Τάσος Ζερβός - Το ταξίδι των δέντρων

Στη φλούδα των δέντρων κρύβει ο χρόνος τον έρωτά του

και στις κορφές των κυμάτων διαβάζεις τον άνεμο·

στις μεγάλες πεδιάδες την επιμονή της βροχής

και στ’ απέραντα δάση τις πολιτείες που θα ‘ρθουν.

Κι όμως εσύ που πίστευες πως δεν υπήρχε ταξίδι που να μην έκανες

και πως ο κόσμος αυτός απ’ όπου κι αν σταθείς

θα φεύγει σε τέσσερις απλησίαστους ορίζοντες

πως δεν υπήρχε μυστικό που να μην το βρίσκουν οι στίχοι σου

θα φύγεις με τους άλλους κορμούς των δέντρων

σπρωγμένος απ’ το ρεύμα του ίδιου ποταμού

ανήμπορος ως το τέλος να εικάσεις εκείνο το βλέμμα της…

Η Μεγάλη Έρημος (1961-1962)

Τάσος Ζερβός - Ύστατη πράξη

Στον Ανδρέα Μυλωνά.

Λίγο πριν φύγω θ’ ανακρίνω όλους τους στίχους μου
και άτεγκτος μαζί τους θα φανώ.
Χρόνια υποψιάζομαι πως μου `κρυψαν
ολόκληρο ουρανό.

Θα τους χωρίσω τον έναν απ’ τον άλλονε
ακόμα και τους τίτλους θ’ ανακρίνω
και όποιον βρίσκω πως η γλώσσα διχάλωνε
χωρίς φεγγάρι και νερό θα τον αφήσω.

Κι όταν εντοπιστούν οι ύποπτοι,
σε συλλαβές, σε γράμματα, σε λέξεις
θα τους τεμαχίσω.
Στα υπόγεια του νου μου πατώντας και συνθλίβοντας
ό,τι μου πήραν θα το πάρω πίσω.

Και μοναχά την ύστατη στιγμή,
καθώς θα χάνεται, λόγος, ρυθμός και βήμα,
με το δικό μου θ’ ανακατέψω αυτά τα πτώματα
μήπως και βγει κανένα ποίημα.

Προσωπογραφίες ή Το μεσιανό κατάρτι, 1988-1995.

Τάσος Ζερβός - Τα πουλιά

                                          Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου - Τα πουλιά

Δεν υπήρχε τραγούδι δίχως ουρανό

Όταν απ’ τα μάτια σου κινούσαν τα πουλιά

Τώρα επίμονα σκέφτομαι εκείνο το πρωί

Και το πρόσωπό μου γεμίζει μονοπάτια.

Δε θα σ’ αντικρίσω, δε θα μ’ αντικρίσεις

Ήσουν το χιόνι κι ήμουν η βροχή....

Τάσος Ζερβός - Περήφανος να τις κοιτάω στα μάτια

Ιδανικές ημέρες που αρχίζουνμε άπλετο φως, με λίγα σχήματα θαμπά
που υπόσχονται και ξεθαρρεύουμε στον ήλιο
και βγαίνουμε απ’ του νου μας τις σπηλιές,
ιδανικές ημέρες που ως διαβαίνουν
πάντα μας έχουν κάπου προς το τέλος τους προδώσει...

Θα βάλω τα ύπουλα σημάδια τους παντού...

Όταν με τον καιρό ίδιες θα επιστρέψουν
-σαν κάποια πρόσωπα που μάταια ταξίδεψαν-
ίδιες ημέρες κουρασμένες και θαμπές
και τη στερνή μου λύπη αποζητώντας
-μέσα στα βράδια που επιτέλους θα προφτάσουν
αυτόν τον ήλιο που όλο φεύγει δυτικά-
ορθός πάνω απ’ τη θάλασσα και μόνος
-όπως μ’ αγάπησε και μ'ήθελε η φωνή μου-
μακριά απ’ όλα εκείνα που μου λείψαν
περήφανα να τις κοιτάω στα μάτια...

 Η ρίζα του ήλιου (1960)

Τάσος Ζερβός - Αυτός Ο Ποταμός

Αυτός ο ποταμός δεν είχε λόγους να στερέψει…

Μόνο και μόνο για να εκδικηθεί μια θάλασσα
που τίποτα ποτέ της δεν του αντίδωσε
κι αηδιασμένος απ’ τις δουλείες των παροχθίων
αιφνίδια ρευστοποίησε τα υπάρχοντά του
σε υπόγειες πηγές μεταναστεύοντας…


Και τώρα διάφοροι γελοίοι επάνω
τον απειλούν με γεωτρήσεις…

Τάσος Ζερβός, «Πάραλος»  (1981-1983), στη συγκεντρωτική έκδοση: Τα Ποιήματα, Το Ροδακιό 2004.

Τάσος Ζερβός - Τα καράβια

Μπαίνουν μες στο λιμάνι τα καράβια

αργά το πλήρωμα του χρόνου τα οδηγεί.

Αστέρι δεν αγγίζει τη σιγή τους

κι είναι το κύμα αθόρυβος αυλός.

Βρέχει με στάλες πουκινούνται στο σκοτάδι

βρέχει με μακρινές κι απίθανες σκιές.

Μπαίνουν χωρίς πιλότους τα καράβια

μα νιώθω μέσα μου πως δεν θα σταματήσουν.

Μούσκεψε τόσες ώρες το λιμάνι

τ' άστρα το χώμα κι η ψυχή μου.

Χωρίς πιλότους σβήνουν τα καράβια κι είναι

σαν τάφοι στη σειρά που γι' άλλη γη κινούνται.

Χωρίς πιλότους σβήνουν τα καράβια

μα δεν το θέλησα έτσι δειλά να φύγω...

Απόβροχο και τέλειωσε η γαλήνη

σε μακρινές κι ασάλευτες φωνές.

Είνα πια βράδυ είμαι μόνος

κι έχει γεμίσει μετανάστες το λιμάνι...

Πηγή: Μορφές και Σύμβολα (1957) και στον τόμο Τα ποιήματα, το Ροδακιό, 2004.

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.

Τάσος Ζερβός - Γαλήνη

 Ποιος είπε πως θα πεθάνουμε

ξενιτεμένοι από τα μάτια μας

Σ’ αυτήν την ήσυχη χώρα που βασιλεύει η θάλασσα

ποιος θα μιλήσει για επιστροφή ή για θάνατο,

αφού τα βράδια πάντα ίδια ξαναγυρνούν

αφού οι άνθρωποι τόσες φορές

πεθαίνουν 

Μορφές και σύμβολα, αυτοέκδοση, 1957

Τάσος Ζερβός - Εσύ φίλε

Εσύ φίλε που υπερασπίστηκες, έστω για μια στιγμή, τον ποιητή

που ανέβαλες, έστω για λίγες μέρες, την εκτέλεση

-όσες χρειάστηκε η Πάραλος από τη Δήλο να γυρίσει…-

που έστω ταλαντεύτηκες για λίγο, που δίστασες,

που πήγες να μειοψηφήσεις…

Να ‘σαι καλά…

Και μάθε πως πιάνουν των ποιητών οι ευχές…

Δεν θα ‘χεις φόβο τώρα όταν περνάς γεφύρια

ανέστιοι άνεμοι κοντά σου θ’ απαγκιάζουν

δεν θα ζυγώνουν ιοβόλα τα παιδιά σου,

αλλιώς τώρα θα σε κοιτά εκείνη που κοιτούσες

και δεν θα σβήνει πιά κερί

όταν στού νού σου τα κατώγεια κατεβαίνεις…

Να ‘σαι καλά, λοιπόν, και άφοβα όδευε

προς τη μεθόριο και τα φυλάκια του χρόνου…

Πηγή: «Ξύλινα Τείχη» (1984-1987) στο: Τάσος Ζερβός, Τα Ποιήματα, Αθήνα: Το Ροδακιό, 2004.

Τάσος Ζερβός - Ποίηση

Ποια είσαι συ
που πηγαινοέρχεσαι ξυπόλητη μέσα μου
ταλαιπωρώντας με άγνωστα ρεύματα τις αίθουσες…


Πώς βρέθηκες
από Ιούλιο στις αρχές του Οκτωβρίου,
χωρίς να σε πιάσουν οι σκοπιές
κι οι καύσωνες λεγεώνες του Αυγούστου…


Με ποια εξουσία
καθυστερείς κι αστυνομεύεις πρωτοβρόχια…


Επιτέλους, τι χρόνος, τι εποχή,
τι ώρα είσαι, για να σε συναντήσω…

Πηγή: «Ξύλινα Τείχη» (1984-1987) στο: Τάσος Ζερβός, Τα Ποιήματα, Αθήνα: Το Ροδακιό, 2004.

Τάσος Ζερβός - Η συνάντηση

Φάνηκε στο κατώφλι απρόσκλητη

με νέο τρόπο κόβοντας στα εφτά το φως

και μονομιάς όσα είχε μέσα τον αφήσαν

όπως δέντρο αφήνουν γι’ άλλο δέντρο τα πουλιά

κι ήξερε πριν καλά καλά την δει

πως η δουλειά της είναι να ληστεύει τα ποτάμια…

Και τώρα, τι θ’ απογίνουνε στις όχθες του τα δέντρα

που από χρόνια κάθε οκτώ ημέρες τα ποτίζει;

Ενότητα: «Ξύλινα τείχη» στην έκδοση Τα ποιήματα, το Ροδακιό, 2004.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Τάσος Ζερβός - Ποιήματα

 ΜΕΣΑ ΤΟΥ

Μην τον κοιτάτε που αλύγιστος στο βήμα προχωρεί

κι άκαμπτος φαίνεται στις ιαχές της εκκλησίας του Δήμου

εύγλωττος πριν το στόμα του ανοίξει

σαν Αλκιβιάδης που στην Μουνιχία μόλις βγήκε από το πλοίο,

με τον Θρασύβουλο μπροστά, ν΄ ανοίγει δρόμο στη Δημοκρατία…

Αυτός δεν κάνει γι΄ αρχηγός μας…

Από παιδί τον έχουν μάθει μέσα του να σκύβει…

(από την ποιητική συλλογή «Ξύλινα τείχη 1984-1987»)

Η ΔΕΚΑΤΗ

Τότε που ήταν αξεχέρσωτος ο νους του

και πάλευε με το τσαπί και το ξινάρι,

Θεέ μου, τι στίχους είχε πάρει

στις αγριλιές του λογισμού του…

Τότε που πάλευε ν΄ ανάψει τη φωτιά

και δούλευε με λάδι το λυχνάρι,

Θεέ μου, ποιος έφτανε, στο τρέξιμο, στη χάρη,

του νου του την αποκοτιά…

Τώρα τον έχουν πια ηλεκτροδοτήσει. Τα δάνεια κάτι,

κάτι τα τρακτέρ, φυτείες έχουν γίνει οι λογισμοί.

Τους στίχους; πρώτους πρώτους τους έφαγε η δεκάτη

οι τόκοι, οι εισπράκτορες και οι λογαριασμοί…

(από την ποιητική συλλογή «Ξύλινα τείχη, 1984-1987»)

ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΤΑΦΗ

Ενθάδε κείται ο ποιητής Ζερβός

γρήγορος, που του άρεσε να φαίνεται αργός,

στίχων γυμνών, θητών και πελταστών αρχός,

αετός στο ξέφωτο, στο λίγο φως ασβός,

αυλιάς στο πέλαγος, στα ξέβαθα σαργός,

δήλος στα άδηλα, στα δήλα μυστικός,

στους πρώτους έσχατος, στους έσχατος εμπρός,

τώρα άνεμος είναι στα κατάρτια της Αργώς...

(από την ποιητική συλλογή «Προσωπογραφίες ή Το μεσιανό κατάρτι, 1988-1995»)

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Η φωνή του σκοτώθηκε σε συλλαλητήρια ιδεών.

ΟΙ ΒΡΟΧΕΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Τί να προσμένουμε απ’ τις βροχές του Σεπτεμβρίου

εμείς που, λίγο πριν, τόσο την άνοιξη αγαπήσαμε;

Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ

Πόσο γενναίος θα αισθανόμουν

αν πίσω από τη πλάτη μου βρισκόμουν...

ΤΑ ΚΑΘΙΚΙΑ

Με δισταγμό μπήκανε στον αιώνα

με φόβους για ένα δύσκολο χειμώνα…

Διακριτικά ανέκαθεν κρυμμένα

με τα δικά του σχέδια το καθένα…

Τά 'πιανε πανικός σε κάθε οσμή μεγάλη

κρυφά αλλάζαν μεταξύ τους τη σκυτάλη…

Κι ήξεραν πως μπορούσαν να επιζήσουν

μόνον αν έλθουν κι άλλοι να καθίσουν…

Κι η πρόοδος ήρθε διακριτικά

με νέες ιδέες κι αποσμητικά.

Βήμα το βήμα κυκλοφόρησαν τα νέα

πως γίνονται τ΄ ασήμαντα σπουδαία…

Κι αφού είδαν πως περπάταγε ο μύθος

αντικατέστησαν το ήθος με το πλήθος…

Κι όταν επήλθε πλήρης σύγχυση στων ιδεών τις γεύσεις

όλα τους συγχωνεύτηκαν σ΄ ομαδικές αποχετεύσεις…

Κι επικαλούμενα εν τέλει και τη χούντα

έγιναν πλέον δοχεία συγκοινωνούντα…

(από την ποιητική συλλογή «Πάραλος, 1981-1983»)

ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ

Αυτός ο ποταμός δεν είχε λόγους να στερέψει…

Μόνο και μόνο για να εκδικηθεί μια θάλασσα

που τίποτα ποτέ της δεν του αντίδωσε

κι αηδιασμένος απ΄ τις δουλειές των παροχθίων

αιφνίδια ρευστοποίησε τα υπάρχοντά του

σε υπόγειες πηγές μεταναστεύοντας…

Και τώρα διάφοροι γελοίοι επάνω

τον απειλούν με γεωτρήσεις…

(από την ποιητική συλλογή «Πάραλος, 1981-1983»)

Πηγή: http://e-oikodomos.blogspot.com/2011/06/

Τάσος Ζερβός-Ο Ληστής Του Αριστερού Σταυρού

Αὔρα καὶ πρῶτο μύρο σταλμένα ἀπὸ τὴ λίμνη
χαλίκια ποὺ ἀπ’ τὶς Βιθυνίας τοὺς δρόμους
μετακινοῦνται πρὸς τὸ λόφο
στάχυα ποὺ διαμοιράζουν τὴν τελευταία φωνή Του
κι ὅπως ὅλα τ’ ἀλλάζει ἡ μακρινὴ λύπη τοῦ φεγγαριοῦ
τὸ ξύλο μοιάζει νά ‘ναι σταυρωμένο πάνω Του.

Καὶ μόνο ὁ ληστὴς τοῦ ἀριστεροῦ σταυροῦ
ποὺ εἶχε τόση πείρα ἀπὸ θανάτους
ποὺ εἶδε λόφους σταυρωμένων στὸν ὁρίζοντα
τὸν περιπαίζει ὣς τὸ τέλος δίχως ἔλεος
χωρὶς νὰ καταδέχεται τὰ μνήσθητι τοῦ ἄλλου.

Μ’ αὐτὸς ποὺ στὰ βαθιά Του μάτια
ἡσύχαζε τῶν ἡμερῶν ἡ τάξη
ποὺ ἤδη μετ’ ἀνόμων ἐλογίσθη
καὶ τώρα πιὰ τὴ μοναξιά Του ταξιδεύει
μὲ ἄλλα πουλιὰ πού ‘χασαν τὸν ὁρίζοντα
ἦχος ποὺ μάταια γιὰ ὅμοιον ἦχο ἀκροᾶται,
τὸ βέβαιο εἶναι πὼς θὰ τὸν εἶχε συμπαθήσει
(κι ἴσως ἂν θὰ μπορέσει θὰ μεσολαβήσει)
κι ὅσο γιὰ τ’ ἄλλα ποὺ εἶπε
ἄσε τὸν ὄχλο νὰ πιστεύει
πὼς στὸν ἐκ δεξιῶν ἀνήκει ἡ βασιλεία…

Η Μεγάλη έρημος, 1961-1962

Πηγή: http://tasoszervos.gr/%CE%BF-%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D/

Τάσος Ζερβός-Ύστατη πράξη

Στὸν Ἀνδρέα Μυλωνᾶ

Λίγο πρὶν φύγω θ’ ἀνακρίνω ὅλους τοὺς στίχους μου

καὶ ἄτεγκτος μαζί τους θὰ φανῶ.

Χρόνια ὑποψιάζομαι πὼς μοῦ ‘κρυψαν

ὁλόκληρο οὐρανό.

Θὰ τοὺς χωρίσω τὸν ἕναν ἀπ’ τὸν ἄλλονε

ἀκόμα καὶ τοὺς τίτλους θ’ ἀνακρίνω

καὶ ὅποιον βρίσκω πὼς ἡ γλώσσα του διχάλωνε

χωρὶς φεγγάρι καὶ νερὸ θὰ τὸν ἀφήνω.

Κι ὅταν ἐντοπιστοῦν οἱ ὕποπτοι,

σὲ συλλαβές, σὲ γράμματα, σὲ λέξεις

θὰ τοὺς τεμαχίσω.

Στὰ ὑπόγεια τοῦ νοῦ μου πατώντας καὶ συνθλίβοντας

ὅ,τι μοῦ πῆραν θὰ τὸ πάρω πίσω.

Καὶ μοναχὰ τὴν ὕστατη στιγμή,

καθὼς θὰ χάνεται, λόγος, ρυθμὸς καὶ βῆμα,

μὲ τὸ δικό μου θ’ ἀνακατέψω αὐτὰ τὰ πτώματα

μήπως καὶ βγεῖ κανένα ποίημα.

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ Ή ΤΟ ΜΕΣΙΑΝΟ ΚΑΤΑΡΤΙ (1988-1995)

Τάσος Ζερβός-Ο νεκρός

Σαν όλα τα νυκτερινά ταξίδια

δεν υπάρχει σημάδι δικό σου ούτε τʼ ουρανού

πάνω απʼ τις θάλασσες που πέρασες.

Μόνο οι αβέβαιες αποχρώσεις και κινήσεις των δειλινών

και τα τέσσερα βουνά που πηγαίνουν

έναν νεκρόν ορίζοντα στο φέρετρο…

Κι όμως απόψε προς μιαν άγνωστη κατεύθυνση

πιρόγες πέρασαν τα πουλιά στον ουρανό

και κάπου εδώ τριγύρω μέσα στους τέσσερις τοίχους

που η σφραγίδα σου τους ρήμαξε

στον άγνωστο απόηχο τα πράγματα

-τα πεθαμένα για τους άλλους πράγματα-

που ήταν άλλοτε στους τοίχους ή κι ακόμα

υπάρχουν γυμνά και ληστεμένα

ανασηκωμένα σε παράξενες στάσεις

με μυστικές προσπάθειες και σκιώδη κινήματα

σαν από ήχο τυμπάνων σε μυστηριώδη κώδικα

από κάπου μακριά παίρνουν

αόρατα μηνύματα και πελώριος ζωντανεύεις.

Τάσος Ζερβός (1935-1995) 

Πηγή:http://www.poiein.gr/2009/11/16/ouoio-aeanauo-dhiethiaoa-aieieuacoc-oueei-acithoneio-iioaeueco/

Τάσος Ζερβός – Η γενική χρησιμότης των φελλών

Ποιος είπε πως οι φελλοί δεν ωφελούν;

Ύλη ελαστική, οσμή ουδετέρα, αδιάβροχη

σ΄ όλες τις καταστάσεις,

κατάλληλη για επενδύσεις, για μονώσεις

και γι΄ αλιεία, σε θολά – κατ΄ εξοχήν – νερά…

Αρέσουν σ΄ όσους θέλουν να πατούν σε φελλοτάπητες

ή και σ΄ αυτούς που θέλουν

– για τη δική τους τη βαρύτητα –

ένα μέτρο να συμφέρει…

Ναι, τους αρέσουν… Γιατί έτσι που επιπλέουν στη σειρά,

όλοι οι φελλοί σε κάθε μέγεθος,

γαλήνη τους γεμίζουν κι ησυχία,

γιατί με λίγη πίεση,

είναι άριστοι οι φελλοί στη μόνωση

από θερμότητα, υγρασία, ήχους και αλήθεια,

γιατί ποτέ τους δεν θ΄ αφήσουν να φανούν

των κρατικών δεξαμενών οι πάτοι…

Έτσι εν τέλει οι φελλοί ωφελούν.

Παίρνουν κι αυτοί, στον τόπο αυτό,

βαρύτητα. Και μάλιστα φροντίζουν να τονίζουν

ότι κατάγονται απ΄ τη δρυ…

Γι΄ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί

στον τόπο αυτό

δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…

Γιατί με τόσες θάλασσες,

τόσες ακτές από αιώνες εθισμένες

να εξοστρακίζουν τα πιο καλά μας κύματα

υπόγεια ρεύματα κι ασήμαντοι θα υποκλέπτουνε τη νίκη

και τους φελλούς θα σώζουν πάλι μεσοπέλαγα…

(από την ποιητική συλλογή «Έφοδος, 1966-1980»)

Πηγή:http://e-oikodomos.blogspot.gr/2011/06/1935-1995.html

Ο Τάσος Ζερβός (1935-1995) γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στο δικηγορικό σώμα διετέλεσε νομικός σύμβουλος του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας. Μετά την συνταξιοδότησή του αποσύρθηκε στο εξοχικό του σπίτι, στην παραλία Χαραχιάς στη Λακωνία, όπου ασχολήθηκε με το ψάρεμα, τη συγγραφή ποιημάτων και πεζών και τη μελέτη αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. 

Το 1956 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Η πορεία των ίσκιων». Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές «Μορφές και σύμβολα» (1957), «Η ρίζα του ήλιου» (1960), «Η μεγάλη έρημος» (1962), «Άψινθος» (1965), «Η πορεία των ίσκιων» (1966). Το 1968 εμφανίστηκε στο χώρο της πεζογραφίας με το μυθιστόρημα «Επί των ορίων», και το 1979 εκδίδει το δεύτερο μυθιστόρημά του «Ο Βασιλιάς Κλεομένης». Το 1980 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων «Γιατί γελούσε ο Μύσωνας» ενώ το 1987 εκδίδεται η ποιητική συλλογή «Ξύλινα τείχη». Πριν τον αιφνίδιο θάνατό του πρόλαβε να ολοκληρώσει την τελευταία ποιητική του συλλογή «Προσωπογραφίες ή Το μεσιανό κατάρτι», ενώ ημιτελές έμεινε το φιλοσοφικό μυθιστόρημά του «Η περιοχή της όγδοης στιβάδας».

Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/10196/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%B2%CF%8C%CF%82