Μιλτιάδης Μαλακάσης - Ανοιξιάτικη μπόρα

Βαριές, πλατιές οι στάλες
πέφτουν οι μεγάλες
της βροχής,
κι αριές.
κλάμα βουβό και πως αχείς!
πως αντηχείς
μες στις θλιμμένες τις καρδιές!
αντάμα με σπασμένες δοξαριές.
Κακές που ’ν’ οι παλιές πληγές,
και της φτωχής,
απαντοχής
οι απελπισιές!...

Διές,
ήλιος του Μαρτιού, μαζί
με το χαλάζι το σκληρό
σαν τ᾿ άστρα·
ω έννοια! ζη 
μες στ᾿ άλλα,
ποχ' η μπόρα,
ζη κι η στάλα
ακόμα το νερό,
αφού,
στάζ’ έτσι τώρα
μες στη φαρφουρένια
γλάστρα.

Απόψ’, αλί!
Απόψ' αλυ-
σοδέθηκε όλη μου η ζωή
μ' ό,τι θροεί, φυλλορροεί,
σπάζει, σπαράζει,
κι είναι του πόνου μου αδερφός
απόψ’ ο ήλιος που κρυφός
ασπρογαλιάζει
και πνίγετ' έτσι δίχως φως,
σαν τη χαμένη μου ψυχή
μέσα στο βρόχι σου, ω βροχή:
και στο χαλάζι
το μαράζι...