Θοδωρής Βλαχοδημήτρης - Η μεγάλη Μοίρα

 

                                                 ΄ενθ΄η μεγάλη Μοίρα κομίζει

                                                     Σοφοκλής, Φιλ.στίχ.1466

Ας είσαι καλά, αμφιθάλασση Λήμνο,

Κάμε να φτάσω αμέμπτως

Εγώ και τούτοι οι συντρόφοι μου

εκεί στη Μακρόνησο,

στα δόντια

του δικού και ξενόφερτου λύκου.

Εκεί όπου η μεγάλη Μοίρα με σέρνει.

 

Θα πάμε όλοι ενωμένοι, μαζί,

αλλά

καθένας κι η Μοίρα του.

Αν μου ριχτούνε οι ύαινες,

Αν γιομίσουν πληγές το κορμί μου,

αν ματώσουν ακόμα τα χέρια τους,

δική τους ντροπή.

 

Για ν’ αντέξω

θα θυμάμαι

των γονιών μου τα πρόσωπα,

τα ορθά κυπαρίσσια, φωτεινά

την αυγή και το σούρουπο,

τις ντοματιές το βράδυ στο περβόλι μας

και το κλίμα στην ξώπορτα.

 

Η λευτεριά κοστίζει ακριβά

κι αίμα, αίμα το τίμημα.                                                              

Πηγή: Ο Άλλος δρόμος και 16 Ανέκδοτα ποιήματα, Αθήνα: Εκδόσεις Σήμερα και Αύριο, 2012 (3η έκδοση).       

Βιογραφικό από το εξώφυλλο της συλλογής: Ο Άλλος δρόμος και 16 Ανέκδοτα ποιήματα

Ο ποιητής και στοχαστής Θοδωρής Βλαχοδημήτρης γεννήθηκε το 1925 στο Σουληνάρι, κοντά στην Πύλο.

Τελείωσε το Γυμνάσιό της, σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, δούλεψε ως επιστημονικός συνεργάτης του, το παράτησε το 1967 λόγω της διχτατορίας. Αυτοεξόριστος στο Αμβούργο της Γερμανία, όπου έζησε τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτηςτ ης Deutsche Forschungsgemeinschaft και της Ακαδημίας των Επιστημών του Göttingen

στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και δίδαξε Αρχαία και Νέα Ελληνικά, Ιστορία της Τέχνης και του Πολιτισμού και Φιλοσοφία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2005 και αναπαύεται, σύμφωνα με την επιθυμία του, στα χώματα της γενέθλιας γης.

Έφηβος στην Εθνική Αντίσταση, νέος στην εξορία στα στρατόπεδα Μούδρου/ Λήμνου και στη Μακρόνησο (1948-1951), όπου και βασανίστηκε, αντίμαχος στο βασιλικό πραξικόπημα, έμπρακτος αντίπαλος της δικτατορίας (1967-1974) συνδυάζει πικρή εμπειρία, επιστημονικό οπλισμό, κριτική οξυδέρκεια, αισθητική αγωγή και υψηλή αίσθηση ευθύνης.

Η ποίησή του είναι γεμάτη ειλικρίνεια και ανθρωπιά, τραγικότητα, στοχαστική οδύνη και πολύτιμη ανθρώπινη τρυφερότητα. Ενέχει ιδεολογική τοποθέτηση κι είναι βαθιά διδακτική, όπως κάθε μεγάλη ποίηση.

Τα δοκίμιά του Ηράκλειτος, Κωστής Παλαμάς, Θεωρία δημιουργικής κριτικής, Κείμενα σκέψης και προσανατολισμού είναι φωτεινά στη σκέψη, σταθερά στη δομή, ζηλευτά υποδείγματα ύφους και καλλιέπειας. 

(Σημείωμα του συντάκτη) Απεβίωσε στην Αθήνα στις 29/06/2005.                                                      

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μια ποίηση όπου η μνήμη και τ’ όνειρο, το παρελθόν και το παρόν, τυραννικά και τα δύο, ετεροειδή αλλά ισοβαρή φορτία σμίγουν στο κοινό σημείο: την αμετάκλητη καταδίκη της όποιας ανομίας, παρελθοντικής και μελλοντικής. Όταν θριαμβεύει το άνομο και άδικο, λειτουργεί ως αντίδοτο η εσωτερική ανθρώπινη ομορφιά, όμοια με την ομορφιά της πατρίδας όταν ο ήλιος της λούζει τα μάρμαρα και τα μνήματά της τ’ αμέτρητα. Και είναι αυτή η ομορφιά τελικά το όπλο για την αντιμετώπιση του άνομου και του άδικου, είναι η ρομφαία του Αρχαγγέλου το χέρι έτοιμη να συντρίψει τον βέβηλο που θα παραβιάσει τις θύρες των ιερών αδύτων…

Μια ποίηση ξεναγός στον κόσμο των συντριμμένων ονείρων, στον κόσμο της βία, του μίσους και του θανάτου, αλλά και στον κόσμο της χαράς και της αγάπης, η αναζήτηση της οποίας γίνεται ανθρώπινη αναγκαιότητα.

Χαράλαμπος Μπάλτας

Από το ευχαριστήριο στον ποιητή Θοδωρή Βλαχοδημήτρη

Hellenic Canadian News, November 2009.

1) Ευχαριστίες στην εκπαιδευτικό Αθανασία Γεωργοπούλου που μας απέστειλε το ποίημα «Μεγάλη Μοίρα», «το Βιογραφικό» και το απόσπασμα από το «Ευχαριστήριο στον ποιητή Θοδωρή Βλαχοδημήτρη».

Θοδωρής Βλαχοδημήτρης - Δύο Ποιήματα

Έλα ρυθμέ

Έλα, ρυθμέ, που κι άλλοτε ήρθες, όταν η ψυχή μου σε κάλεσε. Έλα, σε ικετεύει η καρδιά μου τώρα που δέσμη χορδές δονούνται και συμφωνίες ταιριάζουν στο είναι μου. Έλα, ρυθμέ, βοήθα το καλόβουλο χέρι μου να σκαλίσω πάνω σε πέτρες σκληρές, σε πέτρες πολύτιμες φερμένες απ’ τους πετρώνες του ήθους με λόγια ένα κι άλλο περίκαλλα αγάλματα. Θέλω το έργο μου όλο να είναι ανθρώπινη μπόρεση, φωτεινή τρυφερότητα, μουσική, σα ρόδου ανάσαμα ευλογημένη, ανθρώπινη αγάπη.


Χρέος

Ούτε προδότης ούτε γραικύλος. Ένας δείχτης μονάχα να μείνεις στη γη της πατρίδας. Τους κηπουρούς που κοιμούνται κι αφήνουν ποντικούς και βατράχους γλοιώδεις και σαύρες στον κήπο, διώχτους μ’όποιον τρόπο μπορείς. Αδερφέ μου, να ξέρεις, κίβδηλοι, μαστρωποί και ρουφιάνοι στην Ελλάδα πολλοί. Δειχτης των ανέμων να μείνεις. Μια φωνή αρετής. Ένα φλάουτο πόνου στ’αδερφού μας το μνήμα. Ένα κρίνο λευκό μες τον κήπο. Ένα φως στο λιμάνι. Ένας φάρος στα πλοία. Μια κιθάρα να μείνεις μες τους δρόμους του κόσμου στην τρισκότεινη νύχτα...

Θοδωρής Βλαχοδημήτρης-Γενιά ανθρώπων

Άκου ,αδερφέ, από φθόνο και ζήλεια
δε γνωρίζουν τα δικά μου χείλια.
Το ξέρεις ,δεν κυβερνάνε πάντα-παντού τον κόσμο οι άξιοι.
Τα βαριά προσιόντα κάλλιο μη γνώναι.
Αδεια τα μάτια ξένων- δικώνε.
Στ'ανάξιου το στόμα, στο χέρι, ψευτιά και μαχαίρι.
Κονσέρνα; Υβρη, κραιπάλη.Το ψάρι βρωμάει απ'το κεφάλι.
Κυβερνήτες νάνοι, δεμένος λαός και ρουφιάνοι.
Αν κάποιος καλός ,ουρλιάζουν σταυρό και στεφάνι.
Αδερφέ, ένας φίλος ωραίος της αλήθειας να μείνεις
μέχρι θανάτου.
Γύρω σου αμέτρητοι λύκοι με δορά
προβάτου.

1985

Θοδωρής Βλαχοδημήτρης- Το παιδί της γαλάζιας Μεσόγειος

Δεν θα πεθάνεις

κάτω απ'αυτόν τον ουρανό.

Τα πέλματά σου

δε θα σβήσουν

σαν τα ίχνη του λύκου

πάνω στο χιόνι.

Παιδί της Μεσόγειος

ο ρυθμός που ενδημεί

στις κινήσεις σου,

το φώς που έχουν

τα μάτια σου,

μαρτυρίες μεγάλες.

Μελωδίες νερών

συνόδεψαν τις μέρες σου.

Μουσικές αρωμάτων

χαϊδέψαν αβρά τα μαλλιά σου.

Κ' η καρδιά σου αγάπησε

πολύ τα φορέματα

των γυναικών που αντάμωσες

ημέρες ζεστές

στα γαλάζια ακροθάλασσα.

Θοδωρής Βλαχοδημήτρης-Δικαιοσύνη-φάντασμα

Και η φωνή μου μούσκεμα
απ' τη βροχή του πόνου
που δέρνει το Φθινόπωρο
τις σκεβρωμένες θύρες
σου φέρνει ένα
μήνυμα θανάτου,
πολιτεία.

Άνθρωποι που πεινάσανε
στους δρόμους κουρασμένοι
φτύνουν χτικιό τ' απόβραδα
κι υφαίνουν στην καρδιά τους
από καιρό τα σάβανα
τα μαύρα του
χαμού σου.

Δικαιοσύνη-φάντασμα,
πειρατικό καράβι,
που πρακτορεύεις ύπουλα
με κραυγαλέα ψεύδη
τα βραδινά χαμόγελα
στα μάτια των ανθρώπων.


Θοδωρής Βλαχοδημήτρης (Σουληνάρι Μεσσηνίας 1925-Αθήνα 2005)
Πηγή: Θοδωρής Βλαχοδημήτρης, Ο άλλος δρόμος και 16 Ανέκδοτα Ποιήματα. Αθήνα: Εκδόσεις Σήμερα κι Αύριο 2012, σ. 62.