Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου - Ποιήματα

 Έλκη

Γιατί η έκκριση του υγρού ανεξέλεγκτη


το οξύ πριν απ’ την ώρα του να καίει


σάλιο ή δάκρυ ποτέ την πρέπουσα στιγμή


γιατί το ερέθισμα καθυστερεί τη σκέψη μου

***

Τέχνη

Πάμε μαζί
μες απ’ τους ορεινούς σταυρούς κι από τα δάση


προς την πρωτεύουσα. Εκεί η νύχτα αναπνέει την πόλη


σαν συλλαβή υγρή μέσα στη λέξη, σαν παραθαλάσσιο μπαρ.


Πάμε μαζί να μελετήσουμε στους κήπους


τους ποιητές, τους γλύπτες και τους μουσικούς της


κάτω από τον ασπρογάλαζο νυχτερινό ουρανό


είναι ωραία η ζωή με τέχνη

***

Οι ξεχασμένοι ποιητές  (απ' τη συλλογή Αργό Πετρέλαιο, 1974)

Οι ξεχασμένοι ποιητές δεν έφυγαν, φυλλορροούν


σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας


στους κήπους της Δεξαμενής και στο Βοτανικό


και στους συνοικισμούς του Πειραιά μέχρι τα κρηπιδώματα

του λιμανιού, και στα παλιά διώροφα αργοσβήνουν

Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν – εις πείσμα των καιρών


καταρρακώνουν τα καινούργια σχήματα

Και ταξιδεύουν προς την αντίθετη φορά


προς τους κατάφωτους συνοριακούς σταθμούς


στα ακραία φυλάκια

***

Ψευτίζοντας τον διορισμό

Το πρόβλημα δεν είναι αυτό που εκφράζεται


σε σπίτια ή εκκλησιές, σε σκέψη από κρύσταλλο


μες στο νερό ή πάνω στην καμένη γη


στη μουσκεμένη άσφαλτο προς τα χωριά


φώτα και μούχλα μες στις φυλλωσιές


της λασπωμένης γης, Βαγγέλη μου


του λέω

Ναυαγισμένος ουρανός που δεν νυχτώνει


τα μάτια σου χωρίς λεπτούς μηχανισμούς


απάντησε δακρύζοντας, κόβοντας τους πυράκανθους


αναπολώντας πιο τεχνητές κατασκευές


όχι πια πιστευτές, αληθινές τάχα


είμαστε αυτό σου λέω

Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο συντριβάνι

Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα.
Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη
και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών

Θάναι μια νάρκωση ή ο θάνατος,
δεν ξέρω να πω.
Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλάβω πια
γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα

Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν
το σώμα μέχρι τη θάλασσα,
ως τους υφάλους, έξω απ’ τον παλιό σταθμό.
Άμμος και ξερολίθια

Σφυρίγματα των τραίνων κι ο κάμπος ολόγυρα
και δε θα μπορέσω να καταλάβω
γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός

Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ.
Μια νύχτα θ’αγαπηθούμε για πάντα.
Καθώς θάλασσα και ουρανός.

Η ποίηση δε μας αλλάζει

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.

Τετράδια μουσικής

Τα ρούχα μας είναι γαλάζια
γαλάζια τα δέντρα κι ο άνεμος
μες στα μαλλιά σου, γαλάζιοι κι εμείς

Περπατούμε  ανάλαφροι κάτω απ’ τα δέντρα
τα φύλλα τραυλίζουν στα πόδια μας
όλα σχεδιάστηκαν καθώς λαχτάρησες
μες στο προαύλιο, μέσα στο ποίημα
της φυλακής.

Υστεροφημία (Νοσοκομείο Εκστρατείας, 1972)

Είπες κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια – κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει.