Philip Jaccottet - Ας μας φωτίζει το τέλος

Σκοτεινέ εχθρέ που μας μάχεσαι και μας κυκλώνεις,

άσε με, μέσα στις λίγες μέρες που μου ανήκουν,

τη δύναμη και την αδυναμία μου στο φως ν’ αφιερώσω:

και σε αστραπή στο τέλος να μεταμορφωθώ.

Όσο λιγότερη στα λόγια μας υπάρχει απληστία

και ευγλωττία, τόσο περισσότερο τα αμελούμε για να δούμε

μέχρι και μες στο δισταγμό τους να λάμπει ο κόσμος

ανάμεσα στη μέθη του πρωινού, στην αλαφράδα του απόβραδου.

Όσο λιγότερο τα δάκρυά μας θα φανερωθούν θολώνοντάς μας

μάτια και πρόσωπα από το φόβο φιμωμένα,

τόσο περισσότερο θα φωτιστούν τα βλέμματα, τόσο καλύτερα

οι απολωλότες θα δουν τις πύλες θαμμένες.

Το σβήσιμο ας είναι ο τρόπος μου ν’ αστραποβολώ,

κι η φτώχεια ας φορτώνει το τραπέζι μας καρπούς,

ο θάνατος, κοντά ή μακριά με την επιθυμία του αναλόγως,

ας είναι η τροφή του ανεξάντλητου φωτός.

[«Ο αδαής», 1952-1956]

Πηγή: Philippe Jaccottet, «Καπνός και Κρύσταλλο», ποιήματα 1946-1967, εισαγωγή Jean Starobinski, μετάφραση-επίμετρο Θανάσης Χατζόπουλος, εκδ. Τυποθήτω-Γιώργος Δαρδανός, Αθήνα, Δεκέμβριος 2006, σ. 70.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid05Hor1fAyLRZhbRASNNNWKP15GJTC33QsLZcXD38su52hfoNJX7icNYRcFBieh28Rl

Philippe Jaccottet - [άτιτλο]

Λίγο με νοιάζει η αρχή του κόσμου

Τώρα τα φύλλα του κινούνται

τώρα είναι ένα τεράστιο δέντρο

αγγίζω τον πληγωμένο του κορμό

Και το φως διαπερνώντας τον

λάμπει απ’ τα δάκρυα

Philippe Jaccottet, «Αιθέρες» [ποιήματα 1961-1964], μετάφραση Θανάσης Χατζόπουλος, εκδόσεις Ρόπτρον, Αθήνα, Σεπτέμβριος 1988, σελίδα 68.

Philippe Jaccottet - [άτιτλο]

Ό,τι νόμιζα πως διάβαζα μέσα του, όταν τολμούσα να διαβάσω,
ήταν κάτι περισσότερο από έκπληξη: εμβρόντητος
σαν έτοιμος για να διαβεί έναν αιώνα σκοτεινιάς,
θλιμένος! σαν έτοιμος να δει τον σάλο αυτό του πόνου.
Το ακατονόμαστο έμπηζε τους πασσάλους στο όριο της ζωής του.
Ένα βάραθρο που πλακώνει. Και για άμυνα
μια θλίψη έχασκε στο βάραθρο.

Αυτός που αγαπούσε ανέκαθεν το περίφρακτο υποστακτικό του,
τους τοίχους του, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του σπιτιού.

Philippe Jaccottet
Καπνός και κρύσταλλο
Μετφ.: Θανάσης Χατζόπουλος
Εκδ.: Τυπωθήτω

Philippe Jaccottet - Καμιά πνοή πια

Όπως όταν ο πρωινός άνεμος

επικράτησε

του τελευταίου κεριού.

Υπάρχει μέσα μας τόσο βαθιά σιωπή

που κι έναν κομήτη

καθ' οδόν προς τη νύχτα των κοριτσιών των κοριτσιών μας

θα τον ακούγαμε.

Φιλίπ Ζακοτέ (1925-2021)

(Philippe Jaccottet, Καπνός και κρύσταλλο, μετάφραση Θανάσης Χατζόπουλος, Τυπωθήτω, 2006.)