Λένα Πλάτωνος - Σ' αγάπησα

 

Λένα Πλάτωνος - Η λάθος αγάπη

Είμαστε, 

συναρτήσεις φλύαρων απόπατων, 

αρμονικών χρωμάτων, 

ανάπηρων λοστών

όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας, 

και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ, 

όταν διοργανώνουμε ειδικά πάρτι, 

με τα λάθος φιλιά, 

στο παιχνίδι της απάτης, 

και την ώρα που χύνεται ο καφές, 

δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές, 

που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.

Γερμανικός ρομαντισμός, 

Ισπανική υποχώρηση, 

είναι φράσεις που μας πλήγωσαν, 

και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.

Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό, 

μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο Προ Πο, 

κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία, 

κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία, 

θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.

Υπερβατικός ερωτισμός, 

εσωτερική ματαίωση, 

είναι φράσεις που μας βόλεψαν, 

μες στο φόβο της απόρριψης.

Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας, 

για λίγο ο κόμπος λύθηκε, 

όταν ο ήλιος αναδύθηκε

 

Λένα Πλάτωνος - Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση

 Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο,
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο,
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά,
το λέω ξανά…

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
Τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση,
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός

Απομακρύνομαι,
μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω, φίλε, αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού
Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς,
είτε βρεθείς σε αφωνία
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας,
επώνυμου συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία…της ηδονής.

Στίχοι για το τραγούδι Αιμάτινες σκιές από απόσταση – 1985       Λένα Πλάτωνος του έτους σε στίχους και σύνθεση από το album Γκάλοπ.

Λένα Πλάτωνος - Ποιήματα

Η λάθος αγάπη
Είμαστε,
συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,
αρμονικών χρωμάτων,
ανάπηρων λοστών
όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας,
και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ,
όταν διοργανώνουμε ειδικά πάρτι,
με τα λάθος φιλιά,
στο παιχνίδι της απάτης,
και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.

Γερμανικός ρομαντισμός,
Ισπανική υποχώρηση,
είναι φράσεις που μας πλήγωσαν,
και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.

Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό,
μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο Προ Πο,
κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία,
κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία,
θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.

Υπερβατικός ερωτισμός,
εσωτερική ματαίωση,
είναι φράσεις που μας βόλεψαν,
μες στο φόβο της απόρριψης.
Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας,
για λίγο ο κόμπος λύθηκε,
όταν ο ήλιος αναδύθηκε
(απʼ της Αθήνας το Ανατολικό βουνό).

`
*
Ηδύποτο ρουμπίνι
Είναι μια παραλία. Μάλλον σαν άκρη του κόσμου.
Αλλά το μετά της, καθώς είναι άσπρο,
έχει μέσα του το άπειρο των επιλογών, γνωστών και άγνωστων.

Όμως όλες οι προηγούμενες εικόνες, φράσεις, φαίνονται μέσα,
μόνο μέσα από ένα κολονάτο ποτήρι, αστραφτερή διαφάνεια που περιέχει
ένα ηδύποτο ρουμπίνι, και στο χείλος του ποτηριού είναι στερεωμένη μισή
φέτα πορτοκάλι.

Το ποτήρι αυτό πρέπει να αγγίζει σχεδόν το μάτι σου .
Το ποτήρι αυτό, είναι τόσο σημαντικό, όσο και οι εικόνες
που βλέπεις από μέσα του, φιλτραρισμένες πότε από την αστραφτερή
διαφάνεια πότε από το ηδύποτο ρουμπίνι.

Η φέτα πορτοκάλι δεν εμποδίζει αλλά εξάπτει τη χυμώδη σου σύσταση.
Μετά τη σύντομη θέα, κλείνεσαι μέσα σου, διαχέεσαι παντού,
αδειάζοντας το ηδύποτο μέσα στο στόμα σου, στο στόμα τους.
`
*
Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας
Θυμάμαι αδερφέ Αντονιόνι
στο Zabriskie Point
να βομβαρδίζει η φοιτήτρια
μέσα στο μυαλό της
τον καπιταλισμό της;

Θυμάμαι και κοτόπουλα,
θυμάμαι και επιπλώσεις
χρυσά μαχαιροπίρουνα
και κτίρια σε εκπτώσεις
να αιωρούνται
μόνο μέσα στο μυαλό της
στο χιπισμό της.

Μικρή είχα δει
σε όνειρο εφιαλτικό
πως ζούσα μʼ ένα άλλο παιδί
σε γυάλινο διαστημικό κλουβί
και άνθρωποι νεκροί
ανέβαιναν από τη γη
ντυμένοι με κοστούμια γκρι
κι όσο ανέβαιναν
τόσο φούσκωναν,
άμορφες μάζες νέων αστερισμών
σε συγκρούσεις με το καθαρό μας το γυαλί,
άμορφες μάζες νέων αστερισμών,
ρακοσυλλέκτες διαστημικοί,
κρυσταλλοποιημένα ούρα αστροναυτών

Σε θυμάμαι ξανά
αδερφέ Αντονιόνι σήμερα
ενώ πληροφορούμαι
πως τα σκουπίδια αυτής της σφαίρας
έμπειροι επιστήμονες
τα εξαπολύουν πέραν της ατμόσφαιρας
Προς το παρόν γελάω
καθώς νιώθω
να αιωρούνται με καθωσπρεπισμό,
βαριά εσπέρα σχηματίζουν
το νέο αστερισμό των σκουπιδιών

Πες μου πες μου Αντονιόνι
το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών
που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται
κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών,
κάτω από το μαγνητισμό των απορριμάτων
Ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων,
η αγάπη τους για την Ωραία
ή για το Τέρας;
`
*
ΕΡΩΣ ΠΑΝΤΟΡΙΑΝΑ ΠΑΝΔΩΡΑ”
“ΕROS PANTORIANA PANDORA”

«Αργούν… α… εδώ κι εσύ;» «ναι βρε»
«Έφτασες λοιπόν κι εσύ ως της γης τα πέρατα
πάμε να γιορτάσουμε ρετρό τον έρωτα μαζί».
Οι γονείς διακριτικά φεύγουν… αποφεύγουν
φαγητά σε μπόμπες, θιάσων γκαρνταρόμπες
βάτες που καλύπτουν γάμους ακροβάτες
άντρες ως χάντρες και γυναίκες ίσως άντρες…
Ε, αστροπλόοι και πεζοί
πάμε να γιορτάσουμε τον έρωτα μαζί
για μας θα αναπαραστήσει
πως έρχεται σε στύση
κι ό,τι άλλο του καπνίσει κι ό,τι άλλο αισθανθεί
«Έφτασες λοιπόν κι εσύ ως της γης τα πέρατα»
«καλός χαβαλές»
«πάμε να γιορτάσουμε ρετρό τον έρωτα μαζί, πεινάς;»
«ναι»,«καλά θα φας, έλα έχει κλήρωση με δώρα…»
εκκρεμή πέη που παραπαίει, αισθησιασμός; ονείρωξη; αιδοία σε
αποστείρωση;…
και ρέει ρέει Έρως μωρός Παντοριάνα Πανδώρα
οικοδεσπότης γέρος της δυναστείας των στρας
με πεταλούδας φτερό διαγράφει την οξεία και τους άλλους τόνους
σήματα στίγματα πόνους υπολείμματα συναισθηματικά
εγκαθιδρύει συστήματα μονοτονικά
κι έτσι λύνει του κόσμου τα προβλήματα…
Ε, αστροπλόοι και πεζοί…
`
*
Μια άσκηση φυσικής άλυτη

Τώρα, μαλλιά ξεριζωμένα απάνω από τʼ αυτιά
τα υπόλοιπα αγκάθινα σrεφάνια
δαγκωμένα τοστ στα χέρια
νωπά, από μετάληψη ωφέλιμη στην πέψη
αδιαμαρτύρητες γλώσσες χωρίς γεύση
ομοιόμορφες αδιάβροχες φωνές
σε ποτ πουρί εκατομμυρίων χιτ
πάνω στο ίδιο μπιτ
αποστεωμένα πόδια σε αγώνα στάσης
σε βιτρίνα αθλητική εκεί
κάθε πρωί, κάθε πρωί…

2 παρά πέντε τις μικρές εβδομάδες
3 παρά πέντε τα μικρά Σάββατα
ανύπαντρες μαμάδες άγνωστοι αεροσυνοδοί
με βλέμμα καρφωμένο σε άγνωστη οροφή
η καρφωμένη μοτοσυκλέτα σε κουμπί εντολή
ολοκληρωτικού πολέμου
μέσα σε έγχρωμα καντράν

μέσα μας
στα γρήγορα, στα όρθια φτηνά ρεστοράν
η μασέλα ακριβείας διαμελίζει κάτι σημαντικό από μας
μια άσκηση φυσικής άλυτη
κι εμείς πίσω από ένα παραβάν πάνω σ ʼ ένα πλακάτ
ιδιοφυείς παράλυτοι
άγρια κληρονομιά της κιβωτού του Αραράτ
Θεέ μας υπολογιστή
εννοούμε να σε περιμένουμε για τη λειτουργία
σε τροχιά οριστική, διαστρική, έστω κι ασύλληπτη.

Λένα Πλάτωνος, Τα λόγια μου, εκδ. Οδός Πανός, 2005

Πηγή: https://www.poiein.gr/2017/03/04/eyia-dheuouiio-oa-euaea-iio-aea-iauo-dhaiuo-2005/

Λένα Πλάτωνος - Η λάθος αγάπη

                                                         Λένα Πλάτωνος - Η λάθος αγάπη

Είμαστε,
συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,
αρμονικών χρωμάτων,
ανάπηρων λοστών
όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας,
και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ,
όταν διοργανώνουμε ειδικά πάρτι,
με τα λάθος φιλιά,
στο παιχνίδι της απάτης,
και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.

Γερμανικός ρομαντισμός,
Ισπανική υποχώρηση,
είναι φράσεις που μας πλήγωσαν,
και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.

Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό,
μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο Προ Πο,
κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία,
κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία,
θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.

Υπερβατικός ερωτισμός,
εσωτερική ματαίωση,
είναι φράσεις που μας βόλεψαν,
μες στο φόβο της απόρριψης.
Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας,
για λίγο ο κόμπος λύθηκε,
όταν ο ήλιος αναδύθηκε
(απ’ της Αθήνας το Ανατολικό βουνό).

Λένα Πλάτωνος

Κώστας Καρυωτάκης - Κριτική

 

Δεν είναι πια τραγούδι αυτό, δεν είναι αχός

ανθρώπινος. Ακούγεται να φτάνει

σαν τελευταία κραυγή, στα βάθη της νυχτός,

κάποιου πὄχει πεθάνει.

Ελεγεία και Σάτιρες, 1927

Λένα Πλάτωνος - Γιάννης Παλαμίδας - Ποτέ Δε Σε Ειδα

 

Φεύγεις κάθε βράδυ στις δέκα η ώρα
κι αφήνεις στο δωμάτιο μια τρύπα
και σβηστά τα φώτα

Ανοίγω την παλιά εφημερίδα
και ψάχνω για κανένα σινεμά

Κι όμως αύριο το πρωί
θα με πάρεις στο τηλέφωνο ξανά
και ‘γω θα την πατήσω
και θα γλιστρήσω
πάνω στη γυάλινη σου τη φωνή…

Φεύγεις κάθε βράδυ στις δέκα η ώρα
και μ’αφήνεις έκθετο στη ροή του δρόμου
με κραυγή διαβόλου.

Χτισμένη μες το στήθος μου κλεψύδρα
τα δάκρυα μου στάζει σιωπηλά
Δε σε γνώρισα ποτέ δε σε είδα.

Λένα Πλάτωνος - Ναός Ιωνικού Ρυθμού

 

Λένα Πλάτωνος - Ναός Ιωνικού Ρυθμού 

H απομίμηση ναού Ιωνικού ρυθμού

σε διαστάσεις ανθρώπινου σώματος μέσα στην βροχερή οργιώδη βλάστηση ενός κήπου ανακτόρων βαυαρικών

ο ναός είναι ερμητικά κλειστός

σαν το πιο μαλακό σημείο ενός ψυχισμού μοναστήρι ή αχίλλειος πτέρνα

αλλά εκτός από το πληθωρικό πολύ

επίσης γοητευτικό είναι το γεγονός

ότι η εξωτερική βλάστηση έχει βρει τους τρόπους της να μπαίνει μέσα από τα μάρμαρα

και να ανθίζει

κανείς δεν περιεργάστηκε το μοναστήρι αυτό

ίσως μόνο σαν είδος μουσειακό

κι εσύ, ο μοναχικός του

ο περαστικός του

ο μοναχός του

το κατοικείς

όταν από κάποια απόσταση

κοιτάς με σταθερό βλέμμα

την σύμπνοια του με τον ζωτικό του χώρο

τότε αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει ανόργανη ύλη

ακόμα και το πολύ

κοκκαλωμένο μέσα στην παγωμένη λίμνη εξακολουθεί πληθωρικά να υμνεί την αθανασία κι ένα παιδί με πατίνι

γλυστράει πάνω στον πάγο

Λένα Πλάτωνος - Σ΄ αγάπησα

Σ’ αγάπησα
Σ’ αγάπησα πολύ
Ήσουν η αντανάκλαση,
σημείο φωτεινό
στον άναστρο καθρέφτη
του ουρανού μου
«Λίγα κομμάτια σε κίτρινο χρυσό
έχουν μείνει
Τώρα είναι η ευκαιρία να το αποκτήσετε»
φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια
ενώ εγώ
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
στη μοναδική υπόγεια διάβαση που μου διέθετες
όλα αυτά τα χρόνια
γέρασες
γέρασα
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
και ο καθρέφτης ουρανός
έσπασε στις ρυτίδες μας


Στίχοι για το τραγούδι Σ΄ αγάπησα – 2008 Λένα Πλάτωνος του έτους σε στίχους Λένα Πλάτωνος και σύνθεση Λένα Πλάτωνος από το album Ημερολόγια.

Λένα Πλάτωνος - Ο άπιαστος λέηζερ

Λένα Πλάτωνος - Ο Άπιαστος Λέηζερ

Τώρα μπορεί να εξηγήσει κι αυτό το πείραμα τουάπιαστος λέηζερ.
Τώρα μπορεί να απολαύσει το ολόγραμμα του
άπιαστος λέηζερ.
Σε φτηνή εκτύπωση, τρισδιάστατη εντύπωση
στα χρώματα της ίριδας χαμένες οι εκφράσεις του.

Κάποτε ζήσανε αλλιώς την αγάπη τους
σώμα σου σώμα σου, σε όλη του την ένταση.
Τώρα κι αν αγγίζονται τα ολογράμματα τους
η ένταση τους άπιαστη, άπιαστος λέηζερ.

Χάθηκαν ένα πρωί, στου θιάσου τους την περιοδεία
ξαφνικά τον βλέπει στη σκηνή
τρέχει σ’ εκείνον σαν τρελή.
Τον αγγίζει τρέμοντας, όμως οι κινήσεις του
προγραμματισμένα λέηζερ.
Το ολόγραμμα του επί σκηνής κινείται
παρωδία του εαυτού του
τραγωδία όταν γελάει το κοινό
ενώ εκείνο χαϊδεύει το κενό του.

Όμως αντάξια κι αυτή, ηθοποιός της εποχής της
αφήνει δίπλα του, την εντύπωση της ύπαρξης της
τώρα ας χορέψουμε και το χορό του Ησαΐα
εντύπωση μου η εντύπωση σου.

Και να τα ρύζια απ’ την πλατεία
και να τα διεθνή βραβεία
“η εντύπωση”. Μπράβο.
Αυτά αρέσουν στο κοινό
αυτά αρέσουν και στους δυο
“η εντύπωση, μείνε στην εντύπωση,
άπιαστε λέηζερ ”.

Λένα Πλάτωνος - Αναλύζα

Αναλύζα,
παίρνεις βιαστικά το πορτοφόλι
και ξαναγοράζεις τσιγάρα
με κατάλληλο τρόπο
έχοντας ριγμένα τα μαλλιά σου
φορώντας τα κόκκινα γυαλιά σου
ώστε να μη φαίνεται, ότι φαίνεσαι
να τον κοιτάς…
όταν εγχειρίζεις το μέρος της καρδιάς
και βγάζεις παλιές σχολικές
βιτρίνες ζαχαροπλαστείων
από επικίνδυνη μεμβράνη
τυχαία δηλαδή και ύποπτη ύλη
που σκιάζει τη ρόδινη δύση,
τους μεσαίους δρόμους,
τα ταξινομημένα ταχυδρομικά κουτιά.

Επιτέλους σκαρφαλώνεις
στην αποφορτισμένη σου στήλη
και χαρτογραφείς από εκεί πάνω
δυναμικούς σχηματισμούς από καρό
και με το ένα χέρι καλύπτεις το παιχνίδι
«ηλεκτρονικό κρυφτό»
και με το άλλο αποκαλύπτεις το παιχνίδι
«τα μάτια σου κοιτώ και πέφτω χάμω»…

Κι όμως
όλοι κάποτε κλάψαμε
μπροστά ή πίσω.
Ο καιρός είναι γλυκός
και τα φυτά ποτίζονται
κι εσύ λες
«έτσι δεν υποφέρω αλλά δε ζω».

Στίχοι για το τραγούδι Αναλύζα – 1989 Λένα Πλάτωνος του έτους σε στίχους και σύνθεση από το album Το σπάσιμο των πάγων.

Λένα Πλάτωνος: Αναλύζα (1989)

Λένα Πλάτωνος - Κι ακούμε Σ'αγαπώ

 Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι
που δεν είναι σίγουροι αν τους αγαπάνε
Ναι, κοιτάμε προς τα άστρα και τα ρωτάμε
τότε μερικά κλαδιά σπάνε
Βάζουμε το δαχτυλό μας κοντά στο στόμα της γάτας και τη ρωτάμε
τότε αυτή χασμουριέται...

Κι όμως ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούμε Σ'αγαπώ ... Θυμάται ο καθένας απο μας τις Κυριακές που μας πήγαιναν επίσκεψη σε άγνωστα σπίτια τις καθημερινές στα σχολεία άγνωστους ανθρώπους να μας μαθαίνουν ακοή σε πρωινά προσευχών στο προαύλιο χωρίς την αγάπη ή την οργή του Θεού Πολλά ερωτικά ραντεβού σχίζεται το χαρτί μόνο του αγοράζεις μετά σελοτέιπ και το κολλάς

Λένα Πλάτωνος - Μάγισσες

Ήρθαν και οι μάγισσες
που τα όνειρα τα κάνουν πράξεις.
Εσένα
θα σου στείλουν τα πολυπόθητα άλογα
κατάλευκες εκρήξεις τους χάρτες θα τους κρύψεις
και θα θυμάσαι
πως μια γυναίκα θα σ’ αγαπήσει
όποιος και νά `σαι

Και σένα
θα σου χτίσουν από κοχύλια εξέδρα
στην άκρη μιας λίμνης κοντσέρτα για να δίνεις
και να θυμάσαι
πως μια γυναίκα θα σ ’ αγαπήσει
όποιος και νά `σαι

Για σένα
θα προκαλέσουν ηδυπάθεια μόνιμη
σε μια γωνιά της Ρώμης παράφορη κι ανώνυμη
και να θυμάσαι
πως μια γυναίκα θα σ’ αγαπήσει
όποιος και νά `σαι

Και συ Ντο
που τώρα ξέρεις τις συσπάσεις του κορμιού σου
εσύ θα καταφέρεις τον καθρέφτη σου να σπάσεις
το καλοκαίρι σου γυμνή θα το περάσεις
πάνω στην άμμο
στην αγκαλιά ενός παιδιού .

Στίχοι για το τραγούδι Μάγισσες – 1985       Λένα Πλάτωνος του έτους σε στίχους Λένα Πλάτωνος και σύνθεση Λένα Πλάτωνος από το album Γκάλοπ.

Λένα Πλάτωνος- Εμιγκρέδες της Ρουμανίας

 

Πόσο μ' αρέσει ν' ακούω τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με τ' ασανσέρ
και να μιλάνε Ρουμάνικα
Ένα απόγευμα, ο γιος του Ρουμάνου έχασε το κοτοπουλάκι του
χτύπησε όλες τις πόρτες και τα μεγάλα του μάτια
καθώς το αναζητούσαν μάταια μου φάνηκαν χοάνες
που από μέσα τους μπορούσε ο καθένας
να διακηρύξει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πόσο μ' αρέσει ν' ακούω τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με τ' ασανσέρ και να μιλάνε Ρουμάνικα" Κι ένα βράδυ ενώ κοίταζα τα τοξωτά μπαλκόνια του μαιευτηρίου της Έλενας άκουσα ήχο πιάνου κάποιος από τους Ρουμάνους έπαιζε από συνήθεια το ίδιο κομμάτι και μεταμόρφωνε πάλι τους δήμους της Αμερικάνικης Πρεσβείας τους μεταμόρφωνε πάλι σε χάδι. Πόσο μ' αρέσει ν' ακούω τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με τ' ασανσέρ και να μιλάνε Poυμάνικα Ένα μεσημέρι. σκυφτή κι ανώνυμη μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους μιας πολυκατοικίας τους άκουσα να μιλάνε Ρουμάνικα καθώς ανέβαιναν με το ασανσέρ, να μιλάνε Ρουμάνικα και τότε τραγούδησα πόσο μ' αρέσει ν' ακούω τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με τ' ασανσέρ και να μιλάνε Ρουμάνικα. Εμιγκρέδες της Ρουμανίας πιθανότητες ευτυχίας στην περιοχή της Αμερικάνικης Πρεσβείας

Λένα Πλάτωνος - Σ΄ αγάπησα

Σ’ αγάπησα

Σ’ αγάπησα πολύ
Ήσουν η αντανάκλαση,
σημείο φωτεινό
στον άναστρο καθρέφτη
του ουρανού μου
«Λίγα κομμάτια σε κίτρινο χρυσό
έχουν μείνει
Τώρα είναι η ευκαιρία να το αποκτήσετε»
φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια
ενώ εγώ
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
στη μοναδική υπόγεια διάβαση που μου διέθετες
όλα αυτά τα χρόνια
γέρασες
γέρασα
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
και ο καθρέφτης ουρανός
έσπασε στις ρυτίδες μας

Ημερολόγιο, 2008

Λένα Πλάτωνος - Σ' αγάπησα

Λένα Πλάτωνος - Καντέντσα της Άνοιξης

Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
κάτι καλό θ’ ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
πηδάμε πάνω απ’ τις λακκούβες
και συ χαμογελάς

Πώς να υποτιμήσουμε
σπάνιες σαν κι αυτές λεπτότητες
την άνοιξη που ανθίζει ένα κλαδί
και η Αθήνα γίνεται η Μαύρη Καλλονή
έτσι κι εγώ την πάτησα
και χωρίς να σε γνωρίζω
τώρα σ’ αγαπώ

Ένα μικρό απόγεμα όλες μου τις δουλειές παράτησα
και κάθισα μαζί σου στο μπαλκόνι για να ονειρευτώ
Σε μια πόλη σαν κι αυτή
είναι δύσκολη στ’ αλήθεια η αλλαγή
Όταν εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
όταν ανθίζει ένα κλαδί
και η Αθήνα γίνεται καντέντσα Μαύρη Καλλονή
πόσο σ’ αγαπώ

Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
κάτι καλό θ’ ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
πηδάμε πάνω από λακκούβες
και συ χαμογελάς

Στίχοι για το τραγούδι Καντέντσα της άνοιξης – 1989 Λένα Πλάτωνος του έτους σε στίχους Λένα Πλάτωνος και σύνθεση Λένα Πλάτωνος από το album Το σπάσιμο των πάγων.

Λένα Πλάτωνος - Καντέντσα της Άνοιξης

Κώστας Καρυωτάκης-[Το φεγγαράκι απόψε…]

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλόθα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.Κι απάνω μου θα παίζει το τρελότρελό φεγγάρι. Όλο θα σπάει το κύμα ρουμπινίστα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.Οι παλάμες μου θα ’χουνε γενείδυο περιστέρια· θ’ ανεβούν —ασημένια δυο πουλιά—, με φεγγάρι —δυο κούπες— θα γεμίζουν,με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιάθα μου ραντίζουν. Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.Θα βάλω τ’ όνειρό μου σε καΐκι ν’ αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώλαμπρό χαλίκι. Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.Και θα γελώ. Και θε να κλαίω… Και νά, νά το φεγγάρι! Νηπενθή/ Η σκιά των ωρών Σαβίνα Γιαννάτου - Το φεγγαράκι απόψε

Λένα Πλάτωνος-Σαμποτάζ

 ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - Σαμποτάζ

ΔΙΣΚΟΣ Λένα Πλάτωνος, Μαριανίνα Κριεζή, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας ‎– Σαμποτάζ (1981)

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε Happy End Express για καμουφλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Οι κούκλες καθισμενες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να `ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ’ τ’ άσπρα βουαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κώστας Καρυωτάκης -Νύχτα

 

Στο Γιάννη Μούργελα Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνεαποσταμένοι οι έρωτεςκι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανετον πόνο που κρατάνε. Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρισκυμμένο προς τα δάκρυα τουκι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλωντο δρόμο της θα πάρει. Ολόρθο το φανάρι μας σωπαίνει χλωμό και μυστηριώδικοκι η πόρτα του σπιτιού μου είναι σα ν’ άνοιξεκαι λείψανο να βγαίνει. Σαρκάζει το κρεβάτι τη χαρά τουςκι αυτοί λένε πως έτριξε· δε λεν πως το κρεβάτι οραματίζεταιμελλοντικούς θανάτους. Και κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνεςτη νύχτα την αστρόφεγγηπου θα ’πρεπε η αγάπη ναν την έπινε και παίζουν οι λατέρνες. Χυμένες στα ποτήρια καρτερούνεοι λησμονιές γλυκύτατες·οι χίμαιρες τώρα θα ειπούν το λόγο τουςκαι οι άνθρωποι θ’ ακούνε. Καθημερνών χαμώνε κοιμητήριτο πάρκον ανατρίχιασετην ώρα που νεκρός κάποιος εκίνησενα πάει στη χλόη να γείρει. Κ. Γ. Καριωτάκης, Ποιήματα και πεζά, εκδ. Γράμματα

Σαβίνα Γιαννάτου -Η νύχτα(Κ.Καρυωτάκης,Λένα Πλάτωνος)

Κώστας Καρυωτάκης-Τα γράμματά σου

Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης

Σαβίνα Γιαννάτου - Τα γράμματά σου 

Τα γράμματά σου τα ’χω, Αγάπη πρώτη,

σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.

Τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη

κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου, πόσα μού μιλούνε

με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!

Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε

παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια…

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,

του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.

Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει

η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,

βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.

Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει

απάνω τους η λέξη του Θανάτου.

Δημοσιεύτηκε στον «Νουμά» (671), 15 Φεβρουαρίου 1920.

ΝΕΑΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1919 ‒ 1924