Μοναχική αλκυόνα
κολύμπησα
στις διάφανες καμπάνες των κυμάτων
στα μαλακά μου σπλάχνα
η γύρη του ήλιου
και ήμουν
θάλασσα απλή πλατιά καλή
η αγάπη ερίγησε παντού
στις τρυφερές γωνιές των φθόγγων
στων λεωφόρων τις πλατιές ανάσες
ακροβατούσε η προσμονή
στα μέλη μου
την παρουσία σου σμιλέψανε
γλυκύτατοι δρόμοι και η σιγή
την απουσία σου η ελπίδα
κι όταν εφάνης
σ' έψαυε η μαρμαρυγή των γλάρων
πέρα της θάλασσας ολόλευκος ο ορίζοντας
ο τελευταίος ήχος της άνοιξης
στο στήθος μου
