Ας υποθέσουµε πως κάθοµαι
στα ερείπια ενός µέλλοντος παρόντος
Ακόµη ο ήλιος πνέει επάνω µου
διπλώνει το φόρεµά µου στις ακτίνες του
Ας υποθέσουµε πως
το παρόν του παρόντος
σκαλίζει το βραδάκι
πάνω στα τελευταία χνάρια του σώµατος
Με δυνατούς σφυγµούς µε
κυκλώνουν
χειραψίες του άλλοτε. Αγγίζω
το αθέατο να µου ανοίξει
Σε κορόιδεψα! Ακούω τη φωνή
του ονείρου
Αντικατοπτρισµός – οφθαλµαπάτη ήµουν!
Με κοιτούσε επίµονα έως ότου
ξύπνησα, δεν
ξύπνησα ποτέ, δεν ξέρω
Ο ύπνος είναι ρόδο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου