Είσαι ο πάγος κι η φωτιά
Τ’ άγγιγμά σου καίει τα χέρια μου όπως το χιόνι
Είσαι ψυχρός και φλογερός
Είσαι το πορφυρό της αμαρυλλίδας
Το ασημένιο χρώμα της μανόλιας που την άγγιξε το φεγγάρι
Όταν είμαι μαζί σου
Η καρδιά μου είναι μια παγωμένη λίμνη
που λάμπει από τρεμάμενους φανούς.
Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πέρα από τον πορσελάνινο φράχτη
από τον κήπο αναψυχής
ακούω τα βατράχια
στους πρασινομπλέ ορυζώνες
αλλά το φεγγάρι σε σχήμα σπαθιού
έχει κόψει την καρδιά μου
στα δύο.
Αν μπορούσα να πιάσω
το πράσινο φανάρι της πυγολαμπίδας,
θα μπορούσα να δω
για να σου γράψω ένα γράμμα.
Κρύο, βρεγμένα φύλλα
να πλέουν στο βαλτώδες, χρωματιστό νερό
και το κόασμα των βατράχων-
ραγισμένες νότες καμπάνας
στο λυκόφως.
Χτες τη νύχτα, στο ηλιοβασίλεμα
οι δακτυλίτιδες
ήταν σαν ψηλά καντηλέρια.
Αν μπορούσα να σε είχα σηκώσει
στην σκεπή του πράσινου σπιτιού
αγαπημένε μου,
θα είχα καταλάβει την ανάφλεξή τους.
Σαν μαύρος πάγος
χαραγμένος
με ακατάληπτα σχέδια
από έναν αδαή παγοδρόμο,
είναι η βαριά επιφάνεια
της καρδιάς μου.
Ασημοπράσινα φανάρια πέφτουν
ανάμεσα σε ανεμοδαρμένα κλαδιά:
έτσι ένας ηλικιωμένος άντρας
σκέφτεται τους έρωτες
της νιότης του.
Όπως θα ελευθέρωνα
το λευκό αμύγδαλο
από το πράσινο τσόφλι του
έτσι θα έβγαζα τα στολίδια σου,
αγαπημένε μου.
Και αγγίζοντας με τα δάχτυλα
την απαλή και γυαλιστερή ψίχα,
θα έβλεπα στα χέρια μου
να λάμπει ένα διαμάντι
ανυπολόγιστης αξίας.
Όλη τη μέρα παρακολουθούσα
τα μοβ κληματόφυλλα
να πέφτουν το νερό.
Και τώρα, στο φεγγαρόφωτο
ακόμα πέφτουν
αλλά κάθε φύλλο
έχει περιβληθεί με ασήμι.
Ένα άνυδρο ξημέρωμα λάμπει
κατά μήκος της παραλίας
στεγνωμένο σε μια γκρι μονοτονία απόχρωσης
και εγκαταλελειμμένες μέδουσες λιώνουν
απαλά επάνω.
Τα ηλιοκαμμένα βότσαλα, πέρα μακριά
από το εύρος τους, αστράφτουν σαν
μια υγρή, αναζωογονητική θάλασσα.
Εδώ ασπρίζουν οι σκελετοί των ψαριών,
κάθε οστό γυαλιστερό και άγριο,
όπως οι καμπύλες της πέτρας,
οι αρθρώσεις και οι κλειδώσεις
σκληρυμένες μεταξύ τους.
Και νεκρώνονται ενώ περιμένουν τη θάλασσα,
τη φεγγαρόλουστη, επεκτατική θάλασσα
να ξανάρθει.
Οι καρδιές τους έχουν παρασυρθεί
στην καυτή αύρα.
Μόνο τα κοχύλια κι οι πέτρες
μπορούν να περιμένουν
να πλυθούν από το φως.
Επειδή τα ζωντανά πράγματα που πονούν
μπορεί να μην αντέχουν
μέχρι ο καιρός καταφέρει
να τα ανακουφίσει.
Mετάφραση: Λίνα Φυτιλή
Αναδημοσίευση από: https://www.monocleread.gr/
