Τζελαλαντίν Ρουμί - Ο αγαπημἐνος (απόσπασμα)

 Άνθρωποι λυπημένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η λύπη τους.

Άνθρωποι ευτυχισμένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η ευτυχία τους.

Άνθρωποι που ψάχνουν δεξιά ή αριστερά

δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δεξί απ' τ' αριστερό.

Άνθρωποι που λένε πάντα "Εγώ και δικό μου"

δεν ξέρουν τι είναι "Εγώ" και τι θα πει "δικό μου".

| Τζελαλαντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 - 17 Δεκεμβρίου 1273) | Ο Αγαπημένος | μτφρ.: Κ. Κολύμβα | εκδόσείς Αρμός |

Γκρανάζ Μουσαβί -Γυμνή σαν μαχαίρι

Επίθεση! Εβδομήντα μαστιγώματα
για να γίνω πιο γυναίκα
σε σύγκριση με τις πέτρες
το σώμα μου θα γεμίσει ρόδια
δεν θα το μετανιώσω
«Πήγαινε στην άκρη! Αλτ!»
Έψαξαν τις τσέπες μου
δεν βρήκαν άλλη σκέψη εκεί
μόνο ήλιο αηδιασμένο απ’ τις μαντίλες.

 

Ανθολογία ποιημάτων Ιρανών ποιητριών (10ος – 21ος αι.).

Εισαγωγή – Απόδοση: Άννα Γρίβα – Μάνια Μεζίτη

Εκδόσεις Συρτάρι, Αθήνα 2023.

 

Γυμνή σαν μαχαίρι. Ανθολογία ποιημάτων Ιρανών ποιητριών (10Ος – 21Ος αι.).

Εισαγωγή – Απόδοση: Άννα Γρίβα – Μάνια Μεζίτη

Εκδόσεις Συρτάρι, Αθήνα 2023.

Mohammad Hemati - Δύο ποιήματα

Επανάσταση
Μόλις είπαμε να βρεθούμε
έγινε επανάσταση και
τα ονόματα των δρόμων τα αλλάξανε
για να μη βρίσκουμε εγώ κι εσύ ο ένας τον άλλον

Κάθε φορά

Κάθε φορά που φεύγω
παίρνω ένα κομμάτι σου μαζί μου
ένα χρώμα
μια μυρωδιά
κάτι
σε μια γωνιά της βαλίτσας μου
μέσα σ’ ένα βιβλίο
στην τσέπη του παντελονιού μου.
Κάθε φορά στο αεροδρόμιο
στριγκλίζει το μηχάνημα
και η ασφάλεια του αεροδρομίου με περικυκλώνει
και όσο και να με ψάχνουν δεν βρίσκουν τίποτα
και τελικά με ακολουθούν με βλέμματα καχύποπτα.
Κάθε φορά που φτάνω
καταλαβαίνω ότι μου λείπει ένα κομμάτι μου
Ίσως να το πήρες εσύ
ενώ κοιμόμουν
και κάπου μες στα μακριά σου τα μαλλιά
κάτω απ’ το μαξιλάρι σου
μες στο χώμα σε κάποια από τις γλάστρες του σπιτιού μας
ή ανάμεσα στα χείλη σου
όταν τα φίλησα
να το έκρυψες.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης

Πηγή: Μοχαμμάντ Χεμματί, Η κούνια, Σκαρίφημα 2019.

Athena Farrokhzad - [άτιτλο]

Ο πατέρας μου είπε: Όταν τα χρόνια θα 'χουν καταβάλει

το σώμα σου αυτό θα σε προδώσει

Όταν θα 'χεις χάσει όλες σου τις δυνάμεις

θ' απομείνει

μονάχα η μητρική σου γλώσσα

Η μητέρα μου είπε: Αν σ' αυτή τη γλώσσα με σκοτώσεις χάρισμα σου.

Ατένα Φαρροχζάντ

Μετάφραση: Αντώνης Μπογαδάκης

Αντίποδες

Jalal-Al-Din Rumi - Αδέλφια Μουσουμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω

 Αδέλφια Μουσουμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω

Δεν ξέρω τι να πω.

Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος.

Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής.

Δεν είμαι Βουδιστής μήτε και Σούφι.

Δεν είμαι και διόλου Ζεν.

Δεν έχω μια θρησκεία ή παράδοση.

Δεν είμαι απ’ την ανατολή μήτε τη δύση

Ούτε από τη θάλασσα ούτε κι απ’ τα βουνά.

Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος

Αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός.

Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω

Ούτε σ’ αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο.

Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ

ή κάποιαν άλλη ιστορία.

Ο τόπος μου είναι άτοπος

χνάρι δεν έχει το χνάρι μου.

Ούτε σώμα ούτε ψυχή.

Ανήκω στον Αγαπημένο.

Είδα τους δυο κόσμους σ’ έναν και γνωρίζω

τον πρώτο και τον τελευταίο

που αναπνέει μ’ ανθρώπινη πνοή.

Μικρό απάνθισμα από την ποίηση του Ρουμί, μετάφραση Βίκος Ναχμίας, εκδόσεις Ντέφι, Αθήνα, 2002.

Omar Khayyam - Ρουμπαγιάτ

Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι χαμένα

απόψε το χειλάκι σου θα 'ναι το παν για μένα

κι όσο για τα ταξίματα και για τα κρίματά μου

τα βλέπω σαν τα κατσαρά μαλλιά σου, μπερδεμένα.

Για κείνα που δεν έκανα και που 'χω καμωμένα

αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα

αυτό θα 'ν' το μαράζι μου κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει

μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή στερνή φορά από μένα.

Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν' αφήσω

και κάθ' ελπίδα για ζωή απ' τη καρδιά μου σβήσω,

μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι

σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω...

4

Μου 'πε μια μάγισσα γοργά να καρτερώ το χάρο

Κι άπλωνα ευτύς το υστερινό ποτήρι μου να πάρω.

Μα το ποτήρι αγγίζοντας στα χείλη μ' αποκρίθη

«Πίνε, γιατί είναι ο θάνατος θάλασσα δίχως φάρο»

5

Στου αφανισμού την έρημο για μια στιγμή σταθείτε.

Απ' της ζωής την Όαση λίγη δροσιά να πιείτε.

Χαράματα ετοιμάστηκε το Μέγα καραβάνι.

Και ξεκινάει για την Αυγή... του Τίποτε. Ω βιαστείτε!

14

Πριν αισθανθείς στο μέτωπο το χέρι του θανάτου

Και πριν να σε χαϊδέψουνε τα κρύα τα δάχτυλά του

Πίνε, και μη θαρρείς κουτέ, και συ πως είσαι κάτι.

Και πως θα σε ξεθάψουνε μια και σε θάψουν κάτου.

20

Και τους αγίους και τους σοφούς με όλο τους το κόμμα

Τους στρώσαν σε κατάψυχρο να κοιμηθούνε στρώμα

Πουν' τώρα οι προφητείες τους; Και πως τα στοματά τους

Που βγάζανε λόγια σοφά στουπώθηκαν με χώμα;

21

Για μένα που των μυστικών ανοιγοκλείνει η θύρα

Όμοια και λύπη και χαρά μαζί τα δυό τα επήρα

Μια και στον κόσμο αυτόν εδώ όλα ένα τέλος θα χουν,

Πάμε παιδιά στο καπηλειό να φέρουμε μια γύρα.

22

Το δυνατότερο κρασί που ο χρόνος έχει φτάσει,

Όλοι μας γύρω επίναμε σε χωματένιο τάσι,

Κι ήπιαμε μια φορά…και δύο. Μα ύστερα ένας ένας

Σιωπηλά μας ξέφυγε να πάει…να ησυχάσει.

23

Είδα μια θύρα σφαλιστή όμως κλειδιά δεν είδα.

Και παραπέτασμα βαρύ χωρίς καμιά θυρίδα.

Για το Εγώ και για το Συ μιλούσαν…κι εσωπάσαν.

Και μες στης Νύχτας τη Σιγή πετούσε η νυχτερίδα.

25

Όμοια γι' αυτούς που για το Σήμερα φροντίζουν,

μα και γι' αυτούς που κάποιο Αύριο ατενίζουν

κράζει ο μουεζίνης απ' το Σκοτεινό Πυργί :

-Τρελλοί! η αμοιβή σας δεν είναι δω ούτε κει.

29

Κι όταν κι εμένα ο θάνατος μαζί θα σέρνει πίσω

Και στη καρδιά μου τη Χαρά και κάθε Ελπίδα κλείσω

Να φτιάξετε απ' το μνήμα μου ένα σταμνί. Ποιος ξέρεις,

Σαν το γεμίσουν με κρασί πως δεν θα ξαναζήσω.

30

Συχνά μετάνοια ορκίστηκα με δακρυσμένα μάτια.

Κι είπα πως δεν θα ξαναϊδώ πια το κρασί στα μάτια.

Μα τότες ήρθε η Άνοιξη με τα ροδαγκαθά της

Και τη μετάνοια μου έσχισε σε χίλια δυό κομμάτια.

32

Πίνω. Κι όλοι μου λεν πάντου μα ψέματα πως κρίνω.

Πως η θρησκεία εμπόδισες ολότελα τον οίνο.

Πως; Η θρησκεία το κρασί εχώρισε απ' τη πίστη;

Δεν είναι το αίμα του Αλλάχ; Μ' ευλάβεια το πίνω.

35

Για να γνωρίσω το μυστήριο της ζωής

κούπας τα χείλη άγγιξα, πήλινης και φτωχιάς.

Χείλος στο χείλος μου ψιθύρισε: όσο ζείς

πίνε, τί σαν πεθάνεις δε ξαναγυρνάς.

40

Κi όντας σας φέρνουν το κρασί σε κύπελλ' ασημένια

Δεν είναι κρίμα, πίνετε χωρίς φροντίδα κ’ έννοια.

Και μη θαρρείτε ο Πλάστης μας πως σκέπτεται μονάχα

Για το δικό σας μούτσουνο και τα δικά μου γένια.

41

Στέκει η καρδιά μου κι απορεί. Δεν ξέρει που να γύρει

Προς την Ταβέρνα ή στο Τζαμί; Κοράνι ή ποτήρι;

Μα είναι θαρρώ καλύτερα να κάθεται κανένας

Γερός στο καπηλειό παρά τρελός στο μοναστήρι.

42

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος να τρέμω αν ξεψυχήσω.

Ποιος ξέρει αν πέρα μια ζωή καλύτερη δεν ζήσω.

Δώρο που μου το δώρισε στη γέννησή μου ο Πλάστης.

Σαν θάρθει η ώρα να χαθώ θα σου το δώκω πίσω.

43

Οι αύρες πλέκουν για τη Γη την Άνοιξη στεφάνι

Κι όλων τα μάτια καρτερούν να βρέξει, να γλυκάνει

Το λευκό χέρι του Μωυσή τους κλάδους ασημώνει

Και του Χριστού το πέρασμα μοσχοβολάει λιβάνι.

44

Ωιμένα! Φεύγει η Άνοιξη και κλειούν ένα προς ένα

Της νιότης τα χειρόγραφα τα μοσχοβολεμένα.

Τ' αηδόνι που τραγούδησε που θα πετάξει πάλι

Να πει τα τραγουδάκια του τα παραπονεμένα;

51

Έσπασα το ποτήρι εχτές, συντρίμμια πεταμένα.

Μα για το κρίμα που κανα μετάνιωσα, ωιμένα!

Και το ποτήρι σιγανά μου εφάνη σαν να μου πε.

«Αν ήμουν σαν κι Εσέ κι Εσύ θα γίνεις σαν κι εμένα»!

54

Γιόρταζε, και τις λύπες σου αν θες να διώξεις, πίνε.

Στην αδικία παράδειγμα δικαιοσύνης δίνε.

Μια κι εδώ πέρα στο Μηδέν κατασταλάζουν όλα

Πάρε το κρασοκάνατο και στα ποτήρια χύνε.

69

Παράδεισον ο δίκαιος ψέμα είναι πως θα πάρει

Ν' απλώνεις στης κληματαριάς μονάχα το κλωνάρι.

Να προτιμάς τα μετρητά από τα βερεσέδια.

Και των κυμβάλων η φωνή από μακριά έχει χάρη

70

Τριανταφυλλένιο μάγουλο, χέρια ολόασπρα κρίνα.

Κορμάκι που σαν είδωλο το προσκυνάει η Κίνα,

Στη Βαβυλώνα ο βασιλιάς μαζί σου αποτρελάθη

Και τον γελάνε τα παιδιά, και τόνε δέρν’ η πείνα.

71

Τ' άστρα για σένα εδιάλεξαν το θρόνο του Χοσρόη.

Και τ' άλογο, που ακράτητο τα χαλινάρια τρώει.

Κουρσάρος ανυπόταχτος. Ω Σάχη, κοίταζέ το.

Όπου πατάει το πόδι του βγάνει χρυσάφι η χλόη.

72

Είν' η Ζωή παράξενο που φεύγει καραβάνι.

Που της θυμίζει τη χαρά της Μοίρας το δρεπάνι.

Πες μου, γιατί να θλίβεστε και συλλογιέστε τ' Άυριο;

Κέρνα μας, κέρνα κεραστή, κι η Νύχτα μας προκάνει.

73

Φέρτε μου, φίλοι μου, κρασί ρουμπίνι στο πλευρό μου

Με το χυμό του πλύνετε το χλωμοπροσωπό μου,

Και σαν πεθάνω με κρασί το σώμα μου ας μου πλύνουν

Και πλέξετε από κλήματα το νεκροκρέβατό μου.

74

Το χθές τη τρέλλα αυτής της μέρας ετοιμάζει,

την αυριανή σιωπή, απελπισία ή δόξα.

Πιές, τι δεν ξέρεις από πού ήρθες και γιατί.

Πιές, τι δεν ξέρεις γιατί φεύγεις και για πού.

77

Κι αν ήρθα δεν εκέρδησε τίποτε η γη από μένα

Κι αν φύγω δεν θα ζημιωθεί τίποτε η γη από μένα

Μα ποιος μπορούσε να μου πει ποιο λόγο να χει ετούτος

Ο πηγαιμός κι ο ερχομός, ο θάνατος κι η γέννα;

82

Κι αυτό το βάζο που θωρείς βουβό και λυπημένο

Ήταν κι αυτό ένας εραστής σε χρόνο περασμένο.

Και τούτο εδώ το πιάσιμο που βλέπεις στο πλευρό του,

Χέρι ήτανε, που αγκάλιαζε λαιμό χαριτωμένο.

84

Κάμε όπως κάμνουν οι σοφοί και μη πολυπλανάσαι

Παράτησε τις προσευχές και τις νηστείες σπάσε

Και πρόσεχε, Ομάρ Καγιάμ, έργα σωστά να κάμεις.

Μέθα, και πήγαινε μακριά, καλός μονάχα να’ σαι.

88

Ω έρωτα, νάταν βολετό να γίνει όπως το νιώθω.

Του κόσμου το σχεδίασμα να σπάσω μ’ ένα γρόθο

Και να το παίρναμε ύστερα εγώ και συ στη Μοίρα.

Να μας το πλάσει αρμονιστά με της καρδιάς τον πόθο.

91

Ακούστε τώρα να σας πω τι μου τυχ' ένα βράδυ

Στο τέλος του Ραμαζανιού που αρχίναε το σκοτάδι.

Κι από τη Δύση εφάνηκε το πιο καλό φεγγάρι.

Στο μαγαζί του κανατά που ταν κανάτια ομάδι.

99

Η πάχνη τα τριαντάφυλλα μαραίνει πέρα ως πέρα.

Ω θείο κρασί! Στο βίο μου λαχτάρα μου υπερτέρα.

Πες μου, με ποιο δικαίωμα κοιμάσαι τόσο; Ξύπνα,

Αγάπη μου, βάλε κρασί, ακόμη φέγγει η μέρα.

101

Μια και πηγαίνει ο δρόμος μας προς το νεκροταφείο

Δίχως αγάπη και κρασί είν' η ζωή φορτίο.

Φιλόσοφος, πες μας λοιπόν, τι σκέπτεσαι για τούτα;

Το κέρδος ποιο να ξέρουμε του κόσμου το βιβλίο;

103

Φίλοι μου, σαν θα βρίσκεστε σε γλέντι ή πανηγύρι,

Κι έρθ' η Χαρά με το κρασί που το χορό θα σύρει,

Μη το ξεχνάτε μια φορά παρέα σας πως ήμουν.

Σαν θα 'ρθει ο γύρος μου στη Γη αδειάστ' ένα ποτήρι.

Πηγή: https://peri-grafis.net/

Jalal-Al-Din Rumi - Απόψε

Απόψε
           βαδίζουμε στη χώρα της αιωνιότητας.
Αυτή δεν είναι νύχτα,
είναι μια ατέλειωτη ένωση
του Εραστή με τον Αγαπημένο.

Το μυστικό που ψιθυρίζουμε
ό ένας στον άλλον
δίνει στο παιδί του σύμπαντος
την πρώτη του ανάσα.

Τζελαλαντίν Ρουμί  ( Ο αγαπημένος, απόδοση Καδιώ Κολύμβα)

Jalal-Al-Din Rumi - Δεν σου είπα;

Μην πας εκεί, δεν σου το είπα,

Εσένα μονάχα εγώ σε ξέρω

Στης ερημιάς την πατρίδα η κρήνη της ζωής είμαι εγώ, δεν είπα;

Αν μου θυμώσεις μια μέρα,

Αν πάρεις των ομματιών σου κι εξαφανιστείς

Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μακριά κι αν φύγεις

Όταν γυρίσεις ο τόπος που θ’ ανταμώσεις είμαι εγώ, δεν είπα;

Δεν είπα να μην αποδέχεσαι το φανερό

Ότι είμαι εγώ αυτός που θα σου στήσει σπιτικό να σου ταιριάζει

Να σ’ το στολίζει και να σ’ το ποικίλλει, δεν είπα;

Μια θάλασσα είμαι

Ένα ψάρι είσαι

Δεν σου είπα να μην πας σ’ εκείνους τους ξερότοπους

Η δική σου θάλασσα η αθόλωτη είμαι εγώ.

Σαν τα πουλιά μην πέφτεις στην παγίδα, δεν το είπα;

Εγώ είμαι αυτός που φροντίζει το πέταγμά σου

Το χέρι και η φτερούγα σου είμαι εγώ, δεν είπα;

Δεν είπα ότι τον δρόμο σου θα πλήξουν

Δεν είπα ότι θα σε κρυώνουν

Κι όμως εγώ θα’ μαι ο πυρετός σου

Η ζεστασιά σου εγώ, δεν σου είπα;

Λογής-λογής κουβέντες θα σου πουν

Κακές συνήθειες θ’ αποκτήσεις, δεν σου είπα;

Της αθανασίας την πηγή θα χάσεις

Εμένα θα χάσεις δηλαδή, δεν είπα;

Λέγε, όλα αυτά δεν σου τα είπα;

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΓΙΩΣΑ

Τζελαλεντίν Ρουμί - Είκοσι αποφθέγματα

1. Οι εραστές δεν συναντιούνται σε κάποιο σημείο. Βρίσκονται ο ένας μέσα στον άλλο συνεχώς.
2. Αγάπη είναι να πετάς σε έναν μυστικό ουρανό και να κανείς 100 πέπλα να πέφτουν κάθε στιγμή. Πρώτα απελευθερώσου από τη ζωή. Τέλος, κάνε ένα βήμα χωρίς πόδια.
3. Ο στόχος σου δεν είναι να αναζητήσεις την αγάπη, αλλά απλώς να αναζητήσεις και να βρεις όλα τα εμπόδια που υπάρχουν μέσα σου και έχεις υψώσει εναντίον της.
4. Πρέπει να εγκαταλείψεις 1000 μισές αγάπες προκειμένου να έχεις μια ολόκληρη.
5. Όσες περιγραφές και να χρησιμοποιήσουμε για να εξηγήσουμε την αγάπη, όταν ερωτευόμαστε ντρεπόμαστε για τις ίδιες μας τις λέξεις.
6. Η αγάπη είναι η γέφυρα ανάμεσα σε εσένα και οτιδήποτε άλλο.
7. Αν δεν με βρεις μέσα σου, δεν θα με βρεις ποτέ. Διότι βρίσκομαι μαζί σου από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μου.
8. Οι εξηγήσεις μέσω των λέξεων κάνουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, αλλά η αγάπη χωρίς εξηγήσεις είναι πιο ξεκάθαρη.
9. Τα λόγια είναι αδύναμα ως προς την έκφραση της αγάπης.
10. Μόνο με την καρδιά μπορείς να αγγίξεις τον ουρανό.
11. Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς να γίνει αυτό που κάνεις.
12. Είμαι δικός σου. Μην με δώσεις πίσω στον εαυτό μου.
13. Όταν είμαι μαζί σου, μένουμε ξύπνιοι όλη τη νύχτα. Όταν δεν είσαι εδώ, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δοξάζω τον Θεό για τις δυο αυτές ξαγρύπνιες αλλά και για τη διαφορά ανάμεσά τους.
14. Θέλω να σε κοιτάζω. Γνωρίζω τη φωνή σου. Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου. Νιώθω το άρωμά σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει. Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι σου. Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να σε φιλήσω. Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις "κι άλλο".
15. Μέσα στο δικό σου φως μαθαίνω να αγαπώ. Μέσα στην ομορφιά σου, μαθαίνω να γράφω ποιήματα. Χορεύεις μέσα στο στήθος μου, εκεί που κανείς δεν σε βλέπει παρά μόνο μερικές φορές εγώ, και τότε αυτό το θέαμα γίνεται τέχνη.
16. Οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο εκείνους που αγαπούν με τα μάτια τους. Για όσους αγαπούν με την καρδιά και την ψυχή τους, δεν υπάρχει χωρισμός.
17. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων που δεν μένουν ποτέ ικανοποιημένοι – ο εραστής του κόσμου και ο εραστής της γνώσης.
18. Όπου κι αν βρίσκεσαι και ό,τι κι αν κάνεις, ας γίνεται με αγάπη.
19. Αφέσου σιωπηλά στην παράξενη έλξη αυτού που αγαπάς πραγματικά. Δεν θα σε οδηγήσει σε λάθη.
20. Πέρα από την έννοια των σωστών και των λάθος πράξεων, υπάρχει ένα πεδίο. Εκεί θα σε συναντήσω

Τζελαλεντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 - 17 Δεκεμβρίου 1273)

Forough Farrokhzaad - Η αιχμάλωτη

Σε λαχταρώ, παρόλο που ξέρω, ότι ποτέ

δε θα μπορέσω να σε αγκαλιάσω ολόκαρδα.

Είσαι ο γαλάζιος καθαρός ουρανός.

Κι εγώ, στη γωνιά, σε κλουβί, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.

Πίσω από τα κρύα και τα σκοτεινά κάγκελα,

σε σημαδεύω έκπληκτη με μετανιωμένο βλέμμα .

Μπας και κάποιο χέρι να βρεθεί, και να ανοίξω φτερά προς εσένα.

Ονειρεύομαι πως σε μια στιγμή αμέλειας,

μπορεί να πετάξω από τούτη τη σιωπηρή φυλακή.

Ακόμα και αν ο φύλακας το θελήσει,

δεν μου έχει μείνει ανάσα, αλά ούτε αεράκι για να με απογειώσει.

Πίσω από τα κάγκελα, κάθε λαμπερό πρωί,

το βλέμμα ενός παιδιού μου χαμογελά.

Και όταν αρχίσει το τραγούδι της χαράς μου, τα χείλη του μου προσφέρουν το φιλί.

Ω ουρανέ, θέλω μονάχα μια μέρα,

να πετάξω απ’ αυτό το βουβό κελί.

Τι να απαντήσω στα μάτια του κλαμένου παιδιού;

Ξέχασε με, ουρανέ, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.

Είμαι το κεράκι που σκορπά φως στα χαλάσματα, με την φλόγα της καρδιάς του.

Εάν θελήσω να διαλέξω το σιωπηλό σκοτάδι, θα φέρω τη φωλιά μου στα χαλάσματα.

Μετάφραση από Φαρσί: Καμάλ Νιρουμάντ Ραχιμί

Τζελαλαντίν Ρουμί-Στον κήπο του Αγαπημένου (απόσπασμα)

Όταν έφτασα στην πόλη

εσύ έφυγες.
Κι όταν έφευγα
δεν σήκωσες τα μάτια να μ' αποχαιρετήσεις.

Δέχομαι την ευγένειά σου.
Δέχομαι τις προσβολές σου.
Δέχομαι οτιδήποτε έχεις να μου δώσεις.

Η λάμψη σου φωτίζει κάθε πλάσμα στη γη,
αλλά οι ασήμαντοι πόθοι μας
την κρατούν κρυμμένη.

Ζεις σ' ένα μοναχικό τόπο

σαν την όμορφη γυναίκα κάποιου πρίγκιπα.

Αν έβγαινες απ' την κρυψώνα σου

θα έπεφτε το πέπλο κάθε προσώπου.

Σκοτίζεις το νου που αμφιβάλλει,

μεθάς το κεφάλι του πιστού.

Λεηλατείς κάθε ψυχή απ' τις αισθήσεις,

φυλακίζεις κάθε καρδιά στο στήθος σου.

Όλα τα ρόδα θυσιάζονται το Δεκέμβριο.

Όλο το είναι θυσιάζεται στη δόξα της αγάπης.

Αφού το ρόδο δεν είναι αιώνιο

γιατί σκλαβώνεται από την ευωδιά του;

Άσε με να μάθω τα μυστικά σου-

εκείνα που διαρκούν για πάντα.

Πόσοι άνθρωποι δεν είχαν τραγικό τέλος

τρέχοντας πίσω απ' την ομορφιά;

Γιατί δεν έψαχνα εσένα;-

την καρδιά και την ουσία της ομορφιάς.

Έπλασες τον άνθρωπο από μια χούφτα χώμα.

Του έδωσες τη δύναμη

να γνωρίσει την υπέρτατη αλήθεια.

Τον ελευθέρωσες από τις παγίδες

αυτού του κόσμου

με μια πνοή από το πνεύμα σου.

Αγάπη,

Καρδιά,

βρείτε το δρόμο για τον ουρανό.

Βρείτε το δρόμο για τον λειμώνα του Θεού.

Πολύ χρόνο χάσατε σ' αυτό τον λειμώνα των ζώων.

Ρίξε το βλέμμα σου πιο ψηλά

απ' όσο μπορείς να δεις.

Μην ξεχνάς τον ανώτερο σκοπό που σ' έφερε εδώ.

Τώρα, σώπασε.

Άσε να μιλήσει Αυτός

που δημιούργησε τις λέξεις.

Εκείνος έφιαξε την πόρτα.

Εκείνος έφιαξε την κλειδαριά.

Εκείνος έχει και το κλειδί.

Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273), από το Στον κήπο του Αγαπημένου

Jalal-Al Din Rumi-Αποσπάσματα

 

Αγαπημένε μου, γίνε για μένα

Σαν τις φλόγες που χορεύουν με τον Έρωτα

Πυρά μες στην πυρά…

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

 

Το κερί μου λιώνει με καημό

Κλαίει κέρινα δάκρυα.

Το φυτίλι καίγεται-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

 

Εμείς που βαδίσαμε το μονοπάτι του Έρωτα

Δεν κλίνουμε μάτι όλη νύχτα.

Στην ταβέρνα των μεθυσμένων

Ο τυμπανιστής χτυπάει το τύμπανο-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Στη μαυρίλα της νύχτας

Οι εραστές ξαγρυπνούν

Μην τους μιλάτε για ύπνο

Το μόνο που θέλουν

Είναι να βρίσκονται μαζί μας-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

 

Η Ένωση είναι ένας μανιασμένος ποταμός

Που χύνεται κατ’ ευθείαν στη θάλασσα

Απόψε η Σελήνη δίνει φιλιά στα αστέρια…

Ό,τι αγγίζω ό,τι βλέπω

Γίνεται φωτιά της αγάπης-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

…………………………………………………………

Όλη τη νύχτα χόρευα γύρω απ΄το σπίτι

Του Αγαπημένου μου

Το πρωί εκείνος βγήκε έξω

Και μου πρόσφερε να πιω κρασί

Δεν είχα κύπελλο-

«Να το άδειο μου κρανίο», του είπα.

«Ρίξε μέσα το κρασί σου».

…………………………………………………………..

Χτύπησα την πόρτα

Εκείνου που αγκαλιάζει την αγάπη.

Άνοιξε, με είδε να στέκω εκεό

Κι άρχισε να γελάει.

Με τράβηξε μέσα.-

Έλιωσα όπως η ζάχαρη, στην αγκαλιά εκείνου του Εραστή

Εκείνου του Μάγου του Κόσμου.

 

(Τζελαλαντίν Ρουμί, Στον κήπο του Αγαπημένου, εκδ. Αρμός)

 

 Μετάφραση: Καδιώ Κολύμβα

 

 

 

 

 

Τζελαλαντίν ΡΟΥΜΙ

 

 

 

Ο αγαπημένος

(απόσπασμα)

 

 

 

Δέξου με Αγαπημένε μου

Σώσε την ψυχή μου.

Γέμισέ με με την αγάπη σου

Και λύτρωσέ με από τους δύο κόσμους.

 

Αν αφήσω την καρδιά μου μακριά σου

Φωτιά μου καίει τα σωθικά.

 

Ω, Αγαπημένε μου

Πάρε μακριά ό,τι θέλω

Πάρε μακριά ό,τι κάνω

Πάρε μακριά κάθε τι

Που με παίρνει μακριά σου.

 

Ούτε ξέρω αν υπάρχουν δύο κόσμοι

Το μόνο που εγώ είναι ο Ένας

Έναν μονάχα αναζητώ

Έναν μονάχα ξέρω

Έναν μονάχα βρίσκω

Και εξυμνώ μονάχα Έναν.

 

Τόσο πολύ έχω μεθύσει

Απ’ το κρασί του Αγαπημένου μου

Πού και οι δυο κόσμοι

Έχουν χαθεί από μπροστά μου.

 

Δεν μένει τίποτ’ άλλο, παρά ν’ αγγίξω

Το κύπελλο του Αγαπημένου.

 

Ω, πώς χωράει ο Αγαπημένος στην καρδιά μου.

Χίλιες ψυχές σε ένα κορμί

Χίλιες σοδειές σε ένα δεμάτι

Χιλιάδες στρόβιλοι ουρανών

Στο μάτι μιας βελόνας.

 

[…] τα μάτια μου βλέπουν

Μόνο το πρόσωπο του Αγαπημένου.

Τι υπέροχη θωριά!

Για τη θωριά του αυτή είναι Αγαπημένος

Αλλά γιατί να ξεχωρίζω;

Ο Αγαπημένος βρίσκεται μες στη θωριά

Και η θωριά μες στον αγαπημένο

 

[…] Απόψε ο Αγαπημένος

Μου εξομολογήθηκε τα μυστικά του

Τι νύχτα!

Μακάρι να διαρκούσε αιώνια..

Ο ουρανός λάμπει…

Ω Αγάπη

Όταν σε ψάχνω, σε βρίσκω να μ’ αναζητάς.

Όταν κοιτάζω γύρω μου

Βρίσκω τους βοστρύχους των μαλλιών σου

Μέσα στα χέρια μου.

 

Πίστευα πάντα πως

Εγώ είχα μεθύσει απ’ το κρασί σου

Αλλά τώρα βρίσκω

Το κρασί σου να ‘χει μεθύσει από μένα.

 

Δίχως να κοιτάζω

Μπορώ και βλέπω τα πάντα μέσα μου

Τα μάτια μου είναι άχρηστα

Τώρα που μπορώ να δω

Ολόκληρο τον κόσμο

Με τα δικά Του μάτια…

 

Τζελαλαντίν ΡΟΥΜΙ, Ο Αγαπημένος, εκδ. ΑΡΜΟΣ

Μετάφραση: Καδιώ Κολύμβα