Θεοδώρα Βαγιώτη - Πειραιώς και Μέτωνος

Απέναντι απ’ τη στάση των εωσφόρων
επώνυμη φίρμα ρούχων
όπου κάποτε στεκόταν σαν κούκλα στη βιτρίνα
μια Μαρία
σήμερα κατεβάζει ρολά
τώρα είναι η ευκαιρία·
το αυτοσχέδιο τραπέζι από χαρτόνι
στήνουν επιδέξια
μπροστά στα μάτια μου
οι παπατζήδες
με παρακαλούν να στοιχηματίσω
την ψυχή μου
για ένα βιβλίο δανεικό
που ’κρυψε
μες στην κούτα της απόλυσης
εδώ θεός, εκεί θεός
πού είναι ο θεός;
οι εξατμίσεις σκάνε
στα πόδια μου δηλητήριο
ένας πεθαμένος λαχειοπώλης
από την Τασκένδη μού προσφέρει
τον λήγοντα οκτώ
και εγώ σήμερα κατηφορίζω
προς το λιμάνι
με τον Φάουστους υπό μάλης

   

   Πηγή: Μαρμαρογλυφείο [Shine], Εκδόσεις: Στίξις, 2022

Θεοδώρα Βαγιώτη - «Μαρμαρογλυφείο»

VII

Επισκέπτομαι τον τάφο
του πατέρα κάθε
ψυχοσάββατο, του φτιάχνω
στάρι, τον ταΐζω στο στόμα
τον φιλώ στο μέτωπο και
του ζητώ πέντε χιλιάρικα δανεικά
να πάρω το τελευταίο βιβλίο
του Γιάννη και εκείνο
το φορεματάκι που μπάνισα
Μπενάκη και Βαλτετσίου



VIII

Τα κυπαρίσσια έχουν μια βαθυπράσινη
ευθύτητα, ολόισια
σαν πλατωνική εκπαίδευση
και αγέρωχη στις ανεμοφουρτούνες
να αρμόζουν σαν
τα τελευταία κομμάτια του παζλ
με θέμα το άκαμπτο θανατικό



IX

Όταν πέφτει η νύχτα
τα παιδιά στοιχηματίζουν
τον καρδιακό τους καλπασμό
πάνω στους ήχους που
αντιλαλεί ο αέρας
στα αναμμένα καντήλια
και όλοι το πολεμάνε
να κρατηθούνε ζωντανοί
μα ο πιο γενναίος
τώρα κι αν νίκησε
πάντα πρώτος φεύγει
από πνιγμό ή από αρρώστια
γιατί οι νίκες είναι δανεικές
και οι ποταμοί με τ’ αρσενικά
ονόματα στερεύουν
τα καλοκαίρια

Πηγή: https://www.monocleread.gr/2020/01/10/theodwra-bagiwth-marmaroglyfeio2/

Θεοδώρα Βαγιώτη-Είμαστε σπίτια

 Είμαστε σπίτια

στην άκρη των λόφων

χρεωμένα σε τράπεζα αίματος

έκπτωτων θεών

γκρίζα κάτω από περίπλοκες αναρριχήσεις

ξερών φυλλωμάτων

/σπίτια ανοίκεια στο φίλιωμα

ανοίκεια στο ξάστερο ήμαρ των σκανδιναβικών μύθων

όπου θα κινήσει ο κόσμος εμπρός

ακόμη και αν χαθούν για πάντα ο Μπάλντρ και η Σολ

/είμαστε σπίτια αφιλόξενα

που σφαλίζουν στο χτύπημα του άρρωστου διαβάτη

σπίτια μυστικά κι αφόρετα ρούχα

στην ξύλινη ντουλάπα της νύφης 

που μάτωσε από το προξενιό

/είμαστε πίσω από κάγκελα και σύρματα

κι απ’ έξω ο ωκεανός

σπίτια που τα παρτέρια τους ανθίζουν

μιαν άνοιξη των λάθρων βημάτων 

τάχα φέρνοντας γάλα και ψωμί

μα μας έκλεψαν ό,τι μας απόμεινε

αίμα και σάρκα

στο αναστημένο κουφάρι του θεού

και την ελπίδα που τρέχει σαν το μέλι 

από τα χείλη του 

ψελλίζοντας

το όνομά μας

Θεοδώρα Βαγιώτη-Πλάνητες

Στην αγορά σεργιανίζουν οι ενοχές

ενός σαλού παλιάτσου⸱

αμούστακος ακόμη

ξάπλωνε στην άκρη του δρόμου

μπροστά στα παλιά θέατρα

κάτω από τις επιγραφές νέον

με δυο αναπτύγματα από ψυγείο λουξ

και με μια τρύπια κουβέρτα που του ‘ριξε

από τύψεις μία ηλικιωμένη ευκατάστατη Αθηναία

Αυτός με το άσαρκο σαρκίο

που έτρωγε φύλλα νεραντζιάς και

αποφάγια νυσταγμένων θεατών

ευγνωμονούσε την τύχη του συχνά

για την τρύπια του κουβέρτα

που ήταν στο κρύο λειψή

μα στις ζέστες τον έβγαζε ασπροπρόσωπο

όταν ολοτσίτσιδος

έκλεβε την παράσταση

αρπάζοντας καπέλα, βέλα και κορδέλες

ή όσφραινε με όλη του τη δύναμη

τα παχιά αρώματα

μιας γούνας μινκ που του ‘σπαγε τα ρουθούνια

Και καθώς οι μέρες χάραζαν το πρόσωπό του

με ρουτίνες

μόνο ένας άλλος σαν κι αυτόν

μπορούσε να τις χαλάσει

όταν μια μέρα πιάστηκαν στα χέρια

για την τρύπια την κουβέρτα

που του ‘ριξε

από τύψεις εκείνη η ηλικιωμένη ευκατάστατη Αθηναία

και του ‘μπηξε βαθιά το μαχαίρι στο λαιμό του

αφήνοντας το αίμα

να αναβλύσει τη δυστυχία της άστεγης αφέλειας

Τώρα

μετά το φονικό

ο ανθρωποκτόνος πιο φτωχός

κι από πεινασμένο κοπρίτη

στο Μοναστηράκι πουλάει

τενεκεδάκια, ανοιχτήρια, κατσαβίδια

και ψαλιδάκια μικρά

πετσετάκια, κουρελούδες

και ρολάκια, παξιμάδια, σταυροκατσάβιδα

με ένα βλέμμα που άδειασε την άχαρη ζωή του

απ’ όταν έμπηξε βαθιά το μαχαίρι

στον λαιμό ενός σαλού παλιάτσου

για μια τρύπια κουβέρτα

για ένα τσόλι

Θεοδώρα Βαγιώτη-Η εξομολόγηση

 Ήρθε η ώρα να γράψω για σένα.

Οκτώ και δέκα χρόνια,

στη σκέψη φωλιάζεις

κάθε που ο λογισμός εκφυλίζεται

σε μια κρίση ή στην αλήθεια.

Δύο φύσεις πάνω στο κρεβάτι μου.

Η μία κοιμάται και ονειρεύεται,

η άλλη κλαίει γιατί λυπάται.

Είναι δηλαδή εκείνη η στιγμή

που μόνο απλώνεις το χέρι

να αγγίξεις,

αλλά η αίσθηση νεκρώνεται

γιατί πείσμωσε,

γιατί κουράστηκε.

Και η μία φύση πανίσχυρη περιγελά την άλλη.

Και ο κόσμος μοιάζει άδειος χωρίς τη μουσική που ακούς στο μυαλό σου.

Οκτώ και δέκα, έχω να σε δω.

Ούτε από τύχη ούτε από ανάγκη.

Σε θυμούμαι όμως,

κάθε που ο λογισμός εκφυλίζεται

σε μια κρίση ή στην αλήθεια.

Πηγή:https://logotexnia-filoteo.blogspot.com/2018/08/blog-post.html