Ό,τι νόμιζα πως διάβαζα μέσα του, όταν τολμούσα να διαβάσω,
ήταν κάτι περισσότερο από έκπληξη: εμβρόντητος
σαν έτοιμος για να διαβεί έναν αιώνα σκοτεινιάς,
θλιμένος! σαν έτοιμος να δει τον σάλο αυτό του πόνου.
Το ακατονόμαστο έμπηζε τους πασσάλους στο όριο της ζωής του.
Ένα βάραθρο που πλακώνει. Και για άμυνα
μια θλίψη έχασκε στο βάραθρο.
Αυτός που αγαπούσε ανέκαθεν το περίφρακτο υποστακτικό του,
τους τοίχους του, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του σπιτιού.
Καπνός και κρύσταλλο
Μετφ.: Θανάσης Χατζόπουλος
Εκδ.: Τυπωθήτω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου