Έφη Καλογεροπούλου - Ταξιδεύοντας

Δε θα πάμε.
Το ξέρω.
Σε κάποια ναι. Δύο, τρία. Ίσως. Το πολύ.
Στα άλλα όχι. Σίγουρα όχι.
Τα ταξίδια εννοώ
αυτά πού κάθε βράδυ
σχεδιάζουμε γελώντας
και περνάμε όμορφα
και σ΄αγαπώ ακόμα
κι όταν στις λεπτομέρειες διαφωνούμε
μα στο τέλος συμφωνούμε
και ξέρω πως ξέρεις κι εσύ
ότι δε θα πάμε σε όλα
όχι τουλάχιστον σε όλα.
Και περιμένω με χαρά απόψε
και πάλι το επόμενο ταξίδι
να σχεδιάσουμε , το δικό μας
αυτό πού δε θα πάμε.

Πηγή: Ήχος από νερό, Εκδόσεις Ενδυμίων, 2010

Έφη Καλογεροπούλου - Σινεφίλ

Δεν είμαι πουθενά κανείς
Κανείς δεν έμεινε να δει την προφητεία 
Φιλμ ασπρόμαυρο σκεπάζει την οθόνη
κινηματογράφος θερινός περασμένες δέκα 
σινεφίλ σφυγμοί και λείπεις 
απεγνωσμένα
να θέλω απ' την αρχή να γράψει τέλος

Τίποτα στη ζωή αθόρυβο
όλα συνομιλούν μες στη σιωπή 
ψίθυροι, συλλαβές, φωνήματα
ανέκκλητα χαρίζονται
στην πιο έρημη πλευρά τους
κι η σιωπή σου απόψε επίκληση μνήμης
μνήμη της πάλης του θανάτου
κλέβει απ' το τέλος το όνομά σου
και πάνω μου τρυφερά το αποθέτει

Πού πάει η μνήμη όταν χάνεται; 
Σε ποιο ήρεμο λιμάνι επιστρέφει;

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/oi-poihtes-mas-gia-ta-therina-cinema/3/  

Από τη συλλογή: Στην εξορία του βλέμματος, εκδ. Κουκκίδα, 2019.

Έφη Καλογεροπούλου - Animus

 Αυτό το ποίημα

θα μπορούσε να είναι το τελευταίο

μα δεν είναι

Άς πούμε πως εκσφενδονίζει το ξίφος του

σ' έναν καθρέφτη

κι αυτός λέξη τη λέξη

τέχνασμα που διαρκεί

όσο ένα ξεγέλασμα του πόνου

τ' αποκρούει

Για αυτό

δίχως ρωγμή δεν υπάρχει ποίημα

ούτε καθρέφτης δίχως απουσία

Πηγή: Στο μονοπάτι των σκύλων, Περισπωμένη, 2024.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Έφη Καλογεροπούλου - Έκτη νύχτα – IV

να μη σε χάσω σκέφτομαι

και στης θάλασσας την άκρη περπατώ

ώρες κάτω απ τον καυτό ήλιο

ξυπόλητη στην άμμο

να μη σε χάσω στη σκέψη μου έρχεσαι

και ο φόβος μου κύματα ξεφυλλίζει ανάγνωσης

ενός παρατεταμένου σε αγωνία μυθιστορήματος

που ο ταξιδιώτης του δωμάτια αλλάζει στο νερό και

ο καθρέφτης της θάλασσας το βλέμμα του εγκλωβίζει

και παίζει αυτός με τη ζωή του

κι η ζωή μου με τους αστερίες της εδώ να

και πάλι

να μη σε χάσω

να μη σε χάσω

και πίσω μου μαζεύω τα ίχνη σου

ένα ποτάμι που το τυλίγω όπως όπως

και πρόχειρα τοποθετώ στη τσέπη

και να φωνάξω θέλω πώς είσαι εσύ το νησί μου

και ο βυθός μου

και το καλοκαίρι μου για όσα ακόμη καλοκαίρια

που δεν θα μάθουμε ποτέ τον αριθμό

και μυρίζει ο αέρας, το χώμα κι η θάλασσα από σένα

και

δεν ξέρω τι να την κάνω αυτή τη μνήμη,

που κρύβεται στις κοιλιές ετούτων των ψαριών

κι αστράφτει στον ήλιο

σαν άλλος λαβύρινθος νερού με τη σοφία του

έτσι που εγώ να πλέω προς τα σένα φτάνοντας

κι εσύ μπροστά μου το χέρι να μου απλώνεις

φεύγοντας

Πηγή:Από τη συλλογή «Άμμος», εκδ. Μετρονόμος, 2013

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-man-summer/3/ ]

Έφη Καλογεροπούλου - Σφάλμα τυχαίας διαδρομής

Είμαστε η χαμένη δυνατότητα

οι λέξεις που δε γίναμε

τα παιδιά που πέφτουν απ' τα όνειρά μας

ξημερώματα

οι δρόμοι τα αδιέξοδα και οι ατέλειωτες

χειρονομίες τους

οι άδειες θέσεις δίπλα στου τρένου

το παράθυρο

Είμαστε το λίγο

του χρόνου το ελάχιστο

Το ολομόναχο του κόσμου

είμαστε

η σκόνη του σκοτωμένου χρόνου

Χάρτης Ναυαγίων, Ποιείν, 2017

Έφη Καλογεροπούλου - Με τα δικά σου μάτια

Στο βράχο κρεμασμένη η νύχτα

οι άγιοι κρατούν στους ώμους τους

τις ρίζες των δέντρων

ο θεός ανοίγει την παλάμη του

και στάζει φως τρομερό

οι άνθρωποι σκυφτοί

να πλύνουν τα χέρια τους

να διώξουν το κακό

να δω με τα δικά σου μάτια

το νερό να τρέχει ανάμεσα

στα σπίτια τα άσπρα της μνήμης

με τα μπλε παράθυρα

κι οι πέτρες ορθάνοιχτες να μείνουν

ορφανούς να αφήσουν τους αιώνες

ψωμί να θέλω μόνο

και να μου δίνεις ουρανό μαζί

απόψε.

Πηγή: Ήχος από νερό, Ενδυμίων, 2010.

Έφη Καλογεροπούλου, Δύο ποιήματα

Δεν θυμάται
γιατί δεν θέλει να θυμάται.
Βαδίζει διαρκώς –
να διασχίσεις την έρημο, έλεγε, αυτό έχει σημασία,
και συνέχιζε
ανάμεσα στο πλήθος,
να διασχίσεις την έρημο, έλεγε.

Με προορισμό το δρόμο
αναζητώντας λίγη σκιά
δεν είχε παρά τον ίσκιο του
μονάχα.
*
Βάδιζε
λες κι ένα τζάμι κάτω από τα πόδια του
θύμιζε διαρκώς το βάρος.
Άξαφνα
το δίχτυ της βεβαιότητας υποχώρησε
ο πάγος έσπασε
νερό γέμισε η τρύπα
και πνιγμένους.

***
Κι άνθιζε μέσα του κι αισθάνθηκε
πως κυλούσε ανάμεσα σε πέτρες, ρίζες, φύλλα.
Άνθρωπος από νερό, άνθρωπος από νερό!
φώναζαν τα παιδιά.
Κι αυτός;
Πώς έσβησε τη δίψα του;
Ξεδίψασε άραγε ποτέ;
Το χώμα ξέρει
το χώμα γνωρίζει
τα νερά θυμούνται.

Το νερό ξεπλένει τους λεκέδες.
*
Άρρωστος από μίσος
πιο νεκρός κι από νεκρό
αυτός που στο μάτι του ζώου
θάνατο βλέπει και ποτέ την αθωότητα.
Σε ξέρα ριγμένος
βυθισμένος στα πνιγμένα του νερά
αυτός που δέρμα αλλάζει κι από φίδι πιο γρήγορα
πουλί να γίνει θέλει με δανεικά φτερά.

*Από τη συλλογή “Έρημος όπως έρωτας” (σε δίγλωσση έκδοση, σε αγγλική μετάφραση Γιάννη Γκούμα, αν και εδώ προτιμήσαμε την ελληνόγλωσση εκδοχή) Έκδοση Ποιείν, Απρίλιος 2015.

Αναδημοσίευση από:https://tokoskino.me/2018/07/01/%CE%AD%CF%86%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/