γιωργής Κότσιρας-Το είδωλο

Λιγοστεύει τo είδωλο στo βάθος του καθρέφτη.
Μια σκιά στo βάθος στριφογυρίζει, χάνεται.
Κι όμως εδώ το τριαντάφυλλο έχει δέσει το άνθος του.
Περιμένει μέσα στην ελπίδα το θαύμα του  καρπού
Περιμένει το σπόρο για να φουντώσει τη ζωή.
Χαρά μου, χαρά μου στο πρώιμο λουλούδι σου
 Όλο δένεις το πρώιμο άνθος σου, χαρά μου.
'Ελπίδα στη ζωή, χωρίς φόβο, ούτε πάθος,
Χωρίς τύψη, χωρίς υποψία σκοταδιού.
Φως ανέσπερο τής ζωής, ελπίδα στη χαρά,
Χαρά με τόση υποψία, τόσο φόβο αφανισμού
Κι όλο η σκιά στο βάθος χάνεται, στριφογυρίζει.
Μες στον καθρέφτη το είδωλο της χαράς,
Το είδωλο της χαράς στο βάθος απέραντο
Απέραντο σβήνει και χάνεται το είδωλο της χαράς
Ταξιδεύει στο άγνωστο, σβήνεται, δεν ξαναγυρνά.
Στο βάθος του καθρέφτη λιγοστεύει το είδωλο.

Γιώργης Κότσιρας (1920-11 Ιανουαρίου 1998)

Νέα Εστία τ.824 (Αθήνα 1 Νοεμβρίου 1961) ,σ.1433