Μια γλώσσα για τις νέες καταστάσεις
Που δε θ’ αρκείται πια στα «όσα-όσα»
Αλλά θα καταγράφει τις ενστάσεις
Του νου μου τις απρόβλεπτες διαστάσεις,
Αφού σωριάστηκε η ζωή μου κάτω
Και πλέον μού σερβίρουν άδειο πιάτο
Κι η γλώσσα της παλιάς αναμελιάς μου
Δεν επαρκεί, γιατί έχω πιάσει πάτο —
Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.
Κουτσά στραβά, περνάνε οι άλλες μέρες
Δουλειές, κι άλλες δουλειές, μετακινήσεις
Η μια την άλλη ακολουθούν, αιθέρες
Δε βγαίνουν απ’ το σπίτι μου ειδήσεις
Αλλά επιτίθενταί μου οι αναμνήσεις.
Τ’ άδειο δωμάτιο λίγο με κρατάει
Συνέχεια φεύγω, πέτρα που κυλάει
Δέσμιος πορεύομαι της πυρκαγιάς μου
Ξανά στους δρόμους, κι όπου, κι όσο πάει —
Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.
Όμως τα Σαββατόβραδα όλ’ αλλάζουν
Οι ώρες οι δικές μου δεν περνάνε
Ζευγάρια και παρέες αλαλάζουν
Κάτω από το μπαλκόνι μου γυρνάνε
Στα μπαρ, στα θέατρα και στα κλαμπ τραβάνε.
Άσε οι εκδρομείς της Κυριακής
Τ’ αυτοκίνητα φορτώνουνε νωρίς
(Τους βλέπω από το ύψος της «σκοπιάς» μου)
Επιστρέφουν σκονισμένοι κι ευτυχείς.
Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.
Τα ίδια στις γιορτές και στις αργίες
Γυναίκες, φίλοι και παιδιά: απουσίες
Που σβήνουν στην αχλύ της καταχνιάς μου
—Μπαλάντες γράφω, του αναγνώστη ανίες—
Σαββατοκύριακα της μοναξιάς μου.
Οι Αστικοί Χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου