Θυμάσαι; σου είπα πως βραχύ θε να είναι τ’ όνειρο μας,
βραχύ σαν νύχτιον όραμα που η χαραυγή αφανίζει
και μου είπες: Όχι, τ’ όνειρο θα μείνει στο πλευρό μας,
τον πόνο της αγάπης μας γλυκά ν’ αποκοιμίζει.
Μα εγώ που είδα στη ζωή όσα δεν είδαν οι άλλοι
και πιο βαθιά μ’ εθώπευσε των θλίψεων ο πόνος,
στα φρούδα λόγια εγέλασα κι οϊμένα πήρα πάλι
περίλυπος το δρόμο μου, όπως και πρώτα μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου