Μια κρύα νύχτα μες στις νύχτες θα σ' αφήσω
Με το αίμα μου ακονισμένο σαν ατσάλι
Κοντά στα ρείκια με το παγωμένο δάκρυ
Κει που ξαπλώνει τα πικρά νερά της η αγάπη.
Μια κρύα νύχτα μες στις νύχτες τ' όνομά σου
Όλης της γης οι ποταμοί θα τραγουδάνε
Ράϊσμα εσύ, θλίψη αδειασμένου βάζου
Ταγμένο κρύσταλλο μπρος στο άοσμο φεγγάρι.
Όπως χαράζω τις αυγές στα εκστατικά σου χείλη
Όπως ζεστές τις ώρες μου διπλώνω στο πλευρό σου
Έχε ένα μπλάβο ουρανό, φύλα λίγο απ' το μοβ σου
Μια νύχτα ατράνταχτης γαλήνης θα 'ναι κείνη.
Μην κλαις• στην όχθη των νεκρών φιλιών που χορταριάζει
Όλοι μαζί οι παφλασμοί εσένα τραγουδάνε
Εσύ 'σαι η Νύχτα στo ελάσσον το σκοτάδι
Το ακόνι εσύ, λεπίδα και θηκάρι.
*το ποίημα Το νοτούρνο του Daffodil δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Κουκούτσι, Τεύχος Ιουνίου 2013
