Νίκος Καρύδης - Ούτε μια λέξη

Θάλασσες και άνεμοι του δικού μου νησιού

αγάπες της άλλης μου ζωής

αυτής που έζησα ή αυτής που θα ζήσω

η αναπνοή μου μόνο δική σας

σ’ αυτές τις ώρες της ετοιμασίας

όπως και τότε για τα ταξίδια του καλοκαιριού

βιαστικός και χαρούμενος για να προλάβω

τώρα δεν ξέρω τί.

Ωστόσο θάλασσες και άνεμοι του δικού μου νησιού

είμαι έτοιμος έχω έτοιμες

τις βαλίτζες και γεμάτες

απ’ όσα μάζεψα χρόνια και χρόνια

έρωτες θάνατοι ποιήματα

μου χάρισαν πολλά και τα φύλαξα όλα

χωρίς ποτέ να πω ούτε μια λέξη για λύπη

ακόμα και τώρα που οι άνεμοι

πριονίζουν τα όνειρά μου

και οι θάλασσες φεύγουν χωρίς επιστροφή.

Νίκος Καρύδης ( 1917 -1984 )

Πηγή: Καπνός αι ημέραι μου

Εκδόσεις: Ίκαρος- Αθήνα 1982

Νίκος Καρύδης – Έχασα

Στην άχνα του καλοκαιριάτικου πρωινού 
όταν το μόνο φως που έρχεται είναι 
από τα καντήλια των ξύλινων σταυρών 
και σημάδι ζωής είναι
ο ήχος των νερών που τρέχουν
κορίτσια που μ’ ερωτεύθηκαν παράφορα 
γονατίζουν
λύνουν τα μαλλιά
ανοίγουν τα χέρια
και προσεύχονται
για τα μεσημέρια της θάλασσας
για τις νύχτες του ήλιου
για τις φωνές της βροχής
για ό,τι δικό μου
μοίρασα
σπατάλησα
έχασα.

Πηγή: Νίκος Καρύδης, Τα ποιήματα 1944-1984, Επιμέλεια: Γεωργία Παπαγεωργίου, Αθήνα: Ίκαρος 1998.

Νίκος Καρύδης - Τζεμιλέ

Τζεμιλέ,
σε τραγουδήσαμε δίπλα στη θάλασσα
και σε γυρέψαμε και σε φωνάξαμε
και δεν ήρθες.

Tαξιδεμένη, φευγάτη, μακρινή
αγάπη που σε ξέρω όσο με ξέρεις,
o φίλος της βραδιάς γελούσε,
ο φίλος της βραδιάς έκλαιγε,
ο φίλος της βραδιάς δε μ’ αγαπούσε.
Τζεμιλέ, φευγάτη μ’ ένα νυχτερινό κόκκινο φως,
ταξιδεμένη αγκαλιά μ’ ένα γραμμόφωνο,
μακρινή σα μια σειρά άδειων κλουβιών
που δεν είδα ποτέ μου,
«Θέατρο Σκιών» σ’ ένα απογευματινό χειμωνιάτικο
κυριακάτικο Πασαλιμάνι.

Τζεμιλέ,
τα σπίτια, οι δρόμοι, οι μέρες, οι νύχτες,
σε ποια ζωή,
σε ποια ζωή θα το πιστέψεις,
μαζί με ποιο γαρύφαλλο, μαζί με ποιο βοριά.
Θα ονειρεύονται πάντα τα μάτια σου και τα μαλλιά σου,
που δώσανε το χρώμα τους στα πανιά των καϊκιών,
που δώσανε ονόματα στα άστρα,
θα ονειρεύονται πάντα τα μάτια σου και τα μαλλιά σου,
με όλη την ελπίδα του καλοκαιριού,
καμπαναριό, κατάρτι, αϊτοράχη.

Ο φίλος της βραδιάς δε μ’ αγαπούσε.
Ήταν η θάλασσα, το πέλαγος, τα χρόνια, ο χωρισμός,
ήταν ένα κανάτι της Αίγινας σπασμένο,
ήταν μια απριλιάτικη μέρα με είκοσι γαρίφαλα.
Τζεμιλέ,
αγάπη που σε ξέρω όσο με ξέρεις,
σε τραγουδήσαμε δίπλα στη θάλασσα
και σε γυρέψαμε και σε φωνάξαμε
και δεν ήρθες.

Νίκος Καρύδης (1917-1984)

Έξη ποιήματα, 1950
Πηγή: Γιώργος Μαρκόπουλος, Κωστής Νικολάκης, Ποιήματα που αγαπήσαμε, Αθήνα, Εκάτη, 2009. 

Νίκος Καρύδης - Πάντα ένας Νοέμβριος

Είναι πάντα σχεδόν βράδυ, όταν

χτυπάμε τη χαμηλή πόρτα 

η γριά με τα βαμμένα μαλλιά 

σβήνει το φως κι ανάβει δυο κεριά 

οι σκιές μας γεμίζουν τον τοίχο 

και οι καρδιές μας πάνε να φύγουν

 καθώς τα χαρτιά της παλιάς τράπουλας 

αραδιάζονται υπνωτισμένα στο τραπέζι.

Αυτός ο βαλές σπαθί έρχεται και ξανάρχεται 

μαζί με το τέσσερα μπαστούνι 

η γριά μας κοιτάζει στα μάτια 

ά, πώς αναστενάζει

ούτε μια λέξη, για τον Νοέμβριο 

αν θα ξανάρθει 

πότε θα ξανάρθει.

Πηγή: Τα ποιήματα: 1944-1984,  Ίκαρος, σ. 182.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Σπύρου Αντωνόπουλου

Νίκος Καρύδης - Τ’ αεροπλάνα πολυβολούσαν…

Τ’ αεροπλάνα πολυβολούσαν τα σπίτια μας,
οι όλμοι γκρεμίζανε τις πόρτες,
το σκοτάδι έμπαινε στις κάμαρες
απ’ τα σπασμένα τζάμια των παραθυριών…

Στο μπαλκόνι είχαμε κρεμάσει ένα σεντόνι
και ζητούσαμε βοήθεια·
σ’ ένα ματωμένο μαξιλάρι πέθαινε
ένας άγνωστος άνθρωπος.

Η ώρα δύο του μεσημεριού
κ’ έβρεχε…

Ανάμεσα στις πιπεριές και τους ευκάλυπτους,
εκεί στο γύρισμα του έρημου δρόμου
στυλώναμε τα μάτια της ελπίδας
και περιμέναμε να φανής
σα σημαία, σαν αγέρας –
έστω σα θάνατος.

Η ώρα δύο του μεσημεριού
κ’ έβρεχε…
Η ώρα δύο του μεσημεριού
και σε σκεφτόμουν…

Η τελευταία θάλασσα

Νίκος Καρύδης - Πάντα ένας Νοέμβριος

Είναι πάντα σχεδόν βράδυ όταν

χτυπάμε τη χαμηλή πόρτα

η γριά με τα βαμμένα μαλλιά

σβήνει το φως κι ανάβει δυο κεριά

οι σκιές μας γεμίζουν τον τοίχο

κι οι καρδιές μας πάνε να φύγουν

καθώς τα χαρτιά της παλιάς τράπουλας

αραδιάζονται υπνωτισμένα στο τραπέζι.

Αυτός ο βαλές σπαθί έρχεται και ξανάρχεται

μαζί με το τέσσερα μπαστούνι

η γριά μας κοιτάζει στα μάτια

ά, πώς αναστενάζει

ούτε μια λέξη για το Νοέμβριο

αν θα ξανάρθει

πότε θα ξανάρθει.

Πηγή: Τα Ποιήματα: 1944-1984, Ίκαρος.

Νίκος Καρύδης - [Θα πω για το τραγούδι]

Θα πω για το τραγούδι του κόκκινου σύννεφου

για τη βιασύνη της ανοιξιάτικης βροχής

για την πίκρα που δίνει ένας επιπόλαιος ήλιος

θα μιλήσω για μενεξέδες που μύρισαν μέσα στον Αύγουστο

για χαρές που ήρθαν κι' έφυγαν σαν κύματα

για τη φτήνεια ενός φεγγαριού τα ξημερώματα

θα πω για την αγωνία της πρώτης σιωπής

για την οδύνη μιας μέρας που έντυσε τα χρόνια

για μιαν ανέλπιστη ώρα που ήρθε για να γίνει ζωή

Οι άνθρωποι θα με λένε φλύαρο

μα εσύ θα ξέρεις

πως μιλάω για σένα.

Πηγή: Η τελευταία θάλασσα, Ίκαρος, 1945

Νίκος Καρύδης-Το μεσημεριάτικο φως

Το μεσημεριάτικο φως έπεφτε κάθετο

στις βιτρίνες των μαγαζιών

η άσφαλτος

ήταν μια σελίδα γραμμένη με μελάνι μενεξεδί

γεμάτη ιστορίες βαποριών που δεν έχουν πια

όνομα

δεν αγαπούσα τίποτα άλλο

εκτός από τα μάτια μου που σ’ έβλεπαν

ξέροντας πως η ζωή μας έφυγε

ή θα φύγει

αγκαλιασμένη με τη μοναξιά του Αρχάγγελου Μιχαήλ

σε κείνη την εκκλησιά του Μιστρά

δική μου και δική σου.



Το μεσημεριάτικο φως έπεφτε κάθετο

στις βιτρίνες των μαγαζιών

ώσπου ήρθε η ώρα και

έκλεισαν.

Nίκος Καρύδης, Τα Ποιήματα 1944-1984

Nίκος Καρύδης- Οι Φωνές

                    Tου Γιώργου Σαββίδη

Oι φωνές τους δεν έρχονται έως εδώ

η πόλις αναπνέει μακριά και δεν ακούει

το φεγγάρι παγώνει τον σκελετό του θηρίου

κι απ' τα παράθυρα τα κλειστά δε φαίνεται τίποτα.

Oι φωνές τους δε φτάνουν έως εδώ

οι δρόμοι έχουν άσπρα φώτα και γκρίζα χρώματα

μαύρες γάτες λιάζονται στα νεκροταφεία

και σ' όλα τα ποτάμια οι αλυγαριές ξεράθηκαν.

Oι φωνές τους δεν ακούγονται έως εδώ

οι νύχτες έχουνε αγάλματα και φέρετρα

Kύριε Kύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι

δελφίνια και περιστέρια πήραν ταξίδι τα όνειρα.

(Aπό το Eνθύμιον, Ίκαρος 1972)

Νίκος Καρύδης, Η τελευταία θάλασσα

 Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν ένα κοπάδι άλογα

που αφηνιασμένα θα τρέχουν

για έν’ ανύπαρχτο τέρμα

και θα ’ναι σα μια βροχή

που θα γεμίζη λησμονημένες στέρνες

βρόχινο νερό

θα ’ναι σαν το πρώτο κλάμα βρέφους.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν μια εκκλησιά

με κλαμένους ανθρώπους

και θα ’ναι σαν μια σειρά από αδειασμένα

φλυτζάνια του καφέ σ’ ένα χαμηλό τραπεζάκι

θα ’ναι σαν μια αγκαλιά ξεραμένα λουλούδια.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

συλλογίσου τις βάρκες

που θα ψάχνουν τη νύχτα

την αμμουδιά που θα τρομάζη τις νυχτερίδες

συλλογίσου κείνη την κόκκινη πέτρα

που μπαρκάρησε για να μην αράξη ποτέ σε λιμάνι.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’σαι εσύ με τα μαλλιά σου και τα μάτια σου

χωρίς χρώμα

και θα χτυπάν οι καμπάνες και θα σφυρίζουν τα βαπόρια

κι’ οι εφημερίδες θα γράφουν

λόγω του πνέοντος σφοδροτάτου ανέμου

το πυρ προσέλαβε τεραστίας διαστάσεις.

Από τη συλλογή «Ποιήματα», 1957

Πηγή:https://ppirinas.blogspot.com/2014/10/blog-post_19.html

Νίκος Καρύδης-Αν είσαι

 Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα

σε μια ερημιά

αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο

στο βουνό

αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο

στον ουρανό

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι μια βραδινή βροχή

στη θάλασσα

αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός

στο πέλαγος

αν είσαι ένα παλιό εικόνισμα

σε μια εκκλησιά

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι ένα αγκάθι

στην καρδιά μου

εγώ που σ’ αγαπώ

πώς θες να το ξέρω;

Πηγή: Από τη συλλογή «Ποιήματα», 1957

                                            Κώστας Καράλης-Πώς θες να το ξέρω

Νίκος Καρύδης -Στοιχεία ταυτότητας

Mπορείτε να γράψετε, κύριε αστυνομικέ,

ότι πατρίδα μου εμένα είναι

ο φίλος μου ο Σάκης Mανουηλίδης

που σκοτώθηκε στα βουνά της Aλβανίας

ο συμμαθητής μου Aλέξανδρος Kαΐρης

που εξετέλεσαν οι Γερμανοί ξημερώματα

στο Σκοπευτήριο

και ο Nίκος Mαθάς που

πέθανε από τις κακουχίες στην Kατοχή.

Aν αυτά δεν σας λένε τίποτα, κύριε αστυνομικέ,

τότε μπορείτε να γράψετε

ότι πατρίδα μου εμένα είναι

οι λεμονιές στον κάμπο της Σπάρτης

οι ελαιώνες της Mυτιλήνης

η Παναγιά η Oρφανή στο λαγκάδι

του Mυλοπόταμου

η Aγία Mόνη στο βουνό του Tσιρίγου.

Eγώ υπογράφω.

Έως την Eίσοδο, Ίκαρος 1980.

Νίκος Καρύδης-Η κόρη της θάλασσας

Ψάχνω μες σε κλειδωμένα συρτάρια,

ψάχνω μέσα σε ξεχασμένες κασέλες,

ψάχνω μέσα στα μάτια μου,

σαν μοναξιά ψηλού βουνού,

σαν ρίζα εκατόχρονου δέντρου,

σαν αγέρας παλιός, πελαγίσιος,

ο καιρός που σ’ αγαπώ ίδιος.

Κορίτσι της θάλασσας που γελά,

ο σημερινός, ο αυριανός,

δε μπορεί, κάποιος ήλιος

ταξιδευτής θα σε φέρει,

αλτάνα με τα είκοσι γαρύφαλλα

σε κάποιον ήλιο θα σε κερδίσω,

θα σε κερδίσω.

Ο καιρός που σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, ξεκινά

μέσα από τα Κρητικά περβόλια,

αγκαλιασμένος με γαρύφαλλα,

τραγουδημένος με μαντινάδες,

ξεκινά μέσα από τα πρώτα πετράδια

ζωγραφισμένος με πράσινα

και κίτρινα χρώματα.

Νίκος Καρύδης (1917-1984)

Πηγή: http://www.poiein.gr/archives/14087/index.html

Νίκος Καρύδης-[Θα ξαναβρεθούμε καπότε]

 Θα ξαναβρεθούμε κάποτε

πρωινό ξανθό καλοκαίρι

πικραμένη θάλασσα του Γενάρη

κάποτε

όταν δαμάσουμε αυτόν τον άνεμο

που μας κυνηγά και τον κυνηγάμε

που μας φέρνει πάνω απ' τα

ασπρισμένα σπίτια των νησιών

και κάτω απ' τους ίσκιους των νεκροταφείων

που μας παγώνει τα χέρια

και μας καίει τα μαλλιά

όταν νικήσουμε αυτόν τον άνεμο

θα ξαναβρεθούμε.

[...]

Χαθήκαμε

και δεν έχει πια καράβια δεν έχει καΐκια

δεν έχει βάρκες

κι οι βαρκάρηδες έχουνε πεθάνει

πριν από χιλιάδες χρόνια.

Όλες οι θάλασσες είναι μεγάλες

όλα τα βουνά είναι ψηλά

πού θα γείρουμε να κοιμηθούμε

πού θα σταθούμε για να κλάψουμε;

Όμως

εσύ και γω

θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.

Νίκος Καρύδης, Τα ποιήματα: 1944 - 1984, εκδόσεις Ίκαρος.