Παναγιώτης Νικολαΐδης - Δύο Ποιήματα

 Ο ΡΙΜΑΧΟ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

                                                                                                στην Λ. Μαύρο

Εκεί
στην κορυφή της οδού Κοραή 
επί του προμαχώνος των τειχών 
εκεί
στο τεντωμένο νήμα του ορίζοντα 
ήταν για μέρες σκεπασμένη 
με ύφασμα λευκό
και μας περίμενε υπομονετικά
σαν ταπεινή κυριολεξία.
Κάθε πρωί
άκουγε τα πουλιά να μελωδούν
ύστερα τ' αυτοκίνητα 
κατά τις δέκα
μύριζε τα ζεστά κουλούρια
και τα σάντουιτς του Ολυμπιακού 
το μεσημέρι
την ξυπνούσαν απ' τη ζέστη
τα τζιτζίκια.
Τα δειλινά ωστόσο
που εγλύκαινε ο καιρός
έψελνε από στήθους τον εσπερινό
μαζί με τον παπά 
του διπλανού Αι Γιάννη
Και τότες
επέστρεφαν όλα τα πουλιά 
πετώντας σε ασύλληπτους σχηματισμούς
μέχρι που ν' απομείνει μόνο
ένα ισχνό φως
για να κουρνιάσουν στο σκοτάδι.
Τις νύχτες πάλι
κρυφοκοιτούσε τ' άστρα 
που πέφταν σαν ήλιοι
στον γκρεμό
και τα κρυφορωτούσε
σαν Τριανταφυλλένη 
ένα ένα: 
Ευαγόρα, για πες
ήτανε μαλακό το σκοινί 
όσο ήθελες;
Κι ύστερα έκλαιγε
μες στον ύπνο της γλυκά
και μ' ένα τράνταγμα φριχτό
άνοιγε τα φτερά της
στον αέρα.
Εκεί λοιπόν
στην κορυφή της οδού Κοραή
επί του προμαχώνες των τειχών
εκεί
στη τεντωμένο νήμα του ορίζοντα 
ήταν για μέρες σκεπασμένη
με ύφασμα λευκό
μέχρι τις 15 Ιουλίου
του 1974
ημέρα Δευτέρα 
στις 8 το πρωί ακριβώς που
έφαγε μια σφαίρα ελληνική 
12.7 χιλιοστών

κατάστηθα.

* * * 

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΙΜΑΧΟΝΑ

V.

Αγαπημένη,

έστεκα πίσω από τον εαυτό μου
και μιλούσα. 
Αιτούμουν έναν φυσικό θάνατο˙
ξέρεις
τα μάτια στρέφονται αργά
προς τη μεριά που έρχεται 
το εγκεφαλικό
μέσα στην σιωπή του σύμπαντος.
Ο κόσμος όμως
έχει πολλούς τρόπους 
για να σπάει ένα σώμα 
κι ας παραμυθιαζόμαστε ότι μετρούμε πιο πολύ 
από τα σκλαβωμένα ζώα 
τα φυτά
ή τον συνάνθρωπο.
Σου έχω πει
ότι στεκόμουν πίσω από μένα
και μιλούσα.
Όπως ένας δεξιοτέχνης παγοδρόμος
σφίγγει τα χέρια του
σφιχτά στο σώμα
κι ύστερα περιστρέφεται
με δύναμη
γύρω απ' το κέντρο του 
όπως τα ζώα που γεννιούνται
μ' ένα αλφάβητο στο αίμα
όπως τα δέντρα
που ριζώνουν μες στο χώμα
όπως θυμάμαι τη ζωή μου
με ποιήματα.
Μια δύναμη κοινή εξάλλου
συνέχει δίκαια στη γη 
όλα τα ζώντα.
Η μυστική αναπνοή 
η πιο γλυκιά ισημερία της ζωής
ακατανόητη
και φωτεινή
στο ανυπέρβλητο άνοιγμα
του χρόνου.

Ριμάχο, Σμίλη 2022

Πηγή: https://www.culturebook.gr/nees-kyklofories/panagiotis-nikolaides-rimaho.html

Παναγιώτης Νικολαΐδης- Η νύφη του Ιούλη (ιε΄)

 ιε’

στον πατέρα μου

Κατά το σούρουπο μπήκαμε στην Αμμόχωστο.
Τω καιρώ εκείνω
τα τείχη των Φράγκων αλλάζανε χρώμα.
Πιο πίσω η θάλασσα και το λιμάνι
μια διαλεκτική ανθρώπου χρόνου
μέσα στο αναμμένο ηλιοβασίλεμα.
Εδώ
καμιά φωνή δεν ξεπερνά την ηχώ της.
Κι όμως,
θα πω για σε περίκλειστη κόρη
με τα φλιτζάνια γυμνά στα τραπέζια
κι όλα τα ρούχα σου απλωμένα
σ’ ένα κουλουριασμένο συρματόπλεγμα.
Κλαμόντα,
βυθίζω τα χέρια στον άλλο χρόνο
να πάρω λίγη από την άμμο σου.
Μα πώς μπορώ μ’ ένα βλέμμα, κόρη,
να σ’ αγκαλιάσω;
Αγαπημένη,
αυτό το ποίημα είναι νάρθηκας
για τα σπασμένα μου
δάχτυλα.

(Παναγιώτης Νικολαΐδης, από το συνθετικό ποίημα Η νύφη του Ιούλη, εκδ. Σμίλη, 2019)