Ζέφη Δαράκη - Τέσσερα ποιήματα

 Γυναίκες

Ανασηκώνουν τη βαριά πέτρα του ονείρου

κι ο κόσμος από κάτω σπαρταράει

με μια μόνο φτερούγα.

Γυναίκες που δεν ξέρουν πια

τι να κοιτάξουν

τι ν' αγγίξουν.

Γυρίζουνε σε αμίλητα δωμάτια.

Άλλοι έχουν φύγει,

άλλοι πεθάναν.

Χτενίζουνε για λίγο τα μαλλιά τους

βάφουν τα χείλη τους στο σκοτεινό τζάμι.

Ένα πρόσωπο ραγισμένο μορφάζει.

*

Γερόντισσα

Συχνά τις νύχτες δεν κοιμάμαι

μήπως κερδίσω κάτι από τον κόσμο,

καράβι που μου φεύγει στην ομίχλη.

Χρόνια και χρόνια λησμονήθηκα

στο ήρεμο πένθος των ονείρων.

Έζησα μέρες νιότης

σε κάμαρες κρύες σαν άδειοι δρόμοι.

Κι η ψυχή μου μεγάλωσε στην ξενιτειά του πάθους.

Τι γρήγορα που πέρασαν τα χρόνια

Κι οι πιο ανθρώπινες στιγμές η τελευταία μου μνήμη.

Αφού και θλίψη και χαρά,

πάθος και πίστη,

το μέγα κύμα τ' αφανίζει

με όμοιο τρόμο.

*

Θα ρθει μια μέρα

που θα ρωτάω για σένα και κανείς δε θα ξέρει.

Μήτε οι νύχτες που τις φέρνουνε τ' αστέρια

μήτε το παγωμένο ρυάκι της αυγής.

Είναι καιρός να γνωριστούμε

τώρα που είναι πια πολύ αργά - θυμάμαι ακόμα

τα πρόσωπά μας δυο μαύρα πανιά μεσ' στο σταχτί

ουρανό.

Και τι ωφελεί να διασχίζεις

την έναστρη νύχτα των περασμένων;

Δάση χαράς και δάση λύπης -

ήλιοι απονεκρωμένοι άδεια όστρακα

σε ακτές με κύματα μαρμαρωμένα.

Φεγγάρια ερωτικά

μαχαιρωμένα από μιαν ανυπόφορη νιότη.

Άνεμος δυνατός φυσάει στα περασμένα.

*

Παιδική ηλικία

Όλα έρχονται τόσο δύσκολα.

Μονάχα ο ουρανός μαραίνεται και πέφτει κάθε βράδυ.

Το ηλιοβασίλεμα είναι ένας γέρος που μορφάζει

Κι όμως αυτή είναι η ώρα

των παλιών ονείρων μας,

των "γενναίων" μας πράξεων.

Των φτωχών μας απολιθωμάτων.

Σήμερα κλείνω εκατό χρόνια κούρασης.

Πόσο θα 'θελα να σας μιλούσα

για το έκπληκτο φως της παιδικής ηλικίας.

Τον φως αυτό που όλα τα σημαδεύει

για σήμερα για αύριο και για πάντα.

Τώρα δεν είναι πια

παρά μια λάμπα με σπασμένο τζάμι.

ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ

ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ 1967

και

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1967 - 1982

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ 2008

Ζέφη Δαράκη - Η ξενιτεμένη [IΧ]

Κατάσαρκο πουκαμισάκι άσπρο

στη μέση ένα κέντημα πεντάλφα

Ασάλευτα τα μάτια μου

κοιτούσαν και ναι και όχι έλεγαν αν μ' άγγιζες

Ποτάμι πίσω μου ο έρως

μαλλιά πυρόξανθα

λυμένα Δεν ήξερες πώς να μου μιλήσεις

Με περπατούσαν οι δρόμοι

Θυμόμουν τα πλατάνια Το πλήθος στο Διδυμότειχο

την αγριότητα που έκαιγε δέντρα Θυμόμουν

τα τραίνα με τους μελλοθάνατους Τη δίψα

στη δίψα

Κοιτούσατε τις ράγες που φεύγανε

Μένατε πίσω εσείς - φύλακες άγγελοι των φαντασμάτων

-Πού πάτε έρημα;

-Πάμε να ρημάξουμε

Σημειώσεις, τ. 45, Ιούλιος 1995

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Ζέφη Δαράκη - Ο γυρισμός του εξόριστου

Δεν ήρθε άλλη στιγμή από τότε.
Πυκνή ομίχλη ο χρόνος γύρω μου
και τα παράθυρα διεσταλμένα στη μνήμη.
Ανέγγιχτα άφησα τα πράγματά σου
στην παιδική σου αφή καθηλωμένα
και 'γώ από κυπαρίσσι της σιωπής ακουμπισμένη
στο θάνατο μετρούσα που γυρόφερνε
στενεύοντας το κύκλο γύρω μου
στενεύοντας το κύκλο...

Ανέγγιχτα άφησα τα πράγματά σου
κ’ η στιγμή που 'φυγες
πουλί παγιδεμένο στο ρολόι.
...Μα γιατί στέκεις έτσι ξεχασμένος
μες στα παληά σου ενθύμια;

Είναι φριχτό μα δε σ’ αναγνωρίζουν
μήτε και συ τ’ αναγνωρίζεις πια...
Φύλλο νεκρό το παρελθόν, παιδί χαμένο,
μαρμαρωμένος ο παληός σου ο κόσμος, πάει,
και συ με νέο πρόσωπο έχεις γυρίσει
από μιάν άλλη γνώση φαγωμένο.



Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Μαρτυρίες, Μάιος 1964.

Ζέφη Δαράκη - [Ωραία που μ’ έχεις στραγγαλίσει]

Ωραία που μ’ έχεις στραγγαλίσει

Νιώθω σαν ήλιος και σαν πέτρα

Τραγουδώ τώρα σαν αηδόνι είμαι άδεια

                           πετώ ψηλά.

Δεν τρέμω πια,

μπορώ να σ’ αγγίξω

να σου πω καλημέρα

Αδιαφορώ για σένα

όπως οι στέγες για τα χελιδόνια,

αδιαφορώ όπως περπατάμε

Αδιαφορώ όπως λέμε καλησπέρα

Είσαι ένα κέντημα πολύτιμο στον τοίχο

είσαι ένα κάθισμα παλιό, πολύ παλιό

Δε θα στολίσω πια τα μάτια μου

Το φως τους κάηκε δεν κελαηδάει άλλο

Αδιαφορώ για σένα

όπως μια πόρτα πλαγιαστή στο πεζοδρόμιο

Αδιαφορώ εκ βαθέων

όπως όταν τρέμουμε όπως όταν κλαίμε

Αδιαφορώ για σένα όπως οι εξαίσιοι κήποι

                       για τα βρέφη όπως

το λούκι στάζει επάνω μας αργά όταν βρέχει

Θέλω να σε καταβροχθίσω με την τρελή στοργή μου

                                                                   αυτό θέλω

Ζέφη Δαράκη - «Αλλά γιατί σταμάτησες...»

...Θυμάμαι προσπαθούσα να κλείσω τη βαλίτσα

Τα κύματα πηδούσαν από μέσα

Οι κλειδαριές αφρίζανε λευκά πουλιά

Ή προσπαθούσα χρόνια να κοιμηθώ;

Απότομα ξημέρωσε και τόσο τρομαχτικό ήταν το σκοτάδι

που μέσα από τους τοίχους ανάσαιναν ετοιμοθάνατοι

και τους διαπερνούσαν

και τι σιωπή...

σαν ξυπόλυτα πόδια επάνω σε πλάκες

Θα μπορούσε, σκέφτηκα, νά ‘τανε καλοκαίρι μ’ έναν ξεκούρα-

     στο άνεμο σαν τότε

Αλλά γιατί σταμάτησες να με ταξιδεύεις

ανοίγω τώρα εδώ υπόγειες στοές

κι ο ένας τραβάει απ’ τον άλλο σα σκοινιά

κάτι αγνώριστες φωνές

Ζέφη Δαράκη «Ο λύκος του μεσονυχτίου», Κέδρος, 1978

Ζέφη Δαράκη - Δύο ποιήματα

Το κρασί σπασμένο μέσα στα ποτήρια

Πίσω από τα μάτια σου τα γυαλιά σου

Τα λιμάνια δεμένα πίσω απ'  τα καράβια

Τα μάτια μου θα τρέχουνε στα δάκρυα

Οι φλέβες βυθισμένες στο ξυράφι της μνήμης 

και εγώ σε ξεχνάω για να σε θυμάμαι

---------------------------------------------------

Και δεν επαίρομαι πια 

για το αόρατό μου

Ότι μονάχα εγώ το ήξερα

Το παραμόνευα όπου γης

και το αποκάλυπτα

Τίποτα δεν ήξερα

Εν πλήρη φαντασία όμως

σκοτεινιάζοντας οι μεταμορφώσεις του

μου ανήκαν 

Ζέφη Δαράκη, Τα Ποιήματα 1984-2004.

Ζέφη Δαράκη -Δεν ψιιφυρίζεται ο άγγελος

Ι

Πήγαινε επίτηδες μόνη

συναντώντας τους ίσκιους του σώματος

σε άγνωστα φυλλώματα - πώς ένα παιδί

παίζει κρυφά με τον εαυτό του

μια δροσερή αυταπάτη

πολύ μακριά

απ' τα βαριά νομίσματα των πράξεων

Μακριά από αγριεμένες λέξεις ικριώματα -

δεν αφήνουν να ξεμυτίσει το έκθαμβο

παρά μερόνυχτα τιμωρημένες απ' τις πράξεις

δεμένες πισθάγκωνα

βλέπουνε στο βυθό τους πουλιά

στραγγαλισμένα απ' τη φωνή τους

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Γιατί μονολογούσε άγραφα ποιήματα

που απόδιωχναν ασθμαίνοντας

την ασφυξία της γραφής

Παραληρούσε κάτωχρο το χρόνο

μονόξυλο της ερημιάς του

*

ΙΙ

Κλαίει αναίτια

επειδή το αναίτιο δε χρήζει παρηγορίας,

οδηγεί σε σιωπηλές διαβάσεις

δε μαρτυράει τα σημεία η θλίψη

Αφήνει ανοιχτό το ντεκολτέ των δακρύων της

*

ΙΙΙ

Είχε ένα εξοχικό θαλάσσιο γέλιο και γυρνούσε ανεπάγγελτος

Ποιος ξέρει τι ζητούσε

πότε εξαφανιζόταν σε αόρατα σύδεντρα

πότε εμφανιζόταν σε όνειρα δευτερόλεπτων

κρατούσε όμως πάντα απ' το χέρι το παιδάκι

και ανεπάγγελτος

στο βάθος των ποιημάτων

όπως οι μουσικοί του δρόμου

σε στοές ημιτελών θαυμάτων

*

ΙV

Δεν υπάρχουν δαιμονιακοί δρόμοι δηλητηριώδη μονοπάτια,

υπάρχει το παιδί του δρόμου

που σε κοιτάζει κατάματα

Υπάρχει μια θάλασσα ένα κύμα με ανοιγμένες φλέβες πλέει

προς τη βάρκα αδειασμένη

επάνω σε πέντε πνιγμένους

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Δεν υπάρχει ένας βλοσυρός ετοιμοθάνατος υπάρχει ένας νεκρός

που μετά θάνατον σιγοσφυρίζει

Υπάρχει μια απόκρυφη μητέρα και

μια υιοθετημένη μητέρα

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Σε στοές πλανόδιων μουσικών υπάρχει ένα πρόσωπο της

μεταμέλειας

γέρνουν επάνω του οι σκαλωσιές του χρόνου

κι αυτός καταφιλώντας ανύπαρκτα χείλη

κάτω απ' τα σκοτεινά πέλματα των τραγουδιών του περιπλέει

των αστεριών το ακονισμένο

*

V

Δεν ψιθυρίζεται ο Άγγελος

σωπαίνει και κοιτάζεται κάτω στα νερά

στον πιο κρυφό βυθό τους

μ' εκείνο το ανυπόφορα σοβαρό βλέμμα

ανοίγει δυο ξένα φτερά ψάχνει κάτι αόριστο

μήπως αποσπάσει ένα χαμόγελο σαν να 'τανε δικό του

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

μην εναγκαλιστείτε ποτέ έναν Άγγελο

θα μείνει καρφωμένος στο σώμα σας

σαν πεταλούδα

ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ

accordion

ύψιλον / βιβλία

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2024

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid0pUoJZR6euZeEfQbaNsrNnE2E5Ge5ZXDXSnoHUJJg98EwQxerz1nHYHfaygYnUUh6l

Ζέφη Δαράκη - Ιόνιο βλέμμα [α']

 Λόγια που πια δεν κατοικούνται.

πέφτουνε μαύρα φύλλα από πάνω τους 

Τις νύχτες μπάζουν άνεμο και χιόνι.

Λόγια που ή σκοτώνουν ή σε μαθαίνουν 

μια για πάντα

το τι θα πει αγάπα και σώπαινε

Κι αυτό περνώντας βρυσούλες αηδονιών

κι ερωτευμένη τρέμοντας

το μαθαίνεις

σαν λιβαδάκι στο πρωινό τ' αγιάζι

                           το μαθαίνεις

το τι θα πει,

ελευθερία και κόλαση Χριστέ μου.

Ζέφη Δαράκη, Τα Ποιήματα, 1967-1982, Αθήνα: Νεφέλη 2008.

Ζέφη Δαράκη - Αντικατοπτρισμός

 

Ας υποθέσουµε πως κάθοµαι

στα ερείπια ενός µέλλοντος παρόντος

Ακόµη ο ήλιος πνέει επάνω µου

διπλώνει το φόρεµά µου στις ακτίνες του

 

Ας υποθέσουµε πως

το παρόν του παρόντος

σκαλίζει το βραδάκι

πάνω στα τελευταία χνάρια του σώµατος

 

Με δυνατούς σφυγµούς µε

κυκλώνουν

χειραψίες του άλλοτε. Αγγίζω

το αθέατο να µου ανοίξει

 

Σε κορόιδεψα! Ακούω τη φωνή

του ονείρου

Αντικατοπτρισµός – οφθαλµαπάτη ήµουν!

 

Με κοιτούσε επίµονα έως ότου

ξύπνησα, δεν

ξύπνησα ποτέ, δεν ξέρω

  Ο ύπνος είναι ρόδο

Ζέφη Δαράκη - [άτιτλο]

Πεσμένα φύλλα πρόσωπα

που σαπίσανε στη μνήμη

και τα παράθυρα χτιστήκανε με πέτρες

Κοιτάζω τις ανταύγειες του αίματός μου

ανάσκελα γέλια κι άλλα

που κρεμάστηκαν από απελπισία

κι είναι το πένθος της ψυχής

μόνιμη λάμπα στη γωνία

Κρέμονται μέσα μου μελανιασμένα φώτα

αχ, ο αέρας μου ’λειψε

παίζει το πιάνο μόνο του με παγωμένα πλήκτρα

Πηγή: Ενότητα: «Εμπλοκή», 1971, Ζέφη Δαράκη, Τα Ποιήματα 1967-1982, Αθήνα: Νεφέλη 2008.

Ζέφη Δαράκη - Στους περαστικούς

Αποδώ και πέρα

θα χαρίζω τα ποιήματά μου

στους περαστικούς

καθώς οι σημασίες εξατμίζονται

Σιγά σιγά ο ουρανός

χάνεται μακριά

και μετά η γη

Γιατί το παλιό τραγούδι έλεγε

αν αυτή η γυναίκα έφυγε,

πάει έφυγε

αν τα χέρια της γέμισαν λουλούδια,

πάει γέμισαν

αν τη σκέπασε η λήθη,

πάει τη σκέπασε

Ζέφη Δαράκη, Το χαμένο ποίημα, Νεφέλη, 2018

Ζέφη Δαράκη - [άτιτλο]

-Τι σε καταδιώκει έτσι;
- Η αστυνομία των
ενυπνίων
παραβιάζοντας
πότε τις πόρτες του πένθους
πότε τις πόρτες του πάθους

Έτσι που το
όνειρο να χάσκει
σαν τρύπα μισανοιγμένη
στον φράχτη

 
Ζέφη Δαράκη, Το χαμένο ποίημα, Νεφέλη, 2018.

Ζέφη Δαράκη - Το μισοτελειωμένο

α'

Αποστρέφομαι τη γραφή

και την ποίηση

τη μισώ κλαίω από οίηση

Αντίο λέξη που ήσουν ουρανός

Ουρανέ μου που

έγινες λέξη

Λέξεις μου ερείπια λέξεις

που σέρνετε θέλοντας και μη

τις αλυσίδες σας

που απελπίσατε αυτό που ήθελα να πω

Κι όμως αυτό,

ποτέ δεν σβήστηκε ποτέ

από το πρόσωπό μου

Ο ύπνος είναι ρόδο, Νεφέλη 2016.

Ζέφη Δαράκη - Εκείνη η μεγάλη λάμψη της νοσταλγίας, δε μπόρεσε να ξεχάσει την ανάμνησή της

Με τυλίγει με ξετυλίγει ο τρόμος

και μη ρωτάς γιατί η νύχτα

ένας μεγάλος μαύρος λεκές είναι η νύχτα

Από τότε που ξενιτεύτηκε το όνειρο,

ο μοναδικός μου αναγνώστης χάθηκε

με εκείνο το κουρελιασμένο παλτό και

το αποτσίγαρο του βιαστικού ουρανού στα χείλη

Τον παίρναν τα κύματα των λόγων του

Τον τραβούσαν μακριά και πάνω Το αίμα έλεγε

κάποτε πήζει απ’ την πληγή που έτρεξε Η πληγή

δεν ξεχνάει ποτέ το αίμα που έχασε

…………………………

Το πρωινό σκισμένη εφημερίδα

Τρέχαν επάνω μου τα απόνερα από κουβέντες

που δε θυμόμουν-

η καταφρόνια των γεγονότων

που σ’ έχουν ξεχάσει

ανάμεσα σε χαλασμένους φάρους όρκων

Έπειτα σα να ’χε γίνει

σκοινί αιωρούμενο η ανάμνηση

και κρεμασμένες επάνω της

ερειπωμένες αγκαλιές

Θυμάμαι όταν σκίστηκε το φουστάνι

προσπαθούσα δεν ξέρω τι

Γλιστρούσε ως κάτω στις πλάκες της αυλής

Στεκόμουν το κοιτούσα που σούρωνε επάνω μου

σαν μακρινή παιδική ηλικία

Η σπηλιά με τα βεγγαλικά, εκδόσεις Νεφέλη 2014

Ζέφη Δαράκη - [Απο δώ και πέρα]

 Αποδώ και πέρα

θα χαρίζω τα ποιήματά μου

στους περαστικούς

καθώς οι σημασίες εξατμίζονται

Σιγά σιγά ο ουρανός

χάνεται μακριά

και μετά η γη

Γιατί το παλιό τραγούδι έλεγε

αν αυτή η γυναίκα έφυγε,

πάει έφυγε

αν τα χέρια της γέμισαν λουλούδια,

πάει γέμισαν

αν τη σκέπασε η λήθη,

πάει τη σκέπασε."

Το χαμένο ποίημα, Νεφέλη, 2018.

Ζέφη Δαράκη - Στο άλλοτε

Ω παρελθόν, παλιά μου αγάπη,

έζησα όλες σου τις θωπείες

μες στην ενθύμηση από ασπαίρουσες

στιγμές ενός παρόντος

που άναβε κι έσβηνε

την παντοδυναμία του παρελθόντος

επάνω στο άλλοτε φιλί

Ο ύπνος είναι ρόδο, Νεφέλη 2016

Ζέφη Δαράκη - Συναντήσεις στο άβατο

 

Ι

Το ποίημα έχει,
το δικό του παράφορο παρόν

Ύστερα
κλείνει τα ουράνια πίσω του
και χάνεται
σαν φτερούγα νεκρού

 

ΙΙ

...
Αυτό το ξωκλήσι ερειπωμένο
με κομμένη γλώσσα

Το κυνηγούν
τα παλιά σήμαντρα
των ψαλμών του

 

ΙΙΙ

                    να καίγεται ήσυχα

Έχεις ακούσει κυπαρίσσια
να μουρμουρίζουν βλάσφημα τραγούδια;
Ν' αναστενάζουν οι νεκροί ώσπου γλυκά
γλυκά, να πέσει μια βροχή να λησμονήσουν
                       το    λ η σ μ ο ν η μ ε ν ο    

ν' ανθίσει ένα κυκλάμινο στο πλάι στο μνήμα
ν ακαίγεται ήσυχα η ζωή

όχι σαν εκείνο τον στρατιώτη που
                        άυπνος και
εξακολουθούσε ως το πρωί
να πυροβολεί τον σκοτωμένο
 

β

Πες μας την Ιστορία! της 
       βροντοφώναζαν

Η ιστορία είναι ικρίωμα
μπόρεσε μόνο να ξεψυχίσει

 

IV

                                                                             Σ.Μ.
Roms ή  Roma - 1700 μ.Χ.

Πλέκοντας νήματα
Περνώντας χάντρες στο χρώμα
μιας ακραίας χαράς
ακραίας δυστυχίας,
κάνω τα ρούχα μου φτερά μεταναστεύω
στην αλητεία ως μουσουργός
και κλέφτης
Δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτεία των ιδεών σας
Σφίγγω μαχαίρι το χορό στο χέρι
προσηλωμένος
στη δοξαριά που θα με ξεσηκώσει
Σ' ένα κάρο με το βιολί
κάτω απ' το κάθισμα
σφυροκοπάω τον ουρανό
κι αγάλλομαι με το Άγνωστό μου

 

Μαύρα μεσάνυχτα- το σώμα μου εν χορώ
                              με τη Μαρία
μετακινώ τη μοναξιά μου
ανένταχτη ελευθερία

Πηγή: https://www.poeticanet.gr/synantiseis-abato-a-1946.html?category_id=577

​ 

Ζέφη Δαράκη - Παράφορο όχι

Τι είναι αυτό

που τσακίζει σαν κλωνάρι το χωρισμό

Ξημερώνει Δευτέρα κι οι παραλίες

κράτησαν μόνο

σπασμένα μπουκάλια μυστικών

Γιατί να θέλω να σου εκμυστηρευτώ

ώς πού οδηγούσε το φιλί

και το αναφιλητό

Παράφορο όχι του έρωτα

μέσ' στα χέρια κρατώντας

και έτρεμα

ένα ποτήρι νερό

και έτρεχε

Χυνόταν επάνω μου το νερό

να στο προσφέρω

Σε ονομάζω θα πει σε χάνω, Αλεξάνδρεια 2008.

Ζέφη Δαράκη - Στη σκοτεινή αλέα

ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΛΕΑ

Στη σκοτεινή αλέα της ποίησης

τόσο αναπότρεπτα μόνη

που σκέφτεται

να διπλώσει τη μέρα

στα τέσσερα

σαν άχρηστη οθόνη

Ποίηση, αναίτιο φίλημα σε

ανήξερα χείλη

Σάλι ριγμένο σε ανύπαρκτους ώμους

Ξεμονάχιασμα αυτοκτόνου

που πνίγηκε στην ίδια την κραυγή του -

γιατί ποιος ποιητής βγήκε ποτέ

από το ποίημα

χωρίς να του δαγκώσει τα δάχτυλα η πόρτα

 Το χαμένο ποίημα, Νεφέλη, 2018.

Ζέφη Δαράκη-Γυναίκες

Ανασηκώνουν τη βαριά πέτρα του ονείρου
κι ο κόσμος από κάτω σπαρταράει
με μια μόνο φτερούγα.
Γυναίκες που δεν ξέρουν πια
τι να κοιτάξουν
τι ν'αγγίξουν
γυρίζουνε σε αμίλητα δωμάτια
-άλλοι έχουνε φύγει,
άλλοι πέθαναν.
Χτενίζουνε για λίγο τα μαλλιά τους
βάφουν τα χείλη τους στο σκοτεινό τζάμι
-ένα πρόσωπο ραγισμένο μορφάζει
Διαβάζουνε το τελευταίο φύλλο ενός ρομάντζου
αρχίζουν έπειτα ξανά το κέντημά τους
-μοναχικά πουλιά σ'αναρίθμητα κλώνια...
Κάποιος χτύπος στην πόρτα τις ταράζει
Έξω αρχίζει να βρέχει.

Πηγή:Ποιητική ανθολογία της νέας γενιάς άγκυρας,1971