Δημήτρης Φύσσας - Στις μεταφορές

Κ.Σ.

Έλα Ορφέως κι Αγίας Άννης έλα στις μεταφορές
Τη Βουλή και τω Δήμω τέρα ινκόγκνιτα, αν με πιάνεις,
Πέρα απ τους κούριερ κυριλέ με ξενικά αρχικά
Έλα Σαλαμινίας Πλούτωνος Αγίου Πολυκάρπου
Πλιθόχτιστα ξυλοδεσιές νερολακούβες τσιμεντόλιθοι
Πρώην μοναστήρι τ'Αη Δημήτρη αμαξοστάσια της ΕΑΣ
Κρυμένη Αγιά Παρασκευή μισοχωμένη Αγιά Τριάδα
Ντενεκέδες με φλέγόμενο κατράμι καταχείμωνο- με
παρακολουθείτε;
Σάντουιτς εργατικά Πακιστανοί το τέρμα του 027
Δίπλα στην απίστευτη καντίνα «NOVA»- είσαστε δω;
Έλα Κολοκυθού στα τελευταία αστικά μας περιβόλια
Μελάμποδος και Σαρπηδόνος κι Αίμωνος, αν μ' εννοείτε.
Ή Σόφτεξ ΕΤΜΑ Παπαδόπουλος κεραία του Ναυτικού,
Και παλιατζίδικα, και κτίρια που ελέγχουν τις πουτάνες
Κι η Εταιρία Προστασίας Ζώων, και το κτήμα Χασεκή:
Μόνο στην Ιερά Οδό θες μια βδομάδα, αντιλαμβάνεστε;
Μα πρώτα έλα στις μεταφορές στα φορτηγά
(Παραμυθιά, Καρλόβασι, Ραψάνη, Ορεστιάδα)
Χάρμποτ ξυλόσομπες μπουριά στιλ στρατώνες του '60
Έλα νταλίκες απλωμένα ρούχα μποστανάκια
Όλα στο Δήμο Αθηναίων, μη φοβόσαστε
Όλα πέντε λεφτά απ' την Ομόνοια, αλήθεια
Έλα Ορφέως κι Αγίας Άννης έλα στις μεταφορές -

Σάμπως καταλαβαίνετε τι λέω τόσην ώρα;
Που να πηγαίνετε έξω από τις ράγες σας, είναι κι οι λάσπες
Λασπώνουνε γραβάτες τζιπ τακούνια, δυσκολεύεστε.
Τουλάχιστον σκεφτείτε το, τι με κοιτάτε έτσι σα χάνοι.

Εσύ όμως νιώθεις, λέιντι Μπάιρον, εσύ καταλαβαίνεις
Είναι σα να τα 'χεις δει όλα αυτά, τα ξέρεις


θέλω να πεθάνω ακούγοντας ρεμπέτικα.

Δημήτρης Φύσσας, Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, Ποιήματα 1972 - 2007

Δημήτρης Φύσσας - Δύο ποιήματα

 ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΦΕΙΔΩ

Με τον τρόπο του Κ. Π. Κ.

Μην πιάνεις το μολύβι σου με το παραμικρό 

Με το παραμικρό τον υπολογιστή σου μην ανοίγεις. 

Απόφευγε, την οποιαδήποτε στιγμούλα της ζωής σου, 

Σε στίχο να την κλείνεις. Της Τέχνης σου τα μέσα 

Μην καταχράσαι. Πάντοτε με την πρέπουσα φειδώ 

Και με το αίσθημα της αρμονίας το αναγκαίο 

Τα θέματά σου διάλεγε. Προπάντων, λίγοι οι στίχοι 

Ώστε ν΄ αναδεικνύεται ώς της αρμόζει 

Η κάθε μία επιλεγείσα εκ των στιγμών.

●●●

[Θ΄ ΑΠΟΜΕΙΝΩ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΚΕΨΗ...]

Θ΄ απομείνω μια σύντομη σκέψη 

Λάμψη μνήμης αυτών που με ξέραν 

Αλλά βέβαια με λάθος εικόνα 

Οι ανίδεοι αυτοί πότε είδαν 

Το βαρύ του μυαλού μου φορτίο-

...Στη συνάφεια του κόσμου μπλεγμένος

Στης ζωής τα σκοινιά στριμωγμένος 

Στα μεγάλα, στ΄ απρόσμενα «Αντίο».

Πηγή: Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους

Δημήτρης Φύσσας - Ποιήματα

 ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ

Θα μ’ εκτιμήσουν μετά θάνατο κάτι περίεργοι τύποι
Όσοι θ΄ ανακαλύψουν τους συγκεκριμένους κυνισμούς
Και μιαν απόσταση απ΄ τα πράματα
Που επιτρέπει ένα μικρό φιλτράρισμα στη σκέψη
Ίσα για να μην παρασύρομαι απ’ τους πολλούς
Μα ζώντας κατά τ’ άλλα μες τον κόσμο.

Θα μ’ αγαπήσουν μετά θάνατο κάτι περίεργοι τύποι
Που θα συντονιστούνε αναδρομικά με τα γραφτά μου
Και θ’ αναπαρασταίνουν, ίσως, στο μυαλό τους
Τους γυρισμούς μου σπίτι κάθε νύχτα
«Με βήματα βαριά κι αργά» στο Τέρμα Πατησίων,
Μ’ ολόφωτα περίπτερα και τους συνήθεις ξέμπαρκους
Αυτούς τους ίδιους, σταθερούς ξενύχτηδες
Που με κοιτάν και τους κοιτάζω ξημερώματα.

(Υ.Γ. Τα ρέστα για το τέρμα Πατησίων:
Ο πόλος όλων των μέσων συγκοινωνίας
«Γκούντις» και τράπεζες και φαγητάδικα
Ρουχάδικα, μπιχλιμπιδάδικα και σούπερ μάρκετ
Και ζαχαροπλαστεία, και φαρμακεία και προποτζίδικα
Τηλεφωνίες κινητές συν «Έβερεστ», πάντα διανυκτερεύον).

(2003 – 2015)

ΟΛΙΓΩΡΙΑ

Αδιαφορώντας για το πλήθος ένα γύρω
Άλλος θα διορθώσει τον επίμονο ημιμαθή
(Τον αγορεύοντα εν μέσω εκστασιασμένων αμαθών)
Και θα του πει αυτά που εγώ απαξίωσα να πω:
«Δεν είναι ρυμουλκό, είναι πιλοτίνα
Αλλιώτικο σκαρί, μικρό φουγάρο, η λέξη ‘Pilot’.
Και δεν τραβάει βεβαίως το ‘World Sunshine’,
Δεν ‘το βοηθάει να στρίψει’, καθώς λέτε,
Μα μόνο έχει πλευρίσει δεξιά στη μπουκαπόρτα.
Να, πήρε τον πιλότο, φεύγει».

2015

ΠΑΤΗΣΙΑ – ΝΕΑ ΕΛΒΕΤΙΑ

Η πόλη αυτή θα λιάζεται σα θα ’χουμε πεθάνει.

Πάντως τα τρόλεϊ, κίτρινα, τώρα κυριαρχούν
Μαζί με τα παλιά, κλειστά περίπτερα
Τα ταχυδρομικά κουτιά και τα ταξί.

Λοιπόν, στο Τέρμα του «11» οι οδηγοί καπνίζουν
Μιλάν στο κινητό και πίνουν κόκα κόλα περιμένοντας
Μετανάστες, γριές, νοικοκυρές, πρεζόνια
Και κάτι ξεχασμένους συνταξιούχους, κουστουμάτους
Που δεν παρέλειψαν καν τα γιλέκα τους- μα εντελώς ΄50
Να πει ο σταθμάρχης «Φύγε» στην άλλη άκρη της πόλης
Κατά τα μελαγχολικά τα καφενεία Κουλών ή Κονοστάσι
Το Ντάνκαν, του Τζελέπη και το Λόφο Γερμανού.

Στα τρόλεϊ, στον ηλεκτρικό, στα λεωφορεία–
Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπέραση και λούσα.

(1998 – 2015)

ΚΑΓΧΑΖΩ ΤΩΡΑ

Καγχάζω τώρα με τους μεγαλόστομους ποιητές
Τι u u –, τι u u u u –, τι –u, τι u – u
«Τι ό,τι κι αν πεις»- πάντα στα ώπα ώπα
Στα ώπα ώπα απαγγελλόμενοι,
Με το εθνικό το ακροατήριο να χάσκει δακρυσμένο
Και με τις αναλύσεις Νέων Ελληνικών στις τάξεις
Τι θα γινόσασταν δίχως τις αναλύσεις–

(Εδώ μέχρι για Νόμπελ τούς προτείνανε
Κι εκείνο τ’ άλλο το τυχάρπαστο, το Λένιν,
Άσε που κάποιοι πράγματι το πήραν τελικά).

Ε ρε Ασλάνογλου που σας χρειάζεται
Ε ρ’ Αλεξάνδρου που σας πρέπει
Ε ρε χαστούκια Πολυδούρη, Καρυωτάκης
Ε «Κατά Σαδουκαίων»– τι μοναξιά των στίχων.

Όχι πως θα ίδρωνε τ΄ αφτί σας βέβαια,
«Μη λησμονάτε τη χώρα μου».

(2015)

ΠΡΩΙΜΗ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γύρω μου συνεργεία σκληρής δουλειάς
Υδραυλικά μοτοσικλέτες τζάμια μάντρες
Πρώην καμίνια κι ανταλλακτικά αυτοκινήτων
Λιοσίων πόρτες τροπέτα τιμόνια και παρμπρίζ
(Ψάχτε μαλάκες τώρα τι ’ναι τα τροπέτα).

Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπέραση και λούσα
Έπαιξα μπάλα σε οικόπεδα άχτιστα, στους δρόμους
Δούλεψα σ’ εργοστάσιο με σόμπες και καλοριφέρ
Πρόλαβα αυτά που κι αν κοιτάξετε, δε θα τα δείτε
Νερό απ’ το πηγάδι, στάμνες, λάμπες πετρελαίου
Γυφτάκια με ξύλα καρότσια σούπερ μάρκετ
Στην παράγκα από τζίγκο, χάρμποτ κι ανάπτυγμα του ντενεκέ
(Του ντενεκέ απ’ το λάδι– πού να καταλάβεις)
Σου μιλάω για φτωχόσπιτα που τα πήρε ο δρόμος
Το 2004, Κύμης και Λούη Σπύρου,
Και πού να τα προσέξεις, μες τα κλέη των πέντε κύκλων)

Ήμουν αριστερός σα νέος ευκατάστατος
Μα έφυγα νωρίς, φτωχότερος απ’ ό,τι μπήκα
Σοφότερο σε κάνουν οι μη βεβαιότητες–

Η φτώχεια όμως να δεις πόσο σοφότερο σε κάνει.

(2000 – 2015)

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ούτε περήφανος, ούτε και μη περήφανος
Είμαι επειδή γεννήθηκα και πέθανα ως Έλλην
Ήταν οι μέρες μου πολύ, πολύ μακριά
Κι από τους «Επιτάφιους» κι απ΄ τα «Ω ξείν΄ αγγέλλειν».

(2008 – 2015)

«ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ»

Α ρε συ Έκτορα, πού πήγε η μαγκιά σου;

Κιμπάρης, τσίφτης, μόρτης, δερβισόπαιδο
Τα σέα σου τα μέα σου, παιδιά και Ανδρομάχη
Και τους οιωνούς χεσμένους, μπράβο σου.
Δεν ήσουνα για να πληρώσεις γαμησιάτικα
Για μια ξεχειλωμένη γκόμενα, για μιαν Ελένη.
Πώς και δε σου ’κοψε;

Δεν του ξηγήθηκες καλά του Πάρη.
«Πάρτη και φύγε, ρε μαλάκα» ας του ΄λεγες
«Φύγετε κι οι δυο σας τώρα από δω μέσα».
Κι αν δεν του γούσταρε, στους Δαναούς πεσκέσι.

Εδώ ζυγιάζονταν το αίμα σας μ΄ όλη την πόλη-
Πώς και δε σου ’κοψε;
Κατάντησες, εσύ, «αμύνεσθαι» περί Πάρη.
Πληρώσατε τη νύφη (όχι και «νύφη») πλατινένια.

Και μην ακούσω τώρα τίποτα φεμινισμούς
Να πάτε να τα πείτ΄ αυτά στον Αστυάνακτα.

(2015)

ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ

Μετά πρώτη επίσκεψη, τέλη του ΄70,
Βρέθηκα με δώρα «Ταγχόιζερ» και «Πρίζον μπλουζ»
Που τα ξανάκουγα, πριν κάνα μήνα, στο γιουτιούμπ

Άνθρωποι, σπίτια, φράγκα, δυνατότητες
Έκτοτε λείψανε, λιγόστεψαν, πεθάναν.

Υπάρχει μόνο το γιουτιούμπ

(2008 – 2015)

*

Πηγή: https://staxtes2003.com/2015/04/21/21-4-15/

Δημήτρης Φύσσας - Στοιχειώδης Ιστορία Α' Δημοτικού

Φθινόπωρο στο Λιντλ των Κάτω Πατησίων

Βράδυ Σαββάτου στον κόσμο των φτωχών.

Γύρω μου περνάνε οι νέοι Αθηναίοι

Είναι Ινδοί, Ρουμάνοι, Αλβανοί, Βιετναμέζοι, Σομαλοί,

Αιγύπτιοι, Ουκρανοί, Νιγηριανοί, Ιρακινοί, Κινέζοι.

Ψωνίζοντας, ακούγονται όλες οι λαλιές

(Όπως και τα ελληνικά αντηχήσανε παντού).

Περνάμε επίσης κι οι παλιότεροι Αθηναίοι

Ψωνίζοντας, μιλάμε πλέον όλοι τωρινά ελληνικά.

Είν΄ Αρβανίτες, Ίωνες, Μογγόλοι, Σλαβομακεδόνες,

Είναι Σελτζούκοι, Τσάκωνες, Αινιάνοι, Βενετσάνοι,

Βλάχοι, Ρωμαίοι, Μογγόλοι, Φραγκοσυριανοί,

Βούλγαροι, Μαλτέζοι, Τσιγγάνοι κι Ιταλοί,

Έρουλοι, Ρώσοι, Μαρωνίτες, Ιλυριοί,

Άβαροι, Φοίνικες, Κομάνοι, Οθωμανοί,

Σκύθες, Βούλγαροι, Σελτζούκοι, Βαυαροί,

Πόντιοι, Κατελάνοι, Πετσενέγκοι, Νορμανδοί,

Φράγκοι, Γαλάτες, Βόσνιοι, Πελασγοί,

Τσάκωνες, Σύροι, Θράκες, Οδρυσσοί,

Σέρβοι, Σαρακηνοί, Τουρκόγυφτοι και Μολοσσοί,

Κορσικάνοι, Γότθοι, Καπαδόκες, Αχαιοί,

Αιθίοπες, Φιλισταίοι, Δόλοπες, Ισπανοί,

Ούγγροι, Εβραίοι, Κροάτες, Σικελοί,

Χάζαροι, Πέρσες, Βρετανοί, Δωριείς,

Κέλτες, Άραβες, Αρμένιοι κι Αιολείς

Βάνδαλοι, Βαβυλώνιοι, Φρύγες και Πομάκοι,

Ζηλωτές, Μονοφυσίτες, Πυρολάτρες, Προτεστάντες,

Άθεοι, Μουσουλμάνοι, Ορθόδοξοι κι Αρειανοί,

Παγανιστές, Μιθραϊστές, Ησυχαστές, Καθολικοί–

Κι άλλοι που δεν τους έγραψε ποτέ κανείς

Ή επιζούνε μόνο ως ακατανόητα ανθρωπωνύμια

Ή εξίσου ακατανόητα τοπωνύμια:

Οι ξεχασμένοι δανειοδότες της ελληνικής.

Ακόμα πιο πολλοί απ΄ όσους έβαλα εδώ

Ακόμα πιο πολλοί απ΄ όσους θα μπορούσα καν να πω.

(Έτσι βγήκαν οι Αθηναίοι. Έτσι το έθνος μας. Έτσι βγήκανε ό λ α τα έθνη).

Και κάτσε τώρα εσύ, μαλάκα ημιμαθέστατε, να κόφτεσαι

Ότι ρητώς και προφανώς και αποκλειστικώς και άπαντες

Απόγονοι Σωκράτους και κάτι χριστιανών οσίων εσμέν–

Εθνικιστή αστοιχείωτε, κλανιά της Ιστορίας.

______________________________________________

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1972 – 2008

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑΟΥ. ΚΕ. ΑΘΗΝΑ 2008

Δημήτρης Φύσσας - Ποιήματα

 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ

Να λοιπόν που έφερα τη ζωή μου ως εδώ

Σε τούτο το λιασμένο θερινό καταμεσήμερο

Το τι θα κάνω τώρα, δεν το ξέρω.

Και τα ταλαίπωρα δεντράκια της πλατείας

Ίσα που συγκρατούν τη ζέστη αυτή.

Τα πόδια μου βυθίζονται ολοένα

Στις λευκές, γελοίες πλάκες του Δήμου.

Τρόλεϊ, περίπτερα μ' εφημερίδες ανοιγμένες

Στα τραπεζάκια φαντάροι ξεχασμένοι-

Χωρίς περίστροφο και δίχως ελαιώνα

Πλέον βυθίζομαι ολόκληρος στις πλάκες.

*

ΟΙ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟΙ

Η ποίηση είναι δοκιμή αθανασίας

Κι ένα σκληρό ναρκωτικό του κερατά,

Προετοιμασία για θάνατο μετ' αξιοπρεπείας,

Και εξαίρεση εξωστρέφειας προς άγνωστα μυαλά.

Πώς γίνεται να ισχύουν όλα ταυτοχρόνως;

Πεσσόα απόντος, θ' αρκεστούμε κατ' ανάγκην

Στον ντε Κάμπος, στον Καέιρο και στον Ρέις

Και στους λοιπούς ( ελάσσονες παρακαλώ! ) ετερωνύμους

Που στιχουργούν και δημοσιεύουν μέχρι σήμερα

Λανθάνοντας με συγκατάβαση ανάμεσά μας.

*

ΥΣΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑ

Κώστας Καρυωτάκης

"Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση"

Και τον ζητούν τ' ανύποπτα κορμιά των γυναικών

Τώρα που πλέον φανερά γέρνουμε προς τη δύση

Απ' τη ζωή αφιππεύουμε και πάμε σημειωτόν.

"Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ηλίου"

Τα γέλια ξεμακραίνουνε και φεύγει η μουσική

Γίναμε πεισιθάνατοι στα όρια του γελοίου

Μας δείχνουν με το δάχτυλο και φεύγουνε πιο κει.

"Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι"

Στίχοι θανάτου, βέβαια, και θάνατου αχός:

Πώς ξύσαμε για μια στιγμή τη φύση με το νύχι

Και, με το τέλος της φωτιάς, στερεύει κι ο καπνός.

*

Η ΑΙΤΙΑ

Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων

Ώστε να γίνεται ποιητής ( κι ) ο κάθε αναγνώστης

Ώστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος

Αφ' εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή

Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται

Αν και μια λέξη μόνο - Τι λέω; μια παρένθεση, ένα κόμμα -

Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων

Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών

Και για το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.

*

ΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΝ, ΟΜΟΤΕΧΝΟΝ

Δ. Μ.

Τον Ψυχάρη τον καταφρονείς

Της δημοτικής το έχασες το πλοίο

Φάση τωρινή: Έλιοτ, μπαγλαμάς

Και αμφισβητίες ( των Εξαρχείων; )

Μας κρατάν τα ούζα που τραβάμε

Κι ο Νοέμβρης του 73

Καιρό όμως τώρα περπατάμε

Άλλοι με κερί κι άλλοι με λυχνία.

Νιόνιο, "εσέ σου πρέπει στέρεα γη"

Άσε του μπαρόκ τις μαλακίες

Μέσα στη θανάσιμη ζωή

Βάδιζε αργά κι άκου ρομβίες.

*

ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΕΣ ΜΑΓΚΙΕΣ

Ο Πούσκιν και ο Γκαλουά, μεγάλοι μάγκες

Κρίμα που δε συναντηθήκανε ποτέ

( Μόνο όταν είναι κατά βούληση

Έχει το θνήσκειν κάποια αξία ).

Δεν περπατάει δίπλα μας η αυτοκαταστροφή

Είναι μέσα μας, μέσα μας σου λέω

( Εκτός κι αν κάποιος είναι Ρόμπερτ Μίτσαμ:

Μάγκας και πριν, μα και μετά απ' το Χόλιγουντ ).

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1972 - 2008

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑΟΥ. ΚΕ.

ΑΘΗΝΑ 2008

Δημήτρης Φύσσας - Πρώιμη αυτοβιογραφία

Γύρω μου συνεργεία σκληρής δουλειάς

Υδραυλικά μοτοσικλέτες τζάμια μάντρες

Πρώην καμίνια κι ανταλλακτικά αυτοκινήτων

Λιοσίων πόρτες τροπέτα τιμόνια και παρμπρίζ

(Ψάχτε μαλάκες τώρα τι 'ναι τα τροπέτα).

Και ρούχα: σέκοντχαντ μισό, ένα ευρώ

(Σε ποια παζάρια, λαϊκές, πού να σου εξηγώ).

« Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπέραση και λούσα».

Έπαιξα μπάλα σε οικόπεδα άχτιστα, στους δρόμους

Δούλεψα σ' εργοστάσιο με σόμπες και καλοριφέρ

Πρόλαβα αυτά που κι αν κοιτάξετε, δε θα τα δείτε

Νερό απ' το πηγάδι, στάμνες, λάμπες πετρελαίου

Γυφτάκια με ξύλα καρότσια σούπερ μάρκετ

Στην παράγκα από τζίγκο, χάρμποτ κι ανάπτυγμα του ντενεκέ

(Του ντενεκέ απ' το λάδι — πού να καταλάβεις

Σου μιλάω για φτωχόσπιτα τα πήρ' ο δρόμος

Το 2004, Κύμης και Λούη Σπύρου,

Και πού να τα προσέξεις, μες τα κλέη των πέντε κύκλων).

Ήμουν αριστερός σα νέος ευκατάστατος

Μα έφυγα απ' τα κόμματα νωρίς, φτωχότερος απ' ό,τι μπήκα:

Σοφότερο σε κάνουν οι μη βεβαιότητες—

Η φτώχεια όμως να δεις πόσο σοφότερο σε κάνει.

Πηγή: Εμένα μου λες - Ποιήματα 1997-2016, εκδόσεις ΑΩ.

Δημήτρης Φύσσας - Ποιήματα

 

Το αντίο της αφής

X.

Αγγίγματα, δέρμα, μαλλιά των μακρινών απόντων

Οι λεπτομέρειες πια ασαφείς μες στους αχνούς της μνήμης

Ακαριαία εικάσματα, σχηματισμοί μιας φήμης

Νυχτερινά ερεθίσματα του σκοταδιού των όντων.

Πηγή: Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, Ποιήματα 1972-2008, Εκδόσεις ΓΙΑΚΟΥ.ΚΕ, Αθήνα 2008.

Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία 

I.

Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία:

Μαρμάρινα τραπέζια, αρχαία ψυγεία, σκόνη, τσόχα,

Πατάρια όπου ποτέ κανείς δεν ανεβαίνει

Τηλεοράσεις ανοιχτές που ουδείς ποτέ προσέχει

(Εκτός κι αν είναι κάνα ματς, μάλιστα κάποιο ντέρμπι)

Kαι ραδιόφωνα ανοιχτά που ουδείς ποτέ ακούει.

Με γεροντάκια στις καρέκλες με καμπύλες πλάτες

Με τις απίθανες, τις πιο ετερόκλητες διακοσμήσεις

(Θα χρειαζόταν ένα ποίημα χωριστό μόνο για δαύτες)

Kαι –σπάνια πια– τ’ απολιθώματα: τζουκμπόξ και φλιπεράκια

Ένα μπιλιάρδο ξεχασμένο, ένα ποδοσφαιράκι χάρβαλο

«Στο βάθος κήπος πια», παρατημένα.

II.

Δε λέω «καφετέριες», προσοχή, λέω « καφενεία»

Eκείνες είναι χώροι αλλιώτικοι, με τις γελοίες μουσικές

Δε λέω «cafè» τα κομψεπίκοψα φλωράδικα,

Μα ούτε και «ρακάδικα» –μη χέσω– δεν αντέχω,

Κι ούτε βεβαίως –εσχάτη πτώση– τα «ρακομελάδικα».

Εγώ γουστάρω κρότο των ζαριών στο τάβλι.

IX.

Αίφνης το «Πανελλήνιο», στέκι μου σταθερό –

(Δε σ’ το ’μαθα, ρε Διονύση, πήγες και πέθανες νωρίς).

Προέκταση του γραφεί μου,

Πολύ σωστά μου το ’λεγες, γαλαζομάτα,

–Α, ρε Νίκο, α ρε Γιάννη, γίγαντες της Μαυρομιχάλη–

Με το πεσοικό πατάρι του, απερίγραπτα μοναδικό

Είμαι ο μόνος που το εγκαινιάζει ολοένα

Παίρνοντας συνεντεύξεις (και δίνοντας για μια φορά:

Γεια σου, βρε Κατερίνα, γεια σου Πέννυ)

Και κάποτε το γέμισα με κόσμο εγώ, στα «Σινεμά» μου.

[…]

Πηγη: από τη συλλογή Εμένα μου λες, Ποιήματα 1997-2016,  Εκδόσεις Α Ω,  γ’ έκδοση, Μάρτιος 2019.

Αναδημοσίευση από: https://ifigeneiasiafaka.com/category/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%86%cf%8d%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%82/

Δημήτρης Φύσσας- Μπαλάντα για τα Σαββατοκύριακα

Δεν «έχω άλλο στο νου μου πάρεξ . . . γλώσσα»

Μια γλώσσα για τις νέες καταστάσεις

Που δε θ’ αρκείται πια στα «όσα-όσα»

Αλλά θα καταγράφει τις ενστάσεις

Του νου μου τις απρόβλεπτες διαστάσεις,

Αφού σωριάστηκε η ζωή μου κάτω

Και πλέον μού σερβίρουν άδειο πιάτο

Κι η γλώσσα της παλιάς αναμελιάς μου

Δεν επαρκεί, γιατί έχω πιάσει πάτο —

Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.

Κουτσά στραβά, περνάνε οι άλλες μέρες

Δουλειές, κι άλλες δουλειές, μετακινήσεις

Η μια την άλλη ακολουθούν, αιθέρες

Δε βγαίνουν απ’ το σπίτι μου ειδήσεις

Αλλά επιτίθενταί μου οι αναμνήσεις.

Τ’ άδειο δωμάτιο λίγο με κρατάει

Συνέχεια φεύγω, πέτρα που κυλάει

Δέσμιος πορεύομαι της πυρκαγιάς μου

Ξανά στους δρόμους, κι όπου, κι όσο πάει —

Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.

Όμως τα Σαββατόβραδα όλ’ αλλάζουν

Οι ώρες οι δικές μου δεν περνάνε

Ζευγάρια και παρέες αλαλάζουν

Κάτω από το μπαλκόνι μου γυρνάνε

Στα μπαρ, στα θέατρα και στα κλαμπ τραβάνε.

Άσε οι εκδρομείς της Κυριακής

Τ’ αυτοκίνητα φορτώνουνε νωρίς

(Τους βλέπω από το ύψος της «σκοπιάς» μου)

Επιστρέφουν σκονισμένοι κι ευτυχείς.

Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.

Τα ίδια στις γιορτές και στις αργίες

Γυναίκες, φίλοι και παιδιά: απουσίες

Που σβήνουν στην αχλύ της καταχνιάς μου

—Μπαλάντες γράφω, του αναγνώστη ανίες—

Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.

Οι Αστικοί Χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, 2008

Δημήτρης Φύσσας - Αυτάρκεια

Μήτσος Παπανικολάου, για το «Εσωτερικό»

Θα διαφύγω μέσα στο δυάρι
-Ζήτημα αυστηρά προσωπικό-
Σε κανέναν δε θα κάνω χάρη
Να με βλέπει ν΄ αποχαιρετώ

Θα είμαι μες στο χώρο τον οικείο
Και θ΄ ακούω ήχους που εννοώ:
Τα καλοριφέρ και το ψυγείο
Τις φωνές απʼ το φωταγωγό.

Χειμωνιάτικο πρωί σα νύχτα,
Πίσω από του κόσμου τη βουή.
Πριν τα δάχτυλά μου πιέσουν πλήκτρα
Πριν το μάθημά μου διδαχθεί.

Πρωινατζούδες θα χασκογελάνε
Από των γειτόνων τα γυαλιά.
Νικημένοι μαθητές τραβάνε
Για να τους μαντρώσουν στα σχολειά.

Θα μʼ αναζητήσουν στη δουλειά μου.
Κάποια γκόμενα ίσως ψυλλιαστεί-
Ίσως και κανένα απʼ τα παιδιά μου
(Ίσως φέρουν το διαχειριστή).

Δε θα υπάρχει μέσα μου πικρία
Τη δουλειά έχω αντέξει φορτική
Με γραψίματα, ταινίες, βιβλία
Έχω βγάλει μια ζωή στεγνή-

Στα δωμάτια μέσα τα δικά μου
Στην αξιοπρέπεια τού “εγώ”
Στην επιλεγμένη μοναξιά μου
Στον εργένικό μου εγωισμό.

Οι Αστικοί Χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, 2008