Πού πήγανε όλες αυτές οι θείες
που με φιλεύανε γλυκό του κουταλιού,
μ' ένα σιρόπι, κλάμα μακρινό,
που κάποιο πένθος διαρκείας
δεν το άφηνε να δέσει.
Ονόματα ρουφήχτρες:
Καλλιόπη, Αγλαΐα, Περσεφόνη,
που λες τις εξαφάνισαν
μες στις παρωχημένες έννοιες τους.
Πάντα θαρρείς γριές, πάντοτε
με μια βεντάλια ανοιχτή,
κάποια κρυφή τους θλίψη να λικνίζει.
Πώς φύγαν έτσι, μόνο
μ' ένα σύρσιμο απαλό, φρρρ... φρ...
μιας γκρίζας φούστας άχαρης, μακριάς.
Και πώς αποζητάω τώρα
τα φιλιά που αποστρεφόμουν!
Τρίχες σκληρές, ενστάσεις μιας ζωής
που ξεφυτρώνανε ανεξέλεγκτες
μέσ' απ' τις κρεατοελιές τους.
αχινοί, μαύρα μου αγκάθια
που με αγκυλώνουν πάλι.
(Από τη συλλογή «Ο πιο μικρός περίπατος», εκδ. Πλανόδιον, 1998. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Αγγελική Σιδηρά, Ποιήματα 1983-2021», εκδ. Κέδρος, 2021.)
Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/poiites-mas-gliko-koutaliou/?fbclid=IwY2xjawLnEsBleHRuA2FlbQIxMQABHuIimeNdbkBMJetmlt6sqGOv47kebJ2_eDEU9-HhTNfWO_LnwiHfn7MdCTzi_aem_V8Br-ZJiz9YaR-mWnIdrCg
