Σαν δάσκαλος που γέρασε στην τάξη
θέλω να ταξιδέψω με τα καράβια,
που ζωγραφίζουν τα παιδιά,
όταν βαριούνται και με τον νου τους
τριγυρνάνε από το μάθημα μακριά.
Θέλω να τρέξω μαζί τους στην αυλή
να μελετήσουμε αυριανά μαθήματα ζωής,
μα, τα σχολικά βιβλία τ’ αφήσανε έξω από τις σελίδες τους στην πόρτα του σχολείου.
Δεκαετίες ξόδεψα να γεμίζω την άβυσσο
τρισχιλιετείς ελληνικές λέξεις και πολύχρωμα
σχήματα από τον Όμηρο ως τον Σεφέρη και τον Μακρυγιάννη.
Ολόκληρη ζωή μες τα βιβλία και το χέρι
σκυμμένο πάνω στα γραπτά να διορθώνει.
Δεν άλλαξα τίποτα στον κόσμο ούτε και διόρθωσα,
ο κόσμος πάει όπου τον πάνε!
Όμως, καμιά ψυχή δεν πλήγωσα,
εκτός απ’ την δική μου.
Σαν δάσκαλος που γέρασε στην τάξη
πάγωσα μες στα λεξικά, τα ρήματα,
τα πρόσωπα, τα επίθετα, τις πτώσεις!
Πέρασαν όλα αυτά, τα όμορφα και τ’ άσχημα,
οι γιορτές, τα τραγούδια και οι αυστηρές εξετάσεις,έγινε πιο ξένο ό,τι έζησα,
ό,τι είχα και δεν είχα!
Τώρα, κομμάτια η μνήμη δεν μου δίνει
μιαν ολόκληρη εικόνα για παρηγοριά.
Ποιος θα σταλάξει λίγο βάλσαμο στην πληγή,
που άνοιξε βαθιά μέσα μου μια ζωή,
θυσία στον γλυκόπικρο καρπό της γνώσης;
Οι αντοχές μαδάνε με τον χρόνο,
το παιχνίδι τελειώνει…
Τουλάχιστον να μπορούσα να βρω το νόημα
των χρωμάτων όταν γύρω νυχτώνει
και ακούω τη φωνή της Μαρίας να τραγουδά
και σιγοτραγουδώ και εγώ:
"Στον τάφο θα ‘θελα σαν θα πεθάνω
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω
και δίχως λάθη, παρακαλώ"!
Γιώργος Ηρακλέους
