'Εκτωρ Κακναβάτος - Φωνές

 Από πάχνη κοριτσιού είναι το σύννεφο
και μη σκιαχτείς που ακούς φωνές
θα'ναι της ρώγας του σταφυλιού
                                        που τη βατεύει ο ήλιος
Κι από το μπλάβο σύκο θα'ναι που
                     -λόγω ο τζίτζικας κι άι οι τρίλιες του-
λιγώθηκε και στάζει μέλι

Κι από της σαύρας θα'ναι τ'ανασήκωμα

                                    στα μπροστινά της

λόγω που όρθιο πάνω σε ύφαλο το πέλαγο

             απ'ανοιχτά κάνει σινιάλο στο λιοπύρι

Κι από το φιλιατρό κι από το άνεργο μαγκάνι θα'ναι

κι απ'το στεγνό σκοινί

                                    που τρελαμένες για σταλιά νερό

                                    γυροπετούν οι σφήκες

Κι από το σάλτο ρετσινιού που'δωσε μια και να

                                    πήρε φωτιάν ο πεύκος

Κι όι όι από ηδύ χειλόφωνο ανάμεσα μηρών

            κι από την κάψα κοριτσιού είναι

που κίνησε το σύννεφο και πάει σορόκο λεβάντε.

Πηγή: Έκτωρ Κακναβάτος, Ακαρεί, εκδ. Άγρα 2001