Φοίβος Σταυρίδης - Ποιήματα

 Ποίημα είναι το κενό 

πέρα από την τελεία

της τελευταίας προτάσεως

τα περιθώρια,

ότι χωρίζει τον

ένα στίχο από τον άλλο

πάρτε τα για προδιάθεση

ο ποιητής θαρχίσει να μιλά

ύστερα από την τελευταία τελεία.

Ποιήματα, 1972

Φοίβος Σταυρίδης - Graffiti

Για να ’σαι αληθινός μες στον καιρό σου

 ρίξε την ποίηση στα σκυλιά

Από τις λέξεις κράτησε μονάχα

 όσες φωτίζουν ώς την άκρη της οργής

Κι αν πούνε πως την ποίηση πρόδωσες

 μη φοβηθείς όσο θα λες αλήθεια.

Αυτός που πνίγεται δεν τραγουδά∙

 Ουρλιάζει.

Απομυθοποίηση, (1978)

Φοίβος Σταυρίδης - Η γριά γιαγιά μου

 

Η γριά γιαγιά μου η εκατόχρονη
πια δεν κοιμάται με τα παραμύθια,
ολημερίς κοιτάζει κατά τον βοριά
με ήλιο, με βροχή –πού ’ναι τ’ αδράχτι της
σε τούτο το τσαντίρι σύνεργο διαβόλου;
Κάθεται και κοιτάζει τα βουνά
με ξεπλυμένα μάτια,
κάθεται κι αφουγκράζεται τη γη, κι ακούει
στη μακρινή αυλή της ξένα βήματα
τον σπόρο να τσακίζουν που τολμά ν’ ανθίσει.

«Θα περιμένω, γιε μου», λέει η γριά γιαγιά μου η
         εκατόχρονη
«να πάω σπίτι μου∙ εδώ δεν είναι τόπος μου για
         να πεθάνω».
Κι έτσι ως γυρνά και συνεχίζει να κοιτάζει τα
         βουνά
ξέρω πως η γριά γιαγιά μου η εκατόχρονη,
αυτό θα κάνει.

[πηγή: Φοίβος Σταυρίδης, Απομυθοποίηση, Τα τετράδια του Ρήγα, Λευκωσία 1978, σ. 13]