Αλέξιος Μάινας - Δείλι

 
Σπουδή κι η απώλεια.
 
Περάσαν τέσσερις χρονιές περάσαν τρεις χειμώνες,
ανούσιο, μα σε σκέφτομαι, τα μαλακά φιλιά σου
που μπλέκονταν στις μπούκλες σου. Ακάλυπτοι οι αγκώνες
κρυώναν και ψιθύριζες: «θα φύγω, πάμε, βιάσου!»
 
Μπροστά μου κάποιο σούρουπο στον ήλιο πριν κυλήσει
στο μόλο ελπίζω να σταθείς. Τα χείλη σου απαλά
να πουν πως το μετάνιωσες κι ας μην υπάρχει λύση,
κι όταν στις συλλαβές ξανθιά η τούφα απ’ τα μαλλιά
 
μπλεχτεί στο χρυσαφένιο φως, ν’ αστράψουν και τα μάτια
και να κυλούν στα μάγουλα τα περιττά καράτια.
Σονέτων τούφες μελανές, πιοτών εικόνες τούτα –
 
βρίσκω σε κάβους και σε ακτές και σε χαμένα δάση
τ’ ότι δεν είσαι πια παντού· του νου μου η παλιοκούτα
γέμισε μνήμες άχρηστες, μα η καρδιά έχει αδειάσει.

Ο διαμελισμός του Αδάμ