Δημήτρης Πέτρου - Έκθεση ιδεών

Βγάλτε μια κόλλα χαρτί.

Το θέμα μας σήμερα

είναι ένα σπουργίτι που τεμπελιάζει

στα σύρματα

ένα εντελβάις

με πλαστικό στήμονα.

Το ζωγραφίσει ένας ντροπαλός

αστυνομικός στον ελεύθερο χρόνο του

Το ψιθυρίζει μια γυναίκα με κρύα πόδια

στον εραστή της

Το προτείνει ένα στέλεχος πολυεθνικής

στη γενική συνέλευση των μετόχων.

Πάνω στο θέμα

οι διάνοιες ψεύδονται ασύστολα,

δείχνουν τα δόντια τους

στη νυχτερινή βάρδια

όμως τα επιγράμματα

στο τέλος λένε την αλήθεια.

Διότι το θέμα μας σήμερα

έχει τίτλο:

Η αυτοκτονία ενός εστιάτορα.

Πηγή: Χωματουργικά, Μικρή Άρκτος, 2016

Δημήτρης Πέτρου - Οικογενειακός γιατρός

Οικογενειακός γιατρός
Τρεις μέρες πάλευε στη ζούγκλα του ιατρείου.

Μάγοι ιθαγενείς φυσοκάλαμα θεραπευτικά φυτά
θηρία και τυφώνες του έπνιγαν τη φωνή.

Δίπλα
βάρκες με άλλους ασθενείς κωπηλατούσαν ήρεμα
τον έδειχναν με το δάχτυλο έβγαζαν φωτογραφίες.

Τον είδε ο γιατρός.
Είπε να κόψει τα ποιήματα το βράδυ.

Δημήτρης Πέτρου ( 1970 - )
Πηγή: Α' Παθολογική, Εκδόσεις: Μικρή Άρκτος, 2013.

Δημήτρης Πέτρου - Ευγονική

«Περίλυπο το σύμπαν

κι όλοι οι λαοί ηττημένοι».

Βύρων Λεονταρης

Μεγάλη βοή.
Σε τι θαλάμους, σε τι κλινικές
σε τι βυθίσματα της χημείας —
Κι εγώ, κάτοικος πόλης ατμοσφαιρικής
εξεγείρομαι.
Πίνω άγουρα κορίτσια και ελίσσομαι.
Νέα Υόρκη, Πράγα, Παρίσι —
Όχι, δεν ήμουν εκεί.
Ήμουν σε εκστατικές παραλίες
μαζεύοντας ήλιο, θειάφι και βιταμίνη D,
σύγχρονος θεομηνίας αποκαλυπτικής
μόνιμα απών
με την περόνη στο στόμα
έρχομαι.
Μια απλή πράξη θανάτου.

Όμως, μαζί μ’ εμένα, στους δρόμους
πάντα κάτι έλειπε.
Όχι η φύση, τα πουλιά —
κάτι άλλο, πιο καίριο.
Πού να βρούμε μια πτώση να οδηγεί στη σιωπή;
Στον τρελό που ισιώνει σύρματα και οριοθετεί
την επικράτειά του.
Η εταιρεία έχει κυρτωμένες πόρτες.
Η Ιστορία δεν μπορεί να κρυφτεί.
Το βλέμμα αγγίζει αυτό που συρρικνώνεται.
Στόχος τα νέα αυτοκίνητα, η εξελιγμένη κλίνη.
Η εταιρεία χτίζει σπίτια, χωρίζει το χώρο.
Η δομή του χρόνου σφιχτή
και όμως πάλλεται.
Προέχει η επικοινωνία.

Κι εγώ,
αποτέλεσμα διάβρωσης
μοναχικός του καιρού μου
δέσμιος αστικού πλέγματος
ακαδημαϊκός συνήθειας υστερικής
κάπελας οριστικός της αϋπνίας μου
γερτό κομμάτι ξύλο,
επιτίθεμαι.

Ο καθρέφτης της κοινωνίας μου ράγισε.
Κοιτάζω από τις ρωγμές.
Φωτογραφίες ξεθωριάζουν απότομα.
Περίλυπος ώς τα βάθη της σάρκας μου εγώ—
το έσπασα το άγαλμά μου
το πούλησα, με γέλασε.
Θα ήταν κάποτε αλλιώς τα πράγματα.
Ποιος πιστεύει; Ποιος θυμάται;
Οι γέροι εκφράζονται με την ίδια ανοησία.
Γιατί, ποιος θυμάται την κυρία Μιχαηλίδου;
Πέθανε με την ανάμνηση των χεριών της
μακριά από τα καλαμωτά σπίτια.
Δεν κατάφερε να ιδρύσει τη νηνεμία της.

Μεγάλη βοή κατέβαινε.

Αυτή η έρημος που ζω
σπίτι ενός φασματικού, λοξή ταπετσαρία από πληγές
δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά βυθός,
Στους δρόμους κινούνται μηχανή, αθόρυβες.
Σε κάθε αλλαγή οι κόρες διαστέλλονται
κι ύστερα πάλι ησυχάζουν.
Αυτή η έρημος, αυτές οι αλυκές—
ρίχνω σταγόνες νερό.

Δημήτρης Πέτρου, Εικοστός Κόσμος, εκδ. Πόλις, 2022

Δημήτρης Πέτρου - Εικοστός κόσμος

Είμαι αυτός που δεν γνωρίζω·
κι αυτός που δεν έγινα.
Ο χρόνος είναι το εργοστάσιό μου.
Είμαι το προϊόν που περιμένει στα ράφια.
Είμαι ο χτεσινός και ο επόμενος.
Ο Πομερανός και ο Βεδουίνος.
Ο βιομηχανικός εργάτης. Ο δρομέας.
Ο ερχόμενος και ο αναχωρητής.
Είμαι ένα σπίτι διάτρητο από σφαίρες
στα περίχωρα.
Ένας αλύγιστος αξιωματικός.
Γνωρίζω τη συμφωνική ορχήστρα,
την παρειδωλία και τον κλινικό βαμπιρισμό.
Είμαι ο σκοτεινός Ισπανός.
Ο δραματικός Έλληνας.
Ο υπερόπτης Αυστριακός.
Η αμόλυντη Πάολα και ο ρομαντικός Έριχ.
Είμαι ένα σράπνελ στα γόνατα της Πολωνίας.
Το διαμπερές τραύμα του Πλάτωνα.
Το τελευταίο καρέ του Μπέργκμαν.
.
Είμαι το σπασμένο παιχνίδι
στα χέρια της Ιστορίας.

Δημήτρης Πέτρου, Εικοστός Κόσμος, εκδ. Πόλις, 2022

Δημήτρης Πέτρου - Βράδυ στην πόλη

Ο μπλε δράκος του αστικού

καταπίνει πρόσωπα.

Γειτονιές, με ονομάτα οικεία,

σαν θειάδες,

κι όλες οι στάσεις έχουν συμβεί.

Απόψε ο ουρανός μοιάζει

με αποχαιρετιστήριο πάρτι.

Η Κασσιόπη ταΐζει στο στόμα

τον Πηλέα.

Ο Πήγασος έχει ξαπλώσει

ζαλισμένος σε μια γωνιά.

Απόκοσμη σιωπή.

Ακούγεται μόνο

ο ήχος των από μηχανής θεών

και οι αιφνίδιες πτώσεις.

Χωματουργικά, Μικρή Άρκτος, 2016.

Δημήτρης Πέτρου - [Τελευταία του επιθυμία:]

Τελευταία του επιθυμία:
Όταν πεθάνω
να μου φορέσετε ρούχα καθημερινά.
Μη μου βάλετε κοστούμι.

Δεν αντέχω

να 'ναι κάθε μέρα Κυριακή

σε όλους τους αιώνες."

Ένας ποιητής που έρχεται συνεχώς από τη Δράμα. Ένας ποιητής που έρχεται συνεχώς. Ένας ποιητής που έρχεται. Ένας ποιητής.

Μόρα, Μικρή Άρκτος, 2018Άρκτος, 2018).

Δημήτρης Πέτρου-Αφετηρία

Βαριά λάμδα κατέβασε η βροχή.

Σύννεφα εμφανίστηκαν σε μια λακκούβα με νερό.

Τα φύλλα στα δέντρα αποστηθίζουν

τον πράσινο ρυθμό της αναπνοής τους.

Δεν ξέρω πού θα μάθεις περισσότερα για τη ζωή·

κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό

ή ρίχνοντας το βλέμμα στον απέναντι τοίχο

χάραμα

με τα λεωφορεία στη Σίνα

ν’ ανοίγουν τις πόρτες τους αναστενάζοντας βαθιά

περιμένοντας εσένα και εμένα.

Δημήτρης Πέτρου ( 1970 -)