Ηλίας Κεφάλας - Η παλιά βροχή

Γυρίζω
και είμαι σαν ένα ρούχο παλιό
φαγωμένο από μέσα.
Κρύες ανάσες με διαπερνούν
και με μουσκεύει μια παλιά βροχή
Από πού αρχίζει και πού τελειώνει
ο κόσμος;
Απέραντα χωράφια υγρά μ’ εκμηδενίζουν.
Και αυτό το κοράκι
πάνω στη γέρικη μοναχική λεύκα
κοιμάται από τη μέρα που λείπω

Ηλίας Κεφάλας ( 1951 - )
Πηγή: «Λόγος για την αβεβαιότητα»
Εκδόσεις: Αρμός- 1997

Τάσος Πορφύρης - Βροχή

Στα λευκά κελιά των ποιητών φυλακισμένη

Νοτισμένοι τοίχοι νοτισμένοι στίχοι έξω

Παίζει κρυφτό ό ήλιος με τη χλωροφύλλη

Ψήγματα δρόσου στα πέλματα της μνήμης

Διώχνοντας εφιάλτες· σκιάχτρα ελευθερίας.

Τάσος Πορφύρης, Σώμα κινδύνου, Ύψιλον 2004.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου - Επέτειος

 Βρέχει κι απόψε μα η βροχή μού φαίνεται παλιά και τη θυμάμαι από τον ήχο της· μπορεί και από τη γεύση της -εκείνη του μετάλλου· της σκουριάς. Στη λασπωμένη επιφάνεια του μυαλού συλλαβιστά όπως έπεφτε σαν ψίθυρος. Τη νύχτα που τα λόγια και οι φωνές πνιγμένες μες στο σάλιο τους, κάτω απ' τη γλώσσα αγκομαχούσαν πλέκοντας μία μάλλινη σιωπή. Θυμάμαι τη βροχή μα και οι σταγόνες της νομίζω  με θυμούνται· αλλιώς γιατί έτσι τρυφερά να με χτυπούν, να μην κυλούν, παρά τρεμάμενες κρατιούνται στων ρυτίδων τα χαλάσματα και απόκρημνα ιριδίζουν τρεμοπαίζοντας. Κρατιούνται να μην πέσουν στη χαράδρα των χειλιών και με δροσίσουν αλλά προπαντός τα δάκρυα μη νοθεύσουν.

Η λύπη των άλλων, Κέδρος, 2009.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Γιάννης Τσίγκρας - Ανάμεσα στην κίνηση και την ακινησία

Περπατώ εις το δάσος, όταν οι λύκοι είναι εδώ,

δηλώνω κυνηγός των κακών λύκων

είτε την Κοκκινοσκουφίτσα καταβροχθίζουν είτε

τα γουρουνάκια-ένας Ρομπέν των δασών που υπερασπίζεται

την αθωότητα, υπάρχει ένα απόθεμα αθωότητας στη φύση,

κυρίως,

αλλά τι είναι αυτό, μια σφραγίδα ανάμεσα σε δύο

αντίρροπους ποταμούς, ένας στοχαστής την ανακάλυπτε στο αρχαίο

δράμα, ιδίως στην τραγωδία, έλεγε, «η αθωότητα είναι ό,τι υπάρχει

ανάμεσα στην κίνηση και την ακινησία», γι' αυτό σας ομιλώ, οι λύκοι

κινούνται, τα γουρουνάκια ακινητούν, η Κοκκινοσκουφίτσα αλληθωρίζει

«πώς άλλαξε η γιαγιά μου», δε σκέφτεται ότι μια αλλαγμένη είναι

μια άλλη γιαγιά-κι εγώ στέκω ακίνητος, σα πελαργός με δίκαννο.

Έξω βρέχει και θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη βροχή.

Κώστας Μαυρουδής - Απόγευμα σε πόλη γαλλική [2]

 Στο πάρκο με συνάντησε το συννεφάκι τού Γκολουάζ. 

Αιωρούνταν πάνω απ’ την υγρασία των θάμνων. Πού 

πας, του λέω, και συνέχισα το βροχερό περίπατο. Έψα-

 χνα ένα café γωνιακό, που το θυμόμουν αμυδρά από

 παλιό ταξίδι. Μέσα σε άρωμα από κρουασάν, ήσυχος 

θ’ απολάμβανα την κίνηση του δρόμου. 

Ρωτήστε με λοιπόν πώς ήτανε αυτό το απόγευμα, για

 να σας πω ότι βάδιζα με την ομπρέλα μου κι ότι 

περίσκεπτοι αιώνες μάς συντρόφευαν. Ο χρόνος, να 

προσθέσω, που ως συνέχεια, μακρινό και πρόσφατο

 δεν διακρίνει, έπαιζε γνώριμες επαναλήψεις με τον 

φανοστάτη. Συγκεκριμένα: Αυτή η παλιά βροχή των

 Γαλατών, κάτω απ’ την ίδια φωταψία πάλι εμφανιζόταν.

(Από τη συλλογή: Το δάνειο του χρόνου, εκδ. Κέδρος, 1989)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%ae/5/ ]

Σταύρος Βαβούρης, «Όσον αφορά στη βρώμικη βροχή – IX»

Σε σκέφθηκα πολύ, βροχή·
κι όπως ακριβώς ό,τι σκεφθήκαμε πολύ
δεν έχανες ποτέ την ευκαιρία,
βρώμικη βρώμικη βροχή,
λόγω της άλφα ή της βήτα εποχής
αλλά πολύ συχνά, συχνότερα,
έτσι, στα καλά του καθουμένου
νʼ ανοίγεις τους κρουνούς σου απρόοπτα.

Το βλέπω τώρα·
ήσουν σχεδόν η μοίρα μου, βροχή
πικρή κι ανήλεη βροχή φαρμάκι σκέτο,

ίσως γιατί σε σκέφθηκα·
ίσως γιατί –γιατί;–
σε τρόμαξα πολύ-πολύ, βροχή.

(Από τη συλλογή «Carmina Profana», ενότητα «Όσον αφορά στη βρώμικη βροχή», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1983

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%ae/2/ ]

Jiří Wolker - Βροχερή μέρα

Σαν και σήμερα όταν βρέχει, ο νους μου στους εργάτες στα προάστια τρέχει.

Το μουδιασμένο γέλιο τους γυρεύω σε μετέωρες σκαλωσιές ψηλά

Και τα τούβλα αντικρίζω,

που σαν κόκκινα λουλούδια να 'ναι, λικνιστά από χέρι σε χέρι πάνε,

μέχρι που να χτιστεί ένα σπίτι, ασπρο σαν τριανταφυλλιά.

Σαν και σήμερα όταν βρέχει κι είναι βαρύ το μεσημέρι σαν πανωφόρι μουσκεμένο,

με τις γυναίκες σας πηγαίνω να σας βρω.

Σε κομποδετή πετσέτα σας φέρνω λίγο φαγητό και στα μάτια μου σας φέρνω την γαλήνη.

Κάθομαι παράμερα και σας κοιτάζω που τρώτε. Ελπίζω στον θεό πως θα χορτάσετε και τότε να σας πω θέλω

ότι η Μάσκα πια έγινε καλά κι ο Φράνκι ότι κέρδισε τα πρώτα του λεφτά.

Ότι πετρέλαιο σήμερα μπορέσαμε να βρούμε, ν' ανάψουμε μια στάλα τη λάμπα πριν κοιμηθούμε.

Ποίηση: Γίρζι Βόλκερ

Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ

Μιλτιάδης Μαλακάσης - Ανοιξιάτικη μπόρα

Βαριές, πλατιές οι στάλες
πέφτουν οι μεγάλες
της βροχής,
κι αριές.
κλάμα βουβό και πως αχείς!
πως αντηχείς
μες στις θλιμμένες τις καρδιές!
αντάμα με σπασμένες δοξαριές.
Κακές που ’ν’ οι παλιές πληγές,
και της φτωχής,
απαντοχής
οι απελπισιές!...

Διές,
ήλιος του Μαρτιού, μαζί
με το χαλάζι το σκληρό
σαν τ᾿ άστρα·
ω έννοια! ζη 
μες στ᾿ άλλα,
ποχ' η μπόρα,
ζη κι η στάλα
ακόμα το νερό,
αφού,
στάζ’ έτσι τώρα
μες στη φαρφουρένια
γλάστρα.

Απόψ’, αλί!
Απόψ' αλυ-
σοδέθηκε όλη μου η ζωή
μ' ό,τι θροεί, φυλλορροεί,
σπάζει, σπαράζει,
κι είναι του πόνου μου αδερφός
απόψ’ ο ήλιος που κρυφός
ασπρογαλιάζει
και πνίγετ' έτσι δίχως φως,
σαν τη χαμένη μου ψυχή
μέσα στο βρόχι σου, ω βροχή:
και στο χαλάζι
το μαράζι...

 Άπαντα, Αθήνα 1964.

Μιχάλης Γκανάς - Είσοδος κινδύνου

 Με τη βροχή πλαγιάζεις

και τ' άστρο χαλινάρι.

Ο ύπνος σου ραγίζει, χτίζεται,

ακούγεται στον κάτω κόσμο.

Βγαίνουνε τα πειρατικά τριζόνια

και τραγουδούν αφιερώσεις.

Καλλιόπη, Μιχαήλ, Ελένη

Χρυσάνθη, Κατερίνα, Ευθυμία.

Ξυπνάς και ακόμα μουρμουρίζεις

ρεφραίν από πονετικές βροχούλες.

Γυάλινα Γιάννενα

Τάσος Λειβαδίτης - Βροχή

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει 

να την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), ύστερα θα βγούμε

στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική
της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ' ένα
φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν
την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την
πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει – είναι
απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν. 

Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά
το τέλος μίας εποχής.

(Από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, ενότητα «Δάφνες για νικημένους», εκδ. Κέδρος, 1983. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τρίτος τόμος, 1979 – 1990», εκδ. Μετρονόμος, 2015).

Κική Δημουλά - Βροχή επιστροφής

Εγώ, όταν μεγαλώσω

θα γίνω Σεπτέμβριος έλεγε ο Αύγουστος.

Έβρεξε δω λιγάκι.

Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος

αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.

Όπως χτυπάνε κάθε τόσο

ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,

αν λειτουργεί καλά

ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,

ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του

το χώμα τη σταγόνα

– καθώς δοκιμαστής κρασιών-,

μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά

παραπονιάρα να τριφτεί

πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές

στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα

μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.

Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια

κοιτώντας τα τροχόσπιτα

στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.

Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους

μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς

κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,

νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.

Λοξά στημένη

νανούριζε τα τέλια της

μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε

το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.

Γίνανε βάρκες κατοικίδιες

– αστυφιλία των σκαριών.

Αστραφτερές, εξωλέμβιες,

πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες

ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,

σκυλάκια ράτσας

χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.

Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,

μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά

γι’ αυτό το προς το τέλος.

Αν έχει ξαστεριά

θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.

Μήπως και ξαναβρέξει.

Να σε ξεπλύνω λίγο.

Είσαι μες στην αρμύρα και τ’ αλάτια

από τότε που ήμουνα θάλασσα.

Από τη συλλογή Το τελευταίο σώμα μου, εκδ. Κείμενα, 1981. Συγκεντρωτικός τόμος Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, 1998.

Philippe Soupault-Αύριο είναι Κυριακή

Να μάθω πρέπει να γελώ
με τον μουντό καιρό τη μπόρα.
Γιατί να κλαίω αλήθεια σήμερα
που απαλοχρυσαφολάμπει ο ήλιος;
Των φίλων αύριο ξημερώνει η γιορτή
των βατραχιών και των ορνέων
μανιταριών τε και σαλιάγκων.
Μη λησμονήσουμε όμως τα έντομα
τα μυγάκια ναι και τις παπαδίτσες.
Και μόλις σκάσει μεσημέρι
το ουράνιο θα περιμένω νά ’ρθει τόξο
μαβί λουλακί γαλαζοπράσινο
κίτρινο πορτοκαλί και κόκκινο
να παίξουμε κουτσό κι αμάδες
οι δυό μας εμείς στον αυλόγυρο.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Αργύρης Χιόνης - Παρά ένα δώδεκα μαγικά παραμύθια [ΙΙ]

Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο. Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω.
Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών. Είσαι τρελό, του φώναξε, πού
ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο; Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τι ωραία που
ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου; Είναι
βροχή δωματίου.

(Από τη συλλογή «Λεκτικά τοπία», εκδ. Καστανιώτη, 1983. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Το περιέχον περιεχόμενον – Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης (1943-2011)», με εισαγωγή και ανθολόγηση τού έργου του Χιόνη από τον ποιητή Γιάννη Πατίλη, εκδ. Γαβριηλίδη, 2016

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE/4/ ]

Χάρης Κατσιμίχας - Χρήστος Θηβαίος - Βροχή δωματίου

Κική Δημουλά - Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο

σι, σι, σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ήχος κανονικός κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μου 'μαθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,

αξημέρωτη ανάγκη εσύ,

βραδύγλωσση βροχή,

σαν πρόθεση ναυαγισμένη

κάτι μακρύ να διηγηθεί

και λέει μόνο εσύ, εσύ,

νοσταλγία δισύλλαβη,

ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφή

και σαν μοιρολατρία,

τόση βροχή για μια απουσία,

τόση αγρύπνια για μια λέξη,

πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή

μ' αυτή της τη μεροληψία

όλο εσύ, εσύ, εσύ,

σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Το Λίγο Του Κόσμου, 1971

                                                       Διαβάζει η ποιήτρια