8.
Της αναστέναζε: "Θα γεράσω
στο σκοτάδι του μαγαζιού σου
και δεν θα σ' έχω δει στο φως,
μπαργουμένισσά μου".
*
11.
Βγήκε το πρωί,
και ξανά το άλλο πρωί, και με το τρίτο χάραμα
το πήρα απόφαση: "Η ανατολή
είναι προβλέψιμη αποβραδίς,
είναι εκκρεμότητα από απόψε".
*
15.
- Και ο ήλιος εκρύβη Σώτερ. - "Δεν ημπορώ,
με συνθλίβει το σκότος, αφού όμως με ρωτάς,
παράγγειλε σαρδέλλα-ταβαδάκι στον Απότσο
και κυρίως μη ποντάρεις στο ζερό,
μάι ντίαρ Γουώτσον", τον συμβουλεύει ο Πουαρό,
"το ζερό δεν υπάρχει,
μη μπερδεύεις το στεγνό με το ξερό".
*
47.
Εντελές γυαλί, ξέχειλος φραππές και βαθιοφύσηχτα τσιγάρα,
κυλινδρισμένα τυλιχτάρια του καπνού.
Ο ρεπόρτερ στήθηκε ενώπιος με τη φύση
και έβλεπε αραχτός τη θέα-θεάρα,
τις αχτιδούλες που ξελιγώνονταν στη δύση,
στις απαρχές της παλιάς Χαλκιδικής - μετά το ρεπορτάζ
έφυγε για το Σαββατοκύριακο σε τουρνουά:
"Tι γυρεύεις, μεγάλε, σε ηλιοθεραπεία-μπαράζ,
με χαμηλό παντουφλο-πάπουτσο πεκινουά,
εσύ έγραφες κάποτε ωραία".
*
50.
Ήλιος, αντίδοτο στην άφεχτη σκοτία:
ετοίμαζε καφέδες για τα επώδυνα,
ψήνε, αράδειαζε φλιτζάνια, σέρβιρε αβέρτα,
οι φουσκάλες χοχλακίζουν κι όλα αχνίζουν ρόδινα
μόλις ρουφήξουμε και καταπιούμε μια γουλίτσα
υπάρχουμε για μία σταλίτσα
αυτήν την Πέμπτη το πρωί, ή καθημερινά
όπως χθες, Τετάρτη των χαλασμένων νεφρών.
*
104.
Να μπορέσεις να φύγεις μια ηλιόλουστη μέρα
με τη χρυσή κουνουπιέρα στα βλέφαρα,
δαγκώνοντας το χαρισμένο σου ναπολεόνι,
τη στιγμή που το μαξιλάρι θα μυρωθεί σαν αθάνατο-
να ξεκινήσεις προτού "θολώσουν τα νερά",
σε ώρα που δεν θα είχες γεννηθεί- ό,τι έμεινε
θα φαίνεται στην ύστατη φωτογραφία:
μάτι ψαραγοράς κι ο υπόλοιπος στην ψύχρα,
μάγουλα ρουφηγμένα προς τα έγκατα,
φάτσα λειψή κατά δω, λειψή κατά εκεί
κατά τον θάνατο μεριά και υπερπέραν.
Πηγή: Ήλιος στην σκοτία, Ερμής 2001.
Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου